Verslag brevet 600km Boekelo

Start.

Vorige week het brevet gereden, en nu dan het verslag.
Bij de start zijn er 20 deelnemers en dat waren er meer dan verwacht, heb ook wel eens een 600 gereden met 3 deelnemers. Voor de organisatie geeft dit na het vele werk altijd een bepaalde voldoening.
Ga er maar aanstaan, een route uitzetten van 600km. Dat is een heel gedoe. Dus Gert en Arvid bedankt voor al het werk en de goede organisatie.

Om negen uur stipt zijn we gestart en hierna reden we al snel over de Duitse grens.
Al snel rijdt iedereen zijn eigen snelheid, want deze tocht met zijn 4100 hoogte meters zou niet de lichtste worden. Dus al snel na de start had ik het rijk alleen, na 60km het eerste controlepunt, (Reken) en na 15 min de racefietsers in een groep. Ik had al bijna de koffie en koek op dus ben verder gegaan. Het volgende controlepunt lag op 150km en het hoogteprofiel gaf aan dat het zwaarste stuk tussen de 150 en 225km zou liggen, hierna werd het makkelijker tot 400km en dan de laatste 200km uitrijden terug naar Boekelo.

Zo kun je ook alles meenemen!

Bij het controlepunt van 150km (Bremen) kwamen er maar 4 racefietsers binnen zolang ik daar was, het waren 3 Duitsers en 1 hollander, ze gingen iets eerder weg. Ik had dit wel verwacht, de komende 75km waren veel klimmen naar Winterberg toe, en een paar afdalingen, omdat je 40kg aan fiets onder je kont hebt is dit wat lastiger dan een carbonfiets van 8kg.
De racefietsers waren iets eerder weg, maar al redelijk snel was ik ze voorbij, maar ik verwachte ze elk moment terug, wat tot mijn verrassing niet gebeurde. De eerste lange klim naar 550 mtr hoogte was lang en zwaar en hier heb ik de boel wat verziekt voor de rest van de tocht, te zwaar trappen en te hoge hartslag (175) zorgde ervoor dat met de warmte 25+, ik een beetje aan de kook raakte.
Door veel te drinken en terug te schakelen en mijn hartslag niet meer boven de 150 te laten komen kon ik erger voorkomen, wel voelde de achterkant van mijn bovenbenen erg stijf aan tijdens de klimmen na de eerste lange klim.

Controle Winterberg, ff bijkomen.

Het nadeel is het snelle dalen en dan opnieuw langzaam klimmen naar de hoogte waar je net vandaan komt, maar ja dat heb je in de bergen, je moet er overheen. Langs de Bodensee kon ik goed herstellen en kon ik aan de laaste klim van 25km beginnen naar Winterberg. 16km voor Winterberg heb ik nog 15min stil gestaan om te eten en om ff bij te komen. Het was erg warm, Om 6 uur was ik in Winterberg en 20min later ook de racefietser. Dit had ik echt niet verwacht, maar ze gaven aan dat ze het ook zwaar vonden.



We zijn gelijk weg gegaan naar het volgende punt op 300km, het keerpunt. We moesten nog wat kleine klimmetje en dalen door, en toen dook ik ineens een dal in waarbij de snelheid op GPS, ondanks het vele bijremmen, ineens op 120 stond. De remmen hebben echt overgewerkt tijdens de afdalingen, Hierna liep de route weer langs een groot meer zodat het vlak was en ik mooi door kon rijden zonder teveel te hoeven klimmen. Aan het eind van het meer was een grote waterkracht centrale, waar het wemelde van de hoogspanningskabels.

Zo ziet een dip eruit. Waar is mijn bed.

De GPS was hier helemaal de kluts kwijt, hij draaide alle kanten uit en toen ik stil stond gaf hij nog steeds snelheid aan, na eerst nog verkeerd gereden te zijn, kwamen de racefietsers ineens me voorbij, hier eerst maar ff lekker bij gebleven, het ging vals plat omlaag, en dan hoef je in de Quest eigenlijk niks meer te doen.
Tot aan de controle op 300km (Fritzlar) bleef dit zo en na een tijdje ben ik ze weer voorbij gegaan.

Bij de controle vna 300km, ongeveer 10 uur was het, waren de stoeptegels nog steeds warm van de zon. Ook hier weer het zelfde, ze waren weer net iets eerder weg. Het was nu echt donker en de volgende stop zou bij 350km zijn, het ging licht glooiend omhoog en omlaag en over niet al te beste wegen, veel snert asfalt op de binnenwegen in Duitsland. Ik begon best wel last van mijn maag te krijgen, en er zat wel een dip aan te komen. Ik heb altijd in dat soort gevallen een zak snoep (apenkoppen) in de fiets liggen en dat is dan mijn voedsel min of meer. Er zit veel suiker in en ik vind ze lekker, en ze happen lekker weg, dus daar redt ik het dan vaak mee.

Ondertussen was ik de racefietsers weer voorbij en dat is wel leuk, je rijdt niet steeds alleen en dat stuivertje wisselen geeft wat vermaak, het breekt ook wat de eentonigheid. De uitgaande jeugd vind het geweldig, als ze je zien, rijden veel naast je, foto's nemen, en ze joelen veel naar je. Soms ff terug toeteren, en ze flippen helemaal:-)). Bij de Mac Donalds (Diemelstadt) weer uitleggen wat je wilt, Een stempel, waarom dan, nou om te laten zien dat ik hier geweest ben, wanneer gaat u slapen dan, nou niet. euhhhhhhhhhhh meent u dat, oke ff mijn chef vragen,

Dit doen ze als ze je inhalen tijdens een klim, foto maken.

Nou meestal duurt dat bijna 5 min. en dan heb je je stempel, dat is het nadeel als je elke keer als eerste binnenkomt, kun je alles uitleggen.

Ondertussen had mijn dip zich verdiept en nam ik me voor om echt rustig aan te doen, ben ook eerder vertrokken. Maar ik had niet in de gate dat er op 375 een klim zat van 200 naar 450mtr, tjonge dat was echt afzien. In deze klom kwamen de racefietsers dichterbij en vlak voor de top haalde ze me in.

Hier kun je dus echt niet fietsen.

Hierna was het leed geleden, wat klimmen betreft, maar de maag inhoud kwam er wel uit. Heb ff 5 min. gerust en wat snoep naar binnen gewerkt. Hierna was het veel rijden met hartslag 100-110 en als het omlaag ging niet teveel trappen. Hierdoor kon de racefietsers voorblijven en toch herstellen, kruissnelheid bleef tussen de 30 en 35 hangen.

Tjonge, dan smaak het weer.

Op de controle in Oelde kon ik met moeite een reep snikkers naar binnen krijgen en ben weer door gegaan, vlak erna een complete weg die eruit ligt en geen omleiding. Tja daar sta je dan, het begint ook nog te regenen. Na wat zoeken besluit ik dan maar de fiets er doorheen te slepen, de racefietser kwamen ook weer eraan en die hebben het dan een stuk makkelijker :-))
Net voordat ik weer in de Quest kan, begint het te hozen, met bakken, zo erg dat ik het windscherm eraf haal en het deksel erop doe, tjonge wat een water, dan heb ik weer een voordeel tov. de racefietsers.
Die zaten echt als verzopen katten op de fiets, brrrrrrrrrrrr.

Gezamelijk genieten, nog 75 te gaan.

Bij de laatste controle (Buldern) zat ik lekker te genieten van een bak koffie en gebak, maag was weer in orde en de dip was ver weg. Petertje was weer hersteld   en "Back on track".
Dit was mooi, en hierdoor gingen de laatste 75km ook als vanzelf, gewoon lekker trappen rond de 35 en op naar Boekelo. Dan geniet je van het feit dat het gelukt is, dat de zon schijnt en dat je een redelijke snelle tijd rijdt.
De 600 van Zwolle heb ik een paar keer gereden met 2000 hoogtemeters in 24 uur. Maar deze heeft 4100 hoogtemeters en dan maar 1,5 langer nodig. Dat geeft de burger moed.

In Boekelo Gert gebeld en die was snel ter plekke, nog ff nazitten en wachten op de racefietsers, die maar niet kwamen. Ben om elf uur naar huis gefietst met een voldaan gevoel.


Nog snel ff wat slapen en dan morgen weer aan het werk :-))
Saluut.