Na de eerste keer in 2015, heb ik verschillende keren geprobeerd om een startkaart te krijgen, en nu was het weer gelukt, samen met Tom ingeschreven en we werden ingeloot. Uiteraard ook met de gedachte van het brevet Merselo-Verona in het achterhoofd, is deze tocht een leuke testcase. Veel steile klimmetje, in het mooie Zuid-Limburgse landschap.
Gelijk bij "vrienden op de fiets" een overnachting geregeld, dit keer 3 km van Valkenburg, dus lekker in de buurt. Na het eten bij van de Valk, zijn we naar het logeeradres gegaan en na afladen van de fietsen eerst de startkaarten afhalen, het is druk en de weersverwachtingen zijn goed voor de zaterdag.
Al met al, "we hebben er zin in".
We spreken af dat we half zeven willen starten, en na een goed ontbijt zijn we mooi op tijd daar. Startgroepen kennen ze niet, en we zijn op tijd, want 240 km door Limburg zal de nodige tijd kosten verwachten we. Gelijk bij de start de nodige grappen van de vrijwilligers die bij de tentjes met gratis eten staan, je kunt pakken wat je nodig bent. Of ze de fiets maar gelijk mogen volgooien, die grapjassen.
Na enige tekst en uitleg gaan we op pad, in 2015 stond ik gelijk bij de eerste helling stil vanwege schakelproblemen, nu ging het goed, maar opeens een claxon, en Tom staat stil, op dezelfde plek.
De kettingbuis zit om het tandwiel. Hoe bestaat het, tie wrap gebroken waar hij mee vastzit. Er rijden altijd motorrijders met gereedschap rond, dus die gevraagd en een paar tie wraps geleend.
We kunnen verder. Na 20 km helling nr, 2, na de beklimming in de spiegel geen Tom, stoppen en terug lopen, Tom staat stil, ketting gebroken roept hij, niet best, wat nu.
We hebben 2 opties, repareren, of een taxi bellen en fiets ophalen met de auto. Buurtbewoners geven aan dat er verder op een fietsenmaker zit, dus ik erheen met de fiets en Tom loopt er alvast met fiets ernaar toe. Ik kom gelukkig een motorrijder tegen die net een racefiets geholpen heeft met een kapotte ketting, en vraag of hij ons kan helpen, met de ketting. Geen probleem, tot hij de fiets ziet.
Ik vraag of hij een kettingpons heeft want die hebben we niet bij ons, heb zelf wel een ijzerdraadje en sluitschalm bij me. Zo gezegd zo gedaan, alleen bij de Quarto is de trekkende ketting behoorlijk weggewerkt met 2 rollen, bij de Quest trek je de beschermkap weg en je ziet alles en je kunt overal bij. Dit is van een andere orde, en niet erg service vriendelijk. Het is een heel gepiel om het ijzerdraadje zo onder de rollen door te krijgen, dat als je hem aantrekt, de ketting ook onder de rollen doorkomt.
Het is de eerste keer voor mij, dus ook nog niet bedreven, hier werd ik niet blij van.
Na 1 uur martelen en het vet tot aan mijn ellebogen waren we zover dat we de ketting gemonteerd en gesloten hadden, bleek bij controle dat hij onder de kabels doorliep. Tja, al doende leer je. Nadat dat probleem opgelost was, de boel opgeruimd en de motorrijder bedankt voor zijn hulp en gereedschap.
We rijden weer, na 300 mtr krak, weer ketting kapot, waarschijnlijk waar hij open is geweest. Tjonge de moed zakt je in de schoenen. De motorrijder is weg, dan maar naar de fietsenmaker, gelukkig is hij niet bij de cassette gebroken maar onder de stoel, dus iets makkelijker. De fietsenmaker geeft ons het gereedschap wat we nodig hebben, en een sluitschalm. In ieder geval, na 3.5 uur hebben we 23 km gereden. De stemming is aardig gezakt, maar we kunnen verder.
Na 60 km de eerste verzorgingpost waar we de nodige proviand kunnen inslaan. We hebben verschillende klimmetjes gehad en het spul blijft heel. Tijdens de pauze dreigt een vrouwelijke deelneemster op mijn fiets te vallen na het afstappen, want ze maakt een stap achteruit naar mij toe, en ik waarschuw haar dat ze niet verder moet komen, want dan ligt ze in mijn fiets, waarbij er waarschijnlijk de nodige schade zal ontstaan. Nou, zegt ze "ik heb toch een lekker kontje". waarop ik reageer, "ik heb je kont niet nodig, die heb ik thuis, ben gelukkig getrouwd". al mopperend over deze reactie loopt ze weg.
Bij een splitsing van de route, wat regelmatig voorkomt besluiten we om de 150 km route te volgen, zodat we niet stervens laat aankomen, want we moeten dezelfde dag nog terug naar huis. In het laatste stuk zitten de heftigste hellingen. Ondertussen genieten we van het landschap, en van de deelnemers die ons inhalen en die wij weer inhalen, want het gaat langzaam omhoog en snel omlaag, tijdens de afdalingen laten we de fiets alleen echt lopen als er de ruimte voor is. We willen geen problemen.
Vlak voor de keutenberg komen we langs ons logeeradres, en daarna is het de beurt aan de steilste helling van Nederland, eerste stukje is tussen de 30 / 40% stijging en daarna een stuk platter.
Ik ben het eerste stuk voorbij als ik weer krak achter me hoor, Tom zijn ketting geeft er voor de 3de keer de brui aan. We kijken elkaar aan en aangezien we net het logeeradres gepasseerd zijn, en de weg daar naar toe afloopt, besluiten we dat Tom terug gaat, en naar huis rijdt. Want de sluitschalmen zijn op, en het ijzerdraadje ben ik ook kwijt.
Ik maak de route af, en ga dan ook naar huis. Na de keutelberg nog verschillende hellingen genomen, maar ineens is het afdalen naar Valkenburg en de Couberg op, in Valkenburg is het zwart van de mensen, en erg gezellig, de Quest trekt aardig bekijks en wordt bijna elke meter op de foto of film gezet. Hierna is de finish en krijg je massaal allemaal een medaille om gehangen, ongeacht de kilometers die je gereden hebt. Het zijn er 100 in mijn geval, dus niet echt wat de bedoeling was.
Al met al bijna een echte expeditie met de nodige ontberingen, en technische problemen. De Quest is door zijn eenvoud, onderweg makkelijker te repareren, zeker wat aandrijflijn betreft, de Quarto is veel lastiger, wat dit betreft, je hebt alleen 2 kleine kapjes waar de rollen zitten.
Tom is gelijk doorgereden naar Dronten, waar ze een nieuwe ketting gemonteerd hebben, want het vertrouwen in de eerste montage was niet zo groot meer.
Al met al een dubbel gevoel, het positieve van deze rit is dat het kleinste ovaal tandwielblad met 27 tanden erg goed bevallen is, hiermee kom ik elke helling wel mee op, alleen boven de 20% moet er gestoempt worden, met 10% kan ik nog een cadans van 90 draaien. Duidelijk voel je tijdens het ronddraaien het effect van de ovaliteit. Dit is een echte blijver voor mij. De belasting bij langdurig klimmen is door de hogere cadans veel beter en langer vol te houden.
Ook de sterk afwisselende belasting tijdens het klimmen en afdalen is me goed bevallen, je wordt er over het algemeen minder moe van. Tijdens een vlakke rit moet je constant trappen, vermogen leveren, en nu kun je tijdens het afdalen lekker uitrusten.
Ondanks het feit dat de Quarto nog geen 10.000 km gereden heeft, is het belang van een goede ketting wel gebleken, want zulke toestanden willen we deze zomer niet hebben in de Alpen.
In ieder geval, eerst nog een paar langere brevetten en dan is het voor je het weet augustus.
Saluut.
