donderdag 30 juli 2015

Uit de oude doos.

Over 2 weken is het zover, en om alvast in de stemming te komen heb ik mijn verslag van 2007 uit de archieven gehaald. Veel leesplezier toegewenst en ik hoop op net zoveel plezier tijdens de editie van 2015.

Parijs Brest Parijs 2007, 1250 km non-stop.

Dit is het jaar van Parijs Brest Parijs, en deze tocht heeft veel voorbereiding gekost, in tijd en in energie, Brevetten rijden en veel rompslomp van papieren en documenten, ook omdat de tocht met elkaar een volle week van huis betekend, zorgt voor veel voorbereiding. Maar al met al gaan we met zijn drieën, Tom Hospes, Rienk Jepkema en ikzelf, op pad. Tom heeft voor een caravan gezorgd en Rienk is tot de kok gebombardeerd en ik heb de fietsen op mijn aanhanger, ook Gerrit Schotman zal op de camping bij ons komen zodat er 4 velomobielen bij elkaar zullen staan.

Dit hebben we geweten, de belangstelling was niet van de lucht, de hele dag door mensen die kwamen kijken en foto’s namen, en ook een cameraploeg van de televisie kwam alles vast leggen. Hierdoor was het een komen en gaan van mensen op het veldje waar we zaten, wel gezellig. Ook de andere Nederlandse deelnemers wisten ons hierdoor snel te vinden. Het weer in Frankrijk was slecht en zou ook de hele week zo blijven, veel regen, maar wel een aangename temperatuur. De keuring op zondag viel in het water en werd verplaatst naar vlak voor de start, nou dan sta je dus twee dagen te vroeg op de camping, goed lekker uitrusten en veel pasta eten is het devies, we vervelen ons dan ook niet.

Tom en Rienk starten maandagavond en Gerrit en ik dinsdagmorgen vroeg, we gaan dan met zijn tweeën Tom en Rienk uitzwaaien, Tom is aardig zenuwachtig en Rienk laat niet zoveel merken. Bij de start is het redelijk droog maar dat zou niet zo blijven, na de start gaan Gerrit en ik nog even rondlopen, en zien nog veel mensen die klaar staan voor de start en de nacht ingaan. Ik ben blij dat we nog even kunnen slapen. Na het rondje gaan we terug naar de camping en als alles klaar staat lekker slapen. Ondanks de onrust die je voelt, en de adrenaline die door je lijf loopt lukt slapen nog aardig. Om iets na 3 uur staan we op en maken ons klaar.  Vlak voor vertrek ontdek ik dat de sleutel van de caravan weg is, en dit zorgt nogal voor onrust bij mij  persoonlijk,  Gerrit heeft ook nog een sleutel, zodat de caravan op slot kan. Een pak van mijn hart. Maar hierdoor is mijn maag lekker opstandig geworden.

Al met al staan we om kwart voor 5 voor de start en mogen we 10 min. later op weg. Eerst nog achter de auto en daarna voor jezelf. Ik heb besloten om eerst bij Gerrit te blijven, hij heeft veel ervaring, al twee keer deelnemer en wij zijn in Nederland aardig aan elkaar gewaagd wat snelheid betreft. De eerste klim is voor mij altijd een bezoeking, moet echt op gang komen. Nadat de voorrijders weg zijn valt de groep snel uit elkaar, en ik ben Gerrit al snel kwijt in mijn spiegel, ik wacht op hem en ga achter hem rijden. Gerrit klimt langzamer dan ik, omlaag is geen probleem, de fiets rolt vanzelf naar beneden. En omhoog , tja als ik achter Gerrit blijf is dat ook niet zo moeilijk. Al met al betekend dit dat ik in alle rust de eerste paar honderd kilometer rijdt. Hierdoor komt mijn maag tot rust en kan ik goed eten.

De eerste uren heb ik mezelf zitten verwijten dat ik hieraan begonnen ben, stommeling denk ik, wat doe je hier midden in Frankrijk in het donker, had lekker thuis gebleven, lekker niks doen, net als de rest, niet zo opgefokt hier in Frankrijk, en ik doe dit nooit weer. Zo kan ik nog wel meer dingen opnoemen. Maar als het licht wordt en kijk om me heen en praat wat met de andere deelnemers, heb muziek in mijn oren, ach dan valt het allemaal wel mee en begin ik te genieten, dit houdt eigenlijk niet meer op, de eerste 400 km heb ik me eigenlijk een vakantieganger gevoelt in Frankrijk. Lekker fietsen, genietend van de omgeving  de mensen en de muziek (gospel). Terwijl het voor veel fietsers koud en nat is.

Bij de eerste post in Mortagne, waar geen controle is zie ik dat Rienk gebeld heeft, ik bel hem en dan blijkt dat hij uitgevallen is, en wacht op Ineke de vrouw van Gerrit. De nacht, nat en koud, en de heuvels hebben hem gesloopt. Hierdoor stopt hij na 220 km in Villaines-la-Juhel, dat is snel denk ik. Na een kop koffie gaan we door, er is veel belangstelling voor onze fietsen. We liggen aardig op schema, 5 uur over 100 km, exclusief slapen. Het patroon herhaald zich, klimmen en dalen, we gaan met 8 km omhoog en donderen met 80 of meer km omlaag. Gerrit rijdt voorop en ik er achter aan. In Villaines zien we Rienk, Ineke en Rick de zoon van Gerrit, hier eten we onze warme maaltijd en praten met ze, Rienk gaat met Ineke en Rick mee en blijft bij hun op de camping in Tinteniac tijdens de tocht.

We gaan weer door en vlak voor Fougeres ga ik even bij Gerrit weg, en rijdt mijn eigen tempo. Tijdens de klimmen blijf ik bij de racefietsers en in de afdaling laat ik ze ver achter me, hierdoor passeer ik velen van hen, in Fougeres ben ik 15 min eerder dan Gerrit maar besluit toch om te wachten en om samen verder te gaan, is wel zo gezellig.
De volgende controle is Tinteniac, waar Ineke Rick en Rienk ons opwachten met eten en gezelligheid, het is half 10 en om half 11 rijden we weer verder, het is donker en tijdens deze nacht verliezen we veel tijd door twee keer een lekke voorband bij Gerrit en een lekke voorband bij mij, ook het kopen en ophalen van een nieuw binnen en buitenband in Loudeac kost veeeeeeeeel tijd, hier liggen ook heel veel fietsers te slapen, je kijkt je ogen uit, ze liggen overal, nog net niet in de regen. Hier ga ik ook voor de eerste keer naar de medische hulppost.  Doordat ik bij Gerrit blijf ligt mijn beenritme veel te laag, dit ben ik niet gewent, mijn linker knie begint te protesteren, na massage en een zalf wordt dit beter, gelukkig kan ik bij elke controle dit laten doen, is ook wel nodig.

Bij het verwisselen van de banden zien we Ymte en Hans die al op de terugweg zijn ook, en praten wat. Hierna gaan we door,  om 5 uur in de morgen wil Gerrit slapen, Oke, maar ik wil door, we besluiten om elkaar los te laten en hierna ga ik mijn eigen tempo rijden. Met de racefietsers omhoog en knallend omlaag. Man dit is genieten, echt kicken. Na de Carhaix Plouguer ga ik op weg naar de enige berg in het parcours, hier kun je echt even gang maken, recht toe recht aan. Tijdens de klim begin ik er echt plezier in te krijgen en ga een wedstrijdje aan met de racefietsers, laat ze dichtbij komen en dan versnellen. Leuk man. Natuurlijk lukt dit niet bij allemaal, maar toch is het leuk.

Een racefietser vraagt wat voor benzine ik gebruik, nee geen benzine, kerosine antwoord ik.
En fiets vrolijk verder, boven op de berg waait het hard, nu merk ik pas dat er wind is, en beginnen ik aan de afdaling, waarbij hoge snelheden van boven de 90 km worden bereikt. De hele tijd rijdt er een auto achter me die moeite heeft om me in te halen, als hij voorbij is blijkt het een fotograaf te zijn die de nodige plaatjes schiet. Om 1 uur ben ik in Brest waar het druk is en mooi weer, lekker zonnetje en hier besluit ik om 1,5 uur te gaan slapen. Dit lukt goed en wanneer ik weg ga zie ik Gerrit staan, is net aanwezig en is er mede getuigen van  dat er iemand in de ambulance getild wordt. Dit zien we vaker.

Na Brest is het weer klimmen de berg op, maar als we boven zijn begint het feest weer, de weg is recht en gaat naar beneden, nu gaat het nog sneller en bij 90 km gaat mijn helm als een remparachute werken, het bandje zit strak om mijn keel. Hierdoor kom ik niet boven de 95 km, Gerrit is hier geklokt door een motoragent op 105 km, en niet eens een boete.  De kilometers vliegen voorbij, ook in Carhaix Plouguer, de volgende controle weer lekker naar de medische post voor een massage en eten, ik eet om de controlepost een warme maaltijd en ertussen brood en ander spul. Hierna fietst ik de tweede nacht in en tijdens deze nacht regent het veel, ik heb er weinig last van maar de racefietsers destemeer. Dat is echt afzien hoor voor die mensen. Tijdens de nacht en regen daal ik samen met de racefietsers en tijdens de klim blijf ik ook bij ze. Doordat mijn koplamp veel meer licht geeft, blijven ze achter me en krijg ik meer een voorrij functie, ik zie meer en hierdoor zie ik de pijlen die klein zijn beter. Zo fietsen we door het donker en de regen, opeens is daar de tweede geheime controlepost, het is half 3 in de nacht en ik besluit om een uurtje te slapen, mijn noodverlichting laat ik op mijn fiets, en is weg als ik terug kom, jammer, ik hoop dat degene die hem meegenomen heeft er veel plezier van heeft. De regen is nog niet afgelopen en ik vervolg mijn weg met voorzichtigheid. Ik wil heel thuis komen, en met dit weer, de week voor Parijs Brest Parijs ben ik onverwachts over de kop gegaan met regen, dus een gewaarschuwd mens telt voor twee.

Wanneer het weer dag wordt kom ik om 8 uur aan in Tinteniac waar Rienk op me staat te wachten zoals we afgesproken hebben,  hij heeft de spullen bij zich en na een half uurtje ga ik weer verder met goede moed. Het is licht en we kunnen weer knallen. Het spelletje herhaald zich weer en menig racefietser verslikt zich in het inhalen van die banaan tijdens de klim, ik praat met een stel tandemfietsers, en geniet weer van alles en iedereen, het weer is rustig en droog. S’middags krijg ik om 2 uur een slaapaanval, eerst heb ik het niet in de gaten, maar al gauw besluit ik om even 15 min. te stoppen, een blikje Red Bull en 15 min stil staan en daar gaan we weer. De controle in Villaines-la-Juhel is helemaal een feest, zoveel mensen, muziek en sfeer. Geweldig. De mensen kijken hun ogen uit en als de speaker ook nog verteld dat die rare dingen op drie wielen meer dan 100 km in de afdaling doen dan gaat er een gejuich op.

Het is al weer bijna avond en tegen 6 uur krijgen we de opdracht om verlichting te voeren, stik zoveel stroom heb ik niet meer om meer dan 13 uur licht te voeren, ik besluit om burgerlijk ongehoorzaam te zijn en de kreten naast me neer te leggen, het regent wat en af en toe is het wat donkerder. Opeens zie ik een gele Quest voor me. Het is een Zwitserse collega, zijn naam ben ik kwijt, maar hij is bergen gewent, dus dan is dit geen probleem, maar toch fiets ik sneller dan hem, we praten wat en dan ga ik weer door. Tegen het donker, half negen kom ik in Martagne, hier praat ik met een Frans echtpaar en koop een Franse krant waar Gerrit en ik in staan. Tegen 10 uur ga ik onder grote belangstelling mijn fiets weer in en installeer me.
Het is een grote lichtshow, zoveel flitslicht als ik alles klaar maak, omdat er niet zoveel fietsers op de weg zijn, besluit ik om nu mijn GPS in de nacht te gebruiken, hoef ik niet meer op de pijlen te letten. Ik begreep ook van het Franse echtpaar dat heel veel fietsers hier slapen en dan vroeg in de morgen verder gaan om s’middags bij licht en veel belangstelling te finishen. Ik zie dan ook weinig fietsers meer onderweg, om half een krijg ik weer een slaapaanval, ik stop gelijk en parkeer de fiets op een brug op het voetpad, trek mijn spullen uit de fiets die ik meegenomen heb en binnen 5 min zit ik te slapen in de Quest.

Zeg tegen mezelf om om half twee wakker te worden en zo gebeurt het ook, om half twee wordt ik wakker, trek mijn slaapkleren weer uit en hup daar gaan we weer. Om 4 uur ben ik in Breux de laatste controle en zie Tom Hospes zijn fiets staan. Ik probeer na de massage en eten Tom te lokaliseren maar geen succes, ik wacht nog drie kwartier en besluit om verder te gaan. Om half zeven krijg ik weer een slaapaanval en ga weer een uurtje slapen in de fiets, dit lukt weer precies en om half acht fiets ik weer. Na de laatste klim vlak voor de finish, ga ik nog een wedstrijdje aan met een groep racefietsers die later vol bewondering vragen hebben over de Quest, ze willen graag ruilen maar als ze het gewicht horen dan betrekken hun gezichten. Tja 33 kg schoon aan de haak is wel zwaar, ook vragen ze naar het s/n om een en ander te kunnen traceren op het internet.

Om kwart voor negen ben ik binnen en maak nog een extra rondje op de rotonde. De media vind het prachtig, ik zwaai met mijn helm en ben uitbundig, wat een kick. Tijdens het fietsen, het genieten en het luisteren naar de gospelmuziek heb ik verschillende keren zitten janken in de fiets, zo mooi vond ik het allemaal. Ook omdat ik niet kapot ben geweest en de man met de hamer niet gezien heb, geen last van de maag, en de knieën hebben het dankzij de massage geen echte problemen meer gegeven.
Al met al kijk ik met veel plezier en genoegen terug op deze tocht die voor zeer velen als zeer zwaar ervaren is.

Na de finish is het napraten met Jan van Osch die daar staat, en terug naar de camping, slapen.
Tom komt niet veel later binnen en maakt me wakker om te gaan douchen, man wat lekker, tanden poetsen, ook zoiets heerlijks, en daarna weer slapen, om 4 uur wordt ik weer wakker, we gaan Gerrit binnen halen. Ineke, Rick en Rienk zijn er ook, Ineke praat ons snel bij en we gaan aan de binnenkant van de rotonde zitten om Gerrit binnen te zien komen, plotseling komt er een Quest om de hoek, maar het is niet Gerrit, maar een Fransman, even later komt toch Gerrit om de hoek zeilen. Wat een ontlading, hij is 12 min. voor sluitingstijd binnen. Hij valt Ineke en Rick om de hals en we zijn getuigen van een ontlading vergezeld van de nodige emoties. Gerrit verteld ons later een verhaal wat we aanhoren met een lach, een traan en veel ongeloof, maar hij heeft bewijzen bij zich zodat we het moeten geloven.

Hierna gaan we terug naar de camping en eten en drinken, en vertellen elkaar onze belevenissen tijdens de tocht. Al met al wordt het nog laat ook. De volgende dag (zaterdag) rijden we weer terug naar huis en sluiten vrouw en kinders met een lach en een traan in de armen. Welkom thuis.

Enkele cijfers.
Afstand   1250 km
Deelnemers        5340,  gestart 5162
Nationaliteiten     42
Uitvallers            30%, normaal is rond de 20%
Weer                  Nat en koud
Eigen tijd            76 uur, waarvan 52 gefietst, 4 uur geslapen, en de rest gebruikt voor eten, massage en bandenplakken.

Over 4 jaar bij leven en welzijn gaan we weer ondanks datgene wat ik aan het begin van de tocht heb gezegd, gedacht.

Gr. Peter de Rond.

maandag 27 juli 2015

Epiloog HCH 2015.

Na 1200 km is het lekker als je vervoert wordt.
Het is al weer 2 weken terug dat ik de tocht gereden heb, en over 3 weken rijdt ik om deze tijd Parijs Brest Parijs, waar blijft het en waar houd het op.
Waarom schrijf ik een "Epiloog", nou eigenlijk vooral voor mezelf, zodat ik later kan terug zien wat de gegevens waren.
Totaal aan km is 1212 km, en totaal tijd 84.15 uur. Dit geeft een overall gemiddelde van 14.42 km.
Hiervan hebben we 44 uur en 15 min gefietst, dit geeft weer een gemiddelde van 27 km wat weer hoog is.
Uiteraard komt dit doordat we 3 keer geslapen hebben. 1 keer 5.5 uur en 2 keer ongeveer 7 uur. Wat een luxe.

Best wel grappig dat ik PBP moet rijden binnen 84 uur straks, het is bijna dezelfde afstand, dus ik kan het er van nemen.

Ben blij dat Tom toch is gaan fietsen, man bedankt hoor, weet niet wat ik gedaan zou hebben.
Ook dat ik gereedschap meegenomen heb, pakte goed uit. Dit was de eerste keer, normaal heb ik eigenlijk niks bij me. Is de tocht goed te rijden met een Velomobiel, ja, alleen het stuk in Parijs, dat is niet echt Velomobiel vriendelijk.

Is de tocht zwaarder dan PBP, denk het niet, hij heeft minder hoogte meters, maar de heuvels zijn steiler en gemener. vooral dag 3 stak ik kroon met de route vlak voor Reims, door het champagne gebied, wel mooi om door te rijden, maar met erg steile stukken. Het ene heft het andere op.
PBP heeft meer rollende heuvels die niet zo steil zijn, en je hoeft maar 1 keer naar 300 plus hoogte met een lange aanloop.

Hotels waren goed, alleen het formule 1 hotel was in mijn ogen een ramp. De organisatie is erg druk met zo'n groep fietsers. Ik denk dat het voor hun net zo zwaar, zo niet zwaarder is als voor de fietser.
Iedereen heeft wel iets apart, en je moet als organisatie maar overal een oplossing voor bedenken, want die fietsers willen alleen maar fietsen. :-))

Een pluim voor Jan en Henry, Jan heeft zelfs de eerste nacht de wacht gehouden bij de fietsen die buiten stonden. Een tip is om de controleposten en rustpunten in de route te verwerken die aangeboden wordt als track, zodat je op de GPS ziet waar het punt is, vooral als je als eerste doorkomt, is het erg opletten als je alleen een naam van het restaurant hebt, rijdt je in het midden van de groep, dan zie je fietsen staan en stop je, lekker makkelijk.

Zal ik hem nog een keer rijden, tja dat is altijd lastig, het thuisfront is in ieder geval erg te spreken dat er van hotel naar hotel gereden werd, zodat je slaapt als het donker is, normaal fiets ik altijd door, en neem pas een rust/slaap pauze na 600 km of zo. Maar dit is toch wel bevallen.

Wat ik wel altijd jammer vind is dat je weinig contact hebt met de rest van de fietsers, maar om deze tochten op de racefiets te gaan doen, nee, geen haar op mijn hoofd die daar aan denk, maar goed, die heb ik ook al niet zoveel meer. :-)).
Saluut.

woensdag 22 juli 2015

HCH 2015, dag 4

Niet veel draadjes meer over.
En zo is het alweer de laatste dag van deze tocht, nog 275 km die overbrugt moeten worden waarin weer ongeveer 2300 hoogtemeters verwerkt zijn. Het hotel is wel goed, wat kamer betreft, maar de mede hotelgasten zorgen er met veel plezier voor dat slapen voor 1 uur niet mogelijk is. Maar goed, je rust wel, ook al slaap je niet echt.

Op het vaste tijdstip gaat de wekker en we maken ons niet bezorgt over de hoeveelheid geluid die we maken :-)). Het vaste ritueel volgen we, alleen dat Jan heeft besloten dat het ontbijt ook gelijk de geheime controle is, dus eerst stempelen voor het eten. We zijn om kwart voor 5 startklaar en gaan ook gelijk maar op pad, de rest volgt ons vanzelf wel. Gisteren een kwartier te laat, nu te vroeg dat zorgt gelijk voor wat evenwicht. Vlak nadat we fietsen heeft Tom problemen met zijn verlichting en later blijkt dat zijn zekering de zwakke schakeling is. Het wordt al licht dus we rijden lekker door.

Eerst langs een grote kathedraal in het centrum, en dan zijn we de stad uit en rijden we lekker over het platteland, de derailleur kabel is nog heel, maar ik merk wel dat hij verloopt, dus ik schakel zoveel mogelijk voor tussen de kettingbladen. De eerste 50 km zijn redelijk vlak maar daarna gaat het naar 340 mtr met korte felle klimmetjes. Met 75 km komen we in Brunehamel alwaar we een bakje koffie pakken in het plaatselijke restaurant, als we zitten komt Jan er aan rijden en gaat zijn bus uitladen, al snel is de eerste racefietser er al, de Engels man, maar er volgen geen andere, zolang we daar zijn.

Na de koffie, praten en wat ships gaan Tom en ik verder, er volgen nog veel korte felle klimmetjes en door de hele tijd voor te schakelen kan ik deze nemen en kan de achter derailleur wat vakantie houden. Ondertussen schieten we aardig op en tijdens weer een lange klim komt de kilometerstand 999 tevoorschijn, ik kijk gelijk naar de gemiddelde snelheid op dat moment, want de oude tellers springen weer naar 0, ik kijk ook verbaasd als hij gewoon door telt. Vind het wel grappig dat de dagteller 1000.01 aangeeft.

We gaan verschillende keren over de 300 mtr hoogtegrens heen en het vraagt aardig wat inspanning, ook zien we ineens Belgische nummerborden, dus we zijn weer in Belgie. In Cerfontaine kunnen we weer een stempel halen en hiervoor gebruiken we het tankstation met shop voor. We kunnen lekker in de schaduw zitten en eten de lunch op. Nog 140 km en het zit erop, de laatste 60 km is afdalen naar Nederlands niveau en klaar zijn we. Ik heb nog steeds schone handen, en lekke banden hebben we ook niet.

De pomphouder wil veel van ons weten en verteld in zijn beste Nederlands dat hij ook gespierde kuiten heeft. Ja, ja, knikken we, en laten het voor wat het is.  Hierna kunnen we hele stukken op een tweebaansweg fietsen en na een klim gaat het lang, hard, langzaam naar een lager niveau.
Ook krijgen we rollende heuvels die met veel snelheid genomen kunnen worden omdat het iets meer naar beneden gaat dan omhoog. Dit schiet op. Als Tom wat achterblijft wacht ik op het hoogste punt.

Redelijk snel zijn we op het laatste pleisterplaatsje Eghezee, alwaar we onze dorst lessen want de zon is weer aardig aanwezig met bijna 30 graden. Hierna komen we op een fietspad wat vroeger een spoorlijn is geweest en dit gaat vals plat omhoog en later omlaag, kilometers volgen we dit en schiet lekker op. Alleen als we wat in stedelijker gebied komen, komen we om de zoveel meter een weg tegen die we moeten oversteken, en de ene keer is dat goed geasfalteerd, en de volgende is gewoon een puinzooi waarbij de overkant een trottoir band heeft, die je niet kun nemen met onze Questen, dan is het in Nederland beter geregeld. Al met al vinden we deze dag niet makkelijker dan de dag van gisteren. Naar de hoogtemeters kijkend klopt dat ook wel, want ze verschillen niet zoveel.

De laatste loodjes wegen altijd het zwaarst, want we moeten nog een heuvelrug nemen, waarbij we een kasseien weg hebben om erover te komen. Leuk, want die hebben we nog niet gehad de laatste 4 dagen. Om kwart over 5 zijn we terug in Herentals en ik neem gelijk maar een lekker koud biertje in de stamkroeg van de wielerclub, er zitten wat fietsers aan de bar, en als ze vragen hoeveel we gereden hebben, geven we 1212 als antwoord, ze kijken verbaasd en kijken gelijk weer televisie.

We bellen Jan dat we er zijn en vragen waar onze tassen zijn, snel zijn ze er en kunnen we lekker douchen, hierna is het de Questen op het dak zetten en een restaurant zoeken om te eten, we wachten niet op de afsluitende barbecue later de avond want we willen graag naar het thuisfront.
De derailleurkabel heeft het gehouden, maar de foto laat zien dat het niet lang meer had moeten duren want hij is voor 80% door/kapot.

Na een vette hap geven we elkaar een hand en gaan op weg naar het thuisfront alwaar we ons te rusten kunnen leggen.
Saluut.

zondag 19 juli 2015

HCH 2015 dag 3.

Ff bijkomen bij een tussenstop
 We hebben de nacht doorgebracht in het Ibis hotel in Cosne-sur-Loire, de wekker gaat en we gaan aan het ontbijt, gelijk ook de lunch klaarmaken voor deze derde dag die 275 km lang is en waar ongeveer 2300 hoogte meters in zitten. Volgens degene die deze tocht vaker gereden hebben is het de zwaarste etappe.
Nou we zullen zien. Tom is al naar de kamer om te eten als ik naar boven ga, en als ik de gang opkom meldt hij dat de deur niet open wil. Nee he, weer een stress factor erbij, de code werkt niet.

Ik loop naar beneden om aan Jan te vragen of hij een oplossing heeft, nee, niet echt, hij loopt mee en probeert het ook, maar geen resultaat. We besluiten om eerst het ontbijt op de gang te nuttigen, iedereen loopt bij ons langs en vraagt belangstellend en wenst ons daarna succes. Ondertussen blijven we het proberen en opeens om 5 voor 5 gaat hij open. Gelukkig, want in die goedkope hotels is geen personeel aanwezig buiten de normale tijden. Snel pakken we onze spullen, zorgen dat de deur niet dicht valt, en nadat alles eruit is gaan we naar beneden om onze weg te vervolgen. Om kwart over 5 zitten we in de fiets en kunnen al fietsend onze stress wegtrappen.

Tijdens de brevetten gebeuren er altijd vreemde dingen, aan de ene kant wel leuk, want je leert ervan, maar aan de andere kant is het natuurlijk een gruwel. We gaan vandaag weer naar het noorden, naar Reims, deze stad ligt in de Campagne streek, en het hoogste punt is 320 mtr. de eerste 70 km is aardig bulterig, de groep is al weg, maar van lieverlee halen we de racefietsers weer in, je ziet sommige altijd alleen fietsen, en je ziet groepjes van 6 of 5 man die altijd bij elkaar blijven. Tijdens het klimmen en dalen draai je om elkaar heen want we zijn sneller in de afdaling en langzamer boven de 4 of 5% stijging. Als we over de top van een heuvel zijn, schakel ik verkeerd en de ketting ligt er voor naast. Ik krijg hem er niet op tijdens de afdaling en daar het bochtig is, stop ik daarmee, Tom zie ik niet voor me. Dus ik laat de fiets lopen en alleen als het echt moet rem ik.

Vlak voor het dal zie ik Tom weer en geef aan dat ik pech heb door de claxon te gebruiken. Tijdens de afdaling heb ik ook gezien dat ik een half gebroken ketting schalm heb. Gelukkig heb ik een ketting pons bij me. Bij het 600 km brevet brak bij Dirk Drost de ketting, en Tom klaagde over de ketting voor de tocht, dus daardoor heb ik hem bij me, bedankt mannen, dit is nl. de eerste keer dat ik een ketting pons in de fiets heb. De ketting ligt er zo weer op, en de gammele schalm ligt er zo naast. Want hij was anders die dag zeker gebroken, vanwege de klimmen die nog zouden komen.

Het liefst uit de zon.
De ketting slaat ook niet meer over na deze reparatie, dus dat is nu ook over, en de derailleur kabel is nog niet echt verder gebroken. Na weer schoonmaken van mijn handen kunnen we weer verder. We komen gelijk het bos uit hierna en komen in een dal met schitterende vergezichten met hele mooie plaatjes van dorpen tegen de hellingen en een vreselijk lang stuk vals plat omlaag. Heerlijk, met 50 60 km per uur worden deze vergezichten verslonden en denderen we door deze streek. Bij de tussenstop in Joigny kijken de racefietsers al heel anders tegen onze fietsen aan, want ze hebben gezien hoe hard ze gaan tijdens de keren dat we stuivertje wisselden, de meeste hebben we alweer ingehaald en we genieten van de koffie en de lekkere koeken die we hebben gekocht.

Hierna volgt een lange klim, en nog een paar bulten maar over het algemeen vinden we het nog niet zwaar, maar we weten dat aan het eind nog een paar kuitenbijters komen. Het stuk 120 - 250 km is dan ook veel vals plat en we rijden lekker vlot door, op de route beschrijving staat dat we in Romilly-sur-Seine moeten stempelen, kan bij de Lidl of in het centrum, we stoppen bij de Lidl, maar eigenlijk is daar niet echt wat te koop. Een andere deelnemer uit Nederland verteld dat ze 2 jaar terug in het centrum bij de Chinees een stempel konden halen en gelijk daar voor 10 euro zoveel konden eten als je wilde. We kijken verbaasd, waarom staat het niet op de beschrijving dan, weet ik niet is het antwoord, zal wel gesloten zijn. We fietsen verder en zien opeens de chinees met fietsen ervoor. Jammer, een gemiste kans, we rijden verder, want we hebben al gegeten in de hete zon voor de Lidl.

Tom heeft er zin in, want het gaat hard. De kilometers trappen hard weg en als we vlak voor een tussenstop zijn worden we staande gehouden door de Gendarme, vlak na een bocht staan ze en we moeten aan de kant. De jongste van de twee verteld me in gebrekkig Engels dat onze voertuigen verboden zijn in Frankrijk, ik rol bijna mijn fiets uit. Dit heb ik nog niet eerder meegemaakt, "verboden". Ik vraag hem waarom, en waar dat beschreven staat, hij hakkelt nog wat meer in het Engels en zijn oudere collega komt hem te hulp. Deze praat wel Engels, en er ontstaat een vraag en antwoord gesprek, waarin we uitleggen dat ze het verkeerd hebben, en dat dit niet de eerste keer, en ook niet de laatste keer zal zijn dat we in Frankrijk fietsen. Het blijkt weer een typisch geval te zijn van onbekend maakt onbemind. Want ze dachten, "nog nooit gezien, dus verboden".

Op mijn opmerking dat we ze ook gebruiken voor Parijs Brest Parijs, reageerde hij met "dan ben je aardig uit de buurt geraakt".  Na nog wat informatie uitwisselen mogen we verder en gaan een pauze nemen in een bistro in Vertus.  Ze zullen maar voet bij stuk houden, en je gewoon aan de kant houden voor nader onderzoek, dan ben je mooi zuur.
We rijden nu de champagne streek in, en je kunt goed zien dat hier meer geld gemaakt wordt, de huizen zien er beter uit, minder leegstand en de wegen zijn zelfs beter. Omdat het ook een beetje een toeristische tocht is stuurt de track ons de champagne hellingen op, en die zijn aardig steil, zowel naar boven als naar beneden. Veld na veld passeren we en zien met lede ogen dat de doorgaande weg in het dal ligt. :-((. Maar goed, ook hier komt een eind aan. Ondertussen worden we ingehaald door een groep racefietsers die ons geluk wensen want de laatste 30 km bevatten veel hoogtemeters, waarbij we in een klim op 2 km, 200 meter omhoog moeten. Dwars door een dorp, zowel Tom als ik schakelen 1 keer verkeerd waardoor we de ketting weer op de bladen moeten leggen, doordat je de hele tijd schakelt en over wegen rijdt die niet altijd vlak zijn, reageert het schakel mechanisme wel eens anders dan verwacht en ligt de ketting ernaast.

Mijn handen zijn dan ook weer aardig zwart,  tijdens de 200 mtr klim slipt mijn achterwiel zelfs een keer door in een binnenbocht. Maar we komen boven, en als we nog 2 keer naar bijna 300 mtr geklommen zijn komen we over de heuvelrij heen en kunnen we afdalen naar Reims. Alwaar we om kwart over 6 aankomen bij ons 3de hotel, we kunnen douchen en gaan eten in het restaurant.
We krijgen een kamer met 1 twee persoons-bed en, nou ja, als we maar de ruimte hebben, we praten wat na, en eten lekker en gaan om 9 uur plat, wat een luxe, dat we 3 keer kunnen slapen tijdens een 1200 km brevet, lijkt haast wel vakantie. :-))
Saluut.

woensdag 15 juli 2015

HCH 2015, dag 2

Sommige vinden hem mooi, sommigen niet.
De wekker gaat al vroeg, kwart voor 4 en buiten is het nog donker, en de benen zeggen, NU FF NIET JA.
Maar het verstand zegt, bewegen krengen:-))
We stijgen uit bed en zetten de boel in beweging, maar het licht doet wel zeer aan de ogen, Tom is net een oude stoommachine die op stoom moet komen, hij piept en kraakt en geeft aan dat dit normaal is. Vandaag is de dagafstand 275 km, met 750 hoogte meters, dus een makkelijke dag. Zegt men!
We zijn als eerste buiten bij de ontbijttafel en maken ons ontbijt en lunch klaar en gaan het lekker binnen oppeuzelen. Bij het naar buiten gaan komen we een Duitse deelnemer tegen die de afgelopen nacht over de kop is gegaan op die verrekte Franse kasteien, een gebroken arm en het hoofd beschadigd. Verbaasd me eigenlijk niet, want in het donker over die kasteien, en dan soms ook in een afdaling is vragen om ongelukken. Je voorwiel gaat dan zomaar dingen doen die jij niet wilt.

Maar goed, meer schade heeft hij niet aan het lichaam, want erger had duidelijk gekund. Tijdens het ontbijt voel ik mijn voetenzolen aardig en hoop dat het niet erger wordt, heb de eerste dag teveel en te lang op het middenblad gereden. Stom, maar de oude gedachte is, een echte vent gebruikt het kleinste blad niet. Heeft me dus duidelijk niet geholpen.
Terwijl juist ovale bladen een duidelijke toegevoegde waarde hebben voor het klimwerk, en juist voor deze ritten het kleine blad  in de klimstand/positie gemonteerd zodat ik er nog meer profijt van heb. De laatste uren heb ik wel het kleinste blad veel gebruikt, onder de 20 km in een klim, hup naar het kleinste blad en cadans boven de 90 houden. Dan trappen de hellinkjes lekker snel weg. Als ik Froome nu zie rijden op televisie, met zijn ovale bladen dan snap ik het wel. Net een naaimachine met zijn hoge cadans.

Om 5 uur is het starten en dat lukt aardig, we gaan achter de racefietsers aan en beginnen aan onze tweede dag aan de noordkant van Parijs. Ik merk al snel dat ik honger heb, en begin snel weer te eten. Eigenlijk breekt het me nu op dat we gisteren na het fietsen niet echt gegeten hebben. Mijn maag is echt ff van slag. De eerste kilometers zijn dan ook niet echt prettig, na 1,5 uur fietsen in Parijs komen we in de buurt van de Eifeltoren, en ik rijdt lek. Maar hierdoor heb ik wel een beetje rust, en is de druk van mijn maag af, hierdoor hersteld mijn maag zich ineens, heb ik vaker gehad, dus die lekke band paste me eigenlijk wel :-))

Als we een foto van die ijzeren paal maken, komen de eerste racefietsers er ook bij. Hierna rijden we samen op, maar tjonge wat is Parijs groot en druk, bar en boos, en de infrastructuur leent zich niet echt voor een velomobiel. Tom rijdt nog recht op een auto af, en weet door een brul van mij, deze nog net te ontwijken. Voor mijn gevoel zat hij er al tegenaan, maar door twee keer op twee wielen te rijden, (links en recht) staat hij ineens naast de auto, voor mij een Godswonder dat het goed is gegaan, de Engelsmans die met ons opreed is ook erg verbaasd dat het goed gegaan is. We schrokken ons rot.

Langs de Seine is het erg oppassen waar we kunnen fietsen en moeten echt onze weg een beetje vinden tussen al die wegen, auto's en vrachtwagens. We moeten een brug nemen waarbij de op en afrit voorzien is van 3 x 180 bochten binnen 3 meter, dus veel uit en in de fiets. De fietspaden die we volgen zijn soms ook smaller dan een Quest dus je begrijpt dat we na 70km Parijs erg blij waren toen we weer een graanveld zagen:-)). Tjonge wat een stad zeg.

Tom wacht altijd geduldig op me :-))
Later zie ik dat Tom ook een schaafplek van een lantaarnpaal erbij gekregen heeft. Ik merk na Parijs dat af en toe mijn ketting achter overslaat, na wat prakkedenken moet dat volgens mij een binnenkabel zijn die langer wordt, als de organisatie met de bus naast ons rijdt en vraagt of we water willen, stoppen we snel en controleer ik de achterderailleur, en ja de kabel is aan het rafelen, zo weer wat extra stress erbij. Ik vraag aan Jan of hij iets weet, we spreken af dat hij dat hij in de volgende stad bij een tankstation om een adres vraagt van een fietsenwinkel.

Ik probeer nu zoveel mogelijk met de voorderailleur te schakelen zodat de kabel minimaal beweegt, maar natuurlijk ontkom ik er niet aan om toch ook achter te schakelen, maar hoe minder hoe beter. Als we weer fietsen besluit ik dat we een zijknip tang gaan kopen zodra dit kan, en met de inbussleutel van Tom, kan ik als hij knapt de boel inkorten en weer monteren. Het adres laten we voor wat het is.

Ondertussen is het middag en we komen op het vlakke gedeelte van de tocht, Tom rijdt verkeerd en ik step achteruit, hierdoor gaat er achter iets mis, en komt de ketting voor tussen het midden en kleine blad. Alles zit vast en ik ben de kluts kwijt. Mopper der mopper, ik ga aan het sleutelen en probeer de ketting in het gareel te krijgen, na wat mislukte pogingen draai ik maar het kleine blad los en hierdoor komt de ketting vrij en kunnen we weer verder, nadat alles weer vast zit. Ik zit onder de kettingsmeer.
Maar er ligt genoeg droog gras om alles een beetje schoon te maken. Gelukkig kunnen we hierna doorrijden en komen tegen half zeven aan bij het hotel. Dit is een budget hotel, wat veel beter is dan het eerste.

Jan is er nog niet en we krijgen een kamer toegewezen om lekker te douchen, maar ineens is Jan er en is niet blij met ons eigen initiatief. Zijn planning/indeling ligt in de soep, want er zijn meer deelnemers die ons voorbeeld gevolgd zijn. Sorry Jan, maar je kunt je indeling ook van te voren afgeven aan het hotel.  We gaan lekker eten en nog wat kopen, ook een pot bier smaakt nog goed en tegen 9 uur plat, kunnen we mooi 7 uur slapen, wat een luxe tijdens een 1200 km brevet.
Saluut.

maandag 13 juli 2015

HCH 2015, dag 1.

Toch nog ff de tijd voor een fotootje. 
Dinsdagmiddag na het werk gelijk naar Herentals gereden, de avond ervoor alles ingepakt en de Quest op het dak van de auto. Na het inslaan van een dikke vette bak bami op weg naar Belgie. Op het slaapadres waren al verschillende deelnemers uit binnen en buitenland aanwezig, Tom en ik hadden afgesproken om om 7 uur op de parkeerplaats te zijn, en wonderwel waren we precies gelijk aanwezig :-))
We hebben elkaar geholpen met de Questen en ik heb eerst nog ff een spaak vervangen bij Tom zijn Quest. Daarna was het verkassen naar het slaapadres waar we nog lekker konden keuvelen met andere deelnemers waarna we ter zielen gingen.
Tijdens de nacht hoorde ik wel iemand vreselijk te keer gaan in de wc, maar was stomverbaasd dat het Tom is geweest en vroeg bezorgt wat hij ging doen, want hij zat erbij als een bijna dood vogeltje. :-((

"Eerst maar wat eten, heb een kop als een biet", was zijn reactie, na het eten en wat aspro's zijn we naar de start gegaan, alwaar we om 5 uur zijn gestart. Tom ging het gevecht aan met zichzelf en de kilometers, wat een bikkel, na zo'n nacht en lege maag, toch gewoon in je fiets kruipen, later vertelde hij dat als hij alleen was geweest dat hij naar huis zou zijn gegaan. Nou Tom bedankt voor het doorzetten. Ik weet niet wat ik gedaan zou hebben. Naar huis gaan is een hele logische keuze die veel mensen genomen zouden hebben.

De eerste uren rammelen we bijna onze fiets uit, wat zijn de standaard wegen slecht in België, ongelofelijk, eerst door Mechelen, later Brussel, waar we langs het monument het Atomium gaan, een stevig bultje hebben ze daarvoor uitgezocht. Door wat toestanden die je met een velomobiel niet zo makkelijk neemt, komt de groep racefietser er weer bij, en rijden we gezamenlijk door  Brussel, na Brussel zeg ik tegen Tom dat het eerste maisveld voor mij is om het toiletpapier te gebruiken, het is een graanveld geworden. Als ik weer in de fiets zit merk ik dat de graanhalmen in mijn broek zitten. Pijnlijk.

Hierna rijden we lekker door, we gaan onze collega's voorbij, die al wat verspreid raken en rijden Frankrijk binnen. Vandaag zijn het 365 km die we rijden en hoogtemeters ongeveer 1750. Het noorden van Frankrijk is eigenlijk veel van het zelfde, graanvelden, kleine uitgestorven dorpen met weinig tot geen activiteiten, veel leegstand en zwaar verwaarloosde schuren en boerderijen. Het landschap is glooiend en echte klimmen zitten er niet tussen, Wel is er veel wind en die is zuid-west en dat is voor de racefietsers niet leuk, met af en toe een buitje. Met Tom gaat het steeds wat beter, en bij mij gaat het zo zo, maar we mogen niet mopperen, mijn maag blijft op de achtergrond altijd wat zeuren en opspelen. Robert Lammerts vertelde nog voor de start dat hij zijn maagproblemen heeft opgelost door elk kwartier een hap te nemen, dan blijft hij actief en krijgt geen grote bulten te verwerken, en op zich heeft dat wel geholpen, zowel bij Tom als bij mij.

In de middag gaat het bij ons allebei steeds beter en om 5 uur gaan we in de aanval op het avondeten, dit nemen we op 75 km voor de finish, omdat er geen restaurant zou zijn bij het hotel. Dit blijkt niet zo te zijn, maar goed. We eten allebei lekker en dat is een winstpunt. Al redelijk snel na ons zijn er de eerste racefietsers, waarbij ook de vriendelijke Japanner is die alles fotografeert, zowel bij stilstand als bij het fietsen, volgens mij heeft hij van elke kilometer wel een foto genomen :-)) Een echt Japanner.

Om 9 uur zijn we bij het hotel, het is een Formule 1 hotel, Nou ik ben kort in mijn oordeel, niet doen. Wat een bende, bijna niks op je kamer, 2 bedden en een wasbak, de rest is gezamenlijk op de gang, waarbij de wc geen papier heeft, :-)) We eten nog wat van het spul wat we bij ons hebben en liggen om half 11 plat.  De volgende dag hoorde dat de laatste binnenkomer om 2.20 binnen was, de wekker staat op 4 uur wekken en om 5 uur starten, Dus die heeft niet veel rust gehad.
Saluut.

zaterdag 11 juli 2015

deel 5 en slot

18.54 uur Peter is weer binnen. Hier volgen zijn appjes:   Erg warm vandaag 32 graden.  Ketting, half gebroken schakel. Zag ik tijdens afdaling. Dank u Jezus. Wel half uurtje repareren maar beter dan ketting kapot trappen. Laatste 30 erg zwaar. Veel zweten. Bedoeling is om morgen nog naar huis te komen. Maar zal wel laat worden.
Bij Tom en Peter allebei de ketting er een keer af. Je moet de hele tijd schakelen. Kabel is nog heel.
Dit is wat een rijkere omgeving. Kun je goed zien aan de huizen. We zijn in champagne streek. Allemaal wijn velden. Ik ga nu douchen. Stink een uur in de wind( dat geloof ik graag :))


Zaterdag 11-7-2015

07.56 uur

1000 gehad. Nog de rest en dan klaar.

10.26 op de helft voor vandaag

14.04  nog 60 afdalen naar Herentals en dan applaus, pot bier , tien punten, in de zon genieten,  feest.

17.40 We zijn binnen om kwart over 5. Keurig. 1213 km totaal. wel warm hier 28 of 30 graden.
Nu eerst douchen met fiets kleren aan en dan wachten op de tas.

Zo dit was het dan. Ik zie hem wel weer verschijnen !  :)   Hij kan er weer even tegen! Keurig Bul. Het gaat erom dat je geniet .

vrijdag 10 juli 2015

deel 4 vh avontuur

9-7 om 18.28 uur

Bul en Tom zijn in het hotel . Goed nieuws.
Peter appt: Het was een bewogen dagje. Lekke band. Tom een schaaf plek op zijn fiets erbij.
Versnellingskabel is aan het rafelen. Weet niet hoe lang hij het nog volhoudt. Ketting vast tussen de voor bladen.Maar goed we zijn er. Maag  is ook rustig geworden, dus het genieten kan beginnen.  650 km gehad dus over de helft.  Het aftellen is begonnen.  Morgen weer 275 km. Maar met nog al wat meer hoogtemeters. En ook warmer. We hebben de tijd. ( keurige opmerking Bul, die laatste)
We hebben 70 km door Parijs gefietst.  Wat een immens grote stad van de ene kant naar de andere, onvoorstelbaar..

Vrijdag 10-7-2015

Dag 3

12.51 uur . Bul appt: 170 km gehad. Totaal 820 km gehad nu. Behoorlijk warm hier. Nog 105 km en dan zijn we weer klaar.Tom is een zeur aan het worden, ik mag niet appen.   :)  haha
Aldus Peter.
Zo te horen gaat het goed, en is de stemming goed. Hoor niks meer over de versnellingskabel, zal allemaal wel meevallen.
Op naar Reims!!

donderdag 9 juli 2015

deel 2 herentals

Lieve mensen

Even een verhaaltje over Peter zijn avontuur.
Gisterenavond om 21.25 uur kwam er een app dat ze in het hotel waren van bestemming. Keurig!!
De volgende dag plus minus 100 km minder, en minder hoogte meters.
Dus dat ziet er goed uit.
Nu eerst maar eten en slapen.

9 Juli

287 km te gaan in totaal..

08.40 uur.  62 km gehad. Alleen maar door Parijs gereden. Wat een grote stad. Het schiet niet op. Haha. ( het moet altijd snel bij Bullie, nu dus even niet:) )


13.23 uur Nog 114 km te gaan. Problemen met de kabel vd versnellling achter. Hopen dat hij heel blijft totdat er gereedschap is. We wachten het af Peter, doe maar heenig an.( is Twents voor rustig aan) Ach het is een avontuur toch? En dan heb je wel eens wat onderweg. Hij heeft 2 rechter handen, dus het is vast zo weer gerepareerd.


woensdag 8 juli 2015

Herentals- Cosne s/Loire -Herentals dag 1 , 08 juli deel 1 365 km

Zo Bullie zijn avontuur is begonnen!!!( Bullie is het liefkoos naampje dat ik Peter, officieel Petrus Michiel) jaren terug heb toebedeeld  :) Vandaag 365 km
Ik kreeg een paar appjes die ik jullie niet wil laten onthouden:

09.00 uur Bullie heeft 100 km gereden. Het gaat redelijk goed. Tom Hospes, zijn fietsmaat, gaat zozo..:(  Tom zijn maag is van slag.  Bul heeft een slechte nacht achter de rug. ( zonder mij, hoe kan het ook anders:))

12.30 uur  180 km gehad. Bijna op de helft.  Ze hopen om 10 uur vanavond in Parijs te zijn. Een beetje regen, alle wind tegen. Daar hebben ze niet veel last van als ligfietser.

17.30 uur 290 km gehad. Bul stuurt een foto van een 3 gangen menu. Dat ziet er aantrekkelijk uit. De start was wat vervelend maar nu loopt het gesmeerd. Nu nog 75 km straks naar het hotel:Villeparis. Dan wat eten en slapen, want de volgende dag om 05.00 mogen ze weer op.
Morgen meer......
Tschüß
Grytsje

zondag 5 juli 2015

Herentals 2015.

Start en finish in Herentals Belgie.
Deze week gaan Tom en ik Herentals 2015 fietsen, als alternatief van de brevetten in Bunnik, het is een georganiseerde tocht waarbij we 3 keer overnachten in een hotel, de bedoeling is wel dat we hem binnen de 90 uur rijden.
De start is woensdagmorgen om 5 uur, en er zijn zover ik weet 36 deelnemers. Uit omringende landen, maar ook Japan, Brazilië en Amerika zijn vertegenwoordigt. De eerste dag is 375 km en eindigt in Parijs.

De verzorging is elke dag om 8 uur in het hotel, dus we hebben 15 uur de tijd om de dag afstand te overbruggen, de andere dagen zijn de dag afstanden 275 km, het aantal hoogtemeters weet ik niet precies, maar heb begrepen dat dat rond de 10.000 ligt, als ik de profielen bekijk, zijn het veel klimmetjes van 80 mtr hoogte verschil, en als de wegen wat mooi liggen dan kunnen we met de Quest al een gedeelte overbruggen met de extra snelheid die we hebben.

Gelukkig geven de weerberichten een duidelijke verandering van het weer aan, wat temperatuur betreft, is het dinsdag nog 30 gr, woensdag nog 20 gr, en dat is een stuk beter dan de 40 gr die ze afgelopen week gehad hebben in Frankrijk, het lijkt me dan ook niet verstandig om deze toer te rijden met 40 gr overdag. Dan zou het meer s'nachts rijden worden en s'middags slapen.

Het thuisfront zal de dagelijkse belevenissen weer doorgeven, zodat er een beeld ontstaat hoe het gaat. Aan de ene kant is het wel een lang brevet, maar het zal door de overnachtingen heel anders zijn denk ik, maar uiteindelijk moet je wel weer binnen de 90 uur binnen zijn.

Wat wel wennen zal zijn dat de controleposten zover uit elkaar liggen, ben je gewend aan ongeveer 80 km en dan ff stoppen, nu is het soms wel 180 km voordat je een post hebt, maar dan zelf maar wat inlassen, we hebben overdag tijd genoeg, vooral dag 2, 3 en 4. De 4de dag moeten we door de Ardennen, en die kunnen wel lastig zijn.
Saluut.

woensdag 1 juli 2015

Oliebollentocht 2015, een Ovaal Rondje.

Dan zijn ze lekker, nu ff niet.
Met de huidige temperaturen 30+ denk je eigenlijk hier niet aan, maar de oliebollentocht 2015 zal verreden worden vanuit Lattropia, (zie dat klinkt wel weer zonnig).

De 4de kerstdag zal de tocht starten in
gasterij "De Smid" in Lattrop, en ons voeren door de omliggende plaatsen in Twente en de Duitse grensstreek aan Duitse zijde.
Tijden zullen als vanouds hetzelfde zijn, start 11 uur, pauze tussen 1 en 2 uur, en oliebollen om 4 uur, en daarmee is ook gelijk de traditie afgewerkt.



Voorgaande jaren was er altijd een voor en achterrijder per groep, zodat de boel een beetje bij elkaar bleef, wat in sommige gevallen handig is, en in sommige gevallen een nadeel. De praktijk heeft ook geleerd dat door de steeds grotere aantallen deelnemers dit steeds lastiger te organiseren is.

Dus heb ik het voorstel gedaan aan het bestuur van de vereniging om:
A. Het te organiseren met een minimaal aantal vrijwilligers.
B. Via internet iedereen een x-aantal track's aan te bieden voor deze dag.
C. Eén vaste locatie voor de pauze, zodat je elkaar meerdere keren per dag ziet.
D. Een tel. nr. voor de echte pech gevallen.
Men vond dit een vernieuwende aanpak, die iedereen de kans geeft om op zijn eigen wijze, of samen, een leuk stukje te fietsen,

Tegenwoordig zijn er veel mensen die toegang hebben tot een gps, en iedereen die een velomobiel rijdt weet wat hij moet doen als zijn band lek is.
Je kan van te voren bepalen welke track je gaat rijden en met wie, er zal voor iedereen wat zijn, van een korte vlakke route, tot een lange route, met hoogtemeters. Daarnaast kun je zelfstandig van route wisselen als de omstandigheden erg winters zijn,

De pauze zal in Duitsland zijn, en de omgeving hier heeft veel variatie in zich, tot max, bijna 100 mtr boven NAP. Uiteraard zal ik van het najaar alle info via Ligfiets.net delen, en ook de inschrijvingen kunnen daar gedaan worden, of het allemaal lukt voor het bekende bedrag is nog ff afwachten, maar ook dat zal ter zijner tijd bekend gemaakt worden, eerst maar eens van de zomer genieten.
Saluut.