zondag 30 juni 2013

Waarom ben ik een Randonneur geworden!

Mensen vragen vaak waarom ik van die lange afstanden (brevetten) fiets.
Dus ik zal proberen hier iets over te vertellen.

Als je dit als hobby hebt, wordt je officieel een Randonneur genoemd, Een randonneur is iemand die regelmatig tochten fiets van 200km of meer. Een Nederlandse benaming is "Lange afstand fietser".
Een en ander is ontstaan na 1891 waarin de eerste tocht "Parijs Brest Parijs" gereden werd.

Zelf kwam ik hiermee in aanraking in 2003 tijdens een tocht in september naar Giessen in Duitsland, samen met andere velomobielrijders waaronder 2 mensen die in net "Parijs Brest Parijs" hadden gereden.
De verhalen die ze vertelde en mijn eigen ervaring tijdens die tocht naar Giessen en terug, vertelde me dat in aangepast tempo je een heel eind kunt fietsen in 24 uur.
De laatste dag van die rit kwam het totaal bijna tegen de 400km aan en dat zonder veel pijn en moeite.
Dit was wel een ei-opener voor me en gaf me een behoorlijke kick. Tjonge dat dit mogelijk is.

Zelf ben ik slow starter, en duidelijk geen sprinter, dit was ook al zo tijdens mijn jeugd waarin ik schaatste, en aan langebaan wedstrijden meedeed. Al snel reed ik marathon's en had een hekel aan de 500mtr. :-))
Daarnaast kan ik heerlijk tot rust komen tijdens het fietsen. Duidelijk ontspannen tijdens het inspannen.
Ook kan ik er heerlijk van genieten van het lange afstandfietsen als het bijna geen moeite kost.

Vooral het fietsen tijdens de nacht vind ik altijd een hele belevenis, en dan als de zon opkomt en je de dag in rijdt.
Tijdens het fietsen luister ik veel naar Gospel muziek en kan ik veel zaken van het leven overdenken.
Ik ben een overtuigend Christen en heb tijdens deze lange tochten dan ook veel tijd om bijbelse zaken te overdenken en te bidden voor dingen die me bezig houden.

Wat me steeds weer verbaasd is mijn eigen lichaam, wat nu veel meer kan, dan dat ik vroeger voor mogelijk heb gehouden. Als ik tijdens mijn schaats periode de conditie had gehad, die ik nu heb, was ik veel verder gekomen toendertijd, heb ik daar spijt van, ja en nee.
Maar uiteraard ben je er wel nieuwsgierig naar. Wat was er mogelijk geweest.
Mijn broer, beresterk, zat samen met Hilbert van der Duim in jong oranje, kweekvijver voor de kernploeg schaatsen toendertijd. Zelf was ik trainingsmaat van Evert van Benthem.

Zelf kijk ik dan ook graag naar mensen die iets uitzonderlijks presteren, vooral op conditionele vlak.
Hoe doen ze dat en hoe beleven ze het. En wat hebben ze ervoor gedaan.
Het is ook elke keer weer een geweldige kick als een lange tocht gelukt is.
In 2006 en 2007 heb ik de eerste lange tochten van 1000km en meer gefietst, heb er maanden op geteerd, en er ging geen dag voorbij of ik was ermee bezig, (wat het nagenieten betreft)
Hetzelfde had ik in 1985 en 1997 na het schaatsen van de Friese Elfstedentocht, geweldige evenementen.

Ook heb ik tochten niet uit gefietst (Lowlands 2010) of ben er niet eens aan begonnen (LEL 2009 en PBP 2011).
In die tijd reed ik elke werkdag 340 km met de auto woon- werk verkeer. Het lichaam liet het gewoon niet toe. Nu we in Twente wonen kan ik echt merken dat ik veel meer energie heb.
Vorig jaar DCT ging dan ook weer als vanouds, en was een verademing voor me, het ging weer en ik kon het goed doen.
En dan is het echt kicken natuurlijk, hier kun je weer maanden op teren.

De tijd voor zo'n tocht is toch wel ook wel spannend en stressig, langzaam neemt de spanning toe en begin je aan van alles en nog wat te twijfelen. Vaak denk je dan aan de dingen die verkeerd zijn gegaan in het verleden. Ook het slapen wordt dan minder. Maar als ik eenmaal aan het fietsen ben, kan ik eindelijk ontspannen.

Hoe lang ga je door met zo iets, tja, afwachten hoe sommige dingen zich ontwikkelen, ik zie soms mensen boven de 70 die nog rustig meetrappen, het is wel een sport waarbij de gemiddelde leeftijd rond de 50 jaar ligt. Dus duidelijk een sport voor de oudere sporter.
Zolang het lichaam en de geest het nog leuk vinden, PBP wil ik zowiezo nog een keer rijden, met al die mensen, wat sfeer betreft lijkt die tocht veel op de schaats Elfstedentocht.
Maar wanneer die weer gereden wordt ???????????
Saluut.






vrijdag 21 juni 2013

Herstel sleutelbeen, en ontwikkelingen LEL

Sleutelbeen.
Van de week voor controle geweest in het ziekenhuis en ik ben ontslagen.
In de medische wereld betekend dat verdere controle/behandeling niet nodig is.
Op de foto bleek dat de breuk nog steeds niet compleet geheelt is, dit komt ook doordat het een meervoudige breuk is geweest en het niet allemaal 1 op 1 paste, dus ruimte ertussen zat.
Of netjes door de chirurg gezegd, het is niet helemaal perfect gedaan :-))
Maar goed, ik heb bijna 100% bewegelijkheid weer terug, alleen tussen de schouderbladen komen met mijn rechterhand is nog niet gelukt, maar daar werken we aan.
Vanmorgen de Fysio bedankt voor al het pijn lijden wat ik daar heb gedaan, kwam er soms misselijk van de pijn weg.
Maar als ik nu mijn rechterarm beweeg dan snap ik niet dat het van de winter niet kon. alles werkt weer.

London Edingburgh London.
Vandaag bericht dat ik 1 van de rijders ben van LEL die gevolgd gaat worden tbv een documentaire die gemaakt wordt over deze tocht.

Thanks so much for meeting my colleague Rich over Skype, and for spending the time to discuss our documentary. We have now had the opportunity to meet all the riders that put themselves forward to be interviewed. 

Myself, Rich and Walter have agreed unanimously that we would like to follow your ride in depth for the making of our film. 

Een cameraploeg zal me voor tijdens en na de tocht volgen, en dit verwerken samen met materiaal wat ze schieten van andere rijders.
Alle rijders die gevolgd worden zijn geselecteerd na een aantal interviews via Skype.
Weet nog niet hoeveel, maar dat zullen er niet veel zijn, lijkt me.
Zal nog kijken of ik iets vind zodat men via internet kan zien waar ik ben tijdens de tocht.
25 juli op pad, en dan 28 juli om 7 s'morgens los.
Aantal deelnemers 1000. Beetje meer dan gepland begreep ik, maar de belangstelling was erg groot, binnen 10 uur volgeboekt.
Afstand 1400 km, en aantal hoogtemeters 11500 mtr.
Ben erg benieuwd hoe het zal gaan, maar het brevet van Boekelo heeft me veel zelfvertrouwen gegeven, en dat is weer mooi meegenomen.
Over 2 weken nog een keer 400km om het niet te verleren. De fiets nog ff goed  en grondig nakijken, vooral de remmen. en dan, hop naar Engeland,
Saluut

zondag 16 juni 2013

Verslag brevet 600km Boekelo

Start.
Vorige week het brevet gereden, en nu dan het verslag.
Bij de start zijn er 20 deelnemers en dat waren er meer dan verwacht, heb ook wel eens een 600 gereden met 3 deelnemers. Voor de organisatie geeft dit na het vele werk altijd een bepaalde voldoening.
Ga er maar aanstaan, een route uitzetten van 600km. Dat is een heel gedoe. Dus Gert en Arvid bedankt voor al het werk en de goede organisatie.

Om negen uur stipt zijn we gestart en hierna reden we al snel over de Duitse grens.
Al snel rijdt iedereen zijn eigen snelheid, want deze tocht met zijn 4100 hoogte meters zou niet de lichtste worden. Dus al snel na de start had ik het rijk alleen, na 60km het eerste controlepunt, (Reken) en na 15 min de racefietsers in een groep. Ik had al bijna de koffie en koek op dus ben verder gegaan. Het volgende controlepunt lag op 150km en het hoogteprofiel gaf aan dat het zwaarste stuk tussen de 150 en 225km zou liggen, hierna werd het makkelijker tot 400km en dan de laatste 200km uitrijden terug naar Boekelo.
Zo kun je ook alles meenemen!

Bij het controlepunt van 150km (Bremen) kwamen er maar 4 racefietsers binnen zolang ik daar was, het waren 3 Duitsers en 1 hollander, ze gingen iets eerder weg. Ik had dit wel verwacht, de komende 75km waren veel klimmen naar Winterberg toe, en een paar afdalingen, omdat je 40kg aan fiets onder je kont hebt is dit wat lastiger dan een carbonfiets van 8kg.
De racefietsers waren iets eerder weg, maar al redelijk snel was ik ze voorbij, maar ik verwachte ze elk moment terug, wat tot mijn verrassing niet gebeurde. De eerste lange klim naar 550 mtr hoogte was lang en zwaar en hier heb ik de boel wat verziekt voor de rest van de tocht, te zwaar trappen en te hoge hartslag (175) zorgde ervoor dat met de warmte 25+, ik een beetje aan de kook raakte.
Door veel te drinken en terug te schakelen en mijn hartslag niet meer boven de 150 te laten komen kon ik erger voorkomen, wel voelde de achterkant van mijn bovenbenen erg stijf aan tijdens de klimmen na de eerste lange klim.

Controle Winterberg, ff bijkomen.
Het nadeel is het snelle dalen en dan opnieuw langzaam klimmen naar de hoogte waar je net vandaan komt, maar ja dat heb je in de bergen, je moet er overheen. Langs de Bodensee kon ik goed herstellen en kon ik aan de laaste klim van 25km beginnen naar Winterberg. 16km voor Winterberg heb ik nog 15min stil gestaan om te eten en om ff bij te komen. Het was erg warm, Om 6 uur was ik in Winterberg en 20min later ook de racefietser. Dit had ik echt niet verwacht, maar ze gaven aan dat ze het ook zwaar vonden.



We zijn gelijk weg gegaan naar het volgende punt op 300km, het keerpunt. We moesten nog wat kleine klimmetje en dalen door, en toen dook ik ineens een dal in waarbij de snelheid op GPS, ondanks het vele bijremmen, ineens op 120 stond. De remmen hebben echt overgewerkt tijdens de afdalingen, Hierna liep de route weer langs een groot meer zodat het vlak was en ik mooi door kon rijden zonder teveel te hoeven klimmen. Aan het eind van het meer was een grote waterkracht centrale, waar het wemelde van de hoogspanningskabels.
Zo ziet een dip eruit. Waar is mijn bed.
De GPS was hier helemaal de kluts kwijt, hij draaide alle kanten uit en toen ik stil stond gaf hij nog steeds snelheid aan, na eerst nog verkeerd gereden te zijn, kwamen de racefietsers ineens me voorbij, hier eerst maar ff lekker bij gebleven, het ging vals plat omlaag, en dan hoef je in de Quest eigenlijk niks meer te doen.
Tot aan de controle op 300km (Fritzlar) bleef dit zo en na een tijdje ben ik ze weer voorbij gegaan.

Bij de controle vna 300km, ongeveer 10 uur was het, waren de stoeptegels nog steeds warm van de zon. Ook hier weer het zelfde, ze waren weer net iets eerder weg. Het was nu echt donker en de volgende stop zou bij 350km zijn, het ging licht glooiend omhoog en omlaag en over niet al te beste wegen, veel snert asfalt op de binnenwegen in Duitsland. Ik begon best wel last van mijn maag te krijgen, en er zat wel een dip aan te komen. Ik heb altijd in dat soort gevallen een zak snoep (apenkoppen) in de fiets liggen en dat is dan mijn voedsel min of meer. Er zit veel suiker in en ik vind ze lekker, en ze happen lekker weg, dus daar redt ik het dan vaak mee.

Ondertussen was ik de racefietsers weer voorbij en dat is wel leuk, je rijdt niet steeds alleen en dat stuivertje wisselen geeft wat vermaak, het breekt ook wat de eentonigheid. De uitgaande jeugd vind het geweldig, als ze je zien, rijden veel naast je, foto's nemen, en ze joelen veel naar je. Soms ff terug toeteren, en ze flippen helemaal:-)). Bij de Mac Donalds (Diemelstadt) weer uitleggen wat je wilt, Een stempel, waarom dan, nou om te laten zien dat ik hier geweest ben, wanneer gaat u slapen dan, nou niet. euhhhhhhhhhhh meent u dat, oke ff mijn chef vragen,
Dit doen ze als ze je inhalen tijdens een klim, foto maken.
Nou meestal duurt dat bijna 5 min. en dan heb je je stempel, dat is het nadeel als je elke keer als eerste binnenkomt, kun je alles uitleggen.

Ondertussen had mijn dip zich verdiept en nam ik me voor om echt rustig aan te doen, ben ook eerder vertrokken. Maar ik had niet in de gate dat er op 375 een klim zat van 200 naar 450mtr, tjonge dat was echt afzien. In deze klom kwamen de racefietsers dichterbij en vlak voor de top haalde ze me in.
Hier kun je dus echt niet fietsen.
Hierna was het leed geleden, wat klimmen betreft, maar de maag inhoud kwam er wel uit. Heb ff 5 min. gerust en wat snoep naar binnen gewerkt. Hierna was het veel rijden met hartslag 100-110 en als het omlaag ging niet teveel trappen. Hierdoor kon de racefietsers voorblijven en toch herstellen, kruissnelheid bleef tussen de 30 en 35 hangen.

Tjonge, dan smaak het weer.
Op de controle in Oelde kon ik met moeite een reep snikkers naar binnen krijgen en ben weer door gegaan, vlak erna een complete weg die eruit ligt en geen omleiding. Tja daar sta je dan, het begint ook nog te regenen. Na wat zoeken besluit ik dan maar de fiets er doorheen te slepen, de racefietser kwamen ook weer eraan en die hebben het dan een stuk makkelijker :-))
Net voordat ik weer in de Quest kan, begint het te hozen, met bakken, zo erg dat ik het windscherm eraf haal en het deksel erop doe, tjonge wat een water, dan heb ik weer een voordeel tov. de racefietsers.
Die zaten echt als verzopen katten op de fiets, brrrrrrrrrrrr.

Gezamelijk genieten, nog 75 te gaan.
Bij de laatste controle (Buldern) zat ik lekker te genieten van een bak koffie en gebak, maag was weer in orde en de dip was ver weg. Petertje was weer hersteld   en "Back on track".
Dit was mooi, en hierdoor gingen de laatste 75km ook als vanzelf, gewoon lekker trappen rond de 35 en op naar Boekelo. Dan geniet je van het feit dat het gelukt is, dat de zon schijnt en dat je een redelijke snelle tijd rijdt.
De 600 van Zwolle heb ik een paar keer gereden met 2000 hoogtemeters in 24 uur. Maar deze heeft 4100 hoogtemeters en dan maar 1,5 langer nodig. Dat geeft de burger moed.

In Boekelo Gert gebeld en die was snel ter plekke, nog ff nazitten en wachten op de racefietsers, die maar niet kwamen. Ben om elf uur naar huis gefietst met een voldaan gevoel.


Nog snel ff wat slapen en dan morgen weer aan het werk :-))
Saluut.

zondag 9 juni 2013

600km brevet Boekelo, 670 totaal

Gisteren en vandaag 600km brevet gefiets vanuit Boekelo.
Eerst wat gegevens, want slaaptekort is aanwezig en morgen voor 4 dagen weg.
Verslag komt later.
Om 09.00 uur gestart op 08-06-2013
Terug vanmorgen om 10.30 uur.
Aantal hoogtemeters volgens organisatie 4100 mtr. Het was wel zwaar.
Gem. gereden snelheid 28,7km
Hoogste snelheid na Winterberg, gezien op GPS 120km, GPS geeft zelf hoger.

Als ik terug ben zet ik een uitvoerig verslag op mijn blogspot.
Saluut.