Canada.

Laatste weken geen meter gefietst, niet erg want we waren op vakantie in Canada, na Rusland het grootste land van de wereld. Iets van 260 keer groter dan Nederland.
Om een en ander te bekijken toch maar een auto gehuurd. :-))

Op een van de vele rotsen

Verscheidenheid is groot, we zijn in de provincie Ontario geweest en dan vanaf Toronto, naar het noorden via de oostkant van lake Huron naar het noorden en via lake Superior weer terug naar de bekende watervallen, de Niagara watervallen.

Al met al een mooie reis, met veel indrukken van hoe de Canadese bevolking leeft in Canada. We zijn regelmatig Canadese tegengekomen die Nederlandse ouders of voorouders hebben. Er werd zelf verteld door een geïmmigreerde boer uit Friesland dat 50% van de melk in Canada geproduceerd wordt door boeren die van Nederlandse komaf zijn.

Als je door de glazen vloer kijkt.

In Toronto is de CN Tower een belevenis met zijn 450 mtr hoogte waar je als bezoeker kunt komen.
De auto's zijn dan net dinky toys op de snelweg.
In het noorden veel natuurschoon met heel veeeeeeel bos en stenen/rotsen. Uiteraard lopen hier ook de nodige wilde dieren, overdag niet veel last van maar in het donker moet je niet de wildernis in hebben we begrepen van de plaatselijke bevolking.

Een van de honden.

Ook een indianen reservaat Wikwemikong bezocht, waar we tijdens een wandeling begeleid werden door honden die getraind waren om mensen te beschermen tegen beren tijdens hun wandeling, die honden bleven de hele tijd bij je en zochten de hele omgeving af waar je liep, heel apart.

Ook zijn we nog met een veerpont geweest, de afstanden zijn groot daar, dus het duurde 2 uur voor we aan de overkant waren. :-))

We hebben de reis zelf geregeld en geboekt en zo kwamen we van 4 sterren hotel. Tot motel, waar veel werkverkeer overnacht, tot aan bed en breakfast.
Aparte was dat juist dat bed and breakfast de mooiste en meest luxe overnachting was.
Zo'n overnachtings- motel moet je ook een keer mee gemaakt hebben, simpel, sober en functioneel, niet al te schoon, maar het kon ermee door.

Links de USA kant en rechts de Canadese versie.

Na al dat moois gingen we naar de watervallen van Niagara, een hele belevenis met al dat water wat daar over de rand valt. Op de boot kregen we regenkleding aan want vlak bij is het een groot waterfestijn, zoals je op de foto kunt zien.
Onvoorstelbaar, al dat water en het gaat de hele dag door. Informatie leerde ons dat tot 1950 de erosie van de waterval 3 meter was per jaar, hierna hebben ze veel water omgeleid via kanalen en hierdoor is het gelukt dat de erosie terug ging naar 30 cm per 10 jaar.


Kun je je voorstellen hoeveel water er toen erdoor ging, dat moet verschillende keren meer zijn geweest dan wat je nu ziet.
Al met een hele reis en de jet lag ervaring heb ik nu ook.
Saluut.

Kwets, deel 2.

2013

We schrijven alweer 2017, en het plaatje hiernaast is van 2013. Dit kreeg ik van de eigenaar van Quest nr. 77, nadat ik de Quest toendertijd aan de buitenkant gerestaureerd had.

Nu kreeg ik het verzoek om de binnenkant te restaureren. de Quest is van bouwjaar 2002, dus al 15 jaar oud.

De waslijst van mankementen was ook aardig lang. maar niet getreurd we zijn niet snel voor 1 gat te vangen.

 

Lege huls.

Het aluminium frame was toe aan meerdere herstel werkzaamheden, waaronder herstel van boutgat tussenrol, en ophanging spanner.
De glasfiber buis achter was helemaal doorgezakt en er zat veel speling in de achterbrug.

En zo waren er nog meer dingen die aangepast vervangen moesten   worden, maar wat wil je ook na 15 jaar intensief gebruik.

Na een paar uur sleutelen was alles eruit, behalve het elektrische gedeelte en stuur, en kon ik beginnen aan de opbouw, waarbij ik ook niet gevraagde modificaties doorgevoerd heb, want als je het los op de werkbank hebt liggen, is het zo klaar.

Al met al was de proefrit snel klaar en de Quest kan er weer een paar jaar tegenaan.
En weer verliet een tevreden klant het pand :-)
Saluut.

En weer verliet een tevreden klant het pand.

Staan mooi naast elkaar.

Sinds een aantal jaren verkoop ik dakdragers voor velomobielen. Deze zijn zodanig gemaakt met oprijgoten dat je persoonlijk zonder hulp van derde je velomobiel op je auto kunt krijgen.

De hele constructie is van aluminium en vrij simpel op te bouwen. Voor de oprijgoten heb je 2 boutjes nodig om de stukken te koppelen en dan zet je zelfstandig je velomobiel op de dakdrager, waarna je de oprijgoten in stukken onder de velomobiel vastzet op je dakdrager.

Hierdoor geen materiaal in de auto, wat gevaarlijk voor je kan zijn bij ongelukken.
Bij deze constructie was het de uitdaging omdat 2 verschillende fietsen te kunnen plaatsen, dit vanwege de komende vakantie, en zoals je ziet is dat mooi gelukt, op vakantie ben je met meerdere mensen, maar hij gaat ook gebruikt worden om alleen op pad te gaan.

Ook is er ruimte om 2 velomobielen op de dakdrager te plaatsen, wat gewicht en volume betreft kan het, want de meeste dakdragers kunnen max. tot 70 kg belast worden.
Groot voordeel vind ik zelf dat je de wielen van de velomobiel vast kunt zetten met kleine spanbandjes aan de dakdrager, hierdoor krijg je geen beschadigingen aan de body.

Zelf gebruik ik hem al een jaar of 4 en op de Duitse autobaan was het geen probleem om flink door te rijden. Voor die tijd had ik hem altijd op de aanhanger, maar dat schiet niet op, als je ver moet.
Saluut.

Fiets Elfstedentocht 2017

Mooie carbon fiets van mijn dochter Tirza gekregen.

Pinksterweekend 2017 en dan is het weer zover, dit keer de 35ste keer, volgens de officiële telling van de vereniging. Vlak voor het weekend geeft de buurman aan dat hij niet mee kan, want zijn werkgever wil dat iedereen werkt op 2de pinksterdag, omdat er veel vraag is naar de banden die ze produceren, jammer want het is altijd leuk als hij meegaat.

Dit keer dus met zijn 4en, en na wat aankopen via internet kunnen we met groep 6 starten, het lukt elk jaar weer om voldoende vroege kaarten te bemachtigen. Het wordt een droge dag, rond de 20 graden, en weinig wind zegt Piet Paulusma, de eerste 2 dingen kloppen, maar weinig wind hebben we niet had, zeg maar rustig een stevige tot harde wind uit het zuid, zuidwesten.

Net tegen 6 uur hebben we de eerste stempel, en kunnen we los. Dit keer op een echte carbon racefiets, dus dat belooft wat. De jeugd geeft aan dat 31 genoeg is, en dat ze niet veel kopwerk zullen doen. De buurman is er niet bij (Jan) dus nu moet ik het zelf doen, het motto is dan ook, een leuke groep zoeken en niet te gek.

Tot aan Holwerd is het voor de wind, en dan is iedereen een echte racefietser, het schiet lekker op en we zijn zelf precies op tijd in Dokkum, we mogen gelijk door de tijdcontrole en vlak ernaar gaan we koffie drinken, ff zitten, en bijkomen. De koffie gaat erin met een appelgebak met slagroom, dus dat gaat wel goed. Na Dokkum komt altijd een lang recht stuk en nu is het tegenwind, er zijn weinig groepjes, en die er zijn, gaan niet hard, ik ga op kop en de jeugd erachteraan. Door niet te zwaar te trappen kan ik een lekker tempo draaien en het kopwerk valt me niet tegen.

Na Bartlehiem komt er een collega fietser naast me rijden en vraagt "zal ik helpen", dat slaan we niet af, en zo gaan we afwisselend op Leeuwarden aan. Ondanks de harde wind, schiet het toch nog lekker op. Bij de controle krijg ik nog bedankjes voor het kopwerk. Na Leeuwarden blijft de jeugd wat hangen in een grote groep, en als ik me laat afzakken, gaat er ineens vlak voor ons een fietser liggen. Mijn dochters en ik kunnen nog net de dans ontspringen maar mijn schoonzoon ligt er tussen. Gelukkig mankeert hij niks en zijn fiets ook niet. Alleen zijn middelvinger is wat pijnlijk. Na controle van de fiets gaan we weer verder, maar we spreken af niet meer in zo'n grote groep te gaan  rijden, want iedereen klets en er wordt niet echt opgelet.

Met zijn 4en op een rij.

Dan kun je beter in een kleine groep rijden, zo gezegd zo gedaan. Ik neem het voortouw en de rest er achteraan, de sliert is soms best wel lang, en iedereen vindt het wel best met deze harde wind. In Winsum krijgen we gratis sportvoeding, en in Bolsward weer de bekende soep. Naar Sneek toe is het zijwind, en na IJlst gaan we eten in Sneek, ff van de fiets af en genieten van een bord warme macaroni.

Alleen hierna moet je weer op de fiets, de kont doet wat zeer en de benen zijn wat stram maar na een half uurtje draait het spul weer als vanouds, Sneek/Sloten is ook open en een lang recht stuk, dus heel hard gaat het niet meer tegen de wind in . Hierna het bosrijke gebied in Gaasterland, en dat geeft beschutting, alleen vlak voor Oudemirdum heb ik een flinke dip, ik zie voor het eerst het achterwiel van de jeugd en moet ff passen. In Oudemirdum ff een banaan en wat druivensuiker, en hierna ben ik er weer.

Judith die naast me fiets als het omhoog gaat na het bordje Oudemirdum, Pé weet precies waar dat is, drukt me omhoog en ontvangt veel applaus van het publiek, dat vond ik nou erg lief van haar :-)
Hierna krijg je het stuk langs de dijk en later het stuk op de dijk naar Stavoren toe. We gaan draaien met zijn 4en, en niet langer dan 30 seconden op kop, er komen nog 2 andere fietsers bij, en hierdoor kunnen we nog een leuk tempo maken tegen de wind in. De "rode klif" is voor Judith net ff te hoog, dus moet ze ff passen.

Maar we weten na Stavoren is het zeilen voor de wind en kunnen we uit trappen naar Bolsward toe.
En nou dat doen we dan ook, we komen zelf tot onze verbazing weer boven de 30 uit. Tjonge, dus het kan toch nog :-)

Om 5 uur zijn we terug en hebben een laag gemiddelde, 26,2 maar erg leuk en gezellig gefietst met zijn 4en. Volgend jaar weer, en dan zal de jeugd wat meer trainen, want ik wil ook wel eens in een zetel naar de finish rijden. :-)
Saluut.

Wel of niet Elfstedentocht wandelen

De laatste weken erg onzeker over het wel of niet meedoen, dit vanwege een blessure aan de linkervoet.
Naarmate ik langere tochten ging lopen begon het meer en meer vervelend te worden aan de linkerkant, en na een tocht van 33 km, was het duidelijk dat het niet ging worden op deze manier.

Naar de fysio of die een oplossing wist, en die gaf aan dat de buig radius van de dikke teen niet voldoende was door een kalkrichel, daardoor moest het afwikkelen gedaan worden door de rest van de voet, en dat gedeelte was hier niet aan gewend, en zie daar het probleem.

Een aanpassing aan de zooltjes gaf wel verbetering maar niet in korte tijd, dus nadat ik 1,5 week terug, 3 keer 7 km had gelopen, was het probleem er nog en heb ik vorige week Tom verteld dat ik niet mee zou gaan. Het is het niet waard om een echte blessure op te lopen.
Waarschijnlijk na een langere trainingsperiode met langzamere opbouw, zal de gehele voet meer gewend zijn aan de beweging. Dus volgend jaar maar weer eens zien.

Eerst gaan we kijken of een echte aangepaste voetzool meer oplossing geeft, en wat regelmatig lopen als de rust er weer is in de voet, de kalkrichel is waarschijnlijk iets wat ik opgelopen heb tijdens een vorige blessure, maar heb er nooit last van gehad,

Tom loopt hem nu, en na 3 dagen gaat het nog prima, alleen wat warm. Hij gaat hem wel uitlopen, een echte Friese bikkel.
Saluut.

Positieve publicatie.

Er is al veel geschreven over de zin of onzin van ovale kettingbladen, de meningen lopen dan ook uiteen, en het positieve effect ervan wat door de gemiddelde wielrenner niet altijd als een meer waarde gezien. (met ronde bladen kom ik ook aan de finish)
Daarom is het belangrijk om positieve ervaringen te publiceren, zodat men wel geïnformeerd blijft.

Deze publicatie gaat over O.symetric bladen, wat een van de 2 bekendste merken is, alleen heeft deze niet de standaard mogelijkheid om te monteren op ligfietsen, omdat ze niet 360 gr montage gaten hebben, zoals bij Rotor. 
Mijns inziens zou het wel kunnen, alleen moet je dan de montage gaten op de juiste plek aanbrengen.

Als Chris Froome er driemaal de Tour de France mee wint moet het wel prestatiebevorderend zijn, toch? Voordat Froomey dat deed was het Sir Bradley Wiggens namens team Sky ook al eens gelukt. Hij reed in 2012 met bladen van O.symetric in het geel over de Champs-Élysées. 

Team Sky staat erom bekend alles tot in de puntjes uit te zoeken. Het team heeft wielrennen verheven tot wetenschap. Alles wordt onderzocht. Nieuwe onderdelen worden getest en gewogen. Wattage en data wordt gemeten, bewaard en geanalyseerd. Meten is weten. Kennis is macht, ook in de wielrennerij. Alles om die paar procent extra vermogen te kunnen leveren. Indrukwekkend natuurlijk, al die cijfers en wetenschap bij grote teams. 

Voor de professionals zijn dit de marginal gains, maar wat doet het voor de sportieve fietser? De fietser die na een kopje koffie en een warm stuk appelgebak op zijn raspaardje stapt. Rijden we er makkelijker mee? Worden we minder snel moe? Hoe gaat het met de verzuring? Is het de investering waard? Het is "Koers onderzoekt" het verhaal achter de ovaal.

Lees hier de hele review, zeer positief en terecht.
http://hetiskoers.nl/getest-o-symetric-kettingbladen/

Het blijft altijd lastig, waar, en aan wat geeft ik mijn geld uit, en wat en wanneer krijg ik er iets voor terug.

Ovale kettingbladen zijn duurder dan de ronde kettingbladen, maar je krijgt er minder verzuring 9% en 4% meer vermogen aan het achterwiel voor terug. Is dit gelijk na montage dan merkbaar. Nee, bij iedereen zijn de ervaringen anders, je moet je lichaam de tijd geven om te wennen. Je lichaam is geen machine die door montage van een turbo gelijk de getallen omzet in prestatie's.

Sommige fietsers zien of ervaren een verbetering binnen 1 maand, maar heb ook al ervaringen gehoord dat het een heel seizoen duurt voordat de verbetering daar is. Het is dus ook een verhaal van de lange adem. En dat maakt het lastig om mensen te overtuigen, we willen tegenwoordig het liefst dezelfde dag resultaat zien/ervaren. 

Waarom Ovaal:
*   lichter/sneller optrekken.
*   makkelijker klimmen.
*   minder last van je knieën.
*   minder last van vermoeidheid of langer kunnen fietsen.
*   fietsen met een hogere cadans.
*   net iets sneller als je concurrent.
*   4.1% meer vermogen.
*   9.1% minder last van verzuring.
*   geen last van dode punten.

Wil je ze eerst proberen, geen punt. Als ze niet bevallen, breng je ze terug.

Saluut.

Fietsen en lopen

Dames lopen fanatiek met je mee.

Beide zijn nu activiteiten die ik nu veelvuldig beoefen.
Afgelopen vrijdag het 300 km brevet van Zwolle gereden. De officiële uitvoering was een week eerder, maar paste niet in mijn agenda, en omdat ik meestal toch alleen rij en nooit een medaille bestel, heb ik hem solo gereden.
Het was koud en winderig weer, ben gestart vanaf huis, want de route ging door Ootmarsum en dat ligt bijna hier op de stoep. Lekker makkelijk.

Gelijk vanaf huis Duitsland in en hier liggen ook de meeste hoogtemeters te wachten, de route is naar het oosten en door de laag staande zon is het wel lastig navigeren want je ziet door de zon niet veel van de gps. Best wel lastig. Na een half uur verschijnt een grote wolk en voor de rest van de dag zie ik hem niet meer terug. De eerste stop ligt op 75 km vlak voor het hoogste punt van de route en de koffie smaakt goed bij het tankstation.

Na het hoogste punt 160 mtr, bereik ik de hoogste snelheid van de dag,  86 km, en gaat het weer terug naar Nederland. Door het vele lopen, heb ik eigenlijk nog geen tochten gefietst dit voorjaar, en op een gegeven moment merk ik dat ook wel. Halverwege de dag ben ik halverwege en laat de koffie weer goed smaken in Tubbergen. Route is nu op Zwolle aan, met vlak daarvoor de Lemelerberg met zijn hoogte van 40 mtr, wat eigenlijk geen berg is voor mijn gevoel. Maar goed, ik volg de route, maar ga Zwolle niet in, vlak ervoor buig ik af naar Dalfsen en merk dat de wind weer van achteren komt.

Deze passeer je regelmatig nu hier.

Het is de hele dag koud en na een stop, heb ik het eerste half uur het jack aan, als ik Mariënberg in rij, zie ik een patattent en besluit om een lekker bakje met te bestellen. Dit gaat er best wel in, en ik heb wel geleerd dat je met lange tochten gewoon moet eten wat je lekker vind, soms is dat belangrijker dan al dat energiespul waar je gelijk van gaat braken.

Na de patat gaat het gelijk ook een stuk beter met het tempo en is 40 geen probleem, na Mariënberg gaat de route weer Duitsland in en volgen de laatste hoogtemeters. Bij thuiskomst staat de gemiddelde snelheid op 35,4 km en dat is dan weer een meevaller.

Vandaag weer de nodige loop kilometers gemaakt, een dikke 26 km, en dat gemiddelde ligt op een duidelijk ander niveau. Merk ook echt dat ik het lopen niet gewend ben, loop vanaf 1 januari, en begin nu kilometers te maken, moet ook wel want eind mei is niet ver meer. Voeten beginnen te wennen maar de heupen en bepaalde spieren vinden het nog steeds niet leuk.

Al een paar keer van het werk naar huis gelopen en dat kost bijna 3 uur, best wel inspannend dat lopen, want het wil toch best wel zweten. Als dan een groep racefietsers voorbij raast dan kijk ik ze soms met lede ogen na. Gaat lekker snel:-)
Saluut.