Amstel Gold Toertocht 2015.

Op de Cauberg

De Amstel Gold toertocht stond altijd al op mijn lijstje om een keer te rijden.
Op de discussielijst van Parijs Brest Parijs stond een mailtje dat Joost van den Griek zijn kaart te koop aanbood vanwege knieklachten.
Gelijk het aanbod aangenomen om de startkaart over te nemen, en zie daar vrijdagmorgen met de auto naar het werk, de Quest had ik donderdagavond al op de auto gezet met behulp van het "de Rond dakframe incl oprijgoten".
Op het werk vroegen ze al waarom hij op de auto stond, en na enige uitleg begrepen ze wat de bedoeling was, na het werk richting Maastricht, toch nog bijna 300 km vanuit Twente.
Ik heb via het lidmaatschap "vrienden op de fiets" een overnachting geregeld vlakbij Valkenburg, maar eest naar Valkenburg om het startbewijs op te halen.

In Valkenburg kijken de wielrenners, die daar rondlopen naar de Quest op de auto met een blik, "dat ga je toch niet menen he, de Amstel Gold fietsen met zo'n groot ding". Ik kijk terug met een blik, "ja hoor,  geen probleem". Ik krijg een tasje met spullen die op en aan de fiets gemonteerd moeten worden, een transponder en een rugnummer. Beide plak ik maar op de fiets, kunnen ze duidelijk zien dat ik een deelnemer ben. Hierna ga ik naar het logeeradres om de nodige nachtrust te pakken, bij aankomst blijkt de auto gewoon aan de wegkant te moeten staan, en met de Quest erop geeft dat geen rustig gevoel.  De vrouw des huizes stelt voor om hem maar in de woonkamer te zetten, nou dat noem ik nog een service. Ik zit nog een tijdje lekker te kletsen en ze blijken uit Friesland te komen, grappig, ze wonen er al 35 jaar, maar wel leuk.

Ik vraag hoe laat het ontbijt klaar staat, niet eerder dan half zes. Is goed, zo gezegd zo gedaan. Om half zes eruit, ontbijten, en hup in de auto naar een parkeerplaats die ik al uitgezocht heb vlakbij Valkenburg. Om goed 7 uur ben ik bij de start, en van startgroepen hebben ze daar niet gehoord. Je kunt starten wanneer je wilt, dus ga ik maar op pad, de organisatie heeft ervoor gezorgd dat eten en drinken in grote hoeveelheden aanwezig zijn, en alles is gratis. Nou wat wil je meer.

Drielanden punt.

Ik weet dat na 6 km al de eerste klim daar is en ja hoor daar is hij, ik zet stevig aan en als ik wil schakelen maak ik een vette domme schakelfout, ik gooi hem eerst op groot, stommeling denk ik en gooi hem naar klein, maar niet ver genoeg, ik hoor allerlei kraak geluiden voorin en schakel heen en weer met het gevolgd dat het nog meer kraakt en piept en de boel zit vast, en ik stil sta, koud onderweg en de ketting vast tussen het kleine en middelblad. !@&()%$% klojo denk ik, hoe stom kun je zijn. %*##5_+.

Ik kijk vertwijfeld om me heen, en denk, wat nu. Ik ga een restaurant binnen en vraag of ze gereedschap hebben, nee zegt de bediening, en de baas is er ook niet. "Als je naar beneden gaat is er een fietswinkel". Dus lopend naar het begin van de klim, nou mooi niet dus. Wel weer een restaurant.
Hebben ze daar wat, ja, een oude schroevendraaier en een waterpomptang.
Een verkeersregelaar wijst me op een rijdende servicedienst van Shimano, die wielrenners helpt bij problemen, nou ik ben niet de enige die sneuvelt in de eerste klim, kleine troost. De ene een kapotte ketting, de andere zijn derailleur naar de @#&*7%$.

Ik vraag of ze willen helpen als ze klaar zijn, en zeg waar ik sta en loop weer naar beneden. De Quest op zijn kant en ik probeer via de trapgaten de ketting vrij te krijgen met de schroevendraaier, dit lukt langzaam en als de servicedienst er is lukt het helemaal, omdat ze de boel op spanning kunnen houden. Ik bedank ze uitgebreid want ik was bijna van plan om maar een taxi te bellen, om de auto op te halen en naar huis te gaan, het zin was eraf.
Na een stukje rijden op het vlakke om te kijken of alles schakelt, breng ik eerst het geleende spul terug en kruip weer in de fiets, gelijk gaat het bijna weer fout, maar met behulp van de verkeersregelaar die ff de fiets van achteren optilt, krijg ik hem op het kleine blad en kan ik op pad,

He, he het feest kan beginnen, het is ondertussen al na 8 uur, dus het schiet niet hard op:-))
Na nog een keer schakelen weet ik wat er verkeerd gegaan is, dus dit gebeurt me niet meer. Ik draaide de shifter net niet ver genoeg door waardoor de ketting niet echt op het kleine komt maar ertussen hangt. Al doende leert men. De eerste klim is een feit en we zijn op pad.
De Amstel Gold staat bekend om zijn felle kleine klimmen en de veel fout hiervan. Ik heb me voorgenomen om tussen de klimmen niet te gek te doen en mijn energie te gebruiken voor de klimmen, dat is soms al zwaar genoeg.

Het landschap is mooi en doordat Zuid Limburg niet groot is moet je veel lussen rijden om 250 km te vinden in een route, sommige stukken moeten we 2 keer rijden om de boel aan elkaar te verbinden. De eerste 100 km zijn redelijk vlak en dan begint het veelvuldige klimmen en dalen. Tot 4% kan ik bij ze blijven, maar wordt het steiler dan verlies je het door het gewicht. Geeft niet, in de afdaling of op het vlakke haal je ze weer terug, zo zie ik sommige rijders vele malen passeren.

We komen ook nog in België, en via België klimmen we naar het drielandenpunt 325 mtr hoog, dat is gelijk ook het hoogste punt, hierna moeten nog de steilste stukken komen. een stuk of 5 met een percentage van rond de 20%, niet lang maar wel steil. Om de 50 km een verzorgingspost waar je van alles krijgt. Zit bij het startgeld in. de laatste verzorgingsposten komen er meerdere racefietsers praten over de Quest, ze verbazen zich erover dat ik steeds om ze heen draai en ondanks het vele klimmen toch elke keer weer terug kom en ze weer voorbij ga. Ook is het grappig als je in je spiegel eentje ziet komen, het loopt dan vals plat omhoog en dan kan ik het niet laten om ze dan te laten zweten op 20 mtr afstand. Steeds wat versnellen en dan doorschakelen en wegrijden ondanks dat het vals omhoog gaat. Dit lukt omdat ik tussen de klimmen wat rustig aan doe en hier dan ook de energie voor heb.

De flessenopener

Je rijdt ook tussen de landerijen door, en dan is het in de afdaling goed opletten hoe het pad (weggetje) loopt. Want dalen wil de Quest wel, Het lastige is dat je de racefietsers niet kunt inhalen. Maar goed, veiligheid voorop, ik zie geen andere ligfietsers, wel een handbike, tjonge dat lijkt me wel echt zwaar. Je ziet ook veel fotografen langs de weg die de hele dag foto's maken.

Ben ik gewend met de Elfstedentocht veel toeschouwers te zien, hier niet, komt waarschijnlijk omdat de volgende dag de profs langs rijden. Bij de laatste verzorgingspost kom ik aan de praat met een stel fietsers en die vertellen dat het leuke werk nu komt, eerst drie steile klimmen achter elkaar en dan nog de Keutelberg en daarna de Cauberg in Valkenburg. Tjonge die zijn steil, het is gewoon blijven draaien en dan kom je vanzelf boven, dit lukt ook goed door de ovale tandwielen, alleen de snelheid zakt wel naar de 5 km per uur, maar ja, het is wel steil en het achterwiel slipt soms door. Maar ja met mijn 70 kg ben ik ook niet de zwaarste.

De Keutelberg is te doen en de Couberg daarna is eigenlijk geen probleem meer, dan is het nog een klein stukje naar de finish alwaar je gelijk de medaille krijgt, zonder enige controle of je wel, en hoeveel kilometer je gereden hebt.
Het is daar een groot volksfeest met de volumeknop op 10 of 100, in ieder geval heel hard.
Ik kijk nog wat om me heen, eet wat en ga kijken hoe ik weer bij de auto kan komen, want bekend ben ik er niet. Na enige vraagwerk en een klein stukje fout rijden, weet ik waar ik zit en ben redelijk snel bij de auto, ik heb hem gelukkig aan de goede kant van Valkenburg geparkeerd, achteraf vlak bij de finisch.
Al met al een leuke afwisselende tocht, geen schreeuwende benen gehad, en niet zo moe als de 350 km van de veluwe laatst, toen was ik echt moe na de tijd. Maar goed, ik moet nog 300 km naar huis.

Komende zaterdag het 300 km brevet vanuit Zwolle, dat maakt samen 450 km uit en thuis, deze week lekker rustig fietsen en me niet te druk maken.
Saluut.