Paris Brest Paris 2015, dag 2.

Hier valt weinig aan te plakken.

Doordat ik pas maandagmorgen gestart ben, en al een slaappauze heb gehad, is het nu erg rustig op de weg met fietsers, sterker nog, toen ik om half 10 zat te eten, kwam de eerste fietser binnen die op weg was naar Parijs, hij lag 20 min voorop een grote groep die achter hem aanzat, moet je nagaan 850 km gefietst in 29 uur. Petje af hoor. Maar goed ik ben niet voor een snelle tijd gekomen en ik besef dat ik nog steeds redelijk op schema lig, en door de rust bijna 24 uur vooruit kan (hoop ik). Eens kijken waar we dan zijn.

De volgende halte is Loudeac, eens kijken of ik daar voor het licht kan komen. Al de eerste kilometers merk ik dat die racefietsers machtig veel licht hebben, als je ze tegenkomt, de hedendaagse techniek is een stuk beter dan 8 jaar terug. Tjonge het zijn net autokop lampen waar je in kijkt. Niet zo prettig, maar ze zullen hetzelfde van mij denken. Het wegdek gaat regelmatig omhoog en omlaag en we knorren lekker door. Het zijn kleine groepjes die ik inhaal en veel eenzame fietsers. Ik merk dat ik nu in de staart van het peloton zit, maar dat zal snel veranderen denk ik.

Koud en mistig.

In een afdaling zie ik dat de route een klein beetje naar links gaat en dan naar rechts. Er rijdt een fietser voor me die ik nog wil inhalen voor de bochten. Maar de bochten blijken een bocht naar links en dan een afslag naar rechts te zijn. Ik rem zo hard mogelijk om de afslag te kunnen nemen maar doordat de fiets op rechts leunt, doet links niks meer en ik knijp harder, waardoor recht blokkeert en door het ruwe asfalt is het loopvlak van de F-lite in no-time weg en dan is met een luide knal de binnenband aan de beurt. Met wat kunst en vliegwerk krijg ik de fiets door de afslag en sta stil.

Tjonge, dat was dus niet de bedoeling, maar hoort erbij. Ik vervang het materiaal, controleer de velg op scherpe randen, en monteer een nieuw setje. 10 min later rijden we weer en ik neem me voor om wat voorzichtiger te zijn, maar ik ken mezelf goed genoeg dat ik niet als een "Old Wife" afdaal. :-))
Om haf 4 ben ik in Loudeac, en hier is het al aardig druk en ik hoor dat de slaapzaal ook aardig vol ligt, net als de vorige keer nemen veel fietsers hun rust.
Het gebruikelijke ritueel volgt en ik ga weer verder, als ik door een dorpje rijdt zie ik een soort "bag" liggen met een fiets ernaast, ik heb met een deelneemsters gesproken, die vertelde dat ze altijd in een soort "bag" slaapt die helemaal dicht is en vocht bestendig is. Indien nodig gaat ze in het bos liggen, ik vermoed dat ik haar daar heb zien liggen, je ziet geen kop of kont aan de "bag", Tja zo kant het ook, maar dan lig ik liever op een bed.

De bekende brug in Brest.

Ik ben op weg naar Carhaix en kom daar om 8 uur binnen, hier is het echt druk omdat je ook al veel tegenliggers tegenkomt die op de terugweg zijn. Het is mistig en koud, in het restaurant is het druk en de mensen liggen overal te slapen. De prijzen voor het eten zijn heel wisselend, van 6 tot 14 euro. Ik verheug met al op de afdaling van de enige berg die de route bevat, nou ja berg, 350 mtr hoog. De vorige keer zat er tijdens de klim een racefietser achter me aan, die ik voor kon blijven, kijken wat er nu gebeurt.

Ook hier vertrek ik weer en moet nog naar Brest voordat ik terug naar huis kan. Het is al aardig wat drukker en regelmatig passeer ik fietsers, vooral tijdens het afdalen. Opeens zie ik de zendmast boven op de berg en ik zie ook in mijn spiegeltje dat er een racefieter aan probeert te pikkenen, het zelfde spelletje als de vorige keer, ik versnel en hij gaat mee, boven ronden we de rotonde en dan is het kilometers lang 70/80 km rijden en zien dat je iedereen op een veilige manier passeert, ook zijn er hele groepen tegenliggers en ik merk dat ik nu in de meute terecht kom. De laatste 30 km naar Brest zijn erg heuvelig en vragen veel energie, opeens is daar de bekende brug en we nemen de tijd voor een foto schoot. Om bij de controle te komen moeten we nog een heuvelrug over van 125 mtr hoog, maar dan is daar de controle, het is er smoordruk, deze controle kost dan ook veel tijd, het is half 1 en dat is 31,5 uur na de start. De vorige keer ben ik hier gaan slapen, maar dat hoeft nu niet. Dit is het nadeel van laat starten, je gaat veel mensen inhalen, maar aan de andere kant maak je wel de gezelligheid mee, en zie je ook de dramatiek van zo'n tocht.

FF poseren. 

Mensen die halverwege al scheef op de fiets zitten, niet meer kunnen zitten, of langs de weg liggen, ik zag er eentje die stopte, 2 stappen liep, en plof daar lag hij, ogen dicht en bijkomen. Of fietsers die voor dood op de fiets zitten, geen enkel contact hebben met de wereld om hun heen. Alleen maar voor de gps en de 2 meter voor de fiets. Tjonge dat is echt afzien, en dan moet je nog weet ik hoeveel 100 km. Hoe kom je terug in zo'n situatie.

Ik begin om 2 uur aan de terugtocht en we moeten eerst nog een heleboel kleine klimmetjes over voordat we weer de enige berg beklimmen die de route rijk is. Daarna is het weer genieten, maar eerst bovenop een paar foto's. Hierna is het bijna tot aan de controle post in Carhaix afdalen over een ruime 2 baansweg. Het gaat hard, de teller geeft 99.49 als hoogste snelheid aan, en we hoeven bijna niet te trappen, alleen als het weer wat omhoog gaat. Tijdens deze afdalingen is het goed uitrusten, en net na 5 uur ben ik weer in Carhaix. Ik neem me voor om tot Loudeac te fietsen en dan te gaan slapen. Zo besloten zo gedaan.

Tijdens de laatste uren begin ik iets te voelen in mijn linkerhak, heel langzaam aan wordt dit erger, probeer dit wat weg te masseren maar dit lukt niet echt. Om half 11 ben ik in Loudeac en ik zoek snel de sporthal op om te slapen, ik vraag of ze me willen wekken om 2 uur. Er wordt er stevig op los gesnurkt en het is er ook niet echt stil of warm, ik lig te schudden van de kou en trek na een half uur snel zoveel mogelijk spul aan. Om 1 wordt ik wakker, maar besluit om te blijven liggen tot 2 uur.

Hoogste punt en omgeving daarvan uit.

Als het zover is moet ik echt ff wakker worden, en ga naar de eetzaal voor het standaard portie pasta, maar dit ziet er zo raar uit, dat ik maar iets kies wat op aardappel puree lijkt.

De tweede dag zit erop, nog 450 km te gaan.