15-08-12 DCT2012

Wel ff op een lijn heren.

Dag 1 van de DCT vanaf Zoetermeer 1425km lang. Na lang wachten is het dan zover, om 6 uur s'morgens gaat de wekker en ik ga met de auto naar Zoetermeer met de Quest op de aanhanger want 200km aanfietsen is me toch net iets te ver :-))
Om iets voor 9 uur ben ik er en na het uitladen en inschrijven wacht me een kop koffie en het kennis maken met onbekende en bekende randonneurs. Tom is er allang en Eduard Botter zie ik ook en Robbert Lamberts is er ook met zijn Quest waarin hij 100km ter voorbereiding in heeft gefietst, heb zo mijn bedenkingen, maar Robbert zegt dat het mentale gedeelte belangrijk is en dat zit snor. Maar later blijkt dat hij de eerste 500 niet vol gemaakt heeft vanwege de warmte, en warm is het zeker de eerste dag.
Er worden 2 mensen gehuldigd, de oudste deelnemer en de enigste vrouw onder de 42 inschrijvers.
Zover ik weet hebben beide het uitgereden. Om 10 uur is het verzamelen en gaan we los. Tom is onze voorrijder, met ons bedoel ik Tom, Eduard en ik. In de voorbereiding heeft Tom het al helemaal voor elkaar en wil graag 4 uur per 100km doen, incl rust en eten, dit vind ik te veel, maar Tom ga je gang, en ik volg wel.
Bij de brevetten lukt het om 3,5 uur per 100km te doen, en bij BPB weet ik dat 5 uur per 100km een mooi tempo is. Nou is DCT voor 90% vlak, maar 4 uur per 100km is snel.

De geheime controle.

Maar goed we zien wel, Tom is jong en mag het proberen, we rijden dan ook met een kruissnelheid van 35/37km en zijn snel weg, maar rijden verkeert en gelijk zijn we de laatste:-)), maar goed zijn we tijdens de tocht ook ff de laatste geweest.
Als we in het buitengebied komen halen we de boel snel in en gaan we los, het is warm maar te doen, wel veel drinken, maar wat is veel, ik heb 2,5 ltr bij me en kan hiermee 150km fietsen, Eduard heeft aan 5 ltr niet genoeg, dus tja wat is genoeg. Na 60km de geheime controle, Leo zit te wachten, we stempelen en eten wat, en gaan door, hierna komen de Delta werken waar ik nooit geweest ben, een beetje afsluitdijk, dus goed te doen. Tom gaat voorop en Eduard en ik erachter aan, waarbij Eduard altijd op 50 tot 100 mtr achter me rijdt. Dat is voor hem wel makkelijk, zo weet hij altijd waar we heen gaan en verliest geen overbodige snelheid als Tom twijfelt wat hij moet doen bij een afslag of splitsing. voorrijden is niet altijd makkelijk en vraagt extra energie omdat je vaak teveel remt, vanwege onzekerheid, onbekendheid en vreemde situaties.
Je moet altijd extra alert zijn, en op je GPS lette, terwijl de mensen erachter alleen maar hoeven te volgen.
Maar goed, Tom brengt het er goed af, totdat er opeens een klein meisje uit een tunnel van links rechtdoor rijdt en bijna door Tom zijn Quest heen rijdt, ze vliegt over Tom heen en met een salto ligt ze in de rechterberm.
Ik schrik me rot en stop, de familie komt ook terug rijden na het geschreeuw van het meisje en begint in het Frans te praten tegen ons. De Quest van Tom is echt gehavend en behoorlijk gescheurd van voren. Het meisje heeft niks en Tom een kras op zijn neus, waarschijnlijk tijdens het vliegen over de Quest, heeft ze  Tom zijn neus geraakt. Het meisje blijkt voor de eerste keer op deze fietst te rijden en niet goed overweg te kunnen met de terugtrap rem en de fam. was de tunnel al uit en linksaf geslagen, het meisje wou ze natuurlijk inhalen maar reed doordat ze daalde veel te hard om de bocht te halen.

Een gehavende Quest.

Als ze niet tegen Tom aangereden was had ze in de struiken gelegen. Maar goed na het afhandelen van de schade en uitwisselen van de gegevens gaan we verder naar de controle in Middelburg alwaar we de boel kunnen plakken en stempelen, de oudste broer van Grytsje staat klaar met een rol tape voor het betere plakwerk.
Na deze controle nemen we weer de draad op en gaan we in de achtervolging van de rest, want dit heeft met elkaar wel 3 kwartier extra gekost, Tom is van de spanning een hoop lol kwijt geraakt en is aardig gespannen. We rijden strak door en zijn tegen 7 uur bij de controlepost in Ossendrecht, ik had verwacht dat we daar een warme maaltijd konden gebruiken, nou mooi niet dus, soep en een broodje gezond konden we kopen, tjonge een tegenvaller, zonder warme hap de nacht in, balen man.
We rijden verder na deze kleine maaltijd en gaan richting 's-Hertogenbosch, vlak voordat het echt donker wordt stoppen we bij een snackbar, omdat Tom zijn drinken op is, nou ik lust wel patat, dus zogezegd zo gedaan, Tom en Eduard gaan ook aan de patat.
Nadat we weer verder gaan zien we een hoop gebliksem in de lucht voor ons en het blijft zo de hele nacht doorgaan, de buien blijven ons voor en de regen ook, mooi, dan heb je er geen last van.
Na 300km en 350km heb ik een lekke band, eerst voor en dan achter, ik heb geen nieuwe banden gemonteerd en Tom en Eduard wel, nou dat krijg ik lekker op mijn brood, moet je ook nieuwe banden monteren man, heb dit ook niet.
Ondertussen heb ik aardig last van mijn maag gekregen en besluit om 150 km niet te eten om mijn maag leeg te krijgen, alleen maar drinken en ik ga wat extra drinken om de boel goed te verdunnen, tijdens het verwisselen blijven de heren mooi toekijken, en nemen wat rust. Terwijl ik me uitsloof om zo snel mogelijk weer te rijden. Ik eet alleen nog wat apenkoppen, en probeer mijn maag onder controle te krijgen.
Na wat lange stukken langs de Maas komen we bij het controle punt bij Eijsel, nou dus niet echt een Quest vriendelijke controle, het hek is dicht vanaf de plaatselijke weg en met een racefiets kun je over het lagere gedeelte naast het hek maar niet met een Quest, Leo, dit is niet handig.
Tom neemt onze controle kaarten mee en Eduard en ik wachten, hierna is het nog 30km naar het drielandenpunt op 320mtr hoogte, maar hier doen we 2 uur over, want de Limburgse hellingen zijn steil, regelmatig 10%, en dat schiet niet op. Door het werken gaat de maag wel normaal werken en wordt de overlast steeds minder, als we eindelijk op het drielandenpunt zijn, staat Leo daar om te stempelen om 07.25, nu is het nog 7 kilometer naar Vijlen waar warm eten klaar staat en ook een warme douche, waar ik dankbaar gebruik van maak.
Ik probeer zoveel mogelijk de pasta naar binnen te werken, maar ik weet ook dat ik dit niet moet forceren, anders gaat het helemaal mis. Het lukt aardig en door het eten en de warme douche, de frisse kleren die ik aangetrokken heb, heb ik er weer zin in als we om 9 uur in de Quest stappen om naar Roermond te rijden wat 60km verderop ligt.
Nou dit is dag 1, morgen verder.