zondag 26 april 2015

300 km brevet Zwolle, totaal 455 km.

He, he de titel staat, het is weer een heel eind geweest. Eigenlijk een beetje gekkenwerk. Wie gaat er op één dag 455 km voor zijn lol fietsen. Het aan en af rijden is toch wel een behoorlijk stuk van het totaal. En de auto staat thuis niks te doen, maar goed, we hebben het weer gefikst.

Om 6 uur in de fiets om 2 uur later er weer uit te stappen bij het pompstation om de traditionele zak apenkoppen te kopen. Bij binnenkomst in de kantine zitten er al verschillende fietsers koffie te drinken, en we hebben een half uurtje om wat te eten en te drinken voor de start. Tom Hospes is er ook, en ook komen fietsen, hij moet 10 km meer rijden dan ik. Verschillende vertrouwde gezichten en tegen half 9 gaan we naar buiten voor de start. Het is nog droog maar het zal een dag worden met verschillende lange buien, en toch redelijk veel wind.

Al gelijk na de start zetten we goed door en dit keer kunnen we vlot langs al die verkeerslichten, een beetje een groene golf zorgt ervoor dat we maar 2 keer ff moeten wachten. Al snel zitten we op het snelfietspad naar Kampen. We rijden strak door, net onder de 40 en het schiet snel op. In de NOP hebben we het eerste saaie rechte stuk. Maar met deze snelheid schiet het wel op. Na de polder over de dijk naar Friesland, vlak voor Bantega, (het geboorte dorp van mijn vrouw) een lekke band, en zoals zo vaak is het linksvoor. Apart dat het bijna altijd links is, terwijl je rechts vaak meer vuil hebt op de weg of fietspad.

In mijn hoofd zit dat we met 75 km bij het Snekermeer zijn, maar dit blijkt na 95 km te zijn. dat is wel een misrekening met het eten, waardoor ik gelijk al tegen een kleine hongerklop aanloop, beetje dom, want ik denk bij 70 km, O, ben zo bij de controle, maar dat valt tegen. Soms zitten je gedachten je dwars, want de werkelijkheid is anders, maar goed de koffie en appelgebak smaken er niet minder om, en nog snel een boterham en banaan erbij doen veel goeds.

We gaan op Leeuwarden af en als we een stuk tegen de wind in moeten, merk ik toch wel dat het niet soepel gaat. We draaien langzaam naar het oosten en met een zuid westen wind is het goed fietsen.
Af en toe een bui, gelukkig is het niet zo koud als 2 jaar terug, De meeste tijd rijden we met zijn drieën, Tom Hospes, Dirk Drost en ik, Jan Herrema cirkelt de hele tijd wat om ons heen, Hij pauzeert korter, maar rijdt weer iets langzamer, zo dat er steeds een kat en muis spelletje ontstaat. Maar hij trapt goed door in zijn Strada, en als we hem zien duurt het altijd vet lang voordat je hem eindelijk te pakken hebt :-))

In Holwerd zijn we op de helft en Tom heeft zowaar een bakje macaroni voor mij mee genomen, vet goed Tom, bedank je vrouw nog ff voor me, echt tof, dit gaat er wel in. Als we de dijk oversteken komt er een dikke vette bui uit het westen opzetten, we waaien bijna van de weg af, wat een wind en regen, brrr niks aan daar bij de waddenzee.

Om half 2 gaan we weer terug en als je weer binnen de dijken bent is het wat rustiger. het is 90 km naar Appelscha en toch wel een heel stuk. We rijden door de bocht waar Tom 2 jaar terug crashte door de gladheid, en ook het stukje waar vorig een over stretchte bestuurder me uit de fiets trok fietsen we voorbij. Het eten wil niet echt lekker verlopen en tussen Zevenhuizen en Appelscha loop ik toch wel tegen een beste dip aan. De benen voelen zwaar en ik moet echt werken om de trappers rond te krijgen en de fiets op gang te krijgen. Maar ik heb mijn blik op Appelscha en wil nog niet afleggen. Tom wil in Appelscha graag doorrijden, maar ik zeg, prima maar deze jongen moet ff zitten. Ik heb overal last van, zere kop, last van mijn rug en dikke benen, ik kijk eerst of de wielen wel goed lopen. Ja, er is niks mis mee, banden op spanning, ze draaien vrolijk rond.

Ik bestel koffie en gebak met slagroom, drink nog een cola en dan weer de fiets in. Misschien was het racefiets pesten en los rijden met 50 toch wel teveel van het goede. Maar goed, ik voelde me goed, en dan is het altijd leuk om te kijken wie het snelst is, en dit was wel een snelle jongen, want hij reed 40 alleen.

We moeten nog 60 naar Zwolle, we rijden flink door, steeds tegen de 40 aan en het lukt om, doordat we stevig doorrijden om de tocht binnen 10 uur te rijden. In Zwolle heeft de organisatie warme soep en broodjes klaar staan, en dat gaat er wel in. Ook het restant van de macaroni eet ik op, en dan zit er ook weer brandstof in mijn maag, want die 75 km moeten ook nog weggetrapt worden, ik geef aan het thuisfront door dat ik rond 9 uur thuis ben. Eindelijk is de zon doorgebroken en dat fietst toch wel een stuk prettiger. De wind is nagenoeg gaan liggen, dus het fietst prettig, wel merk ik dat het wat minder gaat en het licht langzaam uitgaat, Hetzelfde had ik met het 200 km brevet, maar vaak is de ervaring dat hoe lang de tocht ook is, aan het eind gaat vaak het lichtje uit, en dan denk je dat een langere tocht niet mogelijk is :-)). Het menselijk lichaam is toch een wonderlijk iets.  Maar goed, net na 9 uur thuis en de teller wijst 35,6 gemiddeld aan.

Het volgende brevet is met het pinksterweekend, 400 km, en dan is ook de Elfstedentocht daar. Ik denk dat ik dan maar met de auto naar Zwolle ga, want anders wordt dat wel veel kilometertjes in een weekend, maar het is 3 jaar terug ook gelukt.
Saluut.


maandag 20 april 2015

Amstel Gold Toertocht 2015.

Op de Cauberg
De Amstel Gold toertocht stond altijd al op mijn lijstje om een keer te rijden.
Op de discussielijst van Parijs Brest Parijs stond een mailtje dat Joost van den Griek zijn kaart te koop aanbood vanwege knieklachten.
Gelijk het aanbod aangenomen om de startkaart over te nemen, en zie daar vrijdagmorgen met de auto naar het werk, de Quest had ik donderdagavond al op de auto gezet met behulp van het "de Rond dakframe incl oprijgoten".
Op het werk vroegen ze al waarom hij op de auto stond, en na enige uitleg begrepen ze wat de bedoeling was, na het werk richting Maastricht, toch nog bijna 300 km vanuit Twente.
Ik heb via het lidmaatschap "vrienden op de fiets" een overnachting geregeld vlakbij Valkenburg, maar eest naar Valkenburg om het startbewijs op te halen.

In Valkenburg kijken de wielrenners, die daar rondlopen naar de Quest op de auto met een blik, "dat ga je toch niet menen he, de Amstel Gold fietsen met zo'n groot ding". Ik kijk terug met een blik, "ja hoor,  geen probleem". Ik krijg een tasje met spullen die op en aan de fiets gemonteerd moeten worden, een transponder en een rugnummer. Beide plak ik maar op de fiets, kunnen ze duidelijk zien dat ik een deelnemer ben. Hierna ga ik naar het logeeradres om de nodige nachtrust te pakken, bij aankomst blijkt de auto gewoon aan de wegkant te moeten staan, en met de Quest erop geeft dat geen rustig gevoel.  De vrouw des huizes stelt voor om hem maar in de woonkamer te zetten, nou dat noem ik nog een service. Ik zit nog een tijdje lekker te kletsen en ze blijken uit Friesland te komen, grappig, ze wonen er al 35 jaar, maar wel leuk.

Ik vraag hoe laat het ontbijt klaar staat, niet eerder dan half zes. Is goed, zo gezegd zo gedaan. Om half zes eruit, ontbijten, en hup in de auto naar een parkeerplaats die ik al uitgezocht heb vlakbij Valkenburg. Om goed 7 uur ben ik bij de start, en van startgroepen hebben ze daar niet gehoord. Je kunt starten wanneer je wilt, dus ga ik maar op pad, de organisatie heeft ervoor gezorgd dat eten en drinken in grote hoeveelheden aanwezig zijn, en alles is gratis. Nou wat wil je meer.

Drielanden punt.
Ik weet dat na 6 km al de eerste klim daar is en ja hoor daar is hij, ik zet stevig aan en als ik wil schakelen maak ik een vette domme schakelfout, ik gooi hem eerst op groot, stommeling denk ik en gooi hem naar klein, maar niet ver genoeg, ik hoor allerlei kraak geluiden voorin en schakel heen en weer met het gevolgd dat het nog meer kraakt en piept en de boel zit vast, en ik stil sta, koud onderweg en de ketting vast tussen het kleine en middelblad. !@&()%$% klojo denk ik, hoe stom kun je zijn. %*##5_+.

Ik kijk vertwijfeld om me heen, en denk, wat nu. Ik ga een restaurant binnen en vraag of ze gereedschap hebben, nee zegt de bediening, en de baas is er ook niet. "Als je naar beneden gaat is er een fietswinkel". Dus lopend naar het begin van de klim, nou mooi niet dus. Wel weer een restaurant.
Hebben ze daar wat, ja, een oude schroevendraaier en een waterpomptang.
Een verkeersregelaar wijst me op een rijdende servicedienst van Shimano, die wielrenners helpt bij problemen, nou ik ben niet de enige die sneuvelt in de eerste klim, kleine troost. De ene een kapotte ketting, de andere zijn derailleur naar de @#&*7%$.

Ik vraag of ze willen helpen als ze klaar zijn, en zeg waar ik sta en loop weer naar beneden. De Quest op zijn kant en ik probeer via de trapgaten de ketting vrij te krijgen met de schroevendraaier, dit lukt langzaam en als de servicedienst er is lukt het helemaal, omdat ze de boel op spanning kunnen houden. Ik bedank ze uitgebreid want ik was bijna van plan om maar een taxi te bellen, om de auto op te halen en naar huis te gaan, het zin was eraf.
Na een stukje rijden op het vlakke om te kijken of alles schakelt, breng ik eerst het geleende spul terug en kruip weer in de fiets, gelijk gaat het bijna weer fout, maar met behulp van de verkeersregelaar die ff de fiets van achteren optilt, krijg ik hem op het kleine blad en kan ik op pad,

He, he het feest kan beginnen, het is ondertussen al na 8 uur, dus het schiet niet hard op:-))
Na nog een keer schakelen weet ik wat er verkeerd gegaan is, dus dit gebeurt me niet meer. Ik draaide de shifter net niet ver genoeg door waardoor de ketting niet echt op het kleine komt maar ertussen hangt. Al doende leert men. De eerste klim is een feit en we zijn op pad.
De Amstel Gold staat bekend om zijn felle kleine klimmen en de veel fout hiervan. Ik heb me voorgenomen om tussen de klimmen niet te gek te doen en mijn energie te gebruiken voor de klimmen, dat is soms al zwaar genoeg.

Het landschap is mooi en doordat Zuid Limburg niet groot is moet je veel lussen rijden om 250 km te vinden in een route, sommige stukken moeten we 2 keer rijden om de boel aan elkaar te verbinden. De eerste 100 km zijn redelijk vlak en dan begint het veelvuldige klimmen en dalen. Tot 4% kan ik bij ze blijven, maar wordt het steiler dan verlies je het door het gewicht. Geeft niet, in de afdaling of op het vlakke haal je ze weer terug, zo zie ik sommige rijders vele malen passeren.

We komen ook nog in België, en via België klimmen we naar het drielandenpunt 325 mtr hoog, dat is gelijk ook het hoogste punt, hierna moeten nog de steilste stukken komen. een stuk of 5 met een percentage van rond de 20%, niet lang maar wel steil. Om de 50 km een verzorgingspost waar je van alles krijgt. Zit bij het startgeld in. de laatste verzorgingsposten komen er meerdere racefietsers praten over de Quest, ze verbazen zich erover dat ik steeds om ze heen draai en ondanks het vele klimmen toch elke keer weer terug kom en ze weer voorbij ga. Ook is het grappig als je in je spiegel eentje ziet komen, het loopt dan vals plat omhoog en dan kan ik het niet laten om ze dan te laten zweten op 20 mtr afstand. Steeds wat versnellen en dan doorschakelen en wegrijden ondanks dat het vals omhoog gaat. Dit lukt omdat ik tussen de klimmen wat rustig aan doe en hier dan ook de energie voor heb.

De flessenopener
Je rijdt ook tussen de landerijen door, en dan is het in de afdaling goed opletten hoe het pad (weggetje) loopt. Want dalen wil de Quest wel, Het lastige is dat je de racefietsers niet kunt inhalen. Maar goed, veiligheid voorop, ik zie geen andere ligfietsers, wel een handbike, tjonge dat lijkt me wel echt zwaar. Je ziet ook veel fotografen langs de weg die de hele dag foto's maken.

Ben ik gewend met de Elfstedentocht veel toeschouwers te zien, hier niet, komt waarschijnlijk omdat de volgende dag de profs langs rijden. Bij de laatste verzorgingspost kom ik aan de praat met een stel fietsers en die vertellen dat het leuke werk nu komt, eerst drie steile klimmen achter elkaar en dan nog de Keutelberg en daarna de Cauberg in Valkenburg. Tjonge die zijn steil, het is gewoon blijven draaien en dan kom je vanzelf boven, dit lukt ook goed door de ovale tandwielen, alleen de snelheid zakt wel naar de 5 km per uur, maar ja, het is wel steil en het achterwiel slipt soms door. Maar ja met mijn 70 kg ben ik ook niet de zwaarste.

De Keutelberg is te doen en de Couberg daarna is eigenlijk geen probleem meer, dan is het nog een klein stukje naar de finish alwaar je gelijk de medaille krijgt, zonder enige controle of je wel, en hoeveel kilometer je gereden hebt.
Het is daar een groot volksfeest met de volumeknop op 10 of 100, in ieder geval heel hard.
Ik kijk nog wat om me heen, eet wat en ga kijken hoe ik weer bij de auto kan komen, want bekend ben ik er niet. Na enige vraagwerk en een klein stukje fout rijden, weet ik waar ik zit en ben redelijk snel bij de auto, ik heb hem gelukkig aan de goede kant van Valkenburg geparkeerd, achteraf vlak bij de finisch.
Al met al een leuke afwisselende tocht, geen schreeuwende benen gehad, en niet zo moe als de 350 km van de veluwe laatst, toen was ik echt moe na de tijd. Maar goed, ik moet nog 300 km naar huis.

Komende zaterdag het 300 km brevet vanuit Zwolle, dat maakt samen 450 km uit en thuis, deze week lekker rustig fietsen en me niet te druk maken.
Saluut.

donderdag 9 april 2015

Letterlijk schokkend / Unterschied Enorm

Onderstaande bericht kreeg ik via de mail deze week, je kunt duidelijk spreken van een tevreden gebruiker.
Om ook aandacht te trekken van onze oosterburen hebben we het bericht vertaald in het Duits, zit niet voor niks zo dicht tegen de Duitse grens aan. :-))

Hallo Peter de Rond,
 
Al een tijdje volg ik de blogs die over Q-rings gaan.  Zelf rijdt ik een Alligt alleweder 3 met een 3x7 naaf, 26" achterwiel. 1 voorblad.
De 3e naafversnelling heb ik geblokkeerd, alleen de 2e is een directe aandrijving, dus geen verlies.
Ik hikte een beetje tegen de hoge prijs aan maar,
Via marktplaats kon ik van een particulier een bijna nieuwe Q-ring bemachtigen 130bcd 52-tands voor weinig.
 
De Q-ring heb ik naast het normale 52-tands blad op de crank gemonteerd. Zodoende kan ik goed uittesten tijdens een rit wat het verschil is.
Door met de linkerschoen tegen de ketting te duwen en met de rechter rond te trappen zet ik de ketting over.
 
Het wennen aan de Q-ring ging heel snel. Toen ik de eerste keer wegreed bij huis, voelde het vreemd aan maar meer ook niet.
Ik was de straat nog niet uit of had meteen al het gevoel dat het veel soepeler rond gaat.
Als ik het vergelijk met het ronde blad is het verschil letterlijk schokkend. Als ik weer overschakel op het ronde blad, is het net of de benen schokken bij het passeren van het dode punt. 
Rond voelt ineens heel onnatuurlijk aan. Accelereren gaat makkelijker en een hoge frequentie aanhouden ook.
Ik ben om en ga voor ovaal.
 
Peter, wordt het niet tijd om je achternaam aan te passen. dat kan echt niet meer....Knipogende emoticon Emoticon
 
Groet  Hilbert,  IJsselmuiden.


Hallo Peter de Rond,

Schon seit eine weile folge ich Weblogs über Q-rings. Persönlich fahre ich ein Alligt Alleweder 3 mit 3x7 Nabe, 26" Hinterrad.1 Blatt vorne. 
Der 3. Nabengang habe ich blockiert, nur der 2. ist ein direkter Antrieb, also ohne Verluss.
Bloß den hohen Preis hatte mich davon weggehalten, aber über Marktplaats.nl konnte ich preisgünstig einen fast neuen Q-Ring (130bcd 52-Zähne) kaufen von einen Privatperson.

Der Q-Ring habe ich neben den normalen Blatt mit 52 Zähne auf den Trettkurbel montiert. Auf diese Weise kann ich während des Fahren der Unterschied ausprobieren. Ich schalte die Kette um durch mit den Linkenfüß gegen die Kette zu drücken en mit Rechtenfuß normal weiter zu treten.

Am Q-Ring habe ich mich sehr schnell gewöhnt. Als ich zum ersten mal ab zu Hause losgefahren bin hat es sich bloß ein wenig fremd angefült. Schon am ende der Straße hatte ich bereits das Gefühl viel gleichmäßicher zu treten.
Wenn ich es mit den runden Blatt vergleiche ist der Unterschied Enorm. Wenn ich zurück auf das runde Blatt schalte, ist es als ob die Beine aufprallen beim passieren des totes Punktes.
Rund fült sich plötzlich sehr unnatürlich ann. Beschleunigen geht einfacher genauso wie das Behalten eine eine hohe Frequenz. 
Ich bin überzeugt und steige auf Oval um.

mfg,
Hilbert, IJsselmuiden

Het is de bedoeling dat ik volgende week de Amstel Gold toertocht van 250 km ga rijden, alleen de papieren die ik overgenomen heb, zijn nog niet binnen, afwachten dus of dit nog goed komt.
Saluut.