vrijdag 9 augustus 2013

Eerste dag LEL

Het is 6 uur en nadat ik de fietskleren heb aangetrokken, hup in de fiets naar de start. 10 uur lang op mijn doorlig matje liggen is lang genoeg, Je voelt je als? (niet herboren) niet nadenken, karren, hier ben je voor naar Engeland gegaan. Bij de start is het gezellig druk, we kunnen een broodmaaltijd en drinken afhalen en dat doen we dan ook, het plan is om kwart voor zeven naar de start te gaan, dit lukt ook aardig maar als ik bij de start kom hoef ik geen stempeltje te laten plaatsen en krijg ik te horen dat de F ploeg net 3 minuten vertrokken is.


Ff lekker eten voor vertrek.
Oke, met een zwaai naar de controleurs ga ik op pad, vol goede moed draai ik de eerste kilometers weg en wetende dat de eerste 100 km veel hoogtemeters hebben, ga ik op reserve rijden. Regelmatig haal ik mensen in die iets rustiger rijden en vooral in de afdalingen gaat het snel.
De weg is van een kwaliteit die je in Nederland niet vaak tegenkomt, dus het credo is goed opletten waar de putdeksels zitten die je banden kunnen beschadigen, de ergste hebben ze gemarkeerd. Dat is wel handig.
Ook gebruiken ze nog van die kattenoogjes in het midden van de weg, ze steken net boven het wegdek uit en in een afdaling dender ik er overheen met gevolgd dat het wieldoekje losschiet, tjonge wat een dreun geeft dat.
Het wieldoekje blijft mooi in de wielkast hangen, dus ff stoppen en dan blijkt dat het plastic steuntje zodanig is verbogen dat het doekje de fiets ingaat.

In de planning staat dat ik ongeveer 4 uur werk heb over de eerste 100 kilometer, dit is niet nodig, om half 11 ben ik er al, en geniet van het eerste rustpunt. Na drie kwartier ga ik verder en hierna komt het vlakke stuk van 120 km, we hebben de wind in de rug en dat gaat het als vanzelf, kruissnelheid ligt boven de 40 km en in rap tempo worden de eerder gestarte rijders ingelopen. Het is echt vlak en je kunt goed rondkijken, lijkt op Holland met zijn vlakke stukken en landbouw.
Ook rijden we een hele tijd langs een kanaal, het zijn lange rechte stukken, ik geniet ervan en ben om kwart over 1 al op de 180 km controle post. Gaat het snel, ja, kost het moeite, nee, ik fiets met de mond dicht, en haal adem door mijn neus, dus kan niet zeggen dat ik veel energie wegdraai.

Ik ben kwart over 1 in Kirkton, en kom Jan van Osch tegen die als vrijwilliger daar de organisatie helpt.
Jan verteld dat Anco de Jong daar al was na 6 uur fietsen, oke, zeg ik, ik ben hier na 6 uur 15 waarbij ik 45 min gerust heb. Jan kijkt me aan en snapt het niet.
Ook hier zit ik weer 45 min en dit bevalt me goed, heb je ff wat tijd om rustig adem te halen, hierna ga ik verder en tijdens de volgende track gaan we naar Market Rasen, we gaan de heuvels in na 220 km, en die zullen alleen maar toenemen na mate je meer naar het noorden gaat. Ik ben daar om kwart over 4 en heb al een grote voorsprong om mijn eigen schema. Maar ja de wind in de rug en de heuvels zijn heel goed te verteren, vlak voor de controle haal ik de buren (Henk en Frank) van de camping in en tijdens het eten verbazen we ons erover hoe makkelijk het gaat. Ook Henk en Frank liggen ver voor op het schema. Alleen Henk klaagt over zijn voeten.

Ik ga iets eerder op weg naar Pocklington, en moet al kort na de controle een behoorlijke klim verteren, tjonge niet de lengte maar het stijgingspercentage klapt er aardig in.
Henk de buurman die ff bijkomt.
Als we op hoogte zijn, zie ik in mijn spiegel dat het achter me aardig zwart ziet, en na een paar flitsen en klappen begint het opeens verschrikkelijk te regenen, ze noemen dit een rain schower in Engeland, er komt zoveel water in korte tijd naar beneden, dat je gelijk nat bent, de racefietsers stappen bijna aan blok af, en kijken of ze ergens kunnen schuilen, ik rij door maar met een heel gematigde snelheid, de tijd die ik nodig heb om de kap erop te doen, zorgt ervoor dat ik helemaal nat ben en het water in de Quest staat :-((.
De wegen veranderen ook in een keer in rivier stroompjes. Tjonge wat een water. Zo snel het begint houdt het ook weer op en bij het oprijden van de grote brug over de rivier bij Hull kan de kap er weer af.
Tijdens het passeren van de brug kun je mooi de riviermonding en zo zien. Een mooi gezicht.

Hierna volgen de heuvels elkaar snel op, opeens zie ik dat de weg daalt, maar het duurt ff voordat ik zie hoe diep de weg wegzakt in het landschap en hoe steil hij meer ophoog gaat, je zakt in een keer 20 mtr en je moet ook weer omhoog, ik schakel zo snel mogelijk op om snelheid te maken, want stilvallen is geen optie, dan kom je nooit meer boven. Uiteraard lukt dit, maar tjonge denk je, je zult maar moeten stoppen onderin.
Even later komen we weer in een rain shower terecht en nu moeten we echt door bijna woeste rivierstroompjes fietsen omdat we nu echt in de heuvels zitten. In de dorpen staan de mensen te kijken in de deuren hoeveel water ernaar beneden komt, en hoe wij erdoor heen fietsen.

Als ik in Pocklington ben zet ik eerst de fiets met het achterwiel op een stoep, zodat het water eruit kan lopen. Ik ben daar om 20 over 8 en ik zie bij binnenkomst de cameraploeg zitten, ik stel me voor en tijdens het eten nemen ze een interview af, ze willen graag weten hoe het gaat en hoe laat ik denk in Edingburgh te zijn, ik geef aan dat het moeilijk is want het gemiddelde daalt aardig met al die korte steile heuvels.
Als ik weg ga is het donker en ze filmen alles van het gereedmaken van de Quest tot aan wegrijden toe.

Howardian Hills
Volgende halte is Thirsk en om daar te komen moet ik door de "Howardian Hills", Ook is door de organisatie hier een alternatieve route in de track gezet, vanwege werkzaamheden.
In het begin gaat het wel maar tijdens dit stuk begin ik echt last te krijgen van het hoge stijgingspercentage in samenhang met mijn kleinste verzet, ik heb 32/32 als kleinste verzet maar dit is voor mij te groot, in Sauerland kan ik hiermee heel goed uit de voeten, maar als het stijgingspercentage bij elke heuvel 10%+ is, dan heb ik als "niet krachtmens" een probleem, ik fiets altijd op souplesse en draai een gemiddeld toerental van 90+, met dit kleinste verzet moet ik veel kracht zetten om te blijven rijden, en regelmatig zak ik onder de 7 a 8 km snelheid, de hoogte van de heuvels is niet het probleem, maar het korte steile karakter ervan begint me op te breken, daarnaast blijkt dat ik een langzame leegloper heb, maar dit merk je niet in dit wisselende landschap, niet eerder dan na een lange worsteling.

Als ik stop omdat hij bijna leeg is ben ik ook helemaal nat van het zweet, ik verwissel binnen en buitenband in het donker en laat mijn bandenwippers liggen bij het inpakken, die liggen er waarschijnlijk nog, Tjonge ik ben moe en eet eerst wat, terwijl ik stil sta komt er niet een fietser langs, dit geeft wel aan dat het eerder snel is gegaan, als ik doorrij wordt ik de alternatieve route opgestuurd en dit blijkt een boerenkarren spoor te zijn met twee smalle strookjes asfalt met gras ertussen, wat vol zit met bulten en gaten, dit geeft een niet erg motiverend gevoel bij me.
Als ik weer op de weg ben, gaat het ineens heel steil omlaag en ik zie een flauwe bocht op de GPS naar rechts, ik rem uit alle macht en de fiets glijd door de regen, zand en modder rechtdoor de berm in, en staat vlak voor een rotsblok stil, ik schrik me rot.
Als ik uitstap denk ik dat ik op een zand/landweg zit, maar in werkelijkheid is er zoveel grond naar beneden gespoeld dat er een dikke laag ligt.
Ik sleep de fiets op de weg en probeer naar boven te rijden, dit is het steilste stukje wat ik gefietst heb, 4 km gaf de teller aan. meer niet. Ik zwoegde, en kwam boven, maar was ook leeg door de ervaring.

Door al die kleine steile bulten schiet het niet op, en als ik naar lang zwoegen eindelijk een vlak stukje weg heb, geniet ik en laat de benen krachtloos ronddraaien. Het is nog 15 km naar de controlepost en deze zijn gelukkig wat vlakker.
Ik kom om half 1 aan in Thirsk en vraag bij het stempelen hoe de route naar de volgende controlepost is, nou die is vlakker hoor, niet zo erg als wat je gehad hebt, pff gelukkig denk ik.
Ik eet normaal en ziet om me heen te kijken, wat me opvalt is dat ik bij elke controle behoorlijk naar de wc moet, geen diarree, maar normaal hoef ik bij een lange tocht bijna niet, alles wordt verteerd, maar nu duidelijk niet dus, ook eet ik veel, veel meer dan normaal.

Standaard weg in Engeland.
Na een klein uurtje ga ik de nacht weer in op weg naar Barnard Castle, tijdens dit gedeelte zie ik maar 1 fietser die ik na een uurtje inhaal. Dit is wel heel saai, donker, koud, veel klimmen, geen snelheid kunnen maken als het omlaag gaat, en mijn maag begint, als ik klim echt pijn te doen, als ik geen druk hoef te zetten, geen probleem, zodra ik druk moet zetten omdat het klimmen is, dan komt het op.
Vlak voor de controle komt alles eruit, het is niet veel.
Ik ben tegen het licht aan in Barnard Castle, 20 over 4, ik eet eerst goed, ga douchen en geef aan dat ik om 7 uur gewekt wil worden.

Nou van slapen komt het niet, alleen piekeren, en zoals zo vaak, het zijn niet de leukste ideeën die ik bedenk. Tja, drie nachten niet echt geslapen, bijna 24 uur gefietst en dan weer niet slapen. Leuk is anders. Wat de burger wel moed geeft is dat de teller op 475 staat, in 21 uur en 20 min.
En dat in Engeland. Beetje dom misschien.
En wat heeft de organisatie nog meer in petto op weg naar Edingburgh??
Saluut.

4 opmerkingen:

  1. Ik zat maar een paar uur achter je (9:30 start), toch heb ik al dat slecht weer gemist. Wel moest ik tussen Pocklinton en Thirsk in het donker rijden. Ik vond het een naar stuk waar ik op de terugweg lekker omheen gereden ben :)

    Tot en met dit verslag lijkt alles goed te gaan!

    mvg
    S27

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Een echte uitdaging! Ben diep onder de indruk, en dit is pas het begin. Succes!!!!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Deze reactie is verwijderd door de auteur.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. jeetje man.... Ik vond mijn 60km van vanavond al heel aardig
    en je weet het he. Piekeren is de verkeerde kant op fantaseren.

    BeantwoordenVerwijderen