Hoe verliep Merselo Verona?

Gezamelijk diner in Merselo.

Op zondagmiddag de fiets op de auto om naar Merselo te rijden. De organisatie had geregeld dat we aan het eind van de dag de fietscontrole hadden en daarna een gezamenlijk diner, waarbij er het een en ander verteld werd over de tocht en de te verwachten omstandigheden.
Uiteraard was er genoeg pasta om nog wat koolheidraden te stapelen, hierna was het hup in de auto naar het logeeradres bij "Vrienden op de fiets"
De Quest kon ik mooi parkeren in de oude molen waar ook de start is, dus die was mooi op zijn plek alvast.

Ik heb een redelijke nachtrust voor de tocht en kan om kwart voor 4 aanschuiven bij het ontbijt, het echtpaar waar ik slaap, eet gelijk ook mee, en gaan daarnaar weer naar bed, een gezellig ontbijt heb ik hierdoor en ik neem hartelijk afscheid, een zeer gastvrij adres.
Al met al ben ik mooi op tijd, maar ook wel gespannen, tot mijn verbazing zie ik een strada staan, die blijkt later van Roef Veerman te zijn die mij komt uitzwaaien, ben erg verbaasd, maar vind het wel harstikke leuk. Roef bedankt. Om 5 uur klinkt het startschot en we gaan op pad.

Ik heb me voorgenomen om bij de snellere racefietsers te blijven om rustig in het ritme te komen, en dat is ook wel goed, want mijn lijf en spieren geven nog niet thuis, maag is erg onrustig en het duurt wel 2 uur voordat het allemaal een beetje tot rust komt en er iets van ritme ontstaat. Ik eet kleine beetjes, zodat de maag de tijd heeft om het te verwerken en veel drinken.
Het eerste half uur gebeurt er niet zoveel, en iedereen doet rustig aan, maar dan ontstaat er wat afscheiding en ontstaat er iets van een kopgroep, na de geheime controle die al vroeg ingepland is rijden we met 10 man Duitsland in.

De eerste controle is op 165 km, bij een tankstation en ik bestel snel een maaltijd om te eten. Dit lukt redelijk en als iedereen weg wil, heb ik het bijna op. Alleen mijn GPS wil de track niet laden, dus als ik zover ben is de rest weg, niet erg, haal ik wel in. Even later staat de groep stil, lekke band, wat een scheur in de wang van de band blijkt te zijn. Ik ga door en ze halen me wel in. Dit stuk is 80 km lang en we komen bij de Rijn aan. Ik fiets niet te hard, en als ik wil eten stop ik een paar minuten, dat is beter voor mijn maag. De fietspaden langs de Rijn zijn bij stukken erg slecht, maar het wisselt ook met betere stukken, de 2de controle is bij een restaurant en daar zit de eerste groep ook nog, ik bestel pasta en dat gaat er goed in.

Pasta maaltijd.

De groep met lekke band komt ook, ze hebben ook iemand moeten achterlaten, Jack, want zijn carbon frame is gescheurd tijdens een ongelukkige manoeuvre. Erg vervelend. De route langs de Rijn is soms er lastig voor een velombiel, want ik moet regelmatig de Quest uit om de tunnels door te komen onder sporen en wegen door, voor de racefietsers is dit veel makkelijker.
Maar goed, we tuffen lekker door en de 140 km die we nog moeten zijn te doen. We hebben besloten om 50 voor het hotel nog iets te eten, want het hotel is een jeugdherberg, en daar is niks te krijgen.
Aldus doen we dat, dit keer bij de big Mac. Een jongen uit Amsterdam vertelde dat hij in 14 dagen 4000 km gereden had van Belgie naar onderin Griekenland. Was een georganiseerde tocht waarbij alleen de check pointes bekend zijn, en waarbij je alles zelf moet regelen, tot de route aan toe.
Tjonge dan hebben we het maar luxe's, dacht ik.

Goed fietspad langs de Rijn.

Ook sprak ik met een Engelsman die vertelde dat dit zijn 3de 1000+ tocht was in 2 maanden, in noord Italie had hij 1500 gereden, daarna in Spanje een 1200, rond Madrid, en nu de 1200 terug naar noord Italie.  Hij zou in Verona stoppen en terug vliegen naar Engeland.
Hoezo is één 1200 km tocht extreem.

In ieder geval de laatste 40 kilometer moet er nog aardig geklommen worden en als we in de finisch plaats komen merk ik dat ik rechtsvoor lek heb. Gelukkig kan ik nog doorrijden tot aan de jeugdherberg alwaar ik gelijk de band vervang, het is ondertussen 10 uur en nadat ik gedoucht en wat brood gegeten heb is het om 11 uur slapen, want om 5 uur is het ontbijt klaar.

Mijn dochters Tirza en Johanna gaan op de dinsdag rijden naar Verona, ik slaap de eerste uren wel maar daarna niet meer, al met al kreeg ik s'middags behoorlijk last van mijn rechterknie en de voetzolen waren ook aardig doof, de eerste uren van de start waren ook niet fijn, waardoor ik besloot om me af te melden voor de rest van de tocht. Aan de ene kant erg jammer, aan de andere kant vind ik mijn gezondheid ook belangrijk, en wil ik me zelf niet over de kop jagen, temperaturen gaan naar de 30 gr. in Italie en de Alpen zijn ook niet vlak.

Ontspannen momentje in Verona.

Aldus gedaan, en mijn dochters mijn locatie doorgegeven zodat ze me kunnen oppikken, ik ga eerst weer slapen, en rond 12 uur zijn ze ter plekke waarna we de Quest op de auto zetten en op pad gaan naar Verona.
Ze hebben een camping geboekt aan het Gardameer aan het zuidelijkste puntje, waar we samen tot aan zaterdagmorgen kunnen blijven, er wordt me nog de mogelijkheid geboden om op de donderdag de laatste 200 km te fietsen, maar ik besluit om bij de dochters te blijven, we hebben nog een fijne tijd met elkaar en hebben de omgeving en Verona bezocht en bekeken.
Toch ook bijzonder en iets om met plezier aan terug te denken.
Saluut.

Merselo Verona 2018

27 augustus om 5 uur gaan we los, max aantal deelnemers is 50 mensen, en we moeten 30 augustus voor 11 uur s'avonds in Merselo zijn, dan ben je binnen de 90 uur binnen. Ben je later binnen, dan krijg je geen homologatie, maar je hebt hem wel uitgereden :-)
We fietsen van hotel naar hotel, dus elke nacht is er de mogelijkheid om in een bed te slapen, moet je natuurlijk wel op tijd zijn.

De 1ste dag is 370 km en vrij vlak langs de maas en de rijn. De 2de dag is 325 km, vooral het tweede gedeelte is al voorzien van veel klimwerk. De 3de dag is denk ik het zwaarst met 314 km met 2 alpentoppen, de eerste 1800 mtr, en de tweede is 1500 mtr hoog. De 4de dag is 191 km waarbij het voornamelijk afdalen is naar het Garda meer en Verona.

De route

Hoogteverschillen.

De bedoeling was om samen met Tom dit brevet te rijden, maar hij is helaas na het 600 km brevet, 4 weken terug, niet genoeg hersteld om te starten. Dit is best wel jammer, maar meer voor hem dan voor mij, je ziet er het hele jaar naar uit, en dan lukt het niet. Er zijn nog 48 andere deelnemers, en je ziet elkaar regelmatig, terwijl je elkaar passeert, dus ik denk dat ik me wel vermaak. De eerste dag blijf ik gewoon bij de snellere racefietsers, en de andere dagen is het stuivertje wisselen denk ik, vanwege het klimmen.

2 weken terug de versnellingen aangepast voor deze rit, voor had ik al een 27 tands ovaal tandwielblad, heb nu de cassette 11-32 achter, vervangen door 11-36. Hiermee moeten de te nemen Alpentoppen wel te verteren zijn, na montage gekeken met de handrem erop hoe hard je dan nog fiets met een cadans van 90, de teller blijft dan rond de 7 km hangen. De bedoeling is dat ik zo weinig mogelijk moet stoempen, dit is beter voor de voetzolen en gewrichten. Mijn hartslag zal hierdoor wel wat hoger zijn, maar dat heb ik ervoor over. Policy is om niet boven 150 hartslag te komen en niet onder een cadans van 90. Dit om mezelf niet op te blazen. Of ik woensdagavond voor 12 uur bij het hotel ben, dat is afwachten met de 2 toppen, want de langste klim is toch wel 30 km met 1200 hoogtemeters, dus wat je normaal in 1 uurtje wegtrapt, doe je dan iets langer over.

Hoe kom ik terug, 2 dochters van mij, gaan op dinsdag met de auto naar Verona, en gaan daar vakantie houden. Dus als ik de finish bereik staat daar een ontvangst comité. Daar doe je het voor. :-)
We blijven dan nog 1 dag extra om Verona te bekijken, ja ik weet het, dat is te kort, maar ik wil dan toch wel weer naar huis. Fiets op het dak en Peter laat zich rijden.
Mocht het onderweg verkeerd gaan, dan kunnen ze me altijd op de terugweg oppikken.

Al met al een heel geregel, maar ik denk een onvergetelijke ervaring. Tijdens de uitvoering van 2014 heeft Alexander Neumann dit filmpje gemaakt zodat je een impressie hebt van de rit.
Saluut.

Brevet Zwolle 600 km

Ter voorbereiding van de tocht Merselo Verona hebben we een trainingsrit gepland ter voorbereiding, enerzijds om de training maar ook, of de fiets van Tom het klimwerk aankon, uiteraard is dat geen probleem, maar wel goed voor het vertrouwen, na de Amstel Gold tocht, die we niet uitgereden hebben.

Omdat we al een paar keer de tocht gereden hebben, en elke keer in het donker Sauerland uitreden, hebben we de keus gemaakt om vroeg te starten, en wel om 5 uur, hiermee hopen we bij licht het stuk uit Sauerland te rijden, want doordat het steeds vals plat omlaag gaat heb je heel mooi uitzicht over de heuvels en omgeving.

Aldus besloten dus ook gedaan. Tom is op vrijdagavond in Lattrop en ik heb de aanrij route naar de route van het brevet net zo lang gemaakt als vanuit Zwolle dus de totaal kilometers kloppen met de brevet kilometers, bij Borculo komen we mooi op de route uit. Als we in de fiets stappen regent het, ja hoor, ga je fietsen begint het te regenen na weken van droogte, maar het is niet veel. Wel geeft het een vreemd effect, want op bepaalde stukken asfalt komt er een geluid van de banden alsof ze aanlopen. Heel apart, we hebben zelfs de banden gecontroleerd, in al die jaren nog nooit meegemaakt, zal de combinatie langdurige droogte en regen zijn.

Normaal gesproken ben ik altijd de eerste met een lekke band, maar dit keer is Tom me te vlug af. Rechtsachter is lek, alleen hij merkt het niet zo snel, hij denkt een snelle lek, maar na het verwisselen is de fiets sneller, dus moet een langzame leegloper zijn geweest.  Niet lang daarna doe ik hem na, en moet ik de boel verwisselen,. We zijn ondertussen in Duitsland en de koperen ploert komt ook achter de wolken weg en het wordt snel warm nu.

We stoppen en pauzeren bij de stempelposten in de route, en kunnen dan ff zitten. Na 135 km hebben we de eerste stop, en gaan snel verder, het begint al wat te golven, ik vraag aan Tom of het goed gaat en hij zegt van wel, maar bij de volgende stop geeft hij aan dat het niet zo geweldig gaat, na het verwisselen van mijn band is hij beroerd geworden, bij de stop voor Arnsberg geeft hij aan bij de Burger King dat hij best wel last heeft. de 35 km naar Arnsberg is best al wat klimwerk, en tijdens die kilometers zie ik dat hij het niet best heeft.

In Arnsberg gaan we eerst eten, we bestellen het Duitse eten, een snitzel. Hij smaakt mij goed, maar Tom minder, we besluiten door te gaan. De komende 50 km zijn het zwaarst, buiten Arnsberg gelijk een vette klim van 10 km naar 500 mtr, en daarna nog een paar kleine steile klimmen. Af en toe staan we stil en bekomen wat, ook van de warmte want het is ECHT ZWETEN met straaltjes.
De laatste klim gaat naar 550 mtr en is tegen de 10%. Wanneer het kan druk ik Tom, want anders kost het heel veel tijd, de hele tijd drukken lukt niet, want dan jaag ik me zelf over de kop.

Na 300 km zijn we op de helft en hebben het zware werk gehad, de Quattro van Tom is ook nogal wat zwaarder dan mijn Quest en dan is hijzelf ook nog 25 kg zwaarder dan ik. Maar goed iemand die zwaarder is heeft ook meer spiermassa ter compensatie.
Tom moet op het hoogste punt eerst bijkomen, en dan komt de lange rechte afdaling naar Kallenhard, de Giessen gangers die dit lezen kennen het wel.

Mijn teller geeft al 98,9 aan als topsnelheid, en ik verwacht dat dit niet gehaald zal worden naar Kallenhard toe. Blijkt ook te kloppen, het is nog licht als we weer rijden dus kunnen mooi genieten van het uitzicht als we Sauerland uit rijden. De inspanningen tijdens het drukken en de warmte hebben ook zijn invloed op mij, en tijdens het stuk naar Oelde lukt het eten ook niet meer zo goed.

Halverwege het eten in Oelde moet ik dan ook naar buiten om schoon schip te maken, hierna eet ik weer rustig verder en zeg tegen Tom dat ik ff op de bank ga liggen tot 12 uur, dat wordt een powernap van 15 min. Waar ik me altijd over verbaas, dat ik tijdens zulke tochten mijn interne wekker op de minuut kan afstemmen, om 12 uur precies doe ik mijn ogen open en zie dat het tijd is.

We stappen weer in onze fietsen en vervolgen onze weg, na 3 kwartier geeft Tom aan dat hij slaap nodig heeft, dus we parkeren bij een huis, en doen de deksels op de fiets en proberen te slapen.
Rond 2 uur merk ik dat Tom wakker is, en we besluiten om verder te gaan, het gaat nu beter, en gedurende de nacht en ochtend begint Tom weer te eten en weer praatjes te krijgen, ook glimlacht hij zowaar. Tjonge wat heeft die vent afgezien tijdens het klimmen, nog nooit iemand zo zien lijden, maar niet opgeven. Nee gewoon door blijven trappen, respect hoor.

In Munster gaat de koffie er goed in en we denken zo rond 10 uur terug te zijn in Lattrop, we gaan niet terug naar Zwolle maar bij Hengelo rechtsaf op huis aan, we zijn het snel eens, de Holterberg moet maar ff wachten op de volgende keer.
Na Munster is het nog 100 km naar Hengelo, en het eten wil bij mij ook niet meer. Ik krijg een slaapdip rond 6 uur, en als Tom om een boterham vraagt, zeg ik dat ik even mijn ogen dicht doe tijdens het eten. Hierna is de dip weg, wat een paar minuten een verschil maakt.

Als we in Hengelo zijn, eten we alle 2 weer een lekker broodje gezond en is het nog 35 km naar Lattrop, alwaar we om 10 over 10 aankomen, tjonge wat een rit, heb af en toe gedacht, hoe komen we ooit weer thuis, met iemand die zo beroerd is.
We hebben er 550 km opzitten, gem. snelheid 26.5 max. snelheid 98.9 gereden tijd 20 uur 46 min. totale tijd 29 uur 15 min.

Ik heb van het voorjaar 27 tand ovaal gemonteerd als kleinste voorblad, en ik merk hier veel voordelen aan, ik kan nu met een lekkere cadans naar boven rijden. zonder onder de 80 omw. te komen, dit is veel beter voor mijn voetzolen en gewrichten, want de belasting is veel lager, wel merk ik dat door de hogere cadans het resultaat een hogere hartslag is. Maar daar is duidelijk mee te leven.
Ook het gevoel van ovaal merk ik duidelijk, tijdens het drukken zakt de cadans wel onder de 75/70 omw. en dat merk ik nu ook wel, na de tijd. Het dove gevoel is er weer, wat je hebt als je te lang, te laag in je candans zit. Voor de rit naar Verona gaat er een cassette 11-36 in de Quest, waardoor ik nog makkelijker kan klimmen. Het kleinste verzet is dan 27-36, wat mijns inziens genoeg moet zijn om de bulten over te komen. We gaan het beleven.
Saluut.

Trainingsrondje "Rondje Flevopolder".

Altijd lekker

Afgelopen zaterdag een trainingsrondje gereden ter voorbereiding voor de tocht van augustus.
Stond ik het vorige weekend te vroeg klaar in Amsterdam, besloot ik nu vrijdagavond dat het 300 brevet van Boekelo "Rondje Flevopolder" wel een goed alternatief zou zijn, want met het aanrijden en terug zou het totaal ook bijna 400 km worden.

Ik had de route bij wijze van spreken op de plank liggen, dus de gps geladen en de bevoorrading in de Quest en zo kon ik zaterdagmorgen mooi vroeg weg. Had alle reservespullen voor een lang brevet nog in de Quest liggen.

Het grote voordeel is dat je geen auto nodig bent, om eerst naar de start te rijden, want start en finish zijn bij je op de stoep. 20 over 7 de oprit af en hop, gaan met die banaan, de zon schijnt en het is lekker rustig op de weg, ondertussen is de route naar Boekelo wel bekend, en vanaf daar doet de gps goed zijn werk. Het oude beestje laat mooi cadans, hartslag en nog te rijden afstand zien, en een mooie paarse streep om te volgen nu ik hem op automovie  heb staan. O, ja, ook de hoogtemeters zien we mooi afgetekend.

Onderstaande tekst staat op de website over Rondje Flevopolder:

Nederland heeft een zeer groot scale aan landschappen te bieden. Dat is het centrale idee achter dit brevet. Vanuit Boekelo gaan we via het Twenste cultuurlandschap naar het westen. Bij Deventer maakt het coulisselandschap plaats voor rivieren en dijken. Na een kort stukje over de dijk duiken we echter uiterwaarden in. Na Vaassen maakt gaan de akkers over in bossen. Dat de bossen de glooiingen in het landschap aan het oog onttrekken neemt niet weg dat het vlakke wat het grootste deel van deze route zal kenmerken onderbreekt. Harderwijk zorgt dat de overgang naar de polder niet al te plots is. Nu zullen vele kilometers rechtdoor volgen. Links de bloemen velden, later de Oostvaardersplassen. Wanneer we de polder verlaten zullen we via de Veluwe richting de Posbank gaan. Hier zullen de enige echte klimmetjes zich laten zien. Met een prachtige afdaling verlaten we ook de wouden en gaan we weer door de uiterwaarden richting Zutphen, waar we de IJsel over zullen steken. Vlak na de Ijssel is de laatste controle. Via de achterhoek zullen we weer terugkeren in Boekelo.

Bovenstaande klopte aardig met datgene wat ik aan landschappen voorbij zag glijden, heel gevarieerd, waarbij de doorgang door Deventer heel snel ging, een snelfietspad. Hierna kwam het eerste gedeelte Veluwe, waarbij de hoogtemeters wel voorbij kwamen, maar hier had ik al vaker gefietst. Het begon al aardig warm te worden, maar de kilometers schoten goed op en veel last had ik er nog niet van.  Harderwijk was wat lastiger passeren en is de laatste jaren aardig uitgebreid, veel nieuwbouw tot aan de randmeren toe.

Onverwacht pontje.

Hierna zit je ineens in de Flevopolder, ruim, uitgebreid en eenzaam, bijna geen fietsers meer om je heen en vele grote vlakken landbouw, of bos.  tot aan de eerste controle/rustpunt volg je de dijk tussen de Flevopolders, en dat is na de veluwe, saai, ruw en verlaten, ik vond het een lastig stuk, slecht onderhouden fietspad en veel stukken met klinkers. Bij Hajo, langs de snelweg koffie met appelgebak genomen, de eerste 155 zaten erop. Na de koffie weer de dijk op tot ik linksaf moest, want recht voor me ligt het IJsselmeer en dat lukt niet met een Quest. Ik merk ineens dat mijn achterderailleur over slaat, ik schakel wat heen en weer en door de stelknop aan het stuur te verdraaien komt de derailleur weer tot rust, het schiet door me heen, had je dat de vorige week ook al niet dat je dit moest doen, ja klopt. O, nee he, is de kabel aan het breken bij de derailleur. Tijdens het 1200 km brevet in Belgie gebeurde dit ook. Eerst wat bijstellen en daarna gaat het snel. Gelukkig is dit brevet voor het grootste gedeelte vlak.

De dijk naar Almere is ook recht en vlak tot de route weer linksaf gaat om de Oostvaardersplassen heen, ik heb wel geteld 1 paard gezien, terwijl men zegt dat er teveel zijn. Ook hier weer hetzelfde liedje, smalle fietspaden en weinig mensen in de natuur, terwijl het toch echt wel mooi weer is, het is ondertussen na 12 uur en de temperatuur begint redelijk drukkend over te komen.

Na Almere is het recht toe rechtaan, (goed voor het gemiddelde) rijden naar Nijkerk. De brug bij Nijkerk ligt eruit en voor de fietsers is er een pondje in de vaart gelegd zodat we toch over kunnen. Het pondje vaart net weg, dus een mooi rustmoment. Na Nijkerk gaan we weer de veluwe op en gelijk overal weer mensen die wandelend en fietsend genieten van het weer en omgeving.
Na Putten voor de 2de keer de Veluwe, maar nu is het een veel langer stuk, dit heb ik wel vaker gereden met het 200 km brevet van Zwolle, maar dan tot Arnhem, nu gaan we rechtdoor de snelweg Arnhem Apeldoorn over en komen we in het gedeelte Veluwezoom.

ff lekker varen.

Hier heb ik nog niet eerder gefietst en wordt verrast door de natuur, de bulten, haarspelbochten, stijging wegdek en de veelvoud aan fietsers en motorrijders. Later zag ik dat de postbank ook in de route zat. Heel afwisselend, een echte aanrader om een keer te rijden. Al met al had ik al 300 km in de benen, dus de stijging wegdijk vond ik natuurlijk wat minder, maar gelukkig het ovale tandwiel met 27 tandjes bracht de uitkomst. Met een soepele cadans kon ik de Quest naar boven draaien, en tot mijn verassing hadden de racefietsers er een hele kluif aan, om me in te halen. Zo, die investering is zijn geld waard geweest. Hier ga ik van de zomer in de Alpen nog veel meer plezier aan beleven.

De afdaling naar Laag Soeren is lang en recht, dus de snelheden lopen daar hoog op. Hierna zitten we op het vlakke naar Zutphen. Ook deze omgeving is mooi om te rijden en bij Zutphen  steken we voor de laatste keer de IJssel over, ondertussen heb ik al een aardig vloeistof tekort opgebouwd en de eerste de beste winkel waar het kan, koop ik een halve liter Cola, om vocht en suiker tot me te nemen.
Het is vochtig en benauwd warm, begin er de laatste 100 km behoorlijk last van te krijgen, ook heb ik allerlei pijntje in voeten en benen.

Ik besef me dat de pedalen en schoenplaatsje nog maar 2 weken in gebruik zijn, misschien toch te lang met het oude versleten spul doorgereden. Mijn voeten branden, dus als ik een klein kanaaltje zie, en die zijn er niet veel, stop ik, en ga met schoenen aan in het water staan, ik hoor mijn voeten haast sissen. Tjonge wat is dat lekker, als kind mijn voeten verbrand gehad, en met warm weer spelen ze soms behoorlijk op. Hierdoor koelen we lekker af en hierna gaat het een stuk beter. om half 8 ben ik terug in Boekelo en geef aan het thuisfront door dat ik half 9 thuis ben. Dit klopt bijna op de minuut, en ik stap gelijk in een warm bad om de spieren tot rust te laten komen. Het melkzuur kan goed afgevoerd worden hierdoor, want door de warmte gaan ze open staan. Gelukkig is de derailleur kabel heel gebleven, ondertussen een nieuwe gemonteerd.

Al met al 385 km gefietst, gemiddeld 33.6 km, 11.5 uur gefietst en totale tijd is 13 en 10 minuten. Heb maar 1 uur en 40 min stil gestaan, normaal gebruik ik wel meer dan 2 uur voor zulke tochten, maar ik denk door het alleen fietsen je minder rust.

In juli nog een 600 in de planning en dan moet het eind augustus maar gebeuren.
Saluut.

Fiets Elfstedentocht 2018.

Fietsers met ondersteuning van?

Er is weer 1 jaar voorbij en de traditionele Fiets Elfstedentocht staat weer voor de deur.
Het wordt haast een traditie:-)
Vorig jaar helemaal vergeten om gebruik te maken van de voorinschrijving, maar via de website van de vereniging zijn er nog genoeg kaarten in de aanbieding en het lukt zelfs om genoeg kaarten te krijgen, en gr. 5 is de laatste kaart, dus we kunnen mooi op tijd van start.
De samenstelling verandert elk jaar, nu zijn er verschillende sportvrienden van mijn dochter Tirza die graag meerijden. We zijn met zij'n 5en, 3 kerels en 2 meiden. Allemaal zwaar in de training geweest, heb zelf nog 550 km rondgereden op zo'n klein zadeltje om er aan te wennen.

Het is en blijft in mijn ogen een martelwerktuig, maar goed, het is maar voor even.
Het wordt een droge dag met veel wind uit het oosten, gelukkig is meestal de wind s'morgens aardig rustig, dus daar hebben we niet zoveel last van op weg naar Holwerd. In het eerste stuk is het altijd onrustig fietsen, dit komt door de vele fietspaden en de langzame fietsers die je voorbij moet. Na Dokkum is dit veel beter, je bent dan de langzame jongens voorbij en je rijdt meer op de wegen omdat de bekende paden ontbreken. Bij het binnenrijden van Harlingen een lekke band, die we gezamenlijk repareren. Daarna door en gaan we op Franeker aan. Na Franeker rijden we vlot door en komen door de drukte aan de linkerkant van een vluchtheuvel terecht, wat wel vaker gebeurt, maar er komt een busje aanrijden.

De voorste fietser en ik ook, denkt dat hij wel zal afremmen, maar waarschijnlijk heeft de man slecht zin, want hij drukt gewoon door. Dit geeft wel een hachelijke situatie, waarbij we als fietsers elkaar raken en ik zelf even twijfelde of we wel rechtop konden blijven tijdens het passeren van elkaar. Het gebeurt ook allemaal in een flits en je voelt dat degene die achter je rijdt, tegen je achterwiel aanzit, je moet remmen, omdat je zelf tegen degene aanzit die voor je rijdt, maar je wilt niet teveel, want er zit eentje achter je, gelukkig gaat alles goed, en iedereen blijft rechtop zijn fiets zitten. We moeten even bekomen van de schrik.

Technische dienst in actie.

Door de drukte op de stempelposten en lekke band zijn we later in Dokkum dan we dachten en dit zet zich door in de rest van de dag. Dames moeten ook af en toe naar de wc, en die worden druk bezocht langs de route. Het tempo ligt lekker hoog want iedereen heeft voldoende km's in de benen dus het groepje wordt door veel mensen gevolgd. Het is warm, dus het nodige vocht wordt verbruikt. Na Dokkum hebben we veel wind mee, dus het schiet lekker op, in Winsum kunnen we sportdrank krijgen en daar wordt gretig gebruik van gemaakt, ik sta stil met mijn linkervoet ingeklikt en opeens verplaatst mijn middelpunt zich naar links, maar mijn been strekken voor steun lukt niet, en het volgende moment lig je dan op de grond. Jammer maar helaas, genoeg mensen om weer op te staan, knie wat open en wat stuurlint kapot.

Voor de rest geen mankementen, In Bolsward weer de bekende soep en de macaroni wacht op ons in IJlst. En ook de bekende stoppauze's vanwege bekende die we zien en even bijpraten, al met al ook een sociale bezigheid, door Friesland fietsen. Vooral het plaatsje Jutrijp passeren kost de nodige tijd, omdat we daar 17 jaar gewoond hebben. De macaroni die met liefde is bereid gaat erin als koek en geeft weer de nodige energie uiteraard.

Het stuk naar Spanneburg is pittig vanwege de wind maar hierna is het tot aan Stavoren wind mee, en op de dijk is dit wel lekker, normaal gesproken heb je altijd daar de dikke wind tegen.
Betekend wel dat de 30 km na Stavoren wind tegen zijn, dus er moet nog wat gebeuren voordat we thuis zijn, gelukkig hebben de jonge knapen nog wat energie over, want vlak voor Hindelopen moet ik zelf even lossen en flink eraan trekken om hierna weer bij te komen. Een gelletje en banaan geven weer energie om  weer vrolijk mee te doen.

Net na 4en zijn we terug en genieten na, met een pilsje in de schaduw, we moeten nog terug naar Nijland waar de auto's staan van de jeugd en ik moet nog terug in de wind naar Sneek, maar dan is het ook genieten van een warme douche.

Al met al, een leuke tocht, gemiddelde was toch nog 29.3, wat hoger zou zijn, als je elke keer bij het wandelen voor de controle de teller van de houder zou halen.
Het aparte is ook, dat als het wat druk is mensen niet gaan fietsen na de stempel, maar blijven lopen, hierdoor duurt het vaak een hele tijd voordat je er weer op zit. Ook zie je veel mensen op de weg/fietspad staan als er een lekke band is of iets anders, dit veroorzaakt weer dat er geremd wordt en de hele boel staat dan weer stil. Ik verbaas me daar weer elke keer over, stap 2 meter opzij en niemand heeft last van je. Maar ja, wie ben ik. Volgend jaar maar weer, moet de boel wel in ere houden.
Saluut.

Expeditie "Amstel Gold toertocht".

Na de eerste keer in 2015, heb ik verschillende keren geprobeerd om een startkaart te krijgen, en nu was het weer gelukt, samen met Tom ingeschreven en we werden ingeloot. Uiteraard ook met de gedachte van het brevet Merselo-Verona in het achterhoofd, is deze tocht een leuke testcase. Veel steile klimmetje, in het mooie Zuid-Limburgse landschap.

Gelijk bij "vrienden op de fiets" een overnachting geregeld, dit keer 3 km van Valkenburg, dus lekker in de buurt. Na het eten bij van de Valk, zijn we naar het logeeradres gegaan en na afladen van de fietsen eerst de startkaarten afhalen, het is druk en de weersverwachtingen zijn goed voor de zaterdag.
Al met al, "we hebben er zin in".

We spreken af dat we half zeven willen starten, en na een goed ontbijt zijn we mooi op tijd daar. Startgroepen kennen ze niet, en we zijn op tijd, want 240 km door Limburg zal de  nodige tijd kosten verwachten we. Gelijk bij de start de nodige grappen van de vrijwilligers die bij de tentjes met gratis eten staan,  je kunt pakken wat je nodig bent. Of ze de fiets maar gelijk mogen volgooien, die grapjassen.

Na enige tekst en uitleg gaan we op pad, in 2015 stond ik gelijk bij de eerste helling stil vanwege schakelproblemen, nu ging het goed, maar opeens een claxon, en Tom staat stil, op dezelfde plek.
De kettingbuis zit om het tandwiel. Hoe bestaat het, tie wrap gebroken waar hij mee vastzit. Er rijden altijd motorrijders met gereedschap rond, dus die gevraagd en een paar tie wraps geleend.
We kunnen verder. Na 20 km helling nr, 2, na de beklimming in de spiegel geen Tom, stoppen en terug lopen, Tom staat stil, ketting gebroken roept hij, niet best, wat nu.

We hebben 2 opties, repareren, of een taxi bellen en fiets ophalen met de auto. Buurtbewoners geven aan dat er verder op een fietsenmaker zit, dus ik erheen met de fiets en Tom loopt er alvast met fiets ernaar toe. Ik kom gelukkig een motorrijder tegen die net een racefiets geholpen heeft met een kapotte ketting, en vraag of hij ons kan helpen, met de ketting. Geen probleem, tot hij de fiets ziet.

Ik vraag of hij een kettingpons heeft want die hebben we niet bij ons, heb zelf wel een ijzerdraadje en sluitschalm bij me. Zo gezegd zo gedaan, alleen bij de Quarto is de trekkende ketting behoorlijk weggewerkt met 2 rollen, bij de Quest trek je de beschermkap weg en je ziet alles en je kunt overal bij. Dit is van een andere orde, en niet erg service vriendelijk. Het is een heel gepiel  om het ijzerdraadje zo onder de rollen door te krijgen, dat als je hem aantrekt, de ketting ook onder de rollen doorkomt.
Het is de eerste keer voor mij, dus ook nog niet bedreven, hier werd ik niet blij van.

Na 1 uur martelen en het vet tot aan mijn ellebogen waren we zover dat we de ketting gemonteerd en gesloten hadden, bleek bij controle dat hij onder de kabels doorliep. Tja, al doende leer je. Nadat dat probleem opgelost was, de boel opgeruimd en de motorrijder bedankt voor zijn hulp en gereedschap.

We rijden weer, na 300 mtr krak, weer ketting kapot, waarschijnlijk waar hij open is geweest. Tjonge de moed zakt je in de schoenen. De motorrijder is weg, dan maar naar de fietsenmaker, gelukkig is hij niet bij de cassette gebroken maar onder de stoel, dus iets makkelijker. De fietsenmaker geeft ons het gereedschap wat we nodig hebben, en een sluitschalm. In ieder geval, na 3.5 uur hebben we 23 km gereden. De stemming is aardig gezakt, maar we kunnen verder.

Na 60 km de eerste verzorgingpost waar we de nodige proviand kunnen inslaan. We hebben verschillende klimmetjes gehad en het spul blijft heel. Tijdens de pauze dreigt een vrouwelijke deelneemster op mijn fiets te vallen na het afstappen, want ze maakt een stap achteruit naar mij toe, en ik waarschuw haar dat ze niet verder moet komen, want dan ligt ze in mijn fiets, waarbij er waarschijnlijk de nodige schade zal ontstaan. Nou, zegt ze "ik heb toch een lekker kontje". waarop ik reageer, "ik heb je kont niet nodig, die heb ik thuis, ben gelukkig getrouwd".  al mopperend over deze reactie loopt ze weg.

Bij een splitsing van de route, wat regelmatig voorkomt besluiten we om de 150 km route te volgen, zodat we niet stervens laat aankomen, want we moeten dezelfde dag nog terug naar huis. In het laatste stuk zitten de heftigste hellingen. Ondertussen genieten we van het landschap,  en van de deelnemers die ons inhalen en die wij weer inhalen, want het gaat langzaam omhoog en snel omlaag, tijdens de afdalingen laten we de fiets alleen echt lopen als er de ruimte voor is. We willen geen problemen.

Vlak voor de keutenberg komen we langs ons logeeradres, en daarna is het de beurt aan de steilste helling van Nederland, eerste stukje is tussen de 30 / 40% stijging en daarna een stuk platter.
Ik ben het eerste stuk voorbij als ik weer krak achter me hoor, Tom zijn ketting geeft er voor de 3de keer de brui aan. We kijken elkaar aan en aangezien we net het logeeradres gepasseerd zijn, en de weg daar naar toe afloopt, besluiten we dat Tom terug gaat, en naar huis rijdt. Want de sluitschalmen zijn op, en het ijzerdraadje ben ik ook kwijt.

Ik maak de route af, en ga dan ook naar huis. Na de keutelberg nog verschillende hellingen genomen, maar ineens is het afdalen naar Valkenburg en de Couberg op, in Valkenburg is het zwart van de mensen, en erg gezellig, de Quest trekt aardig bekijks en wordt bijna elke meter op de foto of film gezet. Hierna is de finish en krijg je massaal allemaal een medaille om gehangen, ongeacht de kilometers die je gereden hebt. Het zijn er 100 in mijn geval, dus niet echt wat de bedoeling was.

Al met al bijna een echte expeditie met de nodige ontberingen, en technische problemen. De Quest is door zijn eenvoud, onderweg makkelijker te repareren, zeker wat aandrijflijn betreft, de Quarto is veel lastiger, wat dit betreft, je hebt alleen 2 kleine kapjes waar de rollen zitten.
Tom is gelijk doorgereden naar Dronten, waar ze een nieuwe ketting gemonteerd hebben, want het vertrouwen in de eerste montage was niet zo groot meer.

Al met al een dubbel gevoel, het positieve van deze rit is dat het kleinste ovaal tandwielblad met 27 tanden erg goed bevallen is, hiermee kom ik elke helling wel mee op, alleen boven de 20% moet er gestoempt worden, met 10% kan ik nog een cadans van 90 draaien. Duidelijk voel je tijdens het ronddraaien het effect van de ovaliteit. Dit is een echte blijver voor mij. De belasting bij langdurig klimmen is door de hogere cadans veel beter en langer vol te houden.

Ook de sterk afwisselende belasting tijdens het klimmen en afdalen is me goed bevallen, je wordt er over het algemeen minder moe van. Tijdens een vlakke rit moet je constant trappen, vermogen leveren, en nu kun je tijdens het afdalen lekker uitrusten.

Ondanks het feit dat de Quarto nog geen 10.000 km gereden heeft, is het belang van een goede ketting wel gebleken, want zulke toestanden willen we deze zomer niet hebben in de Alpen.
In ieder geval, eerst nog een paar langere brevetten en dan is het voor je het weet augustus.
Saluut.

1ste trainingsrondje

27 tands klein.

Vandaag weer het bekende trainingsrondje gereden. Tweede paasdag, wat extra tijd en over 13 dagen is het Amstel Gold 240 km rijden, dus ik wil wel ff kijken waar ik sta in verhouding met andere jaren.

Ik doe altijd dezelfde route, zodat ik wat kan vergelijken met andere jaren. De laatste weken na het werk via een omweg naar huis, waarbij de gemiddelde uitkwamen op 45 en 45,1, maar de afstanden zijn dan korter.  Het is vanmorgen nog redelijk fris, maar ik ga in zomers tenue de fiets in want het wordt natuurlijk zweten, Ik ga via Lage en Uelsen naar Hardenberg, dus de eerste hoogtemeters liggen gelijk voor de neus van de Quest.

Als ik vlak voor Hardenberg Duitsland uitkom blijkt dat ik de verkeerde keuze heb gemaakt met de rijrichting, ik heb in het bos wind mee en op de ruimte wind tegen, dat maakt het wat lastiger.
Het grote verschil in Duitsland en in Nederland fietsen is dat Duitsers accepteren je op de weg, Nederlanders gebruiken veelvuldig te claxon als je met 50 op de weg rijdt. Fietspaden zijn met die snelheden ook niet veilig voor een velomobiel.

Het blijft gelukkig droog, en via de nodige hoogtemeters bij Vasse en Ootmarsum duik ik nog even Duitsland in om het totaal aantal kilometers wat hoger te krijgen. Na 82 km sta ik met een 42.2 gemiddeld weer thuis op de oprit. Niet ontevreden.

Afgelopen week een 27 tand rotor ovaal tandwielblad besteld en binnen gekregen, deze jongen moet me over de nodige bulten brengen tijdens de Amstel Gold toertocht, en het brevet Mersilo - Verona.
In 2015 lukte de Amstel Gold tocht met het standaard tandwiel set van Rotor, maar nu met 27 tanden kan ik denk ik net even wat makkelijker die 20% stijging verteren.

Nu ik mijn gps zover heb dat ik cadans en hartslag kan aflezen, verbaas ik me erover dat de cadans standaard 105 is. Heb meer dan 1 jaar zonder cadans meter gereden en de ovale tandwielbladen zorgen dus ervoor dat mijn cadans goed op niveau is gebleven.
Echt een plus punt van dit type tandwielblad.
Saluut.