Trainingsrondje "Rondje Flevopolder".

Altijd lekker

Afgelopen zaterdag een trainingsrondje gereden ter voorbereiding voor de tocht van augustus.
Stond ik het vorige weekend te vroeg klaar in Amsterdam, besloot ik nu vrijdagavond dat het 300 brevet van Boekelo "Rondje Flevopolder" wel een goed alternatief zou zijn, want met het aanrijden en terug zou het totaal ook bijna 400 km worden.

Ik had de route bij wijze van spreken op de plank liggen, dus de gps geladen en de bevoorrading in de Quest en zo kon ik zaterdagmorgen mooi vroeg weg. Had alle reservespullen voor een lang brevet nog in de Quest liggen.

Het grote voordeel is dat je geen auto nodig bent, om eerst naar de start te rijden, want start en finish zijn bij je op de stoep. 20 over 7 de oprit af en hop, gaan met die banaan, de zon schijnt en het is lekker rustig op de weg, ondertussen is de route naar Boekelo wel bekend, en vanaf daar doet de gps goed zijn werk. Het oude beestje laat mooi cadans, hartslag en nog te rijden afstand zien, en een mooie paarse streep om te volgen nu ik hem op automovie  heb staan. O, ja, ook de hoogtemeters zien we mooi afgetekend.

Onderstaande tekst staat op de website over Rondje Flevopolder:

Nederland heeft een zeer groot scale aan landschappen te bieden. Dat is het centrale idee achter dit brevet. Vanuit Boekelo gaan we via het Twenste cultuurlandschap naar het westen. Bij Deventer maakt het coulisselandschap plaats voor rivieren en dijken. Na een kort stukje over de dijk duiken we echter uiterwaarden in. Na Vaassen maakt gaan de akkers over in bossen. Dat de bossen de glooiingen in het landschap aan het oog onttrekken neemt niet weg dat het vlakke wat het grootste deel van deze route zal kenmerken onderbreekt. Harderwijk zorgt dat de overgang naar de polder niet al te plots is. Nu zullen vele kilometers rechtdoor volgen. Links de bloemen velden, later de Oostvaardersplassen. Wanneer we de polder verlaten zullen we via de Veluwe richting de Posbank gaan. Hier zullen de enige echte klimmetjes zich laten zien. Met een prachtige afdaling verlaten we ook de wouden en gaan we weer door de uiterwaarden richting Zutphen, waar we de IJsel over zullen steken. Vlak na de Ijssel is de laatste controle. Via de achterhoek zullen we weer terugkeren in Boekelo.

Bovenstaande klopte aardig met datgene wat ik aan landschappen voorbij zag glijden, heel gevarieerd, waarbij de doorgang door Deventer heel snel ging, een snelfietspad. Hierna kwam het eerste gedeelte Veluwe, waarbij de hoogtemeters wel voorbij kwamen, maar hier had ik al vaker gefietst. Het begon al aardig warm te worden, maar de kilometers schoten goed op en veel last had ik er nog niet van.  Harderwijk was wat lastiger passeren en is de laatste jaren aardig uitgebreid, veel nieuwbouw tot aan de randmeren toe.

Onverwacht pontje.

Hierna zit je ineens in de Flevopolder, ruim, uitgebreid en eenzaam, bijna geen fietsers meer om je heen en vele grote vlakken landbouw, of bos.  tot aan de eerste controle/rustpunt volg je de dijk tussen de Flevopolders, en dat is na de veluwe, saai, ruw en verlaten, ik vond het een lastig stuk, slecht onderhouden fietspad en veel stukken met klinkers. Bij Hajo, langs de snelweg koffie met appelgebak genomen, de eerste 155 zaten erop. Na de koffie weer de dijk op tot ik linksaf moest, want recht voor me ligt het IJsselmeer en dat lukt niet met een Quest. Ik merk ineens dat mijn achterderailleur over slaat, ik schakel wat heen en weer en door de stelknop aan het stuur te verdraaien komt de derailleur weer tot rust, het schiet door me heen, had je dat de vorige week ook al niet dat je dit moest doen, ja klopt. O, nee he, is de kabel aan het breken bij de derailleur. Tijdens het 1200 km brevet in Belgie gebeurde dit ook. Eerst wat bijstellen en daarna gaat het snel. Gelukkig is dit brevet voor het grootste gedeelte vlak.

De dijk naar Almere is ook recht en vlak tot de route weer linksaf gaat om de Oostvaardersplassen heen, ik heb wel geteld 1 paard gezien, terwijl men zegt dat er teveel zijn. Ook hier weer hetzelfde liedje, smalle fietspaden en weinig mensen in de natuur, terwijl het toch echt wel mooi weer is, het is ondertussen na 12 uur en de temperatuur begint redelijk drukkend over te komen.

Na Almere is het recht toe rechtaan, (goed voor het gemiddelde) rijden naar Nijkerk. De brug bij Nijkerk ligt eruit en voor de fietsers is er een pondje in de vaart gelegd zodat we toch over kunnen. Het pondje vaart net weg, dus een mooi rustmoment. Na Nijkerk gaan we weer de veluwe op en gelijk overal weer mensen die wandelend en fietsend genieten van het weer en omgeving.
Na Putten voor de 2de keer de Veluwe, maar nu is het een veel langer stuk, dit heb ik wel vaker gereden met het 200 km brevet van Zwolle, maar dan tot Arnhem, nu gaan we rechtdoor de snelweg Arnhem Apeldoorn over en komen we in het gedeelte Veluwezoom.

ff lekker varen.

Hier heb ik nog niet eerder gefietst en wordt verrast door de natuur, de bulten, haarspelbochten, stijging wegdek en de veelvoud aan fietsers en motorrijders. Later zag ik dat de postbank ook in de route zat. Heel afwisselend, een echte aanrader om een keer te rijden. Al met al had ik al 300 km in de benen, dus de stijging wegdijk vond ik natuurlijk wat minder, maar gelukkig het ovale tandwiel met 27 tandjes bracht de uitkomst. Met een soepele cadans kon ik de Quest naar boven draaien, en tot mijn verassing hadden de racefietsers er een hele kluif aan, om me in te halen. Zo, die investering is zijn geld waard geweest. Hier ga ik van de zomer in de Alpen nog veel meer plezier aan beleven.

De afdaling naar Laag Soeren is lang en recht, dus de snelheden lopen daar hoog op. Hierna zitten we op het vlakke naar Zutphen. Ook deze omgeving is mooi om te rijden en bij Zutphen  steken we voor de laatste keer de IJssel over, ondertussen heb ik al een aardig vloeistof tekort opgebouwd en de eerste de beste winkel waar het kan, koop ik een halve liter Cola, om vocht en suiker tot me te nemen.
Het is vochtig en benauwd warm, begin er de laatste 100 km behoorlijk last van te krijgen, ook heb ik allerlei pijntje in voeten en benen.

Ik besef me dat de pedalen en schoenplaatsje nog maar 2 weken in gebruik zijn, misschien toch te lang met het oude versleten spul doorgereden. Mijn voeten branden, dus als ik een klein kanaaltje zie, en die zijn er niet veel, stop ik, en ga met schoenen aan in het water staan, ik hoor mijn voeten haast sissen. Tjonge wat is dat lekker, als kind mijn voeten verbrand gehad, en met warm weer spelen ze soms behoorlijk op. Hierdoor koelen we lekker af en hierna gaat het een stuk beter. om half 8 ben ik terug in Boekelo en geef aan het thuisfront door dat ik half 9 thuis ben. Dit klopt bijna op de minuut, en ik stap gelijk in een warm bad om de spieren tot rust te laten komen. Het melkzuur kan goed afgevoerd worden hierdoor, want door de warmte gaan ze open staan. Gelukkig is de derailleur kabel heel gebleven, ondertussen een nieuwe gemonteerd.

Al met al 385 km gefietst, gemiddeld 33.6 km, 11.5 uur gefietst en totale tijd is 13 en 10 minuten. Heb maar 1 uur en 40 min stil gestaan, normaal gebruik ik wel meer dan 2 uur voor zulke tochten, maar ik denk door het alleen fietsen je minder rust.

In juli nog een 600 in de planning en dan moet het eind augustus maar gebeuren.
Saluut.

Fiets Elfstedentocht 2018.

Fietsers met ondersteuning van?

Er is weer 1 jaar voorbij en de traditionele Fiets Elfstedentocht staat weer voor de deur.
Het wordt haast een traditie:-)
Vorig jaar helemaal vergeten om gebruik te maken van de voorinschrijving, maar via de website van de vereniging zijn er nog genoeg kaarten in de aanbieding en het lukt zelfs om genoeg kaarten te krijgen, en gr. 5 is de laatste kaart, dus we kunnen mooi op tijd van start.
De samenstelling verandert elk jaar, nu zijn er verschillende sportvrienden van mijn dochter Tirza die graag meerijden. We zijn met zij'n 5en, 3 kerels en 2 meiden. Allemaal zwaar in de training geweest, heb zelf nog 550 km rondgereden op zo'n klein zadeltje om er aan te wennen.

Het is en blijft in mijn ogen een martelwerktuig, maar goed, het is maar voor even.
Het wordt een droge dag met veel wind uit het oosten, gelukkig is meestal de wind s'morgens aardig rustig, dus daar hebben we niet zoveel last van op weg naar Holwerd. In het eerste stuk is het altijd onrustig fietsen, dit komt door de vele fietspaden en de langzame fietsers die je voorbij moet. Na Dokkum is dit veel beter, je bent dan de langzame jongens voorbij en je rijdt meer op de wegen omdat de bekende paden ontbreken. Bij het binnenrijden van Harlingen een lekke band, die we gezamenlijk repareren. Daarna door en gaan we op Franeker aan. Na Franeker rijden we vlot door en komen door de drukte aan de linkerkant van een vluchtheuvel terecht, wat wel vaker gebeurt, maar er komt een busje aanrijden.

De voorste fietser en ik ook, denkt dat hij wel zal afremmen, maar waarschijnlijk heeft de man slecht zin, want hij drukt gewoon door. Dit geeft wel een hachelijke situatie, waarbij we als fietsers elkaar raken en ik zelf even twijfelde of we wel rechtop konden blijven tijdens het passeren van elkaar. Het gebeurt ook allemaal in een flits en je voelt dat degene die achter je rijdt, tegen je achterwiel aanzit, je moet remmen, omdat je zelf tegen degene aanzit die voor je rijdt, maar je wilt niet teveel, want er zit eentje achter je, gelukkig gaat alles goed, en iedereen blijft rechtop zijn fiets zitten. We moeten even bekomen van de schrik.

Technische dienst in actie.

Door de drukte op de stempelposten en lekke band zijn we later in Dokkum dan we dachten en dit zet zich door in de rest van de dag. Dames moeten ook af en toe naar de wc, en die worden druk bezocht langs de route. Het tempo ligt lekker hoog want iedereen heeft voldoende km's in de benen dus het groepje wordt door veel mensen gevolgd. Het is warm, dus het nodige vocht wordt verbruikt. Na Dokkum hebben we veel wind mee, dus het schiet lekker op, in Winsum kunnen we sportdrank krijgen en daar wordt gretig gebruik van gemaakt, ik sta stil met mijn linkervoet ingeklikt en opeens verplaatst mijn middelpunt zich naar links, maar mijn been strekken voor steun lukt niet, en het volgende moment lig je dan op de grond. Jammer maar helaas, genoeg mensen om weer op te staan, knie wat open en wat stuurlint kapot.

Voor de rest geen mankementen, In Bolsward weer de bekende soep en de macaroni wacht op ons in IJlst. En ook de bekende stoppauze's vanwege bekende die we zien en even bijpraten, al met al ook een sociale bezigheid, door Friesland fietsen. Vooral het plaatsje Jutrijp passeren kost de nodige tijd, omdat we daar 17 jaar gewoond hebben. De macaroni die met liefde is bereid gaat erin als koek en geeft weer de nodige energie uiteraard.

Het stuk naar Spanneburg is pittig vanwege de wind maar hierna is het tot aan Stavoren wind mee, en op de dijk is dit wel lekker, normaal gesproken heb je altijd daar de dikke wind tegen.
Betekend wel dat de 30 km na Stavoren wind tegen zijn, dus er moet nog wat gebeuren voordat we thuis zijn, gelukkig hebben de jonge knapen nog wat energie over, want vlak voor Hindelopen moet ik zelf even lossen en flink eraan trekken om hierna weer bij te komen. Een gelletje en banaan geven weer energie om  weer vrolijk mee te doen.

Net na 4en zijn we terug en genieten na, met een pilsje in de schaduw, we moeten nog terug naar Nijland waar de auto's staan van de jeugd en ik moet nog terug in de wind naar Sneek, maar dan is het ook genieten van een warme douche.

Al met al, een leuke tocht, gemiddelde was toch nog 29.3, wat hoger zou zijn, als je elke keer bij het wandelen voor de controle de teller van de houder zou halen.
Het aparte is ook, dat als het wat druk is mensen niet gaan fietsen na de stempel, maar blijven lopen, hierdoor duurt het vaak een hele tijd voordat je er weer op zit. Ook zie je veel mensen op de weg/fietspad staan als er een lekke band is of iets anders, dit veroorzaakt weer dat er geremd wordt en de hele boel staat dan weer stil. Ik verbaas me daar weer elke keer over, stap 2 meter opzij en niemand heeft last van je. Maar ja, wie ben ik. Volgend jaar maar weer, moet de boel wel in ere houden.
Saluut.

Expeditie "Amstel Gold toertocht".

Na de eerste keer in 2015, heb ik verschillende keren geprobeerd om een startkaart te krijgen, en nu was het weer gelukt, samen met Tom ingeschreven en we werden ingeloot. Uiteraard ook met de gedachte van het brevet Merselo-Verona in het achterhoofd, is deze tocht een leuke testcase. Veel steile klimmetje, in het mooie Zuid-Limburgse landschap.

Gelijk bij "vrienden op de fiets" een overnachting geregeld, dit keer 3 km van Valkenburg, dus lekker in de buurt. Na het eten bij van de Valk, zijn we naar het logeeradres gegaan en na afladen van de fietsen eerst de startkaarten afhalen, het is druk en de weersverwachtingen zijn goed voor de zaterdag.
Al met al, "we hebben er zin in".

We spreken af dat we half zeven willen starten, en na een goed ontbijt zijn we mooi op tijd daar. Startgroepen kennen ze niet, en we zijn op tijd, want 240 km door Limburg zal de  nodige tijd kosten verwachten we. Gelijk bij de start de nodige grappen van de vrijwilligers die bij de tentjes met gratis eten staan,  je kunt pakken wat je nodig bent. Of ze de fiets maar gelijk mogen volgooien, die grapjassen.

Na enige tekst en uitleg gaan we op pad, in 2015 stond ik gelijk bij de eerste helling stil vanwege schakelproblemen, nu ging het goed, maar opeens een claxon, en Tom staat stil, op dezelfde plek.
De kettingbuis zit om het tandwiel. Hoe bestaat het, tie wrap gebroken waar hij mee vastzit. Er rijden altijd motorrijders met gereedschap rond, dus die gevraagd en een paar tie wraps geleend.
We kunnen verder. Na 20 km helling nr, 2, na de beklimming in de spiegel geen Tom, stoppen en terug lopen, Tom staat stil, ketting gebroken roept hij, niet best, wat nu.

We hebben 2 opties, repareren, of een taxi bellen en fiets ophalen met de auto. Buurtbewoners geven aan dat er verder op een fietsenmaker zit, dus ik erheen met de fiets en Tom loopt er alvast met fiets ernaar toe. Ik kom gelukkig een motorrijder tegen die net een racefiets geholpen heeft met een kapotte ketting, en vraag of hij ons kan helpen, met de ketting. Geen probleem, tot hij de fiets ziet.

Ik vraag of hij een kettingpons heeft want die hebben we niet bij ons, heb zelf wel een ijzerdraadje en sluitschalm bij me. Zo gezegd zo gedaan, alleen bij de Quarto is de trekkende ketting behoorlijk weggewerkt met 2 rollen, bij de Quest trek je de beschermkap weg en je ziet alles en je kunt overal bij. Dit is van een andere orde, en niet erg service vriendelijk. Het is een heel gepiel  om het ijzerdraadje zo onder de rollen door te krijgen, dat als je hem aantrekt, de ketting ook onder de rollen doorkomt.
Het is de eerste keer voor mij, dus ook nog niet bedreven, hier werd ik niet blij van.

Na 1 uur martelen en het vet tot aan mijn ellebogen waren we zover dat we de ketting gemonteerd en gesloten hadden, bleek bij controle dat hij onder de kabels doorliep. Tja, al doende leer je. Nadat dat probleem opgelost was, de boel opgeruimd en de motorrijder bedankt voor zijn hulp en gereedschap.

We rijden weer, na 300 mtr krak, weer ketting kapot, waarschijnlijk waar hij open is geweest. Tjonge de moed zakt je in de schoenen. De motorrijder is weg, dan maar naar de fietsenmaker, gelukkig is hij niet bij de cassette gebroken maar onder de stoel, dus iets makkelijker. De fietsenmaker geeft ons het gereedschap wat we nodig hebben, en een sluitschalm. In ieder geval, na 3.5 uur hebben we 23 km gereden. De stemming is aardig gezakt, maar we kunnen verder.

Na 60 km de eerste verzorgingpost waar we de nodige proviand kunnen inslaan. We hebben verschillende klimmetjes gehad en het spul blijft heel. Tijdens de pauze dreigt een vrouwelijke deelneemster op mijn fiets te vallen na het afstappen, want ze maakt een stap achteruit naar mij toe, en ik waarschuw haar dat ze niet verder moet komen, want dan ligt ze in mijn fiets, waarbij er waarschijnlijk de nodige schade zal ontstaan. Nou, zegt ze "ik heb toch een lekker kontje". waarop ik reageer, "ik heb je kont niet nodig, die heb ik thuis, ben gelukkig getrouwd".  al mopperend over deze reactie loopt ze weg.

Bij een splitsing van de route, wat regelmatig voorkomt besluiten we om de 150 km route te volgen, zodat we niet stervens laat aankomen, want we moeten dezelfde dag nog terug naar huis. In het laatste stuk zitten de heftigste hellingen. Ondertussen genieten we van het landschap,  en van de deelnemers die ons inhalen en die wij weer inhalen, want het gaat langzaam omhoog en snel omlaag, tijdens de afdalingen laten we de fiets alleen echt lopen als er de ruimte voor is. We willen geen problemen.

Vlak voor de keutenberg komen we langs ons logeeradres, en daarna is het de beurt aan de steilste helling van Nederland, eerste stukje is tussen de 30 / 40% stijging en daarna een stuk platter.
Ik ben het eerste stuk voorbij als ik weer krak achter me hoor, Tom zijn ketting geeft er voor de 3de keer de brui aan. We kijken elkaar aan en aangezien we net het logeeradres gepasseerd zijn, en de weg daar naar toe afloopt, besluiten we dat Tom terug gaat, en naar huis rijdt. Want de sluitschalmen zijn op, en het ijzerdraadje ben ik ook kwijt.

Ik maak de route af, en ga dan ook naar huis. Na de keutelberg nog verschillende hellingen genomen, maar ineens is het afdalen naar Valkenburg en de Couberg op, in Valkenburg is het zwart van de mensen, en erg gezellig, de Quest trekt aardig bekijks en wordt bijna elke meter op de foto of film gezet. Hierna is de finish en krijg je massaal allemaal een medaille om gehangen, ongeacht de kilometers die je gereden hebt. Het zijn er 100 in mijn geval, dus niet echt wat de bedoeling was.

Al met al bijna een echte expeditie met de nodige ontberingen, en technische problemen. De Quest is door zijn eenvoud, onderweg makkelijker te repareren, zeker wat aandrijflijn betreft, de Quarto is veel lastiger, wat dit betreft, je hebt alleen 2 kleine kapjes waar de rollen zitten.
Tom is gelijk doorgereden naar Dronten, waar ze een nieuwe ketting gemonteerd hebben, want het vertrouwen in de eerste montage was niet zo groot meer.

Al met al een dubbel gevoel, het positieve van deze rit is dat het kleinste ovaal tandwielblad met 27 tanden erg goed bevallen is, hiermee kom ik elke helling wel mee op, alleen boven de 20% moet er gestoempt worden, met 10% kan ik nog een cadans van 90 draaien. Duidelijk voel je tijdens het ronddraaien het effect van de ovaliteit. Dit is een echte blijver voor mij. De belasting bij langdurig klimmen is door de hogere cadans veel beter en langer vol te houden.

Ook de sterk afwisselende belasting tijdens het klimmen en afdalen is me goed bevallen, je wordt er over het algemeen minder moe van. Tijdens een vlakke rit moet je constant trappen, vermogen leveren, en nu kun je tijdens het afdalen lekker uitrusten.

Ondanks het feit dat de Quarto nog geen 10.000 km gereden heeft, is het belang van een goede ketting wel gebleken, want zulke toestanden willen we deze zomer niet hebben in de Alpen.
In ieder geval, eerst nog een paar langere brevetten en dan is het voor je het weet augustus.
Saluut.

1ste trainingsrondje

27 tands klein.

Vandaag weer het bekende trainingsrondje gereden. Tweede paasdag, wat extra tijd en over 13 dagen is het Amstel Gold 240 km rijden, dus ik wil wel ff kijken waar ik sta in verhouding met andere jaren.

Ik doe altijd dezelfde route, zodat ik wat kan vergelijken met andere jaren. De laatste weken na het werk via een omweg naar huis, waarbij de gemiddelde uitkwamen op 45 en 45,1, maar de afstanden zijn dan korter.  Het is vanmorgen nog redelijk fris, maar ik ga in zomers tenue de fiets in want het wordt natuurlijk zweten, Ik ga via Lage en Uelsen naar Hardenberg, dus de eerste hoogtemeters liggen gelijk voor de neus van de Quest.

Als ik vlak voor Hardenberg Duitsland uitkom blijkt dat ik de verkeerde keuze heb gemaakt met de rijrichting, ik heb in het bos wind mee en op de ruimte wind tegen, dat maakt het wat lastiger.
Het grote verschil in Duitsland en in Nederland fietsen is dat Duitsers accepteren je op de weg, Nederlanders gebruiken veelvuldig te claxon als je met 50 op de weg rijdt. Fietspaden zijn met die snelheden ook niet veilig voor een velomobiel.

Het blijft gelukkig droog, en via de nodige hoogtemeters bij Vasse en Ootmarsum duik ik nog even Duitsland in om het totaal aantal kilometers wat hoger te krijgen. Na 82 km sta ik met een 42.2 gemiddeld weer thuis op de oprit. Niet ontevreden.

Afgelopen week een 27 tand rotor ovaal tandwielblad besteld en binnen gekregen, deze jongen moet me over de nodige bulten brengen tijdens de Amstel Gold toertocht, en het brevet Mersilo - Verona.
In 2015 lukte de Amstel Gold tocht met het standaard tandwiel set van Rotor, maar nu met 27 tanden kan ik denk ik net even wat makkelijker die 20% stijging verteren.

Nu ik mijn gps zover heb dat ik cadans en hartslag kan aflezen, verbaas ik me erover dat de cadans standaard 105 is. Heb meer dan 1 jaar zonder cadans meter gereden en de ovale tandwielbladen zorgen dus ervoor dat mijn cadans goed op niveau is gebleven.
Echt een plus punt van dit type tandwielblad.
Saluut.

Juiste configuratie/samenstelling

Afgelopen jaar bezweek mijn teller met hartslag en cadansmeter. En voor lange tochten vind ik het wel belangrijk en leuk dat ik die gegevens wel kan aflezen, zodat ik mezelf niet over de kop jaag.
Doordat draadloos niet altijd goed werkte met de snelheidssensor, heb ik vorig jaar op mijn blogspot gevraagd naar ervaringen. oproep, welke teller is de beste.
Mijn huidige GPS Oregon 400T, hier was ik niet altijd tevreden over, dus een speurtocht zou wel op zijn plaats zijn.

Mijn wensen op een rijtje betreffende de nieuwe GPS:
* Duidelijke track aanduiding, streep duidelijk afleesbaar op het scherm, met onderliggende kaart.
* Hartslag en cadans.
* Met meer dan 2 informatie blokjes, hartslag cadans, hoogte en snelheid.
* Externe accu, of batterijen.

Eerst heb ik me op het internet gestort en gekeken wat de mogelijkheden waren, en hierbij laten leiden door de opmerkingen op mijn blog in september.
Garmin Edge werd daar genoemd, en ook de Mio zou een goed alternatief zijn.
Mijn dochter en buurman kochten elk van de winter een Mio, dus ik vroeg of ik er eentje mocht testen.

Zo gezegd zo gedaan. De Edge en de Mio werken eigenlijk allebei op dezelfde manier, alleen is de Mio in dezelfde uitvoering beduidend goedkoper.
De Mio geladen met een track en gebruikt tijdens woon/werk verkeer.
Wat bleek is dat de Edge en de Mio alle geladen track's omzetten inwendig naar een route en dit ook weergeven als een route, dus met aanwijzingen, leuk, maar is niet nodig.
De Edge en Mio hebben elk maar 2 informatieblokjes op de kaart, mmmmmm jammer.
Wat bleek, de Mio ging elke keer herberekenen als de track naast de weg zat, dit werkt dus niet, bij de Edge kun je dit uitzetten, bij de Mio niet.  Wel hebben beide een duidelijke weergave van de track op het scherm op onderliggen kaart, dat sprak me erg aan.

Bij mijn eigen Origon had ik altijd een fijn streepje wat vaak zijn invloed heeft op het aantal verkeerd rijden. Ik reed dan altijd zonder onderliggende kaart, want dan was de streep iets dikker.
Ook kost het minder energie als je geen kaart aan hebt.
Tegenwoordig gebruik ik geen batterijen meer, maar een accupack, hier ben ik erg tevreden over.

Al met al had ik nog geen toestel dat voldeed aan alle parameters die ik graag zou zien.
Na een bezoekje aan Waipont Notter bleek dat mijn huidige GPS Origon de mogelijkheid cadans en hartslag meter te bezitten, de verkoper liet me ook zien dat de gewenste dikke trackstreep ook mogelijk was met dit toestel. Tjonge, dit zag er goed uit.

Nu nog passende sensoren, want dit model is al meer dan 10 jaar oud. Wat bleek de huidige hartslag band van Garmin praat met de oude Origon, alleen de huidige cadanssensor doet dat niet.
Mmmmmmmmm jammer, eerst maar eens weer het internet op, nadat ik zag hoe het oude model eruit zag, herinnerde ik me dat ik zo'n sensor in de garage heb liggen, een keer gekregen van Klaas de Jong uit Sneek, nog bedankt Klaas.

Eigenlijk heb ik nu met het oude toestel, de configuratie zoals ik hem wil hebben. Alle wensen zijn mogelijk met het huidige toestel, alleen moet ik dus een nieuwe hartslagband van Garmin kopen en klaar is Peter.
Saluut.

300 km brevet Bunnik

Gezellige drukte.

Ter voorbereiding van de lange tocht deze zomer, heb ik Bunnik gekozen voor een 300 km brevet. De avond ervoor heb ik een feestje met het werk in Utrecht, en ik kan in Odijk bij mijn zus slapen, dus dat past allemaal mooi. Ik heb de Quest al op het dak gezet donderdagavond, en ik ga gelijk na het werk naar Utrecht. Dus de Quest staat niet in het fietsenhok, maar op de auto als de collega's op het werk komen.  Geeft wel grappige reactie's :-)

Het feestje is leuk, en het slapen lukt aardig bij mijn zus, zaterdagmorgen naar de start gefietst.
De start is om 8 uur, en er zijn best veel deelnemers, 68 in totaal, het lange afstandsfietsen wordt nog populair ga je haast denken. De route gaat in grove lijnen, eerst naar Dordrecht, dan om de Biesbosch heen naar de Belgische grens, via Tilburg en Rosmalen op Nijmegen aan, en via Arnhem weer terug naar Bunnik. In ieder geval sneller getypt dan gefietst.

Er zijn 2 DF's en 1 Quest, dus dat aantal is niet zo hoog, na de start rijdt er 1 DF op kop en hij kent de omgeving goed, dus ik blijf er eerst mooi achter, als ik er voorbij ga, rij ik een paar keer mis, en dan moet ik er weer achteraan, dus dat schiet niet op, we rijden door het groene hart over een slingerend dijkje naast het kanaal en het is mooi landelijk, met veel afwisseling en huisjes en boerderijen die regelmatig afwisselen in stijl en aantal. Ik ben gewend aan een soort velomobiel brevet, die snel gereden kunnen worden, doordat het veel lange rechte stukken zijn, zonder veel stedelijke gebieden. Dit brevet is een normaal brevet met regelmatig stedelijke gebieden en veel draaien en keren, met zelf stukken onverharde wegen hierin.

Dit rijdt ook heel anders, en kost duidelijk meer energie met een velomobiel. Maar goed de omgeving is mooi afwisselend en het weer is duidelijk beter dan de week ervoor. Na Dordrecht, de 1ste stempel, gaat het op Tilburg aan, waar we dwars doorheen moeten en dat vraagt de nodige stuurmanskunst want ik rijdt nogal eens verkeerd en de stoplichten staan zo dicht op elkaar dat de Quest er net tussen past. Maar goed, niet getreurd, we komen ook hierdoor en gaan op Rosmalen aan alwaar we eten krijgen van de organisatie.
De laatste kilometers merk ik dat linksvoor een leegloper heeft, maar het lukt om ere fietsend te komen.

Eerst de band verwisselen en daarna aan de soep en broodjes, en ook zelf een worstenbroodje die er heerlijk in gaat. De eerste racefietsers zitten vlak achter me en hebben dikke schik met elkaar. Ze trappen aardig door, ben ik niet gewend dat ze er zo dicht achter zitten. Na Rosmalen is het op Nijmegen aan en na het landelijk gedeelte met veel afwisseling rijden we een heel stuk over de dijk naast de maas. Ik heb na het eten last van mijn maag gekregen, het wil niet echt zakken en zak wat in een dip, opeens vlak voor Nijmegen komen de racefietsers me voorbij, en ik schrik uit mijn dip weg, ineens ben ik er weer en loopt het weer, maag is actief en de benen draaien weer.

Tussen Nijmegen en Arnhem is het snelfietpad daar, en we maken er behoorlijk snelheid. Hier zie je ook duidelijk de wendbaarheid van racefietsers en topsnelheid van een velomobiel als verschil, we draaien om elkaar heen. In Arnhem moeten we stempelen bij de Mac, en ik blijf daar even om te eten, en zit buiten bij de Quest wat het is er erg druk met mensen en ik wil de boel niet onbeheerd achter laten, hetzelfde idee hebben de racefietsers, dus we zitten bij elkaar, ik heb mijn trainingbroek op tafel gelegd, want het is warm genoeg. Ineens zeg ik, jongens ik ga, stap in de Quest en ga verder.

Eén paar bochten verder denk ik, verrek heb ik mijn broek wel meegenomen, nee dus, terug want sleutels, telefoon en mijn portemonnee zitten erin, die spullen kan ik dus niet missen. Gelukkig hij ligt nog op de tafel, de racefietsers staan op het punt te vertrekken, en hadden al overleg gehad wat ermee te doen. Hierna rijden we Arnhem uit, maar het gaat knap omhoog daar, dus ik ben ze snel kwijt, want klimmen gaat sneller met een lichte racefiets. Het is nog 60 km naar Bunnik en die zijn goed te doen, laatste 1,5 uur gaat het regenen, maar met het grote windscherm ervoor heb ik daar niet zoveel last van.

Kwart voor 7 ben ik terug, met een gereden gemiddelde van 32.5, over de 306 km. Dit is langzamer dan bij een velomobiel vriendelijk brevet, maar terug denkend aan het draaien, keren en het stedelijke gebied(en) waar je doorheen moet, dan valt het nog mee.
Al met al een gebied waar ik niet vaak fiets, en heel afwisselend is. Herkende ook nog een stuk wat ik in 2014 gereden heb tijdens Zoetermeer Parijs Zoetermeer. Stuk Nijmegen/Arnhem was ook leuk om te doen, samen met de racefietsers. Al met al wat meer afwisseling als je wat meerijders hebt, die om je heen draaien, geeft meer gezelligheid, anders ben je de hele tijd alleen.
April de Amstel Gold toertocht, de langste afstand. Kijken hoe dat gaat.
Saluut.

Duo dakdrager.

Oprijgoten zijn nog net te zien aan de acherkant.

In 2014 is er voor de eerste keer een brevet georganiseerd van Merselo naar Verona, 1200 km. Organisator Jan van Osch had hiervoor de stoute schoenen aangetrokken en na die tijd was er veel lof over het parcours en het feit dat de organisatie goed voorbereid was. Overnachten in hotels, (als je op tijd bent) En uiteraard moet je door/over de Alpen, wat een extra dimensie aan de tocht geeft. Max. aantal deelnemers is 50, en wat ik begreep was het max.  aantal binnen 15 min. bereikt, er staan nu ongeveer 40 deelnemers op de reserve lijst, dus belangstelling genoeg.  Zie onderstaande link voor een impressie.  https://www.youtube.com/watch?v=JaPmLh2Hj_w

Tom en ik zeiden tegen elkaar, dat lijkt ons wel eens wat, maar ja hoe kom je terug, want het is een enkeltje. en met een racefiets terug in de trein, is een stuk makkelijker dan met zo'n grote sigaar.
Terug fietsen? Nee, dat leek ons niet wat. Dus tja, hoe los je het op, wie is er zo lief om ons op te halen, en hoe vervoer je 2 velomobielen.  Zoals zo vaak, is er wel een oplossing voor een probleem, zo ook deze keer. Twee dochters boden aan om lekker op vakantie te gaan bij het Garda meer, en als de vakantie voorbij is, zijn we daar ook, om mee terug te rijden, wat heb je nog meer nodig, een dakdrager waar beide velomobielen op passen.

Mooi naast elkaar.

Dat wordt dan 4 personen erin en 2 fietsen erop.
Nu maak, en verkoop ik al een paar jaar een singel dakdrager, en daar is nu dus een duo dakdrager bij gekomen.
Ik heb de dakbalkjes hiervoor verlegt met een u-balk, waarom nu 2 setjes vastzitten, hierdoor kunnen er 2 velomobielen mooi naast elkaar staan, zonder dat ze elkaar raken. Alles is van aluminium zodat het totaal gewicht niet boven de max. aantal kilo's komt.
De totale breedte blijft mooi binnen de spiegels, dus de auto wordt er niet breder door.

In April gaan we de Amstel Gold toertocht rijden, dus dat is een mooie test voor deze uitvoering. uiteraard gaan we voor de tijd een korte testrit rijden, want de boel moet er niet afvallen.
Heeft iemand belangstelling voor deze uitvoering, neem gerust contact op.
Saluut.