Paris Brest Paris 2015, dag 1.

Groepsfoto bij de start

Omdat ik op maandagmorgen start heb ik besloten om zaterdag's aan te reizen. In Oosterhout pik ik T. Raemakers nog op, want die wou graag meerijden naar Parijs. We zijn tegen 3 uur bij de startlokatie en hierna gaan Tonny en ik elk huns weeg, hij naar de fietscontrole en hotel en ik wil graag alvast wat rondlopen op de startlocatie om te zien hoe een en ander werkt en erbij staat.
Al snel loop ik verschillende bekende tegen het lijf en al pratend lopen we rond en genieten alvast van het randoneurswereltje.

Hierna is het naar de camping en zoeken of de route die ik gemaakt heb klopt, samen met Gert Lunenborg heb ik een veldje waar we kunnen staan met onze tentjes en auto, als ik zie hoe het veldje erbij ligt en bedenk wat je ervoor betaald dan klopt er iets niet in mijn ogen. :-(( Maar goed, Gert komt er net aan en we rijden de auto ernaar toe en ik kan de boel opzetten. Hierna eten en daarna gezellig Gerrit en Inneke Schotman opzoeken en op het plaatselijk terras van de camping een pot bier en sterke verhalen vertellen.

De nacht kom ik redelijk door en de zondagmorgen gebruik ik voor de fietskeuring, die niet veel voorstelt en hierna de gezamenlijke foto sessie waar niet iedereen bij is. Ik ga terug naar de camping en besluit om niet meer naar de start te gaan kijken van de eerste groepen want ik heb nog genoeg pasta in de koelbox om op de camping te eten. S'avond nog ff bij Gerrit en Inneke langs, om vroeg in bed te duiken, want de wekker staat voor kwart over 3. In de middag is een Italiaans fam. naast me komen staan met een grote camper, en die maken op zijn Italiaans geluid.
Slapen wordt dus niks, en ik ben blij dat de wekker gaat,"It giet oan", Eindelijk we kunnen los. het voelt als een bevrijding. Het wachten heeft te lang geduurd, is bijna net zo zwaar als de tocht zelf.

Die gaat ook weer leeg

Ik rijd naar de start en ben half 5 daar waarnaar we om kwart voor 5 starten, mooi detail, de stempelaar gebruikt de muts van een manga als steun. Er staan ongeveer 30 speciale fietsen klaar, en we lopen een voor een bij haar langs. De eerste kilometers rijden we achter een auto aan die als voorrijder fungeert, en buiten de stad, 10 km verderop is hij ineens ervan door en rijden we alleen.
Het veld slaat al snel uit elkaar en ieder fietst voor zich zelf. De eerste post is 140 km in Mortagne-Au-Persche en daar krijgen we nog geen stempel, dat is bij 220 km in Villaines-La-Juhel.

Ik bemerk al snel dat mijn benen wat sponzig zijn/aanvoelen. Echte spierspanning ervaar ik niet en als ik wat aanzet dan schiet mijn hartslag gelijk naar 160. Knieën voelen ook niet lekker, dus ik neem me voor om bij hartslag 150 terug te schakelen, ik kom voor de lol/plezier en niet voor een snelle tijd.
Tijdens de morgen ervaar ik dat ik al die klimmetjes vergeten ben na 8 jaar. Tjonge we moeten nog aardig wat bulten op en af, en zo vlak zijn ze ook niet en mooie rechte wegen zijn het ook niet. Als de snelle rijders langskomen die 15 later gestart zijn, ga ik mee in de move, kan het niet laten.

Maar al snel laat ik ze lopen want de benen lopen gelijk vol met melkzuur. Ook als de cadans lager als 90 komt schakel ik terug, eerst maar wat spierspanning terug anders blaas ik me al in een vroeg stadium op, en dat ben ik niet van plan. Ondanks dat ik dus behoudend fiets ben ik toch redelijk snel in Mortagne-Au-Persche, het is tegen 10 uur. en ben 5 uur onderweg, en 140 km verder, met een schema van 5 uur per 100 km zit ik hier nu al 2 uur op voorop. Maar ik moet eerst nog eten. Het landschap lijkt op Zuid-Limburg, korte, felle klimmetjes. Benen voelen nog niet goed.

Hier zal vast een bemoediging staan :-))

Ik heb me voorgenomen om op elke controlepost 45 min te gebruiken voor eten, stempelen en alle andere zaken, en dit lukt aardig, het is ook nog niet druk want de meute zit voor me. Wel heb ik de eerste mensen al terug zien fietsen, en dan denk ik wel, op basis van wat zijn ze dan begonnen aan deze tocht. Vaak zijn het Aziaten. Nu komt er om de 80 km een controle post en kunnen we een regelmaat opbouwen. Stempelen, eten, bijvullen, en weer fietsen. Om kwart voor 2 heb ik het eerste stempeltje te pakken, na 220 km zwoegen bult op bult af, tjonge in mijn herinnering ging het 8 jaar terug zo makkelijk, en nu moet ik er voor werken. Maar aan de andere kant zit ik nog steeds onder de 60 uur. en echt vermoeid voel ik me niet. Wel ben ik elke keer aan het eten toe, want de maag is wel leeg.

Eerst weer stempelen, bord pasta, de boel aanvullen, naar de wc en weer karren. In de namiddag komt er weer wat spierspanning terug, heb dit eigenlijk niet eerder meegemaakt. Maar goed, het gaat redelijk, kan goed doorrijden en de wegen zijn ook niet bar slecht, eigenlijk wel goed. Herentals, 6 weken eerder was bar en boos. Soms zie ik racefietsers al half dood op de fiets zitten, die zijn gisteren gestart en hebben al bijna 20 uur erop zitten, kijken niet op of om en je hoort ze hijgen, tjonge en dan moet je nog 900 km of zo, niet best. Het regent wat en is koud, maar is voor een velomobiel geen punt.

Tegen 6 uur ben ik in Fougeres en zitten er 310 km erop, het gaat best wel redelijk goed, en denk erover om in Tinteniac te gaan slapen, is eigenlijk helemaal niet mijn gewoonte> Maar is goed bevallen tijdens de tocht van Herentals. Het stukje naar Tinteniac is maar 55 km, en ik ben daar om kwart over 9. Ik loop naar het gebouw en kan gelijk terecht, wat eten, lekkere douche en ik kruip tegen 10 uur in bed, alleen op een kamer, met bedlampje, bijna een hotel waardig. Heb gevraagd om me om 12 uur wakker te maken, maar om kwart over 11 wordt ik wakker en besluit eruit te gaan, eerst nog een bord pasta en dan klokslag 12 uur zit ik weer in de fiets, en ik besef dat ik nog steeds op een schema van 60 zit. :-))  ondanks het feit dat ik al geslapen heb.

Dat geeft de burger moed voor de 850 km die nog moeten komen.