zaterdag 31 december 2016

Oliebollentocht 2016.

Mooi blauw is niet lelijk.
Na de oliebollentocht 2015 komt er ook een versie 2016. Die voor mij wat voorbereidingen betreft een stuk makkelijker was.
Want met uiteindelijk een 200 plus aantal deelnemers komt er aardig wat op je af, en dan hadden ze het gemak dat er geen betalingsverkeer aanwezig was. Intercitybike heeft het hele evenement gesponsord. Petje af hoor, want met dit aantal en dan de slapers ook nog voorzien van eten en drinken, dan moet er wat gebeuren en dan heb je ook nog de variabelen, mensen die zich niet aanmelden of niet afmelden.


Een diepe buiging voor een ieder die zich ingezet heeft om dit mogelijk te maken en ook voor degene die het stokje overneemt, want het kan maar weer zo zijn dat je 200 gasten krijgt.

Oke, mijn verhaal is dat ik dezelfde dag heen en weer gefietst ben, en 2 keer de lange route gedaan heb. Het weerbericht was eigenlijk wel rustig met kans op mist en misschien vorst in de morgen.
Nou dan de kap erop. Ben om half 7 vertrokken en de routeplanner gaf aan dat het net iets meer dan 100 km zou zijn, dus dan zou ik rond half 10 binnen zijn, dan heb ik nog een uurtje om mensen te ontmoeten en dingen te bekijken.

Al snel na vertrek merk ik dat de fiets wat softer fiets, maar hij rolt wel lekker, dus ik let er niet zoveel op. Doordat het snel mistig wordt en blijft, moet het vizier open en dat geeft een hoop kou, ik kan dan ook maar net warm worden, echt zweten is er niet bij, zelfs niet als ik wat doortrap, want dan komt er ook meer kou binnen. De route kan ik dromen, want ik ga via Zwolle en daar rijden we ook veel brevetten, waar ik fietsend naar toe ga. In Zwolle neem ik een koffie pauze bij het tankstation en een oudere man in een dikke vette auto zit hoofdschuddend naar me te kijken als ik uitstap.
Ik glimlach en doe lekker hetzelfde naar hem toe :-)

Na de koffie is het nog 1 uurtje fietsen naar Dronten, ik verwacht na Kampen veel velomobielen te zien, maar ik zie er geen één. Wel is het nog steeds koud en erg mistig. De banden zijn wat zacht en ik neem me voor om ze op te pompen voor we de route gaan rijden.

Nog wat andere kleuren.
Ben mooi op tijd om rustig koffie te drinken en mensen te ontmoeten, dat is ook eigenlijk de basis van de oliebollentocht, mensen ontmoeten en bijkletsen, het fietsen neem je op de koop toe.
Om kwart over tien roept Ymte dat we los gaan en ik doe lekker rustig aan, het zijn er ook zoveel.
De meute is weg als ik in de laatste groepen meega, en goed aangekleed in de fiets stap.

Toch is het nog te weinig, want vlak voor Kampen doe ik er nog een ijsmuts bij. Ik doe de lange route en we rijden lekker door, rond de 30 km en dat bevalt goed. We gaan over het oude land via slingerdijkjes en dat is veel mooier dan de strakke rechte wegen in de polder. Ondanks de mist zie je toch nog wat van de omgeving.

Vlak voor de pauze plaats besluiten een paar mannen dat ze moeten aftappen en ze doen dat in een bos, gevolg, een nieuw wereldrecord file, bestaande uit alleen maar velomobielen. Iets voor Guinness book of records??

De lunch is goed geregeld en lekker warm, wel veel schaatsers daar, dat had ik niet verwacht.
De route terug is kort en niet veel over te zeggen, fietsen is saai in de polder, en dan met deze mist is het nog saaier. Ben er geboren en getogen maar kan er niks anders van maken. Terug in Dronten is het lekker warm en met de oliebollen en soep is het verhaal compleet, om half 5 ga ik naar buiten en moet eerst linksvoor vervangen want die staat plat.

Koud he:-)
Na de lunch heb ik de banden op spanning gezet en dat voelt toch wel beter. Hij rolt net wat makkelijker door. De terugweg is ook nog steeds erg koud, alleen de ijsmuts kan nu af. Ik merk wel dat het wat minder makkelijk gaat en dat de winterconditie toch anders is dan de zomerconditie.
Maar tegen 8 uur thuis en een warm bad voelt als een weldaad.
290 km in totaal net binnen de 9 uur gefietst.
Niet slecht voor deze omstandigheden.
Saluut.





maandag 5 december 2016

Uitdaging, ergenis of allebei!

De laatste tijd op weg naar mijn werk, rijdt er een paar keer per week een snelle e-bike voor me.
45 km per uur rijdt hij bijna, hij heeft een passende helm met een ingebouwd rood licht erin. Hoge snelheid en een overeenkomstig laag beenritme, duidelijk een e-bike.
Ziet er allemaal erg strak uit.

Wie bekend is in deze omgeving weet dat het wat een golvend landschap is, als ik hem dan zie, dan wil ik hem passeren. (uitdaging) Maar s'morgens gaat het naar Oldenzaal toe steeds een beetje omhoog en af en toe omlaag. Afhankelijk van het tijdstip lukt het om hem in te halen, maar vlak voor Oldenzaal zit een klein stevig klimmetje waar ik terug zak naar 20 km en dan komt die e-bike wel snel dichterbij of me voorbij. (ergenis)

Grappige is dat ik in de klim na Denekamp hem voorbij steek, is ongeveer 3%, (uitdaging) maar de klim naar Oldenzaal toe, ongeveer 6% komt hij mij weer voorbij. (ergenis) Het gewicht van de Quest is dan duidelijk een nadeel.

We werken allebei op hetzelfde industrieterrein, en per saldo rijden we bijna gelijk Denekamp uit en zijn bijna gelijk op het werk, (opluchting) alleen ik hoef niet aan de lader, en hij wel :-) (beetje winnaar).
Saluut.

maandag 21 november 2016

Extra toplicht.

Nu de dagen korte wat daglicht betreft, rijden we in de ochtend en avond in het donker. Er zijn al veel berichten op internet geplaatst over extra verlichting om te zien en om gezien te worden. Zelf ben ik ook met verschillende dingen bezig geweest, maar nooit echt iets waar ik mee uit de voeten kon.
Tenminste naar mijn gevoel. Extra verlichting om zelf te zien, met de huidige verlichting zie ik genoeg. Maar met de huidige verlichting, wordt ik dan wel genoeg gezien?



Dit najaar kwam ik voor mijn gevoel tot een werkende oplossing/invulling.
Een knipperend toplicht om mijn helm.
Voor wit licht, en achter rood licht wat kan schijnen en knipperen, net wat je wilt.
Gevoed door 2 kleine platte batterijen, met een lichtduur van max 72 uur, per set.
Nou daar kan ik een mooi tijdje mee rond rijden.

Ik zet hem altijd op knipperen, zowel voor als achter, mijn helm zit vlak met de bovenkant van de bult van de Quest, dus het toplicht steekt er net mooi bovenuit en doordat het licht 180 gr bestrijkt, is het mooi van alle kanten te zien, wit van voren, rood van achteren, 2 x 180 gr maakt 360 gr.
Doordat mijn hoofd een andere bewegings- ritme heeft, dan de fiets, valt het extra op.

Als ik onderweg in het donker problemen heb, zet ik hem op constant, hierdoor heb ik licht, daar waar ik kijk. Erg handig als je in het donker instapt, En tijdens het fietsen heb ik er zelf geen last van, want het licht schijnt over de Quest heen.

Door een eenvoudige oplossing heb ik toch het extra gevoel dat ik beter gezien wordt, ook door het verkeer wat van de zijkant komt.

donderdag 27 oktober 2016

Lattrop-Groningen-Lattrop

De Gerrit van Knol brug open.

We gaan op zondag naar Groningen want er is een verjaardag/housewarmings party.
En hoe ga je erheen, de weersvooruitzichten zijn goed en op de routeplanner valt de afstand mee.
Dit zijn geen verkeerde ingrediënten om een keuze te maken om met de Quest te gaan.

Ik maak een route en stop hem in de gps en zet wat eten klaar voor onderweg, mijn dochter geeft aan dat een aankomsttijd van 12 uur geen probleem is, dus gaan we net na 9 uur rijden.
De planning is om de kruissnelheid van een 200 km brevet te gaan hanteren, 37/38 km. en dan zien we onderweg wel hoe het gaat. De afstand is 110 km en normaal kan ik dat wel in 2,5 uur, maar ik moet ook nog terug dus dan is een wat gematigde kruissnelheid wel handiger denk ik.

Het is inderdaad rustig weer en het rijdt lekker met dit najaars zonnetje in mijn rug naar Groningen. S'morgens  vroeg is het lekker rustig op de weg dus ik meid de kleine fietspaden in Duitsland en Drente. De kilometers glijden lekker onder de banden door, die lekker op druk staan zodat we niet teveel energie nodig hebben.

Op de helft van de afstand staat een pompstation met een koffieautomaat en daar maak ik lekker gebruik van. Hierna is het nog 1,5 uur en komen we vanuit het zuiden Groningen in. Als ik de hoofdwegen gebruik rijdt ik vrij makkelijk door Groningen heen naar het noorden van de stad, dit valt me best wel mee, hoe snel dit nog gaat. vlak voor de bestemming staat de brug nog open. Maar dit mag de pret niet drukken en met een gemiddelde van 37,1 zet ik de Quest op de oprit.

De koffie is warm en de douche ook, hierna is het lekker lunchen en keuvelen met ons kleinkind die al aardig begint te praten met haar 2 jaar. Vlak voor dat de grote toeloop binnenkomt lig ik nog ff op de bank om de ogen wat rust te geven.

Kleindochter aan het oefenen:-)
Na 3 uur stroomt het huis vol en is het erg gezellig, om 5 uur maakt dochter lief een bord eten warm zodat ik met een volle maag terug naar huis kan. Tegen 6 uur zit ik in de Quest voor de trap naar Lattrop. Het is rustig weer, bijna geen wind en ik ben vrij snel Groningen weer uit, waarna ik weer dezelfde tactiek toepas als de heenreis, tot 40 km 37/38 km en dan 1 tandje eraf zodat de snelheid naar een kruissnelheid van 40+ gaat.

Hierdoor schiet het lekker op en door de volle maag kan ik bijna tot aan Duitsland door rijden zonder eten. Om 7 uur wordt het al lekker donker en dit geeft altijd wat een speciaal tintje aan het rijden. Als ik bij Schonebeek Duitsland inrij merk ik wel dat de accu van mezelf een beetje leeg raakt.

Tegen 9 uur ben ik in Lattrop en laat de laatste kilometer de spanning van de spieren lopen, het gemiddelde is met 37.3 iets hoger dan de heenreis, en ik ga tevreden onder de douche staan.
De volgende dag, rustig naar het werk rijden, en proberen de dikke spieren wat ontspanning te geven, ben nog wat stram in de bovenbenen.

Al met al een leuk ritje, lekker ontspannen, zonder problemen.
Saluut.

zondag 9 oktober 2016

Ride for the roses 2016.

Vol goede moed.
Begin september heb ik samen met collega's de jaarlijkse "Ride for the roses" gereden.
Het is een tocht van 100 km die we samen gereden hebben op onze tweewielers, in mijn geval op de oude vertrouwde stalen mountainbike. Er deden ongeveer 5 tot 6 duizend fietsers mee, en de opbrengst van 585 duizend euro komt ten goede van de kankerbestrijding.
We reden als bedrijfsteam mee, en net als de vorige keer waren er goed getrainde en minder goed getrainde deelnemers aan de start verschenen :-)
Al met al neem zo'n tocht toch de hele dag in beslag want door de voorrijders (bekende Nederlanders) die in sommige gevallen helemaal niet getraind zijn, is het tempo ongeveer 27 km per uur.

Maar we doen het voor de ondersteuning en de gezelligheid, de verhalen na die tijd zijn vaak op het werk ook wat overtrokken, maar dat hoort er ook een beetje bij.

Het complete team.
De weersverwachtingen waren niet geweldig, en na het wachten in de hangar op het vliegveld konden we eindelijk vertrekken. We waren het vliegveld nog niet af of we kregen een hoosbui over ons heen.
Gelukkig had ik mijn regenjasje nog aan gelaten, dus veel last had ik er niet van, maar er waren erbij die gelijk zeik nat waren.

We proberen zover het kan zoveel mogelijk bij elkaar te blijven, maar door lekke banden en dergelijke is dat toch erg lastig, want in de meute verlies je elkaar snel uit het oog.
Soms staan we stil en soms moeten we doortrappen, maar al met al is het gezellig en het Twentse landschap is zeker de moeite van het bekijken meer dan waard. Na de eerste hoosbui blijft verder regen eigenlijk wel uit en daardoor wordt het nog redelijk warm.

Een collega die voorop rijdt trapt zijn ketting  vast tussen het kleinste en middelste blad, doordat hij voorop rijdt stopt iedereen, rijdt je achteraan dan sta je alleen omdat je het niet merkt. Met vereende krachten lukt het om de ketting weer in het gareel te krijgen, een bandenwipper en sleutelhouder fungeren hierbij als beitel en hamer, ja met elkaar zijn we inventief.

Een van de hangar's.
Op 80 km na de start staat er de bedrijfs bus met de nodige energie dranken en repen, zodat de laatste kilometers gereden kunnen worden zonder de soms bekende hongerklop. Je kunt goed zien wie er wel of niet getraind hebben, want de 20 km naar de stop toe, is het gaspedaal lekker ingetrapt en zijn de geiten en bokken goed gescheiden. :-)

Tegen half 3 zijn we terug op het vliegveld alwaar we allemaal een roos krijgen, hierna is het terug fietsen naar het werk en napraten, en de restanten van het ontbijt nog wegwerken, en terug naar huis rijden.

Al met al een leuke dag op pad met collega's en we fietsen een leuk bedrag bij elkaar voor ondersteuning van het onderzoek tbv kankerbestrijding. Al met al een ziekte die teveel slachtoffers maakt.
Saluut

dinsdag 16 augustus 2016

Trainingsrondje na tuning Quest.

Snuitje is iets lichter.
Dit jaar geen lange tochten, alleen woon werk verkeer. En dan ben je wat makkelijker wat onderhoud betreft, want de fiets blijft wel rollen als je maar trapt.
Begon de laatste 2 maanden wel te merken dat er wat bijgesteld moest worden en had van de winter al het plan om stugge veren te monteren.
Zeker na het waterbad begon de roep om onderhoud toch wel duidelijk te klinken vanuit de Quest.
Nu de vakantie daar is, de Quest flink aan gepakt, overal de kleine spelinkjes eruit gehaald, o.a. kniegewricht in het stuur, de sporing fijn afgesteld met de linkse/rechtse schroefdraad.
Ketting goed schoongemaakt en in de olie gezet. Stugge veren in de voorpoten en hiermee gelijk ook de Quest wat lager op zijn pootjes gezet, niet helemaal door een kleine verdikking onder de veer te leggen.

Daarnaast de neus gespoten, en weer netjes afgewerkt. de Quest met commandant schuurpasta behandeld, hij toont nu gelijk weer wat strakker. Er is nog wel een klein kleurverschil te zien, maar ik denk als hij smerig is dat het bijna niet opvalt.

Vanmorgen gelijk maar de koe bij de horens gevat, en het bekende trainingsrondje gereden, het eerste stuk in Duitsland zitten toch wel altijd wel weer de nodige hoogtemeters in, maar ik heb dit nu vaker gedaan en dan heb je gelijk wel een goed vergelijkingsmateriaal. Wat opvalt is dat de fiets met de stugge veren makkelijker en strakker door de bochten raast, waar hij normaal gaat hellen, doet hij dat nu veel minder en hierdoor is de snelheid ook hoger.
Bij het versnellen deint hij ook minder en dat geeft natuurlijk ook gelijk meer vermogen op de ketting. Alleen het fietst wat spartaans, en bij 50 km per uur geeft dat soms toch best wel klappen die je anders  veel minder voelt. Voor de snelheid zijn de stugge veren wel een blijvertje, maar voor de lange tochten ga ik toch voor wat meer comfort.

Ook doordat de speling uit het kniegewricht is en de sporing optimaal, gaat het rondje als een speer en haal ik snelheden op plekken die ik al meting gebruik die ik tot nu toe nog niet eerder gehaald heb.
Kan niet zeggen dat ik veel gefietst heb dit jaar, en verwacht dat de conditie navenant is, maar de teller geeft wel aan dat de tuning goed geholpen heeft.

Bij thuiskomst blijkt dat de 100 km in 2 uur 16 is gegaan, en dat is in vergelijking met andere ritjes eentje die in de top 3 terecht komt. De snellere rondjes heb ik met racekap gereden, en nu met het De Rond XXL windscherm. Ben daar toch zwaar tevreden over, rijdt wel eens zonder, als ik samen met mijn vrouw fiets, maar wat een verschil altijd, met windscherm zit ik altijd volledig uit de wind, geen windgeruis in de oren en heb geen fietsbril nodig. Laatst met die hoosbui had ik het deksel erop en reed ik zonder windscherm, nadat de hoosbui over was, deksel tijdens het fietsen in de fiets en scherm erop, en gelijk ging de snelheid 2 km omhoog.

Er zijn wel eens mensen die het wat pocherig vinden als ik tijden of snelheden noem, ik gebruik ze als registratie zodat ik kan gebruiken als vergelijking. Normaal verwacht je met het ouder worden dat het wat minder snel gaat, maar daar is nog geen sprake van. Alleen heb ik na de tijd wat langer hersteltijd nodig, dat merk ik wel.

Eind september als het weer het toelaat nog een 400 km brevet, van de vier startpunten. Heb ik nog niet eerder gereden en lijkt me wel een leuke afsluiting van het seizoen, dan toch nog een beetje een afstand gereden.
Saluut.


zaterdag 23 juli 2016

Een Quest vol .........

WATER, afgelopen donderdagmiddag waarschuwde al een paar collega's dat het tegen half 5 wel eens hard kon gaan regenen, nou dat kwam aardig uit. Tegen half 5 zag de lucht al aardig zwart en uit voorzorg maar de Quist snel onder dak gezet, zodat hij niet vol zou regenen. Er stond al een collega klaar om met de fiets weg te rijden. Ik weer snel naar binnen om nog wat af te maken.

Op weg naar de kleedkamer hoorde ik al iemand zeggen dat het parkeerterrein al bijna blank stond, bij aankomst in het fietsenstalling stond de collega er nog, hij had naar huis gebeld met het verzoek om hem op te halen. Ik doe het windscherm eraf en deksel erop en ga op huis aan.
Verschillende grote plassen kan ik ontwijken en bij de derde straat die ik inrij staat de hele rechterkant dusdanig blank dat ik helemaal links moet rijden, om er omheen te kunnen rijden, tjonge wat kan er in een kleine tijd veel water vallen.

Als ik bij de spoortunnel kom, besluit ik om het fietspad te nemen omdat dat veel hoger ligt als de rijbaan die ik normaal neem, en ik schat in dat de rijbaan wel eens last kan hebben van teveel regenwater. Maar wat blijkt, de rijbaan is goed te doen, maar het fietspad staat helemaal blank, dit omdat het riool leeg loopt van de hoger gelegen woonwijk. Voor ik het in de gaten heb zit ik letterlijk in het water.

Ik besluit om door te rijden want de boel is toch al nat. Na een paar meter kom ik er weer uit en het water gutst de Quest weer uit. Ondertussen regent het pijpenstelen en omdat Oldenzaal niet helemaal vlak is stromen er aardige beekjes naar lagere gedeeltes, verderop is de doorgaande straat afgesloten want ook daar komt het water omhoog uit het riool, dus omrijden door de wijk die hoger ligt.

Na wat smalle straatjes kom ik de wijk weer uit en kan verder de normale route rijden, met die opmerking dat het water nog steeds met bakken omlaag komt, ik fiets nu vals plat omhoog dus de stroompjes worden steeds kleiner, als ik Oldenzaal uitrij naar Denekamp is het weer afdalen maar opeens ben ik de bui uit en is het bijna droog, snel doe ik het deksel naar binnen en het windscherm er weer op. Nu kan ik zien wat er zich in de fiets bevind en dat zijn aardig wat takjes en bladeren. ook ruik ik het riool.

Dus vanmorgen de fiets maar eens uitgesopt en schoongemaakt, ik had bij thuiskomst alles uit de fiets gehaald, alleen de reserve buitenband niet, nou daar stond het water dus nog in. De ketting en rol onder de stoel ff goed gesmeerd zodat de boel niet gaat roesten, ik denk dat er wel 10 cm water in de fiets gestaan heeft. Had dit nog niet eerder meegemaakt. Dus er maar een stukje tekst aan gewaagd.

Dit jaar geen lange tochten, dus weinig te melden, nog 2 weken en dan vakantie, wat fietsen met de vrouw en vakantie houden in Latropia :-) Misschien van het najaar nog een 400 km vanuit Zwolle. Wel met belangstelling de DCT gevolgd die vorige week gereden is, en omdat je weet hoe die tocht is, kun je ook voorstellen waar ze zijn en wat de deelnemers nog voor de kiezen krijgen.

zondag 22 mei 2016

Friese Fiets Elfstedentocht Pinksteren

He, he, we zijn in Sneek.
Na 3 weken fietsen op de mountainbike is het zover en sta ik om 4 uur s'morgens naast het bed in Sneek om me aan te kleden en me gereed te maken voor een dagje gezelligheid en pijn lijden op een zadel :-).
De weersverwachtingen zijn niet al te geweldig en hierdoor hebben we mooi 4 startkaarten kunnen scoren van groep 6, dus hiermee kunnen we vroeg van start. We gaan met de auto naar Bolsward, en staan een kwartier te vroeg bij de eerste selectie doorgang. Het is altijd een hele drukte in Bolsward en we schuifelen door de straten en krijgen onze stempel om te vertrekken.

Ik heb voor het eerst een teller op de mountainbike, alleen hij staat niet goed afgesteld, heb een foutje gemaakt met de wielomtrek, scheelt 10% maar je hebt een indicatie, plan is om 31 km kruissnelheid aan te houden, want de jeugd heeft max. 3 keer getraind. Ja, ja, ze denken dat het vanzelf gaat.

Gelukkig hebben ze 2 ervaren mannen  bij zich, die de weg banen. Doordat we vroeg zijn, scheelt dat met de aantal groepen die je moet inhalen. Uiteraard gaat het niet zo snel als met de bekende 3 wieler, maar na 2,5 uur komen we in Holwerd, alwaar Tom staat bij het oude veerhuis waar zijn schoonvader woonde. We nemen er gelijk een bakje koffie, want het is koud, echt koud, ik heb de wintervinger handschoenen over mijn fietshandschoenen aangedaan, en de nodige lagen kleding, en nog heb ik het niet echt warm. Na de koffie moeten we door de steeg die later de langste file veroorzaakt in de historie van de fietstocht, belachelijk, wie bedenkt zo'n oplossing, dit komt niet door de steeg, maar doordat ze daar sportdrank schenken in je bidon. Elke fietser gaat uitgebreid zijn bidon legen en bijvullen. Terwijl je vlak daarvoor over een heel breed stuk weg gaat.

Macaroni is lekker, maar we moeten nog  80 km.
De omstandigheden zijn iets beter dan bij de winter fiets Elfstedentocht, maar niet iets wat je verwacht tijdens de Pinksterdagen, het is het koudste Pinksterweekend sinds 60 of 80 jaar.
We nemen dit jaar minder pauze's dan vorig jaar zodat we lekker doorrijden, tussen Leeuwarden en Bolsward krijgen we 2 dikke buien over ons heen, waardoor we goed nat worden, gelukkig is het tijdens de stop in Bolsward droog, maar doordat je nat bent, wil je snel weer verder. In Sneek staat Grytsje en Helma mijn dochter met camera en een kus klaar.

We gaan snel verder, want na IJlst zien we ze weer tijdens de macaroni, die klaar staat. Hier zitten we wat langer dan gepland, maar we gebruiken ook gelijk de droger om de fietskleren te drogen. Hierna moeten we nog door de zuid west hoek van Friesland met wind tegen, dus de dobber wordt nog lastig zat. Net na het eten geeft de temperatuur nog 15 graden aan, maar dat was het enige moment van de dag dat de zon lekker schijnt. Doordat Gaasterland rijk aan bos is, valt de tegenwind als tegenstander wel mee, alleen de dijk voor Stavoren zorgt wat voor lastige momenten. Dochter Judith heeft daar dan ook haar moeilijkste momenten, en ze geeft aan dat wat haar betreft haar fiets wel verkocht kan worden voor 5 euro, ze heeft het helemaal gehad :-). Af en toe druk ik haar zodat het wel te doen is voor haar.

De vier musketiers.
Tijdens de laatste controle punten staat ze ook uitgebreid haar rug te strekken en komt ze langzaam op gang, arme meid, volgend jaar gaat ze meer trainen zegt ze. Net na 4 uur zijn we terug in Bolsward, waar het bier goed smaakt en we tevreden kunnen terug kijken op een gezellige tocht zonder mankementen, alleen koud en nat, dat zal in de herinnering blijven denk ik.

Ondertussen fiets ik weer met blijdschap in mijn Quest zonder zadelpijn. Wel was ik verbaas dat we verschillende driewielers rond zien rijden tijdens de tocht, dus de organisatie maakt verschil tussen driewielers en driewielers. Je kon wel zien dat deze fietsers geen lichamelijke handicap hadden, alleen waren ze niet gestroomlijnd.
Saluut.

woensdag 27 april 2016

Geen 400 km brevet Zwolle.

Afgelopen weekend het 400 km brevet aan me voorbij laten gaan. Had ik tijdens het 200 km brevet al last van mijn neusholtes, nu nog steeds. Vlak voor het 200 km brevet griep, nu weer en afgelopen week ook nog spit in de rug,
Dus maar een keus gemaakt voor rust, geen lange tocht, lichaam moet ook eens rust hebben.
Is me wel goed bevallen, en de spit is ook weer achter de zon aan, dus dat is klaar. Staan er nog tochten op het programma, ja de Friese Elfsteden met Pinksteren, vanmiddag weer voor de eerste keer op de tweewieler, dik in de kleren en de buien trotseren, temperatuur is erg laag en de buien met hagel veelvuldig, maar wil ik met Pinksteren een beetje leuk fietsen dan moeten de schouder, armen en kont wel gewend zijn aan de spartaanse manier van fietsen.:-)

Gelukkig gaan we weer gezellig met de kids en de buurman, dus dat vergoed veel, en dan vallen de nadelen ook wel weer mee.
Hoop alleen dat het wat warmer is dan.
Saluut.

donderdag 31 maart 2016

200 km brevet Zwolle

Tja, zo heb je 2 grote tochten gereden in 2015, en zo is het alweer bijna voorjaar, en beginnen de eerste brevetten alweer, waar blijft de tijd.
Het is de eerste en dat is dan in dit geval 200 km, ga ik normaal altijd met de fiets naar Zwolle, dit keer zet ik hem op het dakframe, want zoveel heb ik ook niet gefietst en de dikke griep heeft er toch aardig ingehakt.
Ben mooi op tijd voor een ruime bak koffie en om 9 uur staat er een grote groep klaar voor vertrek, 58 deelnemers die fysiek aanwezig zijn. Gerrit geeft nog net op tijd aan dat de kantine niet voor 4 uur open is, dus dan gaat de kaart in de brievenbus als we eerder zijn.
Tijdens de koffie zeg ik dat ik rustig aan ga doen, en een paar collega deelnemers kijken glimlachend naar me.

Tom is niet aanwezig dus ik heb de tijd aan mezelf, en na de start is het altijd een spul van optrekken en remmen, omdat je eerst Zwolle door moet. Als we Zwolle uit zijn is het altijd afwachten welke groepjes er gevormd worden, na 10 km rijden we met zij'n vieren, en de rest zit erachter. Bij elke controlepost pauzeren we 20 min ongeveer, en laten de koffie en appelgebak goed smaken, ook is er nog een geheime controle na 80 km.

Het is mooi weer en op de beschutte Veluwse vlakten is het goed rijden tegen de wind in. Tijdens de 2de pauze (halverwege)  zien we Eva nog even en daarna rijden Durk en ik samen op naar Zwolle. Het stuk terug naar Zwolle is lekker wind mee, en dat schiet lekker op, wel merk ik dat de spierspanning nog niet optimaal is want echt druk zetten lukt niet. Maar door de gunstige strakke wind, komt er toch een mooi getal op de kilometerteller.

Om half 4 zijn we terug en rijden naar het pompstation voor de stempel. Want de kantine is nog dicht, in mijn ooghoek zie ik een auto met een gele Quest op dak rijden. Ik zeg tegen Durk, "zal me niet verbazen als dat Gerrit is".

Als ik terug kom bij de kantine om de Quest op de auto te zetten, blijkt dat te kloppen en komt Gerrit naar buiten, hij is door de achteras gezakt en bij de geheime controle opgehaald door zijn vrouw Ineke. Dat noemen ze een uitvaller. Maar Gerrit heeft de route voorgereden, en dat geldt ook als een gereden brevet.

Al met al heb ik me wel vermaakt, en om dezelfde tijd terug als vorig jaar, dus veel hetzelfde :-)
Alleen geen lekke band Tom :-)
Saluut,

dinsdag 22 maart 2016

"Service" De Rond Velomobiel Service en conditie.

Eerst maar ff het hout uit de kar.
Wat doe je als je een verzoek krijgt om te helpen als een velomobielrijder belt met een niet werkend freewheel. Bart belde, mijn freewheel trapt door, en ik kan niet komen fietsen.
Tja dat klopt, ik moest toch die kant op de volgende dag, tenminste een stukje, dus de dakdrager op de auto, aanhanger erachter voor het hout wat ik zou ophalen, en op tijd op pad. s'middags het achterwiel eruit, een ander freewheel erop en de boel weer in elkaar, zodat ik om 5 uur Bart kon bellen dat hij weer klaar was.
Omdat Bart niet zo mobiel is, en Lattrop een beetje achteraf ligt, de volgende dag de fiets weer terug gebracht, want de dakdrager zat nog op de auto. :-)

Bart had een grote brede glimlach toen we de fiets terugbrachten. En dat maakt weer een boel goed.
"Weer verliet een tevreden klant het pand" zeg ik dan maar.

Hoeveel grond kan er in een wielkast zitten
Afgelopen weekend weer mijn eerste trainingsrondje, drie weken terug zwaar de griep gehad, en eigenlijk niet veel gefietst na de tijd, maar omdat de brevetten er weer aan komen, moet er wel wat gebeuren om in beetje in conditie te zijn, want achteraan rijden, nee dat is niet mijn stijl.
Als ik naar buiten gaat is het weer herfstachtig en niet aantrekkelijk. Maar met de kap erop heb je daar niet veel last van.
Ik besluit om eerst door Duitsland te fietsen naar Hardenberg, en dat blijkt een juiste keuze, want dat is tegen de wind in, maar veel door bos, dus heb ik daar minder last van. Als ik Duitsland uit rij het open land van Nederland in, merk ik dat er behoorlijk wind staat. Het gemiddelde viel wat tegen, en uiteraard zoek je het eerst bij jezelf, maar de wind blijkt ook een tegenstander te zijn.

Positieve is dat terug de wind zich van de goede kant laat zien door je te helpen.
Onderweg pas ik zoals gewoonlijk de route wat aan, en ik kom na 108 min (all in) weer thuis met 75 km op de teller. Gezien de situatie, zoals hierboven geschetst niet onaardig, vind ik zelf.

Komende zaterdag vanuit Zwolle het eerste brevet, 200 km, volgende maand, een 400 km brevet, en als deze twee goed gaan, en mijn achillespees is tevreden, dan kan het maar zo zijn dat er nog een ritje van 1400 km deze zomer verreden wordt.
Saluut.

vrijdag 26 februari 2016

Beugel trapas kapot en gevolg.

Duidelijk dus.
Ik had er al meerdere keren over gelezen dat ze kapot konden gaan, maar zelf nog niet meegemaakt. Maar afgelopen maandagavond ontdekte ik er eentje bij mezelf.
De fiets is net geen jaar oud en vorig jaar tijdens de 2de lange afstandstocht, Parijs Brest Parijs tijdens het tweede gedeelte terug kreeg ik last van mijn linker achillespees, met wat zalf en masseurs activiteiten was het goed in de hand te houden. Na Parijs Brest Parijs bleef ik het hele najaar last houden en ook kwamen er wat kleine klachten bij aan de linkerkant. Wat oude blessures speelde op en tja en liep allemaal niet zo lekker meer. Soms leek het wel of het linkerbeen van een ander lichaam was.

Snelheid werd ook wat minder en ach ja, je wordt wat ouder en de weercondities worden ook steeds wat minder, dus nog geen zin om verder te kijken dan mijn neus lang is, en tja die is niet lang.
Ook de Friese winter fietselfstedentocht gereden, en dat ging voor de wind niet, maar tegen wind wel weer lekker, bovenin Friesland met Harry Lieben in het vizier, 38 op de teller, dus eigenlijk niet ontevreden. Maar de achillespees speelde aardig op in het tweede gedeelte.

De maandag erna naar het werk gefietst en de wandeling in de lunch met de collega's ging echt niet van harte. Oeps had hem beter kunnen laten staan.
Vorige week maar niet meer gefietst, afgelopen zondag, zei mijn gevoel "wat staat die trapas dicht bij",  Dus maandagavond fiets op de kant om hem wat verder weg te zetten, met de gedachte dan heeft de pees het wat makkelijker.
Groot was mijn verbazing toen bleek dat de trapas meer dan 1 cm opgeschoven was, en dat er een beugel kapot was, tja, toen viel het kwartje op de grond.

Stiekem een beugel van Grytsje haar fiets gehaald, niet vertellen. En de boel weer op zijn plek gezet met 3 mm meer naar voren erbij.
Heb nu 4 dagen weer gefietst en de pees geeft geen reactie, en de snelheid komt ook weer terug. Vandaag ondanks kou weer bijna op de zomer snelheden. Tjonge wat kan zo'n beugel een invloed hebben als je niet merkt dat hij kapot is.

Terug redenerend is de beugel waarschijnlijk tijdens Herentals of PBP gebroken en is de trapas langzaam aan het schuiven gegaan. Omdat ik meestal met oordopjes (muziek) fiets, merk je ook geen vreemde geluiden op.

Al met al, blij dat het probleem verholpen is en dat gelijk de symptomen en pijntjes weg zijn.
Nu nog wachten op het mooie weer, met 10+ temperaturen.
Saluut.

maandag 15 februari 2016

Winterfiets Elfstedentocht 2016.

Rustig wachten op de start.
Officieel heet het de Winterfiets Elfstedentocht, maar ik heb ook al de bijnaam gelezen "de hel van 16". En ik denk dat het voor sommige mensen ook zo is geweest.
Tjonge wel een barre tocht, zeker voor de racefietsers, in de regen en tegen de wind op. Je houd geen droge draad aan je lijf, en je schoenen lopen over van al het heerlijke koude hemelwater.
De verschillen tussen een racefiets en velomobiel kwamen nu wel echt tot hun recht. Menig racefietser keek dan ook jaloers naar de uitrusting waar je als velomobiel rijder over beschikt. Nog net geen koffieapparaat aan boord maar voor de rest van alle gemakken voorzien.

Zelf ben ik zaterdagmiddag naar Tom gegaan, want die had de kaarten opgehaald en ik zou er slapen, Tom zelf ging niet mee fietsen ivm zijn rug, net een weekje te vroeg zei hij. Ik vond het zaterdagavond al erg koud in Friesland, en dat was de volgende morgen om half 6 niet anders, na ontbijt heeft Tom me uitgezwaaid en was het fietsen naar Leeuwarden, door de carbon racekap vond de gps het erg lastig om iets te zien van een satelliet, maar nadat ik stil stond met de gps buiten de fiets was dit probleem ook opgelost.

In Leeuwarden was het al aansluiten, dus vooraan staan, lukte niet meer, ik was te laat, maar kon wel starten in groep 1. Kwart over 7 ging de deur open en was het fietsen geblazen, het regende al en dat zou eigenlijk niet meer ophouden, en de wind was nadrukkelijk aanwezig. Wat tijdens pinksteren ook vaak het geval is, rustig je weg zoeken tussen al die fietsers en waar het kan inhalen. Buiten Leeuwarden kon het gas erop en was ik al snel de racefietsers voorbij en werd het een stuk rustiger.

De vier musketiers!
In Sneek, IJlst, en Sloten zag je veel deelnemers die de 7 steden deden vanuit Sneek, dus regelmatig zag je ze rijden, Ymte was me in Sneek net voor, en in Stavoren reed hij net weg toen ik daar was, Stavoren eerst koffie met appelgebak, nou de bediening was daar niet zo snel dus ik heb menig fietser voorbij zien komen. Ik genoot ervan, voor mij was het een brevet van 200 km dus dan moet je ook ff zitten, ja toch.

Dirk Drost kwam er gezellig bij zitten en zo duurde het wachten ook niet zo lang. Afgelopen 6 maanden eigenlijk alleen woon werk verkeer gefietst, dus de conditie, tja weet het niet. Wel verkleefde spieren in mijn heup gehad, dus hoe soepel zijn ze nog. Ik had me voorgenomen om niet te gek te doen voor de wind. Want door de noordoostelijk wind, kracht 6 en bovenin 7, moet er nog aardig kracht gezet worden om vooruit te komen.

Het stuk na Stavoren over de dijk heb ik niet gedaan want dan moet je door 2 hekken heen, niet te doen met een velomobiel, dus een stukje om. in Hindeloopen, Workum en Bolsward waren de stempeltjes snel gehaald en de aantallen racefietsers liepen drastisch terug op de weg. Na Bolsward heb ik er nog 2 gezien, Daarna niks meer, alleen velomobielen.
In Harlingen zag ik de  4 die me voorbij waren gegaan in Stavoren, maar doordat ik een verkeerde weg nam, reed ik op de verkeerde weg Harlingen uit en kon het kanaal Leeuwarden Harlingen niet over, mopper mopper, terug gereden en de brug over. Beetje dom.

In Franeker nog op de foto van een journalist, maar geen velomobielen, de wind was echt tegen op weg naar Bartlehiem. Tjonge wat rukte hij aan de fiets, doordat de gps traag was door al het carbon, reed ik nog wel eens verkeerd, dus ook dat schiet niet op. De hele rit had ik al een hoge hartslag rond de 150, normaal altijd 130/140, maar de benen voelde niet moe of zwaar, dus maar door stampen en ja, daar zag ik er 1 van de vier, hij had een lekke band gehad.

Na nog een tijdje tegen de wind stampen reden ze ineens voor me, vlak voor Stiens had ik ze, en zoals dat hoort in de fietserei "erop en erover".
Na Stiens heb je Bartlehiem en daar kregen we snert en roggebrood met spek, dat ging erin als koek, alleen de stempelpost was vlak voor het bruggetje, dus we moeten lopend de brug over.
Tjonge die wind was echt wel kracht 7 daar en koud als je bezweet naast de fiets staat, brrrrrrrr, arme racefietsers.

Natte koude racefietsers.
De vrijwilligers vonden het geweldig dat we er al waren en waren vol lof, en wij over hun, tjonge niet echt warm hoor in zo'n tent in de wind en regen. Na Bartlehiem moesten we op het fietspad langs het Dokkumer Ee, De wind stond in het verlengde en je zag beste golven op het kanaal, met schuimkoppen. Een smal hobbelig fietspad is het maar je zag nu weinig andere mensen dus je kon redelijk doorrijden. Vlakbij Dokkum voel je ineens dat je in de beschutting komt van de bebouwing, want de druk van de tegenwind valt weg.

Na Dokkum is het met 40+ naar Leeuwarden raggen en zien dat we om 2 uur binnen kunnen zijn, naar de klok kijkend en naar de nog te af te leggen afstand moet het kunnen met een dikke 40+ maar vlak voor Leeuwarden gaat de route door de weilanden en langs de boerderijen dus dit drukt alles naar een veel lager tempo en sommige bochten kun je niet ineens halen, dus een paar keer uit de fiets omdat de voetgaten dicht zitten, mopper mopper, ook raakt linksvoor lek, maar ik verrek het om te stoppen, gelukkig is het een langzame dus ik kom met de laatste barren in de band bij de finish aan.
Zucht gelukt, voldaan stap ik onder de overkapping uit, en loop aangekleed naar binnen,

Ymte zit al lekker koffie te drinken en ik sluit me erbij aan. Van Tom krijg ik een appje dat de organisatie besloten heeft om de mensen van de weg te halen, erg jammer dat je als organisatie dit moet besluiten maar wel wijs en hiermee geven ze ook aan dat ze de verantwoordelijkheid van een dergelijk evenement ook goed aankunnen, shapoo een dikke vette pluim voor alles.

Volgend jaar doe ik weer met veel plezier mee.
Saluut.

maandag 8 februari 2016

Reünie Parijs Brest Parijs 2015.

Wat tekst en uitleg.
Na elke editie van PBP wordt er een reünie gehouden waarbij er uitgebreid nagepraat wordt over de laatst verreden tocht en de edities daarvoor.

Nu was het alweer 6 maanden geleden en Gerrit Schotman heeft in Zwolle een en ander geregeld waar we gezellig samen kunnen zijn, en de sterke verhalen van het afgelopen jaar kunnen horen en de plannen van 2016 kunnen bedenken.

S'morgens wordt er eerst een klein tochtje gefietst in de buurt, daar ben ik niet bij geweest maar na de lunch schuif ik aan.

Er is genoeg te bespreken en ook nog een paar prijsjes die uitgereikt worden door de vereniging ERN Ossendrecht. De medaille van PBP is weer mooi en ook de film die we thuis kregen is mooi om te zien, het geeft een goede weergave van de sfeer, weer en omstandigheden.
Een aanrader, hij zal vast binnenkort wel op youtube verschijnen.

Op dit moment fiets ik zelf alleen woon werk verkeer en tja daar is eigenlijk niet zoveel bijzonders over te vertellen, af en toe een lekke band of een mede weggebruiker die wat vreemd doet, maar zo bijzonder is dat na al die keren niet meer.

Wat de plannen 2016 zijn, eerst maar in Zwolle de 200 en 400 brevet rijden en dan zien we wel weer verder, er zijn een paar mogelijkheden, maar ben er nog niet echt mee bezig, misschien maar eens ff niet dit jaar. Tenslotte hebben we er vorig jaar 2 gereden, dus heb ik er nog eentje in voorraad. :-)).

Over de oliebollentocht veel positieve reactie's gelezen en dat is dan wel weer leuk. Bedankt daarvoor.
Saluut.