Over 2 weken is het zover, en om alvast in de stemming te komen heb ik mijn verslag van 2007 uit de archieven gehaald. Veel leesplezier toegewenst en ik hoop op net zoveel plezier tijdens de editie van 2015.
Parijs Brest Parijs 2007, 1250 km non-stop.
Dit is het jaar van Parijs Brest Parijs,
en deze tocht heeft veel voorbereiding gekost, in tijd en in energie, Brevetten
rijden en veel rompslomp van papieren en documenten, ook omdat de tocht met
elkaar een volle week van huis betekend, zorgt voor veel voorbereiding. Maar al met al gaan we met zijn drieën,
Tom Hospes, Rienk Jepkema en ikzelf, op pad. Tom heeft voor een caravan gezorgd en
Rienk is tot de kok gebombardeerd en ik heb de fietsen op mijn aanhanger, ook
Gerrit Schotman zal op de camping bij ons komen zodat er 4 velomobielen bij
elkaar zullen staan.
Dit hebben we geweten, de belangstelling was niet van de lucht, de
hele dag door mensen die kwamen kijken en foto’s namen, en ook een cameraploeg
van de televisie kwam alles vast leggen. Hierdoor was het een komen en gaan van
mensen op het veldje waar we zaten, wel gezellig. Ook de andere Nederlandse
deelnemers wisten ons hierdoor snel te vinden. Het weer in Frankrijk was slecht en zou
ook de hele week zo blijven, veel regen, maar wel een aangename temperatuur. De keuring op zondag viel in het water en
werd verplaatst naar vlak voor de start, nou dan sta je dus twee dagen te vroeg
op de camping, goed lekker uitrusten en veel pasta eten is het devies, we
vervelen ons dan ook niet.
Tom en Rienk starten maandagavond en
Gerrit en ik dinsdagmorgen vroeg, we gaan dan met zijn tweeën Tom en Rienk
uitzwaaien, Tom is aardig zenuwachtig en Rienk laat niet zoveel merken. Bij de
start is het redelijk droog maar dat zou niet zo blijven, na de start gaan
Gerrit en ik nog even rondlopen, en zien nog veel mensen die klaar staan voor
de start en de nacht ingaan. Ik ben blij dat we nog even kunnen slapen. Na het
rondje gaan we terug naar de camping en als alles klaar staat lekker slapen.
Ondanks de onrust die je voelt, en de adrenaline die door je lijf loopt lukt
slapen nog aardig. Om iets na 3 uur staan we op en maken ons klaar. Vlak voor vertrek ontdek ik dat de sleutel
van de caravan weg is, en dit zorgt nogal voor onrust bij mij persoonlijk, Gerrit heeft ook nog een sleutel,
zodat de caravan op slot kan. Een pak van mijn hart. Maar hierdoor is mijn maag
lekker opstandig geworden.
Al met al staan we om kwart voor 5 voor de
start en mogen we 10 min. later op weg. Eerst nog achter de auto en daarna voor
jezelf. Ik heb besloten om eerst bij Gerrit te blijven, hij heeft veel
ervaring, al twee keer deelnemer en wij zijn in Nederland aardig aan elkaar
gewaagd wat snelheid betreft. De eerste klim is voor mij altijd een bezoeking,
moet echt op gang komen. Nadat de voorrijders weg zijn valt de groep snel uit
elkaar, en ik ben Gerrit al snel kwijt in mijn spiegel, ik wacht op hem en ga
achter hem rijden. Gerrit klimt langzamer dan ik, omlaag is geen probleem, de
fiets rolt vanzelf naar beneden. En omhoog , tja als ik achter Gerrit blijf is
dat ook niet zo moeilijk. Al met al betekend dit dat ik in alle rust de eerste
paar honderd kilometer rijdt. Hierdoor komt mijn maag tot rust en kan ik goed
eten.
De eerste uren heb ik mezelf zitten
verwijten dat ik hieraan begonnen ben, stommeling denk ik, wat doe je hier
midden in Frankrijk in het donker, had lekker thuis gebleven, lekker niks doen,
net als de rest, niet zo opgefokt hier in Frankrijk, en ik doe dit nooit weer.
Zo kan ik nog wel meer dingen opnoemen. Maar als het licht wordt en kijk om me
heen en praat wat met de andere deelnemers, heb muziek in mijn oren, ach dan
valt het allemaal wel mee en begin ik te genieten, dit houdt eigenlijk niet
meer op, de eerste 400 km
heb ik me eigenlijk een vakantieganger gevoelt in Frankrijk. Lekker fietsen,
genietend van de omgeving de
mensen en de muziek (gospel). Terwijl het voor veel fietsers koud en nat is.
Bij de eerste post in Mortagne, waar geen
controle is zie ik dat Rienk gebeld heeft, ik bel hem en dan blijkt dat hij
uitgevallen is, en wacht op Ineke de vrouw van Gerrit. De nacht, nat en koud,
en de heuvels hebben hem gesloopt. Hierdoor stopt hij na 220 km in
Villaines-la-Juhel, dat is snel denk ik. Na een kop koffie gaan we door, er is
veel belangstelling voor onze fietsen. We liggen aardig op schema, 5 uur over 100 km , exclusief slapen.
Het patroon herhaald zich, klimmen en dalen, we gaan met 8 km omhoog en donderen met 80
of meer km omlaag. Gerrit rijdt voorop en ik er achter aan. In Villaines zien
we Rienk, Ineke en Rick de zoon van Gerrit, hier eten we onze warme maaltijd en
praten met ze, Rienk gaat met Ineke en Rick mee en blijft bij hun op de camping
in Tinteniac tijdens de tocht.
We gaan weer door en vlak voor Fougeres ga
ik even bij Gerrit weg, en rijdt mijn eigen tempo. Tijdens de klimmen blijf ik
bij de racefietsers en in de afdaling laat ik ze ver achter me, hierdoor
passeer ik velen van hen, in Fougeres ben ik 15 min eerder dan Gerrit maar
besluit toch om te wachten en om samen verder te gaan, is wel zo gezellig.
De volgende controle is Tinteniac, waar
Ineke Rick en Rienk ons opwachten met eten en gezelligheid, het is half 10 en
om half 11 rijden we weer verder, het is donker en tijdens deze nacht verliezen
we veel tijd door twee keer een lekke voorband bij Gerrit en een lekke voorband
bij mij, ook het kopen en ophalen van een nieuw binnen en buitenband in Loudeac
kost veeeeeeeeel tijd, hier liggen ook heel veel fietsers te slapen, je kijkt
je ogen uit, ze liggen overal, nog net niet in de regen. Hier ga ik ook voor de
eerste keer naar de medische hulppost. Doordat ik bij Gerrit blijf ligt mijn
beenritme veel te laag, dit ben ik niet gewent, mijn linker knie begint te
protesteren, na massage en een zalf wordt dit beter, gelukkig kan ik bij elke
controle dit laten doen, is ook wel nodig.
Bij het verwisselen van de banden zien we
Ymte en Hans die al op de terugweg zijn ook, en praten wat. Hierna gaan we
door, om 5 uur in de morgen
wil Gerrit slapen, Oke, maar ik wil door, we besluiten om elkaar los te laten
en hierna ga ik mijn eigen tempo rijden. Met de racefietsers omhoog en knallend
omlaag. Man dit is genieten, echt kicken. Na de Carhaix Plouguer ga ik op weg naar
de enige berg in het parcours, hier kun je echt even gang maken, recht toe
recht aan. Tijdens de klim begin ik er echt plezier in te krijgen en ga een
wedstrijdje aan met de racefietsers, laat ze dichtbij komen en dan versnellen.
Leuk man. Natuurlijk lukt dit niet bij allemaal, maar toch is het leuk.
Een racefietser vraagt wat voor benzine ik
gebruik, nee geen benzine, kerosine antwoord ik.
En fiets vrolijk verder, boven op de berg
waait het hard, nu merk ik pas dat er wind is, en beginnen ik aan de afdaling,
waarbij hoge snelheden van boven de 90 km worden bereikt. De hele tijd rijdt er een auto achter me
die moeite heeft om me in te halen, als hij voorbij is blijkt het een fotograaf
te zijn die de nodige plaatjes schiet. Om 1 uur ben ik in Brest waar het druk
is en mooi weer, lekker zonnetje en hier besluit ik om 1,5 uur te gaan slapen.
Dit lukt goed en wanneer ik weg ga zie ik Gerrit staan, is net aanwezig en is
er mede getuigen van dat er
iemand in de ambulance getild wordt. Dit zien we vaker.
Na Brest is het weer klimmen de berg op,
maar als we boven zijn begint het feest weer, de weg is recht en gaat naar
beneden, nu gaat het nog sneller en bij 90 km gaat mijn helm als een remparachute
werken, het bandje zit strak om mijn keel. Hierdoor kom ik niet boven de 95 km , Gerrit is hier geklokt
door een motoragent op 105 km ,
en niet eens een boete. De kilometers vliegen voorbij, ook in
Carhaix Plouguer, de volgende controle weer lekker naar de medische post voor
een massage en eten, ik eet om de controlepost een warme maaltijd en ertussen
brood en ander spul. Hierna fietst ik de tweede nacht in en tijdens deze nacht
regent het veel, ik heb er weinig last van maar de racefietsers destemeer. Dat
is echt afzien hoor voor die mensen. Tijdens de nacht en regen daal ik samen
met de racefietsers en tijdens de klim blijf ik ook bij ze. Doordat mijn
koplamp veel meer licht geeft, blijven ze achter me en krijg ik meer een
voorrij functie, ik zie meer en hierdoor zie ik de pijlen die klein zijn beter.
Zo fietsen we door het donker en de regen, opeens is daar de tweede geheime
controlepost, het is half 3 in
de nacht en ik besluit om een uurtje te slapen, mijn noodverlichting laat ik op
mijn fiets, en is weg als ik terug kom, jammer, ik hoop dat degene die hem
meegenomen heeft er veel plezier van heeft. De regen is nog niet afgelopen en
ik vervolg mijn weg met voorzichtigheid. Ik wil heel thuis komen, en met dit weer,
de week voor Parijs Brest Parijs ben ik onverwachts over de kop gegaan met
regen, dus een gewaarschuwd mens telt voor twee.
Wanneer het weer dag wordt kom ik om 8 uur
aan in Tinteniac waar Rienk op me staat te wachten zoals we afgesproken hebben, hij heeft de spullen bij zich en na
een half uurtje ga ik weer verder met goede moed. Het is licht en we kunnen
weer knallen. Het spelletje herhaald zich weer en menig racefietser verslikt
zich in het inhalen van die banaan tijdens de klim, ik praat met een stel
tandemfietsers, en geniet weer van alles en iedereen, het weer is rustig en
droog. S’middags krijg ik om 2 uur een slaapaanval, eerst heb ik het niet in de
gaten, maar al gauw besluit ik om even 15 min. te stoppen, een blikje Red Bull
en 15 min stil staan en daar gaan we weer. De controle in Villaines-la-Juhel is
helemaal een feest, zoveel mensen, muziek en sfeer. Geweldig. De mensen kijken
hun ogen uit en als de speaker ook nog verteld dat die rare dingen op drie
wielen meer dan 100 km
in de afdaling doen dan gaat er een gejuich op.
Het is al weer bijna avond en tegen 6 uur
krijgen we de opdracht om verlichting te voeren, stik zoveel stroom heb ik niet
meer om meer dan 13 uur licht te voeren, ik besluit om burgerlijk ongehoorzaam
te zijn en de kreten naast me neer te leggen, het regent wat en af en toe is
het wat donkerder. Opeens zie ik een gele Quest voor me. Het is een Zwitserse
collega, zijn naam ben ik kwijt, maar hij is bergen gewent, dus dan is dit geen
probleem, maar toch fiets ik sneller dan hem, we praten wat en dan ga ik weer
door. Tegen het donker, half negen kom ik in Martagne, hier praat ik met een Frans echtpaar en koop een Franse krant waar Gerrit en ik in staan. Tegen 10
uur ga ik onder grote belangstelling mijn fiets weer in en installeer me.
Het is een grote lichtshow, zoveel
flitslicht als ik alles klaar maak, omdat er niet zoveel fietsers op de weg
zijn, besluit ik om nu mijn GPS in de nacht te gebruiken, hoef ik niet meer op
de pijlen te letten. Ik begreep ook van het Franse echtpaar dat heel veel
fietsers hier slapen en dan vroeg in de morgen verder gaan om s’middags bij
licht en veel belangstelling te finishen. Ik zie dan ook weinig fietsers meer
onderweg, om half een krijg ik weer een slaapaanval, ik stop gelijk en parkeer
de fiets op een brug op het voetpad, trek mijn spullen uit de fiets die ik
meegenomen heb en binnen 5 min zit ik te slapen in de Quest.
Zeg tegen mezelf om om half twee wakker te
worden en zo gebeurt het ook, om half twee wordt ik wakker, trek mijn slaapkleren
weer uit en hup daar gaan we weer. Om 4 uur ben ik in Breux de laatste controle
en zie Tom Hospes zijn fiets staan. Ik probeer na de massage en eten Tom te
lokaliseren maar geen succes, ik wacht nog drie kwartier en besluit om verder
te gaan. Om half zeven krijg ik weer een
slaapaanval en ga weer een uurtje slapen in de fiets, dit lukt weer precies en
om half acht fiets ik weer. Na de laatste klim vlak voor de finish, ga ik nog
een wedstrijdje aan met een groep racefietsers die later vol bewondering vragen
hebben over de Quest, ze willen graag ruilen maar als ze het gewicht horen dan
betrekken hun gezichten. Tja 33 kg schoon aan de haak is wel zwaar, ook
vragen ze naar het s/n om een en ander te kunnen traceren op het internet.
Om kwart voor negen ben ik binnen en maak
nog een extra rondje op de rotonde. De media vind het prachtig, ik zwaai met
mijn helm en ben uitbundig, wat een kick. Tijdens het fietsen, het genieten en
het luisteren naar de gospelmuziek heb ik verschillende keren zitten janken in
de fiets, zo mooi vond ik het allemaal. Ook omdat ik niet kapot ben geweest en
de man met de hamer niet gezien heb, geen last van de maag, en de knieën hebben
het dankzij de massage geen echte problemen meer gegeven.
Al met al kijk ik met veel plezier en
genoegen terug op deze tocht die voor zeer velen als zeer zwaar ervaren is.
Na de finish is het napraten met Jan van
Osch die daar staat, en terug naar de camping, slapen.
Tom komt niet veel later binnen en maakt
me wakker om te gaan douchen, man wat lekker, tanden poetsen, ook zoiets
heerlijks, en daarna weer slapen, om 4 uur wordt ik weer wakker, we gaan Gerrit
binnen halen. Ineke, Rick en Rienk zijn er ook, Ineke praat ons snel bij en we
gaan aan de binnenkant van de rotonde zitten om Gerrit binnen te zien komen,
plotseling komt er een Quest om de hoek, maar het is niet Gerrit, maar een
Fransman, even later komt toch Gerrit om de hoek zeilen. Wat een ontlading, hij
is 12 min. voor sluitingstijd binnen. Hij valt Ineke en Rick om de hals en we
zijn getuigen van een ontlading vergezeld van de nodige emoties. Gerrit verteld ons later een verhaal wat
we aanhoren met een lach, een traan en veel ongeloof, maar hij heeft bewijzen
bij zich zodat we het moeten geloven.
Hierna gaan we terug naar de camping en
eten en drinken, en vertellen elkaar onze belevenissen tijdens de tocht. Al met
al wordt het nog laat ook. De volgende dag (zaterdag) rijden we weer terug naar
huis en sluiten vrouw en kinders met een lach en een traan in de armen. Welkom
thuis.
Enkele cijfers.
Afstand 1250 km
Deelnemers 5340, gestart 5162
Nationaliteiten 42
Uitvallers 30%, normaal is rond de 20%
Weer Nat en koud
Eigen
tijd 76 uur, waarvan 52 gefietst, 4 uur
geslapen, en de rest gebruikt voor eten, massage en bandenplakken.
Over 4 jaar bij leven en welzijn gaan we
weer ondanks datgene wat ik aan het begin van de tocht heb gezegd, gedacht.
Gr. Peter de Rond.