woensdag 22 november 2017

200 km brevet Boekelo, totaal 270 km.

Klaar voor de start.
Najaar 2017, en tegen mijn gewoonte in ga ik een brevet rijden. Tom heeft zijn nieuwe velomobiel ingereden, en wil graag met mij een brevet rijden. De laatste is al bijna 2 jaar terug, dus ja, het wordt wel weer eens tijd, dus ik laat me verleiden.

Tom is beren trots op zijn Quattrovelo, en ik ben het met hem eens, een mooie kleur zit er op de fiets, alleen de vormgeving kan me niet bekoren. Hij is er al op vrijdagavond, dus alle tijd om de fiets van binnen te bekijken en goed de techniek te bestuderen. Tjonge die achterbrug is toch wel aardig vol gebouwd met allerlei spul. Zo eenvoudig de driewielers zijn uitgevoerd, wat achterbrug betreft, zo gecompliceerd is het wat de vierwieler betreft. Hier zijn de mannen van velomobiel behoorlijk druk mee geweest.
Een leuk stukje techniek.

Ik ga erin liggen, tjonge wat is die Tom lang zeg, ik lig helemaal plat en kijk strak tegen de trappers aan.
Hier kan ik niet mee uit de voeten, elke mm is gebruikt om Tom in de fiets te krijgen, het is ook een xxxxxxl uitvoering. Maar hij past erin en dat is wat waard.
Tom verteld dat hij met wind mee, merkt dat het makkelijker fietst, tijdens het brevet zie ik wat hij bedoelt, de achterkant heeft veel meer oppervlakte dan een driewieler. Wat ook opvalt is dat bij het afdalen de Quest niet inloopt op de Quattrovelo. Tom zijn fiets heeft een geïntegreerde racekap, dus hij zit lekker binnen. en ik rij cabrio met windscherm. Tom zijn totaal gewicht is bijna 40 kg meer, dat helpt in afdaling, maar dan zijn de verschillen niet zo erg groot, is mijn eerste gedachte.
Tijdens de pauze's verteld Tom dat hij veel lekkerder fiets in de Quattrovelo, meer ontspannen. Dat is voor hem een duidelijke meerwaarde.
In de bochten rem ik nog steeds het minst, maar dat licht aan de bestuurder. Op twee wielen vind ik leuk, Tom gruwt daarvan.

We gaan mooi op tijd plat, en zetten de wekker. Weersverwachting is voor de zaterdag een enkele bui, dus ik ga cabrio rijden, vind ik veel mooier dan met racekap. Onderweg naar Boekelo heb ik het toch wel redelijk koud, dus geef aan tijdens de koffie in Boekelo, dat als we gestart zijn, en we langs Lattrop rijden, ik de racekap toch ga halen. Na de start breekt de zon door en een extra petje geeft meer warmte, dus ik blijf toch maar cabrio rijden deze rit.

We rijden lekker door en af en toe een bui, we rijden tegen de klok in, dus eerst naar Duitsland en via Hardenberg naar Zwolle, de wind blaast aardig en sommige fietspaden zijn niet meer te zien vanwege de hoeveelheid blad wat van de bomen waait. Een mooi herfst tafereel.
Doordat ik wat te weinig eet, loop ik vlak voor Zwolle tegen een behoorlijke dip aan, en ik kan Tom nog net volgen. Tjonge, dat ben ik niet gewend.

In Zwolle staat het frituurvet aan, dus ik bestel 1 vette patat met, daar heb ik zin in. Ik weet dat het niet veel doet, maar ik weet ook dat je tijdens brevetten moet eten wat je lekker vind, dat werk bij mij tenminste zo. Tom neemt ook een bak patat. Na nog wat extra brood en banaan gaan we op pad, ondertussen is het dik gaan regenen, en dit duurt nog 1,5 uur. Tjonge wat baal ik, wat een water, die kap had me nu wel gepast.

Tegen 3 uur wordt het droger, en is het ergste voorbij, maar alles is nat en de gps, teller en muziek houden ermee op, zo nat is de bak inwendig. Zelf ben ik ook koud en nat, en dan 20 km voor de streep de traditionele lekke band er nog bij, dat maakt het feest compleet, maar goed tegen half 5 zijn we in Boekelo terug, en kunnen we afstempelen.

Na koffie pakken we in en fietsen naar Lattrop waar het lekker warm is bij de houtkachel. Ik stuur Tom naar de douche, kan ik lekker opwarmen naast de kachel :-)

Al met al weer leuk om samen een brevet te rijden. de gemiddelde snelheid is wat gemiddeld, 31 km. Maar de omstandigheden waren ook naar, koud 5 graden, wind 5 beaufort, en veel regen. Guur weer dus, daar komen geen topsnelheden uit vandaan.
Saluut.

zaterdag 28 oktober 2017

Sportschool, ja of nee.

:-)
Het fenomeen "Sportschool", heb ik eigenlijk nooit iets mee gedaan, want als je woon werk verkeer in de fiets doet, dan doe je genoeg aan sport, dit was en is altijd mijn uitgangspunt geweest.

Maar de laatste jaren begon ik toch te merken dat de verhouding getraindheid van onderlichaam en bovenlichaam niet helemaal klopte. Vooral de armen en schouders, en het laatste half jaar begon mijn linkerschouder toch wat beperkingen te krijgen.

Mijn vrouw kwam laatst thuis met een enthousiast verhaal van een sportschool wat mij wel aansprak.
En nu ik tegen de 60 aanloop wil ik ook wel een Six-Pack :-)
Iedereen heeft ze, maar ze zijn niet bij iedereen te zien. :-)

In ieder geval de eerste sessie gehad en bij gebruik van de bovenarmen en schouders kon de begeleider duidelijk zien dat er wat het bovenlichaam betreft, er nog wel wat arbeid gedaan moet worden.

Grappig was wel toen ik op de roeimachine moest zitten, mijn buurman aangaf na de start, "dit tempo ga je niet volhouden", wat de volle 10 min. betreft. Hij was ingesteld om in 10 min 2200 mtr te roeien.
Tja ik zit er voor het eerst, dus je gaat op gevoel af en ik dacht, dat gaan we dan wel zien.
Na 2200 mtr had ik nog 1.15 min over. Ik weet niet precies hoe dit in te schatten, maar de begeleider gaf in ieder geval aan dat het boven gemiddeld is.

We gaan de eerste 2 maanden 2 x per week naar de sportschool om te kijken wat voor uitwerking de training heeft op het bovenlichaam en schouder, want ik wil die beperking er wel uit hebben.
Hoop dat het ook invloed heeft op de periodes van stijfheid/spit in de rug.
In ieder geval volgens de meeting en de gemeten parameters is mijn werkelijk leeftijd 15 jaar jonger, nou dat is in ieder geval al mooi meegenomen.

We gaan het zien.
Saluut.





zondag 24 september 2017

Oproep "Welke teller is de beste"?

Ik rijd al jaren met een extra draadloze teller in de carbon Quest, voor cadans en hartslag, maar met wisselend succes. Regelmatig storing en een gedoe met de batterijtjes.

Ik ben op zoek naar een teller die snelheid, cadans en hartslag weergeeft. Heb er een paar gehad die draadloos zijn, maar dat geeft zoals bovenstaande vaak gedoe.
Het liefst vind ik een teller met cadans en snelheid via draadje en hartslag draadloos. Het signaal hoeft dan niet door carbon heen.

Nou kan ik weer een nieuwe kopen en proberen, maar ik kan ook vragen naar ervaringen van mede ligfietsers, dus vandaar deze oproep.

Wie gebruikt een goed werkend setje in een carbon velomobiel.
Ben benieuwd naar de reactie's.

zaterdag 16 september 2017

Canada.


Laatste weken geen meter gefietst, niet erg want we waren op vakantie in Canada, na Rusland het grootste land van de wereld. Iets van 260 keer groter dan Nederland.
Om een en ander te bekijken toch maar een auto gehuurd. :-))

Op een van de vele rotsen
Verscheidenheid is groot, we zijn in de provincie Ontario geweest en dan vanaf Toronto, naar het noorden via de oostkant van lake Huron naar het noorden en via lake Superior weer terug naar de bekende watervallen, de Niagara watervallen.

Al met al een mooie reis, met veel indrukken van hoe de Canadese bevolking leeft in Canada. We zijn regelmatig Canadese tegengekomen die Nederlandse ouders of voorouders hebben. Er werd zelf verteld door een geïmmigreerde boer uit Friesland dat 50% van de melk in Canada geproduceerd wordt door boeren die van Nederlandse komaf zijn.

Als je door de glazen vloer kijkt.
In Toronto is de CN Tower een belevenis met zijn 450 mtr hoogte waar je als bezoeker kunt komen.
De auto's zijn dan net dinky toys op de snelweg.
In het noorden veel natuurschoon met heel veeeeeeel bos en stenen/rotsen. Uiteraard lopen hier ook de nodige wilde dieren, overdag niet veel last van maar in het donker moet je niet de wildernis in hebben we begrepen van de plaatselijke bevolking.


Een van de honden.
Ook een indianen reservaat Wikwemikong bezocht, waar we tijdens een wandeling begeleid werden door honden die getraind waren om mensen te beschermen tegen beren tijdens hun wandeling, die honden bleven de hele tijd bij je en zochten de hele omgeving af waar je liep, heel apart.

Ook zijn we nog met een veerpont geweest, de afstanden zijn groot daar, dus het duurde 2 uur voor we aan de overkant waren. :-))

We hebben de reis zelf geregeld en geboekt en zo kwamen we van 4 sterren hotel. Tot motel, waar veel werkverkeer overnacht, tot aan bed en breakfast.
Aparte was dat juist dat bed and breakfast de mooiste en meest luxe overnachting was.
Zo'n overnachtings- motel moet je ook een keer mee gemaakt hebben, simpel, sober en functioneel, niet al te schoon, maar het kon ermee door.



Links de USA kant en rechts de Canadese versie.
Na al dat moois gingen we naar de watervallen van Niagara, een hele belevenis met al dat water wat daar over de rand valt. Op de boot kregen we regenkleding aan want vlak bij is het een groot waterfestijn, zoals je op de foto kunt zien.
Onvoorstelbaar, al dat water en het gaat de hele dag door. Informatie leerde ons dat tot 1950 de erosie van de waterval 3 meter was per jaar, hierna hebben ze veel water omgeleid via kanalen en hierdoor is het gelukt dat de erosie terug ging naar 30 cm per 10 jaar.


Kun je je voorstellen hoeveel water er toen erdoor ging, dat moet verschillende keren meer zijn geweest dan wat je nu ziet.
Al met een hele reis en de jet lag ervaring heb ik nu ook.
Saluut.



dinsdag 15 augustus 2017

Kwets, deel 2.

2013
We schrijven alweer 2017, en het plaatje hiernaast is van 2013. Dit kreeg ik van de eigenaar van Quest nr. 77, nadat ik de Quest toendertijd aan de buitenkant gerestaureerd had.

Nu kreeg ik het verzoek om de binnenkant te restaureren. de Quest is van bouwjaar 2002, dus al 15 jaar oud.

De waslijst van mankementen was ook aardig lang. maar niet getreurd we zijn niet snel voor 1 gat te vangen.



 
Lege huls.
Het aluminium frame was toe aan meerdere herstel werkzaamheden, waaronder herstel van boutgat tussenrol, en ophanging spanner.
De glasfiber buis achter was helemaal doorgezakt en er zat veel speling in de achterbrug.

En zo waren er nog meer dingen die aangepast vervangen moesten   worden, maar wat wil je ook na 15 jaar intensief gebruik.

Na een paar uur sleutelen was alles eruit, behalve het elektrische gedeelte en stuur, en kon ik beginnen aan de opbouw, waarbij ik ook niet gevraagde modificaties doorgevoerd heb, want als je het los op de werkbank hebt liggen, is het zo klaar.

Al met al was de proefrit snel klaar en de Quest kan er weer een paar jaar tegenaan.
En weer verliet een tevreden klant het pand :-)
Saluut.

donderdag 6 juli 2017

En weer verliet een tevreden klant het pand.

Staan mooi naast elkaar.
Sinds een aantal jaren verkoop ik dakdragers voor velomobielen. Deze zijn zodanig gemaakt met oprijgoten dat je persoonlijk zonder hulp van derde je velomobiel op je auto kunt krijgen.

De hele constructie is van aluminium en vrij simpel op te bouwen. Voor de oprijgoten heb je 2 boutjes nodig om de stukken te koppelen en dan zet je zelfstandig je velomobiel op de dakdrager, waarna je de oprijgoten in stukken onder de velomobiel vastzet op je dakdrager.

Hierdoor geen materiaal in de auto, wat gevaarlijk voor je kan zijn bij ongelukken.
Bij deze constructie was het de uitdaging omdat 2 verschillende fietsen te kunnen plaatsen, dit vanwege de komende vakantie, en zoals je ziet is dat mooi gelukt, op vakantie ben je met meerdere mensen, maar hij gaat ook gebruikt worden om alleen op pad te gaan.

Ook is er ruimte om 2 velomobielen op de dakdrager te plaatsen, wat gewicht en volume betreft kan het, want de meeste dakdragers kunnen max. tot 70 kg belast worden.
Groot voordeel vind ik zelf dat je de wielen van de velomobiel vast kunt zetten met kleine spanbandjes aan de dakdrager, hierdoor krijg je geen beschadigingen aan de body.

Zelf gebruik ik hem al een jaar of 4 en op de Duitse autobaan was het geen probleem om flink door te rijden. Voor die tijd had ik hem altijd op de aanhanger, maar dat schiet niet op, als je ver moet.
Saluut.


zaterdag 10 juni 2017

Fiets Elfstedentocht 2017

Mooie carbon fiets van mijn dochter Tirza gekregen.
Pinksterweekend 2017 en dan is het weer zover, dit keer de 35ste keer, volgens de officiële telling van de vereniging. Vlak voor het weekend geeft de buurman aan dat hij niet mee kan, want zijn werkgever wil dat iedereen werkt op 2de pinksterdag, omdat er veel vraag is naar de banden die ze produceren, jammer want het is altijd leuk als hij meegaat.

Dit keer dus met zijn 4en, en na wat aankopen via internet kunnen we met groep 6 starten, het lukt elk jaar weer om voldoende vroege kaarten te bemachtigen. Het wordt een droge dag, rond de 20 graden, en weinig wind zegt Piet Paulusma, de eerste 2 dingen kloppen, maar weinig wind hebben we niet had, zeg maar rustig een stevige tot harde wind uit het zuid, zuidwesten.

Net tegen 6 uur hebben we de eerste stempel, en kunnen we los. Dit keer op een echte carbon racefiets, dus dat belooft wat. De jeugd geeft aan dat 31 genoeg is, en dat ze niet veel kopwerk zullen doen. De buurman is er niet bij (Jan) dus nu moet ik het zelf doen, het motto is dan ook, een leuke groep zoeken en niet te gek.

Tot aan Holwerd is het voor de wind, en dan is iedereen een echte racefietser, het schiet lekker op en we zijn zelf precies op tijd in Dokkum, we mogen gelijk door de tijdcontrole en vlak ernaar gaan we koffie drinken, ff zitten, en bijkomen. De koffie gaat erin met een appelgebak met slagroom, dus dat gaat wel goed. Na Dokkum komt altijd een lang recht stuk en nu is het tegenwind, er zijn weinig groepjes, en die er zijn, gaan niet hard, ik ga op kop en de jeugd erachteraan. Door niet te zwaar te trappen kan ik een lekker tempo draaien en het kopwerk valt me niet tegen.

Na Bartlehiem komt er een collega fietser naast me rijden en vraagt "zal ik helpen", dat slaan we niet af, en zo gaan we afwisselend op Leeuwarden aan. Ondanks de harde wind, schiet het toch nog lekker op. Bij de controle krijg ik nog bedankjes voor het kopwerk. Na Leeuwarden blijft de jeugd wat hangen in een grote groep, en als ik me laat afzakken, gaat er ineens vlak voor ons een fietser liggen. Mijn dochters en ik kunnen nog net de dans ontspringen maar mijn schoonzoon ligt er tussen. Gelukkig mankeert hij niks en zijn fiets ook niet. Alleen zijn middelvinger is wat pijnlijk. Na controle van de fiets gaan we weer verder, maar we spreken af niet meer in zo'n grote groep te gaan  rijden, want iedereen klets en er wordt niet echt opgelet.

Met zijn 4en op een rij.
Dan kun je beter in een kleine groep rijden, zo gezegd zo gedaan. Ik neem het voortouw en de rest er achteraan, de sliert is soms best wel lang, en iedereen vindt het wel best met deze harde wind. In Winsum krijgen we gratis sportvoeding, en in Bolsward weer de bekende soep. Naar Sneek toe is het zijwind, en na IJlst gaan we eten in Sneek, ff van de fiets af en genieten van een bord warme macaroni.

Alleen hierna moet je weer op de fiets, de kont doet wat zeer en de benen zijn wat stram maar na een half uurtje draait het spul weer als vanouds, Sneek/Sloten is ook open en een lang recht stuk, dus heel hard gaat het niet meer tegen de wind in . Hierna het bosrijke gebied in Gaasterland, en dat geeft beschutting, alleen vlak voor Oudemirdum heb ik een flinke dip, ik zie voor het eerst het achterwiel van de jeugd en moet ff passen. In Oudemirdum ff een banaan en wat druivensuiker, en hierna ben ik er weer.

Judith die naast me fiets als het omhoog gaat na het bordje Oudemirdum, Pé weet precies waar dat is, drukt me omhoog en ontvangt veel applaus van het publiek, dat vond ik nou erg lief van haar :-)
Hierna krijg je het stuk langs de dijk en later het stuk op de dijk naar Stavoren toe. We gaan draaien met zijn 4en, en niet langer dan 30 seconden op kop, er komen nog 2 andere fietsers bij, en hierdoor kunnen we nog een leuk tempo maken tegen de wind in. De "rode klif" is voor Judith net ff te hoog, dus moet ze ff passen.

Maar we weten na Stavoren is het zeilen voor de wind en kunnen we uit trappen naar Bolsward toe.
En nou dat doen we dan ook, we komen zelf tot onze verbazing weer boven de 30 uit. Tjonge, dus het kan toch nog :-)

Om 5 uur zijn we terug en hebben een laag gemiddelde, 26,2 maar erg leuk en gezellig gefietst met zijn 4en. Volgend jaar weer, en dan zal de jeugd wat meer trainen, want ik wil ook wel eens in een zetel naar de finish rijden. :-)
Saluut.

donderdag 25 mei 2017

Wel of niet Elfstedentocht wandelen

De laatste weken erg onzeker over het wel of niet meedoen, dit vanwege een blessure aan de linkervoet.
Naarmate ik langere tochten ging lopen begon het meer en meer vervelend te worden aan de linkerkant, en na een tocht van 33 km, was het duidelijk dat het niet ging worden op deze manier.

Naar de fysio of die een oplossing wist, en die gaf aan dat de buig radius van de dikke teen niet voldoende was door een kalkrichel, daardoor moest het afwikkelen gedaan worden door de rest van de voet, en dat gedeelte was hier niet aan gewend, en zie daar het probleem.

Een aanpassing aan de zooltjes gaf wel verbetering maar niet in korte tijd, dus nadat ik 1,5 week terug, 3 keer 7 km had gelopen, was het probleem er nog en heb ik vorige week Tom verteld dat ik niet mee zou gaan. Het is het niet waard om een echte blessure op te lopen.
Waarschijnlijk na een langere trainingsperiode met langzamere opbouw, zal de gehele voet meer gewend zijn aan de beweging. Dus volgend jaar maar weer eens zien.

Eerst gaan we kijken of een echte aangepaste voetzool meer oplossing geeft, en wat regelmatig lopen als de rust er weer is in de voet, de kalkrichel is waarschijnlijk iets wat ik opgelopen heb tijdens een vorige blessure, maar heb er nooit last van gehad,

Tom loopt hem nu, en na 3 dagen gaat het nog prima, alleen wat warm. Hij gaat hem wel uitlopen, een echte Friese bikkel.
Saluut.

donderdag 27 april 2017

Positieve publicatie.

Er is al veel geschreven over de zin of onzin van ovale kettingbladen, de meningen lopen dan ook uiteen, en het positieve effect ervan wat door de gemiddelde wielrenner niet altijd als een meer waarde gezien. (met ronde bladen kom ik ook aan de finish)
Daarom is het belangrijk om positieve ervaringen te publiceren, zodat men wel geïnformeerd blijft.

Deze publicatie gaat over O.symetric bladen, wat een van de 2 bekendste merken is, alleen heeft deze niet de standaard mogelijkheid om te monteren op ligfietsen, omdat ze niet 360 gr montage gaten hebben, zoals bij Rotor. 
Mijns inziens zou het wel kunnen, alleen moet je dan de montage gaten op de juiste plek aanbrengen.

Als Chris Froome er driemaal de Tour de France mee wint moet het wel prestatiebevorderend zijn, toch? Voordat Froomey dat deed was het Sir Bradley Wiggens namens team Sky ook al eens gelukt. Hij reed in 2012 met bladen van O.symetric in het geel over de Champs-Élysées. 
Team Sky staat erom bekend alles tot in de puntjes uit te zoeken. Het team heeft wielrennen verheven tot wetenschap. Alles wordt onderzocht. Nieuwe onderdelen worden getest en gewogen. Wattage en data wordt gemeten, bewaard en geanalyseerd. Meten is weten. Kennis is macht, ook in de wielrennerij. Alles om die paar procent extra vermogen te kunnen leveren. Indrukwekkend natuurlijk, al die cijfers en wetenschap bij grote teams. 
Voor de professionals zijn dit de marginal gains, maar wat doet het voor de sportieve fietser? De fietser die na een kopje koffie en een warm stuk appelgebak op zijn raspaardje stapt. Rijden we er makkelijker mee? Worden we minder snel moe? Hoe gaat het met de verzuring? Is het de investering waard? Het is "Koers onderzoekt" het verhaal achter de ovaal.



Lees hier de hele review, zeer positief en terecht.
http://hetiskoers.nl/getest-o-symetric-kettingbladen/

Het blijft altijd lastig, waar, en aan wat geeft ik mijn geld uit, en wat en wanneer krijg ik er iets voor terug.
Ovale kettingbladen zijn duurder dan de ronde kettingbladen, maar je krijgt er minder verzuring 9% en 4% meer vermogen aan het achterwiel voor terug. Is dit gelijk na montage dan merkbaar. Nee, bij iedereen zijn de ervaringen anders, je moet je lichaam de tijd geven om te wennen. Je lichaam is geen machine die door montage van een turbo gelijk de getallen omzet in prestatie's.

Sommige fietsers zien of ervaren een verbetering binnen 1 maand, maar heb ook al ervaringen gehoord dat het een heel seizoen duurt voordat de verbetering daar is. Het is dus ook een verhaal van de lange adem. En dat maakt het lastig om mensen te overtuigen, we willen tegenwoordig het liefst dezelfde dag resultaat zien/ervaren. 

Waarom Ovaal:
*   lichter/sneller optrekken.
*   makkelijker klimmen.
*   minder last van je knieën.
*   minder last van vermoeidheid of langer kunnen fietsen.
*   fietsen met een hogere cadans.
*   net iets sneller als je concurrent.
*   4.1% meer vermogen.
*   9.1% minder last van verzuring.
*   geen last van dode punten.

Wil je ze eerst proberen, geen punt. Als ze niet bevallen, breng je ze terug.
Saluut.

zondag 16 april 2017

Fietsen en lopen


Dames lopen fanatiek met je mee.
Beide zijn nu activiteiten die ik nu veelvuldig beoefen.
Afgelopen vrijdag het 300 km brevet van Zwolle gereden. De officiële uitvoering was een week eerder, maar paste niet in mijn agenda, en omdat ik meestal toch alleen rij en nooit een medaille bestel, heb ik hem solo gereden.
Het was koud en winderig weer, ben gestart vanaf huis, want de route ging door Ootmarsum en dat ligt bijna hier op de stoep. Lekker makkelijk.

Gelijk vanaf huis Duitsland in en hier liggen ook de meeste hoogtemeters te wachten, de route is naar het oosten en door de laag staande zon is het wel lastig navigeren want je ziet door de zon niet veel van de gps. Best wel lastig. Na een half uur verschijnt een grote wolk en voor de rest van de dag zie ik hem niet meer terug. De eerste stop ligt op 75 km vlak voor het hoogste punt van de route en de koffie smaakt goed bij het tankstation.

Na het hoogste punt 160 mtr, bereik ik de hoogste snelheid van de dag,  86 km, en gaat het weer terug naar Nederland. Door het vele lopen, heb ik eigenlijk nog geen tochten gefietst dit voorjaar, en op een gegeven moment merk ik dat ook wel. Halverwege de dag ben ik halverwege en laat de koffie weer goed smaken in Tubbergen. Route is nu op Zwolle aan, met vlak daarvoor de Lemelerberg met zijn hoogte van 40 mtr, wat eigenlijk geen berg is voor mijn gevoel. Maar goed, ik volg de route, maar ga Zwolle niet in, vlak ervoor buig ik af naar Dalfsen en merk dat de wind weer van achteren komt.
Deze passeer je regelmatig nu hier.

Het is de hele dag koud en na een stop, heb ik het eerste half uur het jack aan, als ik Mariënberg in rij, zie ik een patattent en besluit om een lekker bakje met te bestellen. Dit gaat er best wel in, en ik heb wel geleerd dat je met lange tochten gewoon moet eten wat je lekker vind, soms is dat belangrijker dan al dat energiespul waar je gelijk van gaat braken.

Na de patat gaat het gelijk ook een stuk beter met het tempo en is 40 geen probleem, na Mariënberg gaat de route weer Duitsland in en volgen de laatste hoogtemeters. Bij thuiskomst staat de gemiddelde snelheid op 35,4 km en dat is dan weer een meevaller.

Vandaag weer de nodige loop kilometers gemaakt, een dikke 26 km, en dat gemiddelde ligt op een duidelijk ander niveau. Merk ook echt dat ik het lopen niet gewend ben, loop vanaf 1 januari, en begin nu kilometers te maken, moet ook wel want eind mei is niet ver meer. Voeten beginnen te wennen maar de heupen en bepaalde spieren vinden het nog steeds niet leuk.

Al een paar keer van het werk naar huis gelopen en dat kost bijna 3 uur, best wel inspannend dat lopen, want het wil toch best wel zweten. Als dan een groep racefietsers voorbij raast dan kijk ik ze soms met lede ogen na. Gaat lekker snel:-)
Saluut.

maandag 27 maart 2017

Loopschoenen

Maatje 10
Het plan is om dit jaar ook de Elfstedentocht te lopen, tja een mens wil ook wel eens wat anders hoor je ze soms zeggen.
Tom heeft de stoute schoenen aangetrokken en me over de streep getrokken om dit jaar eens wat anders te doen dan fietsen.
Doordat er een extra beloning in de vorm van een brevet aan vast zit, heb ik me laten verleiden tot opgave.
Dat extra brevet is een Elfstedenbrevet wat je krijgt als je de tocht geschaatst, gefietst en gewandeld hebt.

Nou, daar doe je het dan voor. Uiteraard zal het wel een ervaring zijn die we nog zullen heugen, want 230 km in 5 dagen is toch wel een behoorlijke redelijke afstand.
Ben al in januari begonnen met lopen, en tot op heden, tja, moet nu kilometers maken anders komt het waarschijnlijk niet goed.
Maar de loopschoenen heb ik nu, als leek kiezen uit zoveel mogelijk heden is toch wel lastig.
Je hebt de A, B en C versie, en afhankelijk waar je hem voor wilt gebruiken kies je dan, omdat de tocht vlak en op asfalt is heb ik de A versie gekozen, omdat die ligt en makkelijk loopt.
De loopschoenen winkel in Enschede heeft me goed geadviseerd en ik mocht schoenen ruilen als ze niet bevielen na 2 of 3 dagen proberen, nou klasse hoor.

Hier heb ik ook gebruik van gemaakt, uiteindelijk is het de Cuba van Meindl geworden, waarmee we de uitdaging aangaan. De schoen is 1.5 maat groter dan mijn normale schoenmaat, maar dit moet omdat je voeten bij meerdaagse tochten nogal wil uitzetten, en dan ben je de ruimte wel nodig om zonder problemen te lopen.

Het is heel wat anders dan fietsen, want tja, dit gaat wat langzamer.
Mijn huidige wandeltempo ligt tussen de 6 en 7 km, wat redelijk is en de verwachting is dat het bij die lange afstanden zeker niet sneller zal zijn.
Maar goed, we hebben nog 2 maanden om de de basis uit te bouwen tot een goed fundament.
Saluut.

donderdag 9 februari 2017

Winter fiets Elfstedentocht 2017

ff op de foto.
Na 2015 en 2016, was het nu de beurt aan editie 2017. Op de vrijdag voor de tocht kregen we een berichtje toegestuurd met een weeralarm voor de zondag in Friesland, tjonge het zit de organisatie niet mee, 2015 was bar, 2016 was bar en boos, 2017 ..........

In ieder geval, als velomobielrijder heb je de beschikking over een stroomlijn body, waardoor het bijna een indoor activiteit wordt. Dus de racekap ook meegenomen naar Friesland. Op zaterdag naar Tom met de fiets op het dak, alwaar we eerst het nodige onderhoud doen en dan ons te rusten leggen in een warm bed. Het slechte weer is tijdens de nacht Friesland uit gewaaid, en zowaar de dag begint met een klein beetje regen en wind.

We zijn mooi op tijd in Leeuwarden en kunnen gelijk de 400 mtr ijshal in, en kunnen zelfs nog even met elkaar praten als velomobielrijders. Als we starten rijdt de meute achter de voorste aan, en die gaat rechtsaf, terwijl de route linksaf is, Tom doet het goed en ondanks dat we achteraan starten, rijden we na 100 mtr al op kop:-)

We zijn hierdoor vrij snel Leeuwarden uit en rijden na passage van een treintje snelle rijders, de meeste tijd met zijn tweeën, Tom voorop en ik volg trouw.  We hebben afgesproken om in Bolsward koffie te pakken, dus bij elke stempelpost is het stempelen en door. Het is koud en vochtig de eerste uren, en bij Spannenburg/ Stavoren erg mistig zelfs.

We zijn iets na 10 uur in Bolsward en we zijn halverwege, de koffie en appelgebak gaat er goed in, en tijdens de pauze komen zowaar de eerste racefietsers al langs. We stappen op voor de tweede helft en de groep racefietsers rijdt stug door, dus we zien ze elke keer wegrijden als we bij een stempelpost aankomen, alleen met dit verschil dat we ze steeds eerder in het stempelproces zien, dus dat betekend dat we inlopen, en zowaar in Stiens rijden we gelijk het parkeerterrein op.

Tom is een constante voorrijder met 37/38 km kruissnelheid, dit betekend voor mij dat het zweethemd tot Bolsward droog blijft, ik ben blij, met mijn lig locatie in een overdekte velomobiel.
We hebben allebei zaterdag het antilek middel in onze banden gedaan en de F-lite's blijven dicht ondanks het natte/droge wegdek, alleen na Bartlehiem heeft Tom een dusdanig lek te pakken dat er geen houden aan is voor het spul. Jammer voor hem, als goede vriend vervang ik het lekke exemplaar voor hem.

Schiet ook niet op met zo'n dwars stuur.
In Dokkum blijken er ineens racefietsers als eerste gestempeld te hebben, terwijl we overal hoorde dat er velomobielen voorop reden, apart, waar komen die ineens vandaan dan. Later blijkt, dat ze vlak voor Leeuwarden ingehaald zijn en toch niet als eerste binnengekomen zijn. Mooi want dan is hun plannetje met een stempelaar die niet rijdt, mooi mislukt.

Net voor 2 uur zijn we terug in Leeuwarden en krijgen de medaille omgehangen en mogen we nog proberen om zo langzaam mogelijk 11 meter te rijden, dit lukt net niet, omdat we toch een voetje aan de grond nodig zijn. Maar goed, wel leuk om te doen.
Eigenlijk blijkt uitgave 2017 een makkie te zijn geweest, in vergelijking met de vorige edities.
Organisatie bedankt voor het organiseren, en de eerste Elfstedentocht voor dit jaar zit erop, nog maximaal 3 te gaan.
Saluut.

zondag 29 januari 2017

Van alles wat!

Schaatsen op de Bergvennen.
Afgelopen weken was het koud en daardoor ff lekker geschaatst, maar gelijk weer te gek, dus mijn lies begon op te spelen. Erg vervelend, want hierdoor heb ik maar 1 keer schaatsplezier deze keer.

Afgelopen weekend kon je je ook opgeven voor Londen Edingburgh Londen 2017, de geruchten waren dat het snel zou gaan met het inschrijven, 1500 deelnemers gaan ze toelaten en er waren al zo'n 700 plekken verdeelt aan Engelse deelnemers en mensen die in 2015 een reservatie hadden gekregen via een sponsorbedrag voor de film LEL 2013.


De startkaarten werden verkocht in 3 gedeeltes, 19.00 uur 01.00 uur en 08.00 uur in de ochtend.
De eerste uitgifte werd hem niet, want we kwamen niet op de site en als we erop kwamen werden we er afgegooid, (Tom en ik) na 30 min waren ze weg en hadden we het nakijken. Tja, dan maar wekker zetten en om 01.00 uur weer proberen, dit keer meer succes, na 6 min, lukte het en na controle via de Ipad, waren ze na 8 min al uitverkocht.
Tjonge ging wel snel zeg. 2009 deden er 500 mensen mee, 2013, 1000 mensen, en nu 1500, en ik denk als ze 2500 startkaarten gedaan hadden, dat ze ook verkocht zouden zijn.

Kijken wat het wordt van de zomer, in ieder geval de ervaringen van 2013 zullen me goed helpen om deze editie wel succesvol af te ronden.

Ondertussen al druk bezig met de training van de Elfstedenwandeltocht, al een paar keer 14,2 km gelopen, en mijn huidig wandeltempo is 6.5 km per uur. Dit zullen we wel niet halen tijdens de tocht maar is wel een goede basis. Als we tijdens de tocht wat rustiger lopen is het beter, en binnen redelijke tijd te doen, heb wel begrepen van de geoefende loper dat na 25/30 km je best wel eens last kunt krijgen van allerlei zaken. Maar goed, nog een paar goede wandelschoenen zullen in ieder geval helpen.

Nu we 2 questen in de garage hebben is het ook wel makkelijk om ze allebei mee te kunnen nemen als we ergens willen fietsen, dus ben ik bezig om te kijken of ik mijn velomobiel dakdrager zo kan aanpassen dat er 2 questen op kunnen staan. Wat totale breedte betreft, mag hij tot 40 cm breder dan de auto zijn, en de meeste dakdragers kunnen tot 75 kg belast worden.
Al met al gegevens waar we binnen blijven, alleen nu nog een constructie die degelijk is en waarbij 1 persoon de fietsen op het dak kan zetten. Uiteraard denkt nu iedereen, je gaat toch met zijn 2en, klopt, maar stel dat je alleen bent, dan moet het toch kunnen.
Uiteraard komt deze uitvoering als hij gereed is, beschikbaar voor de verkoop.
Saluut.









zondag 15 januari 2017

Wat gaan we doen in 2017 !!

Winters landschap
We zijn 2 weken onderweg en de plannen zijn wel duidelijk nu. Sta nu ingeschreven voor 4 verschillende Elfstedentochten. Het is nog afwachten of ze allemaal doorgaan, maar 3 zijn zeker.

Nieuw is de Friese Elfsteden wandeltocht, Tom en ik gaan deze uitdaging aan. Hij wil 1 keer lopen en ik doe mee omdat ik dan het Elfstedenbrevet krijg van schaatsen, fietsen en lopen. Ben eigenlijk geen loper. Maar goed, afwisseling van spijs doet eten.
Er zijn ongeveer 1500 mensen in Nederland die dat hebben.

Ook de nodige brevetten en Londen Edingburgh Londen 2017, staan in de planning. Tom wil niet mee, wel jammer maar helaas. Met het doel om het hem nu uit te fietsen. Met de ervaringen van 2013 moet het lukken, maar vindt het een hele onderneming, omdat het in Engeland is. Liever doe ik zoiets dicht bij huis. Maar DCT 2016 vind ik vanwege het vlakke weer niks aan. Tja een mens is soms wel wat kieskeurig.

Ben al begonnen met lopen, want de Elfsteden wandeltocht moet in 5 dagen gebeuren met elke dag tussen de 40 en 50 km, dus zonder training wordt dat lastig. En 1 week na de wandel editie is de fiets Elfstedentocht, dus tja, het zou wel mooi zijn als ik de wandeltocht zonder blaren af kan maken.

Met een paar weken de winter Fiets Elfstedentocht, maar dat is al bijna een bekende, misschien nog de schaats versie, dat zou wel de kers op de pudding zijn. De droogtraining heb ik alvast maar opgepakt, you never now.

Het is in ieder geval al mooi winters hier in het oosten van het land. Afgelopen vrijdag moest ik de quest de straat uitdrukken om naar het werk te gaan. Maar dat komt ook omdat dit een doodlopend stuk is.

Maar goed, als alle sport activiteiten dit jaar afgelopen en gedaan zijn, ga ik mooi een trektocht door Oost Canada maken, (auto), dus dat is een mooi vooruitzicht.
Voor de rest is het mooi afwachten op wat er staat te gebeuren en dan zien we hoe we het oplossen.
Saluut.

vrijdag 6 januari 2017

4 januari 1997.

Deze week de berichten gelezen en gezien over de Elfstedentocht die 20 jaar geleden verreden is in Friesland. Het maakt toch wat meer los dan je denkt. En daarom mijn herinneringen maar eens vastgelegd.

Maar eerst iedereen een Gelukkig Nieuwjaar en een Gezond 2017 toegewenst uiteraard.



Winter 96/97, tegen kerst begint het opeens toch wel erg serieuze te vriezen, en het ijs zet dik aan. Al snel komen de eerste berichten over een mogelijke Elfstedentocht. In 1985 heb ik hem gereden, en in 86 was ik jammer genoeg ziek, dus toeschouwer vanaf de bank. Dit waren tochten in febr. en toen was de vorst niet zo heftig. Dus je had wat meer tijd om een beetje aan je schaatsconditie te werken.

Maar nu knalde het ijs erin, en ik was bezig om de keuken te isoleren, want in '94 hadden we deze woning gekocht maar de stootvoegen waren lek aan de noordkant van het huis. En doordat de wind veel uit het noorden kwam, konden we de keuken niet echt warm krijgen. En met een gezin met 5 kleine kinderen heb je de keuken echt wel dagelijks nodig. Ik was vrij tussen kerst en oud/nieuw, maar echt veel tijd om kilometers te maken had ik niet, vanwege de geplande renovatie. Je begrijpt het was wat hangen en wurgen met de keuzes.

Gelukkig was ik al 2 jaar de gelukkige bezitter van een Alleweder en knorde elke dag naar Lemmer, dagelijks bijna 50 kilometer, dus die conditie had ik, en doordat ik wedstrijdrijder ben geweest en het tot A-rijder had geschopt, was mijn schaatsstijl ook niet slecht. Het lukte toch om voor 4 jan. verschillende keren 30 tot 40 km te rijden. Dit heb je ook wel nodig om weer aan de houding te wennen. Fietsen ligt dicht tegen schaatsen aan, maar er zijn uiteraard verschillen. Alleen je vermoede dat het wel eens kon gebeuren, maar je weet het pas als het bericht komt!

Doordat ik in '85, na de tocht gelijk lid ben geworden, had ik recht op een startkaart, en na de bekendmaking van Henk Kroes met "It giet oan",  op 2 januari, was het zaak om de boel snel te regelen.
De Elfstedentocht koorts nam bezit van me. Ik kon bij een vriendin van Grytsje een slaapplek krijgen, ongeveer 500 mtr van het FEC in Leeuwarden, dus dat was erg makkelijk. Een belletje naar het werk, dat ik pas weer zo verschijnen na de tocht, werd als van vanzelfsprekend geaccepteerd. De directeuren waren immers ook Friesen.

De schaatsen goed nagekeken, waren nog de oude wedstrijdschaatsen en mijn spullen voor lange tochten klaargelegd. En met de ervaringen die ik had van '85 wist ik een klein beetje wat me te wachten stond. 3 jan. de dag voor de tocht, met de auto naar Leeuwarden, en ver voor Leeuwarden stond ik al in de file, tjonge iedereen wou natuurlijk daar zijn waar het hart van Nederland klopte op dat moment. Ik was zat op tijd bij het FEC en haalde de spullen op die je meekrijgt om te starten, startgeld 100 gulden, toch een bak geld toen.

Op het logeeradres lekker gegeten en op tijd naar bed, want ik mocht om 7 uur starten. Niet veel geslapen weet ik nog, want de spanning was er, en ik hoorde de hele tijd helikopters, of heb ik toch gedroomd toen. Als het tijd is de kleren aan, en lopend naar het FEC waar iedereen toch wel een gespannen kopje heeft. Hierna is het wachten in het startvak totdat je weg mag. Iedereen vreest de koude harde wind die al dagen uit het noord-oosten waait, en vraagt zich af tot hoever je kunt komen met deze omstandigheden, want je hebt geen enkele garantie dat je de finish haalt.

Om 7 uur is het meer wandelen dan hard lopen naar het ijs, maar het is niet de wedstrijd waar je aan deelneemt. Op het ijs is het een drukte van belang en je doet snel je schaatsen onder, ik neem mijn schoenen mee, onder het jack aan de voorkant van mijn schaatstrui, heb ik vakken gemaakt waar de schoenen in kunnen. Je weet niet of je ze nodig bent.

Ik schaats rustig Leeuwarden uit en blijf veel rechtop staan, waardoor ik veel wind vang, het schaatsen gaat vanzelf en hierdoor kan ik goed op de scheuren letten. Al snel wordt het lichter en kun je goed zien waar je bent. Na Sneek en IJlst gaan we op Sloten aan en op het Slotermeer moeten we een stuk tegen de wind in, tjonge dat is werken. Hierdoor krijg je al een idee hoe het zal gaan na Stavoren.

Ik schaats alleen, mijn broer rijdt zwart en ik weet niet waar hij opgestapt is, maar praat met mensen om me heen. Sloten is zoals in '85 een erg gezellig plaatsje om doorheen te rijden, we gaan via Balk over het kleine riviertje "de Luts", het ligt in het bos, en altijd een beetje een zorgenkindje in de route. Menig rijder geeft aan dat het echte werk nog moet gebeuren. Als we in Stavoren zijn, neem ik nog een kop warme chocolademelk, en neem me voor om niet te snel te willen schaatsen tegen de wind in. Als ik bij de camping de bocht omga en naast de dijk schaats, knalt het tempo gelijk onderuit, tjonge dit wordt wat, ijzige koude wind op de kop. Ik neem me voor om niet teveel op kop te komen en komt er een snellere groep voorbij, aanpikken en meegaan.

Gestaag schaatsen we door en af en toe mijd ik het kopwerk niet, maar matigheid staat voorop. Hindelopen en Workum worden gehaald en dan via de lange Bolswarder trekvaart op Bolsward aan.
Ik weet dat ik bij vrienden bami kan eten in Bolsward en ze wonen ook nog met de tuin aan de route, dus als ik daar ben gaan de schaatsen uit en kan ik in een warme kamer lekker bami eten, dit is wel een luxe die me goed doet. Na een half uur opladen stap ik weer op het ijs en begin aan de tweede helft want de eerste 100 kilometer liggen achter me, nu is het 70 tegen en 30 km nog met de wind mee.

Ik blijf met dezelfde tactiek schaatsen en blijf op reserve rijden, want het stuk Franeker Dokkum wil ik wel overleven. Het ijs is schoon want het is een droge vorstperiode geweest, mooi hard zwart ijs, datgene wat warme gevoelens geeft bij een schaatser. Het stuk naar Harlingen geeft af en toe wind mee, en hier kun je dan ff je rug rechte zonder het tempo te laten zakken, lekker want de kilometers gaan tellen en mijn dikke tenen doen zeer, want wedstrijdschaatsen koop je niet te ruim. Eigenlijk heb ik altijd het jaar na een winter/ijs periode zwarte dikke teen nagels, omdat de trilling van het natuurijs ervoor zorgt dat ze langzaam los komen, brrr, niet teveel aan denken. Af en toe moeten wel al regelmatig klunen en ik zie al veel mensen erg stram deze activiteit uitvoeren.

Ineens is daar een grote tent op de kant van het ijs, gratis erwtensoep van Unox met de welbekende muts die aan iedereen uitgereikt wordt, volgens mij doen ze dat nog steeds bij grote evenementen. Geweldig toch, zomaar in de middle of nowhere.

In Harlingen is het feest en we genieten erg van de sfeer in de plaatsen waar je langs schaatst, Bolsward, Harlingen en Franeker zijn grote plaatsen en het publiek is in grote getale gekomen, erg leuk. Harlingen en Franeker is een kort recht stukje dus dat gaat goed, maar om het moment dat je Franeker uitrijdt, weet je, nu moet het gebeuren, hier wordt het kaf van het koren gescheiden.
Een open vlak gebied met weinig tot geen beschutting, hier en daar een dorpje met een vlag, en meer toeschouwers dan huizen, maar veel schaats je in de ruimte, met als enige metgezel die vreselijke koude harde wind op je kop.

Ik voel me nog steeds goed en ga ook wat meer kopwerk doen, want veel groepjes zie ik niet meer, want ik ben al aardig door de meute heen geschaatst. Opeens zie ik een groep stilstaan, wat blijkt, het mobieltje is in opmars en handige zakenmensen laten iedereen die wil, gratis naar huis bellen. Ik doe het niet want ik heb Grytjse nog in Bolsward gesproken en gezien. Ik ga door en houd mezelf voor om niet aan de afstand te denken die ik nog moet, maar gewoon in je cadans blijven en ontspanning houden in je slagen. De jarenlange training als wedstrijdrijder en de fietsconditie betaald zich hier dubbel en dwars uit. Ik kan nog een redelijke kruissnelheid produceren en ga op Bartlehiem aan.

De groep achter me groeit, en het zijn allemaal redelijke schaatsers, want je moet nog steeds tegen de wind in. Wel ga ik op tijd van kop af, want ik heb wel jaren in Lemmer gewoond maar ben geen  "Beer van Lemmer". Opeens is daar het bekende beroemde bruggetje en zeilen we linksaf, wat een geschreeuw ineens om je heen en wat een mensen, uren rijd je bijna in stilte en dan wham.

Na Bartlehiem komt al snel Birdaard, in '85 dacht ik dat het Dokkum was, wat een deceptie was dat man. Nu wist ik het, na Birdaard schaatsen we op het Dokkumer Ee en hoor ik ineens iemand praten tegen een ander, maar ik hoor die ander niet, ik snap er eerst niks van, maar als ik omkijk zie ik dat hij aan het bellen is, met een mobieltje. Ik ben verbaasd. Tja je zag ze toen nog niet veel.

Vlak voor Dokkum wordt het donker, het is bijna 5 uur en ik weet dat ik ongeveer net zo snel ben als in '85, dus dat is mooi. Toen waren de omstandigheden heel anders, weinig wind met motregen.
Nu is het ijs keihard, net als de wind. Als ik Dokkum in schaats beleef ik iets waar ik nog steeds kippenvel van krijg. Ze hebben in de kom van Dokkum in de haven tribunes gebouwd en veel lampen neergezet met hier en daar een muziekgroep. Het is net of je de Arena binnenkomt, in een woord adembenemend. Ik neem een kop erwtensoep, haal mijn stempeltje en geniet van de entourage, wat mooi, iedereen wordt massaal toegejuicht. Ik rij Dokkum uit onder de brug door bij de molen en draai weer om, om het nog een keer te beleven.

Nu is het rustig rechtop schaatsen, de wind blaast je naar Leeuwarden. Ik haal mijn zaklantaarn uit mijn rugzak, en zo kan ik de scheuren op tijd zien, er zijn weinig mensen die daar aan gedacht hebben want ik zie ze weinig met verlichting rijden. Het terug rijden is een feest want je weet dat je eigenlijk al klaar bent en op tijd terug. Bij Bartlehiem weer linksaf en dan het laatste stukje naar Leeuwarden. Toch nog een lastig stuk want het licht van de "Bonke" zorgt ervoor dat je al vroeg verblind bent en je niet goed ziet waar je rijdt. Je kijkt de hele tijd tegen het licht in.

Dat is erg vervelend en niet handig van de organisatie, veel mensen vallen of rijden zo de wal in omdat ze verblind worden, horen en lezen we later. Doordat ik mijn zaklantaarn heb, valt het bij mij mee en mijn ogen zijn ook nog goed, doordat ik de hele dag mijn bril opgehouden heb.
Tegen 7 uur ben ik op de Bonke en doe mijn schoenen aan, er is redelijk publiek, en veel organisatie maar de sfeer is niet als onderweg. Ik stap een bus in en ga naar het FEC om de laatste formaliteiten af te wikkelen. Ik zie al veel uitvallers daar en mensen die gewond zijn geraakt of op zoek zijn naar hun schoenen.

Ik ga naar het slaapadres, bedank de mensen en vertel hoe het gegaan is, vlak voordat ik thuis ben koop ik nog een bos bloemen voor Grytsje en ga bij thuiskomst na begroeting van de kinderen op de bank zitten om het live verslag te bekijken van Studio Sport.
Ik voel me goed en heb niet het gevoel tot het uiterste gegaan te zijn.
Later besef ik dat ik eigenlijk iets aparts heb meegemaakt, wat veel indruk nalaat.
Tjonge wat een tocht, de weken erna beleef ik het nog vaak in mijn gedachte, en de twee kruisjes die ik heb, zijn me dan ook erg dierbaar.
Saluut.