Hoe eenzaam is de eenzame fietser tijdens de Elfstedentocht!

Wachten bij de start.

Tja, hoe eenzaam ben je dan, nou niet, zou ik zeggen, zeker niet als er 15 duizend andere fietsers het plan hebben dezelfde kant op te gaan.
Het is de 2de keer met de mountain-bike dat ik de Elfstedentocht ga rijden en wel alleen want mijn dochter heeft niet genoeg getraind. De start is om half 7, en ik heb niet om een vroegere startkaart gezocht, ik denk rijd gewoon met de stroom mee.

Het is wel behoorlijk druk en het is altijd in het begin een gedoe om je weg te vinden door de massa, maar goed met een tweewieler ben je wat beweeglijker. Dus op zich gaat het wel. Vorig jaar had ik iets meer dan 4 weken op de mountain-bike gezeten en een paar keer 100 km als training gereden, nou, nu dus mooi niet dus. 2 weken vakantie in Israël, en een buikgriep tijdens een terugvlucht zorgen nou niet bepaald voor de conditie die je nodig bent voor één Elfstedentocht.

Maar goed we hebben ook nog zoiets als karakter, maar dat zadel is toch wel een behoorlijk martel werktuig als je het niet gewend bent. :-((
Het is mooi fietsweer en behoorlijk warm, tjonge wat heb ik gezweten zeg, het liep gewoon met druppels tegelijk uit mijn helm weg. Dus het moto was, veel drinken. Naar Holwerd was het tegen wind dus, dat duurde wat langer dan normaal, maar gelukkig de koffie was klaar op het vertrouwde plekje van Tom zijn schoonouders, en kon ik mooi ook wat overtollige kleren achterlaten.

Daarna draaide we wat weg voor de wind, zodat het allemaal wat lekkerder ging. In Leeuwarden kon ik macaroni eten bij mijn dochter Rachel en dat ging er goed in. Vlak voor Leeuwarden lag er een fietser langs de kant en dat zag er niet goed uit, bevangen door de warmte. Op weg naar Bolsward waren er racefietser die vroegen of die brede banden niet zwaar fietste, ik had voor 50 mm en achter 60 mm breed gemonteerd.
Nee, het rijdt sneller vanwege de lagere rolweerstand legde ik dan uit, en dat je dat via internet kan natrekken. Nou vaak kreeg een bedenkelijke reactie, van "ik weet het niet". Maar een paar vonden het wel dat ik het overtuigend vertelde, en dat ze het zouden natrekken.

Wel grappig dat iedereen doet wat de ander doet, iets van kudde gedrag.
In Bolsward is er de traditie soep, wat altijd lekker is, en in Jutrijp ff bij de oude buren zitten en bijkletsen met wat koffie en eten. Als ik verder ga, begin ik wel te merken dat het zadel en stuur me pijn gaan doen.
Door het hangen op het stuur, gaan mijn handen, polsen, armen, schouders en nek signalen geven van "we zijn hier wel klaar mee, ben je er al". En dan heb ik het nog niet over het zitvlak. Maar gelukkig is s'middags de zon wat weg zodat het wat draaglijker wordt.
In Gaasterland stop ik in Wijckel bij een particulier die water aanbied, maar tot zijn verbazing drink ik het niet op, maar giet het in mijn schoenen, tjonge wat lekker, koele voeten, daar knap ik van op.

Hierna gaat het wat beter en verder drink ik bij controle posten 2 x een koel fris drankje zodat het zweten wat minder wordt. Na Stavoren is het nog 30 km en ik merk dat het licht aardig uitgaat en ben dan ook wel tevreden als ik Bolsward in rijd.
Ik heb nog een paar dagen last van het zitvlak gehad, volgende jaar toch wat meer trainen voor de tijd. :-))
Saluut.