Amstel Gold Toertocht, 150 km met de jeugd.

Nog ff een foto voor de start

Afgelopen weekend is het dan eindelijk zover, na 3 keer verzetten van de datum door de organisatie is 11 september de dag dat we de aanmelding konden omzetten in een deelname. 

Eigenlijk wel bizar dat je bijna 2 jaar na aanmelding pas de tocht kunt rijden, hoop niet dat dit zo blijft doorgaan, we kunnen toch met elkaar niet voorkomen dat mensen ziek worden.

Maar goed, de eerste gedachte was om na de toertocht ook gelijk te kijken naar de wedstrijd op zondag, maar die was er dus niet, maar de reservering wel van de huisjes, lekker een lang weekend in Zuid Limburg met de vriendengroep van Tirza.

Tirza en ik hebben ons betitteld als de langzame groep en de rest als de snelle groep, hierdoor hebben we de tocht met zijn 2en gereden, was erg leuk en om je hobby te beoefenen samen met 1 van je dochters en is natuurlijk een mijlpaal in je leven.

Op vrijdagavond besproken en uitgerekend hoe laat de rest zou moeten starten als wij om 8 uur zouden gaan rijden. Na wat rekenwerk kwamen we op 20min. later starten uit, dan zouden we samen kunnen lunchen halverwege de tocht. uitgangspunt was, wij 24km gemiddeld en de andere 28km gemiddeld.

Nou, het kwam precies zou uit, na 75km werden we ingehaald door de rest. Het restaurant bij het 3 landenpunt hebben we gebruikt om de lunch te gebruiken, en ik kan je vertellen dat ik er wel aan toe was.

Tjonge valt niet meer hoor op de racefiets, had 2 weken geoefend met 5 ritjes, maar natuurlijk lang niet genoeg, zere kont, voorderailleur werkte niet helemaal goed, en laagste verzet was toch te groot. En dan zijn die felle korte klimmetjes die vlak op elkaar zitten toch aardig vervelend voor je.

Ook de balans van een racefiets is wennen, en vlak voor het 3 landenpunt lig ik dan ook met de racefiets op mijn snufferd, blijf hangen achter een achterwiel, en vergeet op tijd uit te klikken, want tja met 3 wielen hoeft dat niet. 

Na de lunch gaan we weer uit elkaar, en moeten we de steilste stukken nog verteren, en na veel zweet, lekke achterband, ketting eraf en wat loopwerk op de Keutenberg, (steilste klim in Nederland) komen we voldaan over de finish.

Daarna is het nog een kunst om met de auto Valkenburg achter je te laten, want het is uiteraard pokkendruk. Bij het passeren van het centrum van Valkenburg kon je goed zien dat daar de onderlinge afstand van 15cm goed gehanteerd werd op de terrassen! 😉

Saluut.