OBT Utrecht 2019.

Klaar voor de start.

Oliebollentocht 2019 in Utrecht, deze keer gaan we er weer naar toe, alleen niet per fiets maar per auto. Afstand is toch wel redelijk ver vanuit Lattrop, en we moeten dezelfde avond ook weer redelijk op tijd thuis zijn.
Ook met de auto is het nog bijna 2 uur rijden, maar we zijn mooi op tijd om de Quest te lossen, en Allert die vlak bij staat is zo allert om even te helpen de Quest van de auto te tillen, Allert bedankt.

Tijdens de pauze voor de start kunnen we lekker contact leggen met de andere, en redelijk wat mensen zijn ook al een keer bij mij thuis geweest, zodat deze gelegenheid zich mooi laat gebruiken om ook zakelijk dingen te regelen.

De organisatie is goed geregeld en we krijgen een soort strippenkaart waarmee je de consumpties kunt krijgen, bij aanmelding was het minimale inschrijfgeld 30 euro voor alles, waarmee je recht op 8 consumpties had, 3 bakken koffie, bij pauze 1 koffie met appelgebak, bij de finish 1 bakje soep en 2 oliebollen. Redelijk aan de prijs, was mijn eerste gedachte.
Nou bleek de erwtensoep, een vegetarische variant te zijn, die in mijn ogen de naam erwtensoep niet mocht dragen. Emancipatie is hier wat te ver doorgeschoten.

Poseren bij de Dom.

De groep van 150 mensen is mooi verdeelt over een 14 tal groepen en gaat om de 2 min. op pad, hierdoor een mooie spreiding van al die velomobielen. Tot de lunch was het door de stad en na de lunch meer buitenom. De filmpjes tonen een mooi beeld van het gebeuren. Het weer was mooi en gezond met een frisse temperatuur.

We waren als een van de eerste bij de lunch en bij de finish, waardoor je mooi de gelegenheid hebt om rustig je ding te doen, geen opstoppingen en lang in de rij staan.
Vooral het rondrijden op de vliegbasis was erg leuk, sommige konden er geen genoeg van krijgen.
Al met al een geslaagde uitvoering, mede vanwege het mooie weer, want dat hebben we niet in de hand.
Saluut.

Hoe belangrijk is sporing voor een velomobieler.

Beetje overdreven voor de duidelijkheid.

 Als we een velomobiel kopen is een van de redenen om met zo weinig mogelijk inspanning zover mogelijk te komen. Dat dit veel geld kost, nemen we op de koop toe. Uiteraard zijn er ook nog andere redenen.  Maar ik ben vaak verbaasd als ik een velomobiel voor onderhoud aangeboden krijg en vraag hoe het met de sporing is, dan men vaak zegt, ik denk, wel goed.

Goed voorbeeld hoe verstelling werkt.

Nadat het werk gedaan is meet ik dan voor de aardigheid nog even de sporing op, en in meer dan 80% van de gevallen klopt het niet, vaak zie je het al aan de banden.
De huidige velomobielen hebben voor afstelling geen linkse en rechtse schroefdraad in één van de stuurstangen, en dit is essentieel als je wilt rijden met een juiste afstelling.
Elk ander voertuig wat rondrijdt heeft een stuurstang met linkse en rechtse draad of een inrichting waarbij je zonder de stuurkogel los te halen, de lengte van de stuurstang kunt aanpassen.

Vanwege de achterwielaandrijving heb je toespoor nodig, omdat het achterwiel tussen de voorwielen door wil rijden, met andere woorden de voorwielen worden aan de voorkant naar buiten gedrukt.
Door de sporing af te stellen met een klein beetje toespoor, rijdt je met voorwielen die parallel aan elkaar staan tijdens het fietsen.

Stuurstang met oude stuurkogel met nieuwe ernaast.

Door de stuurkogel los te halen en één slag in of uit te draaien, ga je vaak van toespoor naar uitspoor of andersom, als je de stuurkogel één slag verdraaid, dan maakt dat 3 tot 4 mm verschil in afstand tussen voorkant wielen  en achterkant wielen, terwijl de juiste toespoor maar tienden van een mm moet zijn.

Met teveel toespoor of uitspoor, heb je wrijving met het wegdek. Dit betekend slijtage aan je banden en energie die je niet omzet in snelheid, oeps verkeerde opmerking.
Ook kan een verkeerde afstelling juist gevaarlijk zijn tijdens een afdaling omdat je voorwielen kunnen gaan zwabberen, (shimmyen in het Engels) waardoor je de controle over de velomobiel verliest, met alle vervelende gevolgen van dien.

Veel wrijving kost veel energie, en veel banden, die toch ook niet goedkoop zijn.

Nadat ik 2002 mijn eerste Quest had gekost, heb ik al vrij snel één stuurstang aangepast, met linkse en rechtse schroefdraad, later ben ik de onderdelen hiervoor gaan monteren of verkopen aan mensen die erom vroegen.
Eigenlijk staat de investering hierin in geen verhouding tot datgene wat het voor je doet, je fietst makkelijker en je kunt wel tot 10.000 km of langer met je banden doen, ik gebruik F-lite's, die maar weinig rubber op het loopvlak hebben.

Ook dat de velomobiel rechtuit rijdt met de handen los is wel grappig.
Ook maak ik passende stelbokken waarmee je de sporing zelf kunt opmeten, Een setje kan ik leveren voor 41,50 euro netto, exl. verzendkosten, of kom langs voor montage en afstelling.
Saluut.

"Waar" of "Niet waar".

Is een televisie programma en soms wel leuk om te zien.

Waarom een veersysteem modificeren, hoofdreden is omdat de standaard teveel uit veert bij een grote belasting, en dit kan gevaarlijke situaties veroorzaken, en de veerweg is te lang, waardoor je contact verliest met het wegdek.

Waarom heb je een veersysteem nodig, omdat we vanwege de rolweerstand de banden hard oppompen, hierdoor maken we geen gebruik van de natuurlijke werking van de luchtkamer die in de band aanwezig is. Luchtvering werkt goed. Kijk maar naar vrachtwagens en auto’s, zelfs de Quattro heeft tegenwoordig luchtbalgen voor het veersysteem.

Een veersysteem met 2 veren, die elkaar tegenwerken en onder voorspanning gemonteerd zijn, voorkomen het teveel uit veren, en geven een snelle reactie als de condities van het wegdek hierom vragen. Doordat ze elkaar tegenwerken is het evenwicht weer snel in balans voor de volgende reactie.

Is het het ideale veersysteem, nee, het is een compromis. Vaak hebben we het over prijs/kwaliteit verhoudingen, dit een compromis, waarbij je met een relatieve kleine aanpassing een veiliger veersysteem hebt, die weinig tot geen onderhoud nodig heeft en bestaat uit weinig componenten die stuk kunnen gaan. Dus voor weinig geld, een stuk veiligheid en comfort erbij.

Is een brede band een demper op zich, ja, vooral als je de bandenspanning laag is. Geeft dit meer rolweerstand, ja. Willen we dat, nee.

Dus we hebben systeem nodig om de schokken door de harde band op te vangen, want dit vinden we comfortabel.

Zelf jaren gereden met de Swalbe Super Moto, een snelle band met een grote luchtkamer, vaak de bandenspanning boven de 5 bar gehad, want dat rijdt snel en sportief, alleen voel je goed hoe de weg conditie is. Deze week de Swalbe Almotion gemonteerd, want de oude is versleten en niet meer verkrijgbaar. Op 4 bar gezet, want de testresultaten van Wim geven aan dat hij dan de minste rolweerstand heeft. (Wim bedankt voor al je werk op dit gebied) Ik merk nu dat de band meer absorbeert dan de Super Moto, hierdoor heeft de vering minder te doen.

Is het Risse systeem het ideale? Ik weet het niet, voor mij is de prijs/kwaliteit verhouding niet goed. Hij is duurder en geeft niet veel meer veiligheid, daarnaast onderhoudt gevoeliger, en bij problemen heb je de luchtpomp nodig.

Slijt de ketting bij gebruik van het Risse systeem, ik denk van wel, levensduur van een ketting wordt bepaald door goede smering/onderhoud en een schone ruimte. Ook bij velomobielen die geen achtervering hebben slijt de ketting.

Is het handig om een mening van een ander “onzin” te noemen, met alle respect, vind het kras. Een band met een te lage bandenspanning geeft meer rolweerstand, zie bandentesten van Wim, maar volgt wel goed de weg conditie.  

Het grappige is dat alle systemen die de "Rotte Rijders" gebruiken in de youtube filmpjes bij mij uit de garage komen. (ook de Risse, is te koop) Ik had ze liggen, en ze wouden ze graag meenemen om uit te proberen, nou wie ben ik om dat tegen te houden.

Ik heb een ruilsysteem, na bestelling stuur ik je een gemodificeerde, en je stuurt je eigen veerpoot retour, die ik weer modificeer, weer klaar voor de volgende klant. Simpel als wat.

Saluut.

25 jaar velomobiel rijden.

November 1994 de Klassieker.

November 1994, de Alleweder is klaar voor gebruik en we laten hem trots aan de familie en omgeving zien. De eerste kilometers worden gereden en nu terug kijkend zijn het er aardig wat geworden.
Overzicht:
Alleweder, 8 jaar,          -/- 50.000 km
Quest 69, 5 jaar                  86.545 km
Quest 208, 1,5 jaar             16.435 km
Quest 327, 2 jaar                29.874 km
Quest 497, 4 jaar                44.298 km
Quest 755, nu                     43.334 km
Totaal nu                           270.486 km

Achterband verwisselen in Kallenbach Duitsland 2003

De eerste 8 jaar met de Alleweder, kwam ik niet aan dat gemiddelde, misschien 6.000 km per jaar, maar na de aanschaf van de 1ste Quest, ging het gemiddelde rap omhoog met als piek 24.000 km in 2007.

Dagelijks 85 km, met Parijs Brest Parijs als hoogtepunt.

Londen Edingburgh Londen 2013.

Parijs Brest Parijs 2015.

Altijd makkelijk, De Rond Velomobiel Service "Twente".

Start DCT 2012

Mijn eerste Quest (september 2002)  heb ik 5 jaar gehad, 86.545 mee gereden,  daarna heb ik regelmatig een nieuwe gehad, en degene die ik nu heb is van 2015.

Ben op zoek naar een vervanger en ik denk dat het niet weer een Quest zal zijn, er is tegenwoordig genoeg keus met aantrekkelijke voordelen,zeker met een lager eigen gewicht.

Een van de redenen om een velomobiel aan te schaffen is om geen 2de auto nodig te zijn, en omdat ik fietsen leuk vind, vooral hard fietsen.

In die 25 jaar is er veel gebeurd, de eerste keer op
de kant, kerst 2002, heeft me een paar tranen
gekost, maar voordeel was dat ik de Quest een mooie blauwe kleur kon geven.

Ik had de eerste winter gelijk al knipperlichten
gemonteerd ivm de veiligheid, handen zie je niet
in het donker was mijn devies.

Later kwamen daar de remlichten bij, dit gaf me
een veilig gevoel omdat men ziet wat je doet.
Tochten die me bij staan:
De jaarlijkse velomobiel tocht naar Giessen, vond ik erg gezellig, heb ik veel van geleerd, hoe je
lange tochten onderneemt.

De eerste keer dat ik 2 keer de Elfstedentocht heb gereden op 1 dag, en vanaf 2006 de randoneurstochten, sommige met succes, andere met voortijdige opgave of opgave  tijdens de tocht.

Het laat me nog steeds niet los, het is als een soort verslaving.

Wat zijn de plannen, zolang ik kan blijven fietsen wat woon werk verkeer betreft, jazeker, wat tochten betreft "ook", Grytsje gebruikt sinds 2015 ook een Quest, en vind het rijden samen met "mooi Twente" erg leuk.

Gezellig rustig tempo, en men wacht op elkaar.

Bedoeling is om De Rond Velomobiel Service "Twente", uit te breiden in activiteiten.

Zeker nu we over een 5tal jaren met pensioen gaan. 

Lekker op afspraak klussen aan Velomobielen.

Saluut.

Quest 327, 497 en 755 bij elkaar in de garage, van alle drie eigenaar.

Wordt ook wel Peter Ovaal genoemd.

Waar ik regelmatig mee gesproken heb.

Bijspijkerdag bij Velomobiel.nl.

Onder toeziend oog van Paulus.

Als hersteller van Velomobielen moet je af en toe zien dat je je kennis en kunde bijspijkert bij mensen die dit in overvloed hebben. Ben ook niet te beroerd om toe te geven dat we elke dag weer kunnen bijleren.

Deze keer wou ik graag een dagje meelopen bij Paulus om een paar dingen met hem te bespreken waar je als hersteller tegen aan loopt.

Paulus laat veel van zijn werk zien via internet, maar de dagelijkse praktijk verteld je net wat meer. Dus afspraak gemaakt en met goede moed richting Dronten vertrokken.
De hele dag bezig geweest met lamineren, plamuren en schuren en zoals Paulus het mooi uitdrukte, "je moet de bult en deuk begrijpen, lezen", zodat je de beste kuur kiest om hem te herstellen.

Al met al veel opgestoken, en een hele leuke leerzame dag gehad. Paulus en Velomobiel, bedankt voor deze mogelijkheid.
Saluut.

De "Rotte Rijders" op bezoek.

Een leuk stel.

Ik kreeg het verzoek om een set Rotor ovale kettingbladen te monteren in een Quest XS. Dat moet geen probleem zijn, dus een afspraak gemaakt met Hans dat hij welkom was in het mooie Lattrop om te genieten van het Twentse landschap.

Hans vond de afstand waarschijnlijk wat lang, want hij kwam niet alleen, Andre was er ook bij. Schijnbaar kan de een niet zonder de ander. Een erg gezellig stel.

Maar goed, de opzet was dat het alleen het monteren zou zijn van de Rotor kettingbladen, maar eerst de basic dingen, zit/staat de stoel goed, nee, staat de trapas op de juiste lengte, nee, heeft de ketting de juiste lengte, nee.

Dus voordat we toe waren aan het echte werk, was het lunchtijd. Hierna was het monteren, derailleur modificeren, afstellen en testen.
Wat opviel tijdens het werk, was dat één band een glad loopvlak had en de andere een ruw loopvlak, dan gaan bij mij gelijk een paar lampjes branden.

Na de testrit of alles goed schakelde en heel bleef, stond ik erop dat we de sporing zouden controleren, en wat bleek, Hans rijdt met uitspoor, goed voor de conditietraining maar het vreet banden en energie. vandaar het ruwe loopvlak van die ene band.

Na het afstellen naar toespoor, was het tijd om terug te gaan naar het westen omdat de bus op tijd terug moest zijn. Het liefst had ik gelijk één stuurstang gemodificeerd, maar daar was geen tijd meer voor. Geeft niet, hebben ze een reden om terug te komen.
Andre nog snel een gemodifiseerde achterdemper meegegeven in zijn Quest. Hierna koffie en de mannen uitgezwaaid.
Het was erg gezellig, en de mannen waren erg tevreden.
Dus: weer verlieten tevreden klanten het pand.

Hans heeft nog een filmpje op YouTube gezet van zijn eerste ritje, hij haalt behoorlijke snelheden.
Rotor QXL test rit in de XS.
Saluut.

Met "Mooi Twente" en vrouw door het veen.

Incl, hond.

 Afgelopen zaterdag samen met vrouw en hond(je) meegereden met de ligfietsclub "Mooi Twente".
Een redelijk groep, 13 personen stonden aan de start.

Zelf naar de start gefietst en Grytsje met de Quest op de auto, kon ik mijn energie wat kwijt, want tijdens de rondrit gaat het niet veel boven de 25 km.

Nog ff kletsen en info uitwisselen.

Het was mooi weer en erg gezellig, lekker bij praten met verschillende mensen, en de natuur is in Twente ook niet saai, al met al een leuke tocht en alle kilometers opgeteld, toch nog 145 km.
Saluut.

Goed gebruikt?

 

Ik gebruik al tijden F-lite's, eigenlijk zolang ze al bestaan. Jaartal weet ik eigenlijk niet meer, maar moet rond 2006 of zo geweest zijn dat ze op de markt kwamen. 

Heb er menigeen versleten, en deze is ook echt wel versleten.

Of te wel "goed gebruikt".

De F-lite's zijn bekend om de lage rolweerstand maar ook om de hoeveelheid lekke banden, (volgens sommige mensen)

Zelf heb ik daar eigenlijk weinig last van, heb soms maanden geen lekke band, en die keer dat er eentje lek is merk ik dat vaak als ik bij de fiets kom.

Ik denk dat dit komt doordat ik ze altijd gebruik tussen de 5,5 en 6 bar bandenspanning.

Dit geeft een strak rijgedrag, banden wringen niet in de bocht en hij veert niet veel in. en hierdoor blijven de steentje ook niet plakken aan/in de band, (mijn uitleg)

Doordat ik na de 300 km Boekelo geen brevet meer gereden heb, en nu dus ook geen Parijs Brest Parijs, is de controle loopvlak er wat bij gebleven, af en toe de banden weer op de goede spanning en daar bleef het bij de laatste maanden. Afgelopen woensdag op weg naar huis, hoorde ik ineens (vlap, tik, tik tik) in de wielkast en dacht, oke, stukje los rubber aan de band. En pats pssssssssst, in een keer plat.

Oke, fiets op 45 gr. en band eraf en nieuw setje erop en pompen. Tijdens het opruimen zag ik verschillende slijtplekken op het loopvlak. Hup spul in de fiets, thuis ff kijken.

Na het eten kijken en tjonge, die is goed gebruikt/versleten zeg, over de hele band is het loopvlak bij stukken helemaal weggesleten.

Ben altijd erg precies met het uitlijnen van de sporing en dat vertaald zich altijd terug in weinig tot geen slijtage banden en de energie die ik in de trappers stop ook vertaald wordt in snelheid en niet in weerstand van een verkeerde sporing.

Heb gelijk weer een nieuw setje in de fiets gelegd voor het geval er weer eens een bandje versleten is, (of lek) :-)

Saluut.

Friese FietsElfstedentocht en meerdaagse tochten.

5 uur, vlak voor de start

Pinkstermaandag is het weer Elfstedentocht fietsen, dit keer de 37ste keer. Jammer genoeg bleef de jeugd thuis.
Had een mooie vroege kaart geregeld, groep 2. Dat betekende vroeg uit bed, want ik zou thuis slapen.
Om kwart voor 3 gaat daarom dan de wekker, en  hup in de auto zodat we om 5 uur bij de start staan in Bolsward.
Een en ander is goed gelukt. Voordeel van alleen rijden is dat je met niemand rekening hoeft te houden en lekker achter een brede rug kan zitten, als het te hard waait of zo.

Het eerste uur bleef het redelijk droog, maar van 6 tot 8 uur regende het met bakken uit de koude noordelijke Friese wind. Brrrrr. Hier had ik niet op gerekend, had maar 2 laagjes kleren aan, zweetshirt en fietsshirt met arm en beenstukken. In korte tijd zeiknat, maar had het niet echt koud. Waarschijnlijk zijn de arm en beenstukken met fietsshirt dusdanig winddicht dat het laagje water op de huid blijft zitten en isoleert.

Na Dokkum komt de zon door en alles incl. jezelf droogt op en na Bolsward kunnen de arm en beenstukken uit, het wordt zelfs zweten. Vanaf Dokkum tot aan Stavoren hebben we wind mee.
In Stavoren ben ik een half uur te vroeg voor de tijdcontrole en kan zelfs even in de zon liggen.
Mmmmm dat is een stuk beter.
Met een stevige tegenwind terug naar Bolsward waar ik om kwart over 2 terug ben.

Al met al weer een leuke tocht, mensen ontmoet en gesproken, en dit keer gewoon mijn eigen gang gegaan. Hoop dat de jeugd volgend jaar meer gemotiveerd is.


Wat betreft de meerdaagse tochten heb ik besloten om daar mee te stoppen.
Parijs Brest Parijs ga ik niet rijden, 200 en 300 wel gereden, maar de 400 en 600 niet.
De beslissing is een proces, waar ik nog wel in zit, maar ik realiseerde me dat er een dwangmatigheid in zat, die me vaak meerdere maanden bezig hield.  En erger werd als er een tocht naderde.
Dit had uiteraard zijn invloed, waar ik niet tevreden/blij mee was.
Het gevolg was dan ook vaak een wisselend resultaat, wat de 1000+ tochten betreft.
Lichamelijk is het geen probleem, maar tussen de oren anders, en dat heeft invloed op het lichamelijke.

Laatste jaren duurde het herstel langer en bleven de pijntjes ook langer hangen, ik wil niet stoppen omdat het lichamelijk niet meer wil. daar wil ik niet op wachten, daarom nu deze beslissing.
Heb het 12 jaar gedaan met hele mooie momenten, die koester ik ook met veel warme gevoelens, daardoor is het ook jammer om te stoppen.
Maar we moeten ook wijs zijn, en verstandelijk/rationeel een keuze kunnen maken.
Er zijn meer leuke dingen in het leven die ook erg leuk zijn om te doen.
1 daagse tochten, s'morgens starten, s'avond thuis, zal ik met veel plezier blijven rijden.
Saluut.

Amstel Gold tocht 234 km

Zaterdag de Amstel Gold gereden, 234 km lang met de nodige bulten, voor de aardigheid zet ik de info hier even op een rijtje.

Geulhemmerberg   8.0%   5 km
Maasberg               8,0%    22 km
Absteeg                  7,5%   34 km
Lange Raarberg      6,6%   42 km
Midweg                  6,6%   74 km
Fromberg                8,0%   79 km
Koulenbergseweg  10,7%  82 km
Geulheemerberg     8,0%   96 km
Bemelerberg          7,0%   102 km
Heiweg                  9,2%   123 km
Bukel                     5,9%   127 km
Loorberg                8,6%   147 km
Camerig                 7,7%   161 km
Gemmenicherweg 12,9%  170 km
Drielandenpunt      8,8%   172 km
Kruisberg              15,5%   193 km
Eyserbosweg        17,1%   195 km
Huls                       9,5%   201 km
Midweg                 8,2%   211 km
Fromberg               8,0%   217 km
Keutenberg           16,0%   222 km
Cauberg                13,1%   232 km

In totaal zijn het 3140 hoogtemeters, waarbij de eerste 100 km, 1000 hoogtemeters heeft en de rest zit in de rest, de percentage's zijn gemiddelde.
Als je de 2de keer de Geulhemmerberg opgaat heb je de eerste 100 km gehad.
Verschillende bulten kom je 2 keer tegen op de route, dat zijn de Fromberg en de Geulhemmerberg,
Drielandenpunt is met 325 mtr. het hoogste punt.
Ben om 20 voor 7 gestart en was om 20 over 5 terug met een gem. van 25,1 km, max 84 km, en laagste 5 km.
Tot zover de statische gegevens.

Hoe beleef je zoiets:
Filmpje geeft je een eerste indruk, had jammer genoeg stabilisatie uitstaan.
Het is een gezellige drukte, en omdat je een afwijkend vervoersmiddel gebruikt trek je de nodige aandacht, wat dit keer opviel, is dat er veel wielrenners voorbij kwamen tijdens de klimmen met de duim omhoog en zeiden dat ze respect hadden voor de manier hadden waarop. Dit heb ik de vorige keren niet zo ervaren.

Het is dit keer erg warm, en daar had ik halverwege behoorlijk last van, vooral tijdens het klimmen natuurlijk, ik had mijn eerste bidon een minerale tablet erin gedaan, en met de 2de niet, waarna ik veel last kreeg van brandende spieren in de bovenbenen, zelfs in mijn heupen voelde ik het, de 3de bidon weer een tablet erin en het ging daarna een stuk beter. Normaal moet ik niet elke keer een tablet nemen, wordt het me te zoet, maar nu, met die warmte is het beter om het elke keer te doen.

Halverwege heb ik echt gespeeld met de gedachte om er 200 km van te maken of vlak bij het logeeradres te stoppen, dit kan want je rijdt de hele tijd om Valkenburg heen. Maar tijdens het drinken van de 3de bidon ging het veel beter, waardoor ik doorgegaan ben.

Vlak na de start heb je de Geulhemmerberg, in 2015 ging het daar mis bij me, en vorig jaar bij Tom, dus ik was erop gebrand dat het nu wel goed zou gaan, tijdens het terugschakelen hoorde ik 2 grote knallen, maar het ging goed, later heb ik het nog een keer gehad, ketting springt dan achter over de cassette heen, omdat hij nog niet in het tandwiel ligt, zet net even te vlug druk op de trappers. Gaat hij springen.  Er kwamen wel 2 rijders naast me rijden, met de vraag of alles goed gaat, want het geeft een rot knal onderuit de body.

Tijdens het klimmen komen de groepen voorbij en tijdens het afdalen ga je hun weer voorbij, en op het vlakke kun je hele groepen inhalen. Vind dat wel leuk, want je krijgt zo ook wel heen en weer opmerkingen en daar kun je dan weer op reageren. Geen rare reactie's gehad.
Op gezette afstanden heb je verzorgingsposten waar je van alles kunt krijgen, goed geregeld.

Dames met panne

Zuid Limburg is een mooi gebied, maar niks is er vlak, het blijft de hele tijd op en neer gaan. Tussen de bulten is het motto herstellen en tijdens het klimmen loopt de hartslag regelmatig naar 170, zelfs 172 heb ik gezien. Maar de ovale tandwielen zorgen ervoor dat ik kan blijven draaien, alleen bij 15% of meer wordt het stoempen.

Vlak voor het drielandenpunt wordt de warmte me gek, en ik stop in Belgie bij een bewoner die bezig is om 2 meisjes te helpen met hun fiets, ik mag gebruik maken van de waterkraan om het hoofd en voeten te koelen, man wat lekker is dat. Grappige is dat de meisjes uit Friesland komen, dus kon weer even Fries praten, :-) in Belgie :-) moet je de humor van inzien. :-)

Na het drielandenpunt komen de zwaarste klimmen en het vervelende is dat ze vlak achter elkaar zitten,  Kruisberg en Eyserbosweg zitten binnen 2 km. Waarbij de Eyserbosweg best wel een lang stuk is. Dat viel niet mee. Voelde de benen nu wel beter, maar het liep niet echt lekker, je voelt niet echt wat er aan de hand is maar later bleek dat ik met een leegloper rond reed. Nu weet ik dat het een lekke plakker is geweest.

Drielandenpunt

Bij het opdraaien van de Keutenberg was er een toeschouwer die het vuile werk niet schuwde en me het steilste stuk op gedrukt heeft, bedankt man, Tom brak daar voor de 3de keer zijn ketting vorig jaar. Bij het opdraaien van de Cauberg merkte ik weer dat hij niet lekker stuurde, maar door al die schellinkjes merk je niet zo snel dat je een leegloper hebt. Op het vlakke heb je dat sneller in de gaten. Maar goed, na de Cauberg is het nog een klein stukje naar de finish, en op de een of andere manier pers ik er nog een 54 km top uit.
Na de finisch krijgt iedereen dezelfde medaille, en kan een gratis energiepakket afhalen.
Wat een drukte daar, snel de zaken afgehandeld en op huis aan, er wacht me nog een autorit van 3 uur.

Afgelopen zondag, gekeken naar de race en dan zie je de route in grote gedeeltes terug, en dat is erg leuk, je weet ook waar het zwaar is en als je dan de hellingen ziet waar je zelf lang gereden bent, denk je, phoe best wel steil. Maar wat gaan die mannen hard omhoog zeg, petje af hoor.
De eindsprint is nu al legendarisch van M. van der Poel, onvoorstelbaar. Jammer dat hij gaat mountainbiken.
Saluut.

Amstel Gold toertocht 2019

Film wat door de organisatie aangeboden wordt na deelname.

Na de wat teleurstellende deelname in 2018, afgelopen najaar weer aangemeld voor de toertocht, maar na enige tijd bericht dat we uitgeloot zijn, oke, dan maar aanmelden voor de reservelijst, je weet maar nooit.

2 weken terug mijn buurman verteld dat het vinden van een kaart wel lastig is, zegt hij dat ik wel op zijn kaart kan rijden, nou dat laat je niet lopen. Maar na bezoek van de website blijkt het tegenwoordig niet zo makkelijk om op een kaart van een ander te rijden. Dit jaar voor het eerst moet dat via de organisatie en kan het alleen als je op de reservelijst staat.

Bij het ophalen van de startkaart moet je je legitimeren, en bij constatering van fraude wordt je gelijk uitgesloten voor meerdere jaren. In 2015 heb ik onder een andere naam gereden, kaart overnemen en voor de rest niet moeilijk doen, maar het gewijzigde beleid zal wel te maken hebben met traceerbaarheid, veiligheid en verantwoordelijkheid.

Je rijdt met een transponder die alles registreert, en bij calamiteiten is het wel makkelijk als alles klopt. Ook voor de organisatie. Maar goed, ik stond op de reservelijst, dus dat is geregeld.
Nu lijkt het mooi weer te worden tijdens het paasweekend, als er ook geen mechanische storingen optreden kan het zaterdag best een leuke tocht worden :-)
Saluut.

Klopt de data?

Onlangs de actie camera van Garmin aangeschaft en ben nu deze volop aan het uitproberen.
Met een volle accu naar het werk, met de bedoeling om na het werk een extra rondje te rijden voordat ik zou gaan eten bij mijn dochter in Oldenzaal.
Tijdens de rit de hele tijd de camera aangehad en toen ik bij mijn dochter was, was de accu leeg na een totaal tijd van 1,5 uur gebruik die dag, en benieuwd hoe de data eruit zou zien.
Na een hele dag werken en druk zijn met van alles en nog wat, ben ik soms best wel toe aan een fris fietsritje. Even de adrenaline uit je lijf trappen.

Na het heerlijke eten naar huis fietsen en na douchen en zo de camera aangesloten op de computer om te kijken hoe een en ander eruit ziet. Ik was redelijk verbaasd want de totaal tijd stond op 1 uur en 6 min, met een totale afstand van 54 kilometer, het drong niet gelijk tot me door, maar opeens dacht ik, klopt dit wel, dat is, ff rekenen, bijna 50 km gemiddeld. Dit kan niet waar zijn.

Was mijn kruissnelheid tijdens de rit vaak boven de 50, maar niet 55+ wat je moet rijden om dit te bereiken, de dag erna de rit via Garmin MapSourse uitgetekend via een track, en daarbij is de totale afstand 47 km. Dan is het gemiddelde overall 44 km, oke, dacht ik, dit is wat bij me past, en ook bij de kruissnelheid die ik heb gereden.

Heb een filmpje gemaakt met kleine korte stukjes van de rit, met wel een track van de hele route rechtsboven in.  Jammer is wel dat het filmpje niet groter mag zijn dan 100mb, door alle info die erbij staat is dat snel vol. Ik zie ook filmpjes op blogspots staan die veel langer zijn, maar waar geen extra info bij weergegeven wordt, zoals snelheid en dergelijke.
Filmpjes met data vind ik wel veel interessanter om te zien.

Maar eens navragen bij Garmin hoe het kan, want de camera pakt alle gegevens van de satellieten die boven ons hangen.
Saluut

Meten is weten, gissen is missen, jammer maar waar!

Hieronder het verhaal van Jaap Bouwman, jammer maar waar gebeurd, na verkeerde her montage van de fietsdealer, gelukkig heeft Jaap de handdoek niet in de ring gegooid maar gekeken wat er fout zou kunnen zijn.

METEN IS WETEN: het effect van ovale tandbladen.

Door Jaap Bouman.

Zoals de meesten van jullie weten, zie ik het als een sportieve uitdaging te

blijven randonneren, juist bij het ouder worden(nu 77). In 2007 en 2009 reed ik

PBP en LEL binnen de limiet uit. In 2011 en 2015 lukte dat niet. Voor 2019 sta ik

opnieuw ingeschreven bij PBP met 90 uur voor “vélos spéciaux” (waaronder

mijn ligfiets M5-CHR). 

Deze winter rees bij mij twijfel of mijn ovale tandbladen wel goed stonden

afgesteld (knieklachten). Mijn kennis van mechanica is 60 jaar na de hbs

behoorlijk weggezakt en het kostte mij enkele dagen studeren om mijn

vermoeden te doen groeien, dat ze verkeerd stonden. 

Kort na het juist bevestigen (4 jaar geleden door Peter de Rond) had ik een carbon

beschermring laten monteren en helaas níet opgemerkt dat het ovale tandblad

daarbij 72º gedraaid was (1/5 van 360º).

Dus 4 jaar later en 30.000 km verder en 2 jaar knieklachten.

Rechts leek de oplossing nabij! Vlak voor de start van Zwolle 200 bevestigde 

Peter met één blik op mijn ovale tandblad dat mijn vermoeden juist was. 

De volgende zaterdag zat ik vanuit Zeeland met een “vrij-reizen-dag” en met 

ligfiets om 6 uur in de trein op weg naar Almelo. 

Daar was het nog een uurtje fietsen naar Lattrop aan de Duitse grens. 

Peter stelde de tandbladen juist af en een uur later

reed ik blijmoedig terug naar Almelo. Het voelde “anders” en het leek wel of ik

sneller reed…. Verbeelding? Volgens Peter de Rond is dat een bekend

fenomeen na overstappen op ovale bladen. In een schriftje houd ik al mijn

gereden tochten bij. In mijn enthousiasme wilde ik niet over één nacht ijs gaan

en besloot ik om ruim één maand vóór en ruim één maand ná het correct

plaatsen de totalen te vergelijken:

Vóór: 900 km (afgerond) met 22,8 km/uur (over heel 2018 22,7 km/uur)

Ná : 900 km (afgerond) met 23,9 km/uur. Tel uit je winst!

Bovendien zijn de klachten en het dik worden van mijn rechter knie

verminderd. Maar de GROTE VERRASSING kwam pas, toen ik het aantal 

verbruikte Kcal ging vergelijken. Ik rijd altijd met hartslagmeter (en op advies

van Robert Carlier op gewenste hartslag i.p.v. gewenste km/uur) die

automatisch het verbruikte aantal Kcal berekent:

Vóór: 13.400 Kcal

Ná : 12.200 Kcal (afgerond)

Dus globaal rijd ik 1 km/uur sneller en verbruik ik 1000 Kcal minder over 900

km. Vergelijk dat met het brandstofverbruik van een auto als je 130 of 100

km/uur rijdt! Nu begrijp ik dat Chris Froome en Marianne Vos (beiden rijden

“ovaal”) aan het eind van de rit meer energie over hebben dan hun

concurrenten!

Jaap Bouman.

ps. Peter de Rond bedankt!

Naschrift, uitleg

Met een juiste afstelling heb je niet alleen 4 %meer vermogen op de ketting, maar ook 9% minder melkzuur in je lichaam, en daarnaast ga je gebruik maken van een derde spiergroep, dus de belasting verdeelt zich ook beter over de spieren. Al met al verbeteringen, en minder belasting. 

Veel gebruikers geven aan dat het natuurlijker aanvoelt, dit komt doordat je op de dode punten (onder en bovenin) een kleinere radius hebt, afstand ketting trapas is kleiner, hierdoor ga daar veel makkelijker doorheen. en wanneer je verticaal beweegt met je trapper, je de grootste radius, afstand ketting, trapas is groter, je juist sterker bent en veel vermogen kwijt kunt. 

Dit geeft een hogere cadans en hierdoor lagere belasting van je gewrichten, vooral mensen met gewricht klachten geven later aan dat dit alleen al veel meer fietsplezier geeft, dus als je het gedoe over vermogen, snelheid en melkzuur je niet interesseert, dan kun je langer doorgaan met fietsen omdat je bewegingsapparaat minder slijt door de jaren, en dat is ook een zeer waardevol pluspunt.

Jaap schrijft over 1,1 km verschil in gem. snelheid, moet je eens bedenken wat dat betekend, dat is 5% sneller. Lijkt zo weinig, maar als ik 40km gem. rij, wat geen probleem is, ga ik 2 km sneller. Dat zijn heel wat rondjes op een wielerbaan. Of ik kies ervoor om met dezelfde snelheid te rijden maar veel frisser uit de fiets te komen.
Voor Jaap is die 1,1 km snelheid bij PBP gewoon 3 uur minder fietsen.

Saluut.

Bemiddeling in verkoop van uw Velomobiel! Vermittlung beim verkauf von Velomobil!

Heb je een velomobiel staan die je wilt verkopen  maar de stap ernaar toe is moeilijk te zetten?

Ik kan je helpen…

Hoe ga ik te werk:

Ik maak  in overleg met jou je velomobiel verkoop gereed van begin tot eind. Dit houdt in dat ik ervoor zorg draag dat de fiets technisch goed is gekeurd en bemiddel in de verkoop.

Bij verkoop zal ik de fiets afstellen op de nieuwe eigenaar.  Op deze manier verkopen geeft dit de koper het vertrouwen dat hij een velomobiel koopt die hem nog vele plezierige kilometers verschaft.

Voor verdere informatie stuur me een email of geef een belletje.

Saluut.

Haben Sie ein Velomobil, das Sie verkaugen möchten, aber der Schritt dahin ist schwer su setzen?

Ich kann Ihnen helfen…

Ich werde Ihren Velomobilverkauf in Absprache mit Ihnen vorbereiten. Das heißt, ich versichere, dass das Fahrrad Verkauf technisch geprüft ist und vermittele bei der Verkauf..

Beim Verkauf werde ich das Fahrrad an den neuen Besitzer anpassen. Der Verkauf auf diese Weise gibt dem KÁufer das Vertrauen, dass er ein Velomobil kauft, das ihm viele angenehme Kilometer bietet..

Für weitere Informationen senden Sie mi reine E-Mail oder rufen Sie an.

Gruß.

Brevet Boekelo 300 km, gejaagd door de wind.

Na aanmelding voor PBP 2019 moet er nog het nodige gedaan worden en dat betekend dat er minimaal 4 brevetten gereden moeten worden om te laten zien dat je het aankunt.
200 km, 300 km, 400 km en een 600 km brevet, afgelopen weekend was het 300 km brevet aan de buurt.

Was het 1ste brevet een winderige rit met veel nieuwe ervaringen, nou deze was er ook eentje, niet vanwege de kilometers maar ook door de verscheidenheid aan weertypes. En andere extra's.
Ook heb ik nu de actie camera gebruikt en de filmpjes aan elkaar geplakt. Het is nog niet subliem wat het geworden is, maar een eerste begin. Lopen leer je ook door vallen en opstaan.

Dit is de link naar Youtube voor de lange versie van de bewegende beelden. 
Het blijkt zo te zijn dat blogspot maar tot 100MB gaat wat video betreft, dus ik heb de korte versie flink moeten bijsnijden. :-(

De weersverwachtingen zijn niet geweldig maar redelijk veel wind uit het westen en af en toe een bui, ach denk je dan, moet lukken. Erger dan bij de 200 km zal het vast niet zijn. Doordat ik naar de start fiets en terug, is de totale afstand toch een 385 km geworden, bijna een verdubbeling van de het 200 km brevet.

Om 9 uur is de start en het wemelt er al vroeg van de fietsers, wel 109 vertelde Gert later. Grote opkomst, 10 jaar terug wel eens met 3 deelnemers een brevet gereden. De wind is guur, maar droog, we gaan los en al snel zie ik alleen maar fietsers in mijn spiegel en niemand voor me, dit blijft zo de rest van de tocht. Door Deventer en over de Veluwe rijdt het wel lekker door en de wind zorgt ervoor dat de snelheid rond de 36 blijft hangen, maar schiet toch lekker op. In Harderwijk wordt er gelukkig net op tijd een automobilist wakker, en stopt nog voordat we elkaar raken.

Ik heb al menig stukje gefilmd, en ga proberen om een indruk van de route te geven. Als de route de Flevopolder ingaat komt het echte werk aan de beurt, eerste stuk geen probleem, maar de Knardijk geeft toch de nodige problemen om de fiets op de dijk te houden, weer zoveel mogelijk links zitten en het zwaartepunt verleggen. Het is een hoge dijk, en het lokt me niet om eraf te rollen. Na 120 km is daar Haje, controlepunt, bakje koffie en appelgebak, lekker. 10 min. na binnenkomst komt Peter Coppens uit België ook binnen en verteld dat hij 20 min. te laat gestart is, hij wil voor donker terug zijn, dus gaat snel weer door.

Als ik verder ga, zijn er nog 2 andere DF rijders binnengekomen, het zijn de laatste mede deelnemers die ik zie, op de knardijk staat weer veel wind van links, en als ik bij Lelystad linksaf  de IJsselmeerdijk op wil draaien, wil de Quest bijna niet draaien, wat een wind. Met hartslag rond de 160 gaat het op Almere aan, en het lukt om boven de 30 te rijden, het schommelt tussen 30 en 33 km afhankelijk van de windkracht, tjonge, dit is echt werken om vooruit te komen. De buien worden ook talrijker, en ik kan nog een beetje schuilen achter mijn XXXL windscherm. Menigmaal wordt hij plat geblazen door de sterke tegenwind.

Vlak voor Almere gaan we linksaf de dijk af en geloof me, ik vind het niet erg. Door de bossen van Almere merk ik dat de fiets steeds slechter door de bocht wil, dus een leegloper. Daar is dus de traditionele lekke band, tot mijn schrik krijg ik het Franse ventieldopje niet los, en heb geen tangetje bij me, ook niet iets scherps waarmee ik de band echt kan lek prikken, want hij is te slap om verder te rijden, maar te hard om hem eraf te krijgen, vet balen dus. Maar er komen 3 mannen aanlopen van Turkse of Marokkaanse afkomst en ik vraag of ze iets bij zich hebben, uiteindelijk heeft eentje het idee wat helpt en het probleem is opgelost, snel nieuw materiaal erop en Peter kan weer verder, ik bedankt de mannen hartelijk in het Nederlands.

Als ik Almere achter me laat en in een rechte lijn naar Nijkerk fiets komt er een hagelbui aan met flink wat windstoten, het lukt me om 50 te rijden zonder bijna te trappen, af en toe neigt de fiets naar pootje lichten, maar door de ervaringen gaat het goed en het zwaartepunt help om op 3 wielen te blijven rijden. Als ik de polder uitga wordt het een stuk makkelijker, en komt de wind meer van achteren, kans op kantelen is weg, dus nu kan ik ook wat herstellen van de inspanningen tegen de wind in.

Op de Veluwe liggen de fietspaden vol met takken, dus het is constant slalommen om de takken heen en ook de 2de lekke band dient zich aan. Al met al heeft dit toch wel 45 min tijd gekost, voor donker terug in Boekelo is hiermee verkeken. In Otterlo neem ik een cola, en ga snel weer door nadat het thuisfront een apje gehad heeft hoe het gaat.

Ik passeer het Veluwe natuurpark aan de zuidkant, waar we 4 weken terug ook langs fietste en gaan op de postbank af via Arnhem, hier moet het nodige klimwerk verricht worden. Dit gaat redelijk en de afdalingen gaan op 2 plekken nog net goed. 1 keer op 2 wielen door een linkerbocht en 1 keer me bijna verremd. Ik kom hier voor de 2de keer, en de weg is wat gladder door de regen. Volgende keer wat beter opletten.

Avondzicht bij Zutphen.

Na de postbank gaat het op Zutphen aan, en is het eigenlijk freewheelen naar Boekelo, wind in de rug en het zijn lange rechte stukken die voor de fiets verschijnen, ondertussen wordt het donker, en ik laat mijn dagrij verlichting zo lang mogelijk aanstaan, geeft nog aardig licht in het donker, zo kun je mooi wat oefenen met het sparen van je accu.
Al met al ben ik 5 voor 8 terug in Boekelo, waar ik net een uitvaller tref die op de knardijk zijn Waterloo gevonden heeft, niet te doen zei hij, hij had ook een racefietser zien schuilen achter een auto, maar daar wordt je ook niet warm van zei hij.
Teller staat op 310 km, met 9 en half uur fietstijd komt het gem. uit op 32.6, gezien de omstandigheden en de hoogtemeters ben ik niet ontevreden.
Saluut.

En weer verliet een tevreden klant het pand.

Weer als in nieuwstaat.

De laatste tijd een paar keer een velomobiel voorzien van een nieuw laagje verf, bijgespoten op de beschadigingen die veroorzaakt worden bij een schuiver op de zijkant, maar nu een aanvraag voor een body reparatie en overspuiten van een hele Strada.
De eigenaar had een ongeluk gehad met een tweewieler waarbij de fietser rechtsvoor binnenkwam in de Strada.

Na het bekijken van het foto materiaal een afspraak gemaakt en begonnen aan de klus, naast het herstellen van de body ook gelijk groot mechanisch onderhoud, want ja de top moet er toch af, en dan kun je gelijk overal makkelijk bij.
Het lastige van de reparatie is dat de randen, van zowel de body als de kop kapot zijn en aan de onderkant mist een stuk.

Al met al een hele klus, maar met een paar extra vrije senior dagen van het werk, is het gelukt om het in een redelijk korte tijd te klaren. Gelijk ook de Strada voorzien van dagrijverlichting, wat een duidelijke wens was van de eigenaar.

Net na de aanrijding.

Op de foto van net na de aanrijding is goed te zien dat de neus redelijk veel schade en scheuren heeft.
Heb je schade of is je velomobiel toe aan onderhoud, neem gerust contact op.
Saluut.

Tip top.

Parijs Brest Parijs 2019

Het is gelukt.
De aanmelding is gedaan en we kunnen de brevetten rijden om van de zomer de inschrijving definitief  te maken.
De populariteit van PBP stijgt elke 4 jaar zodanig dat je het jaar voorgaande aan PBP nu ook al brevetten moet rijden om je te kunnen aanmelden.
Aantal deelnemers is normaal ongeveer 6500, dit jaar zijn ze naar 7500 gegaan vanwege de animo tijdens de voorinschrijving.
De verwachting was dat je een 400km brevet in het voorgaande jaar zou moeten rijden om je te kunnen inrijden, ik had per ongeluk alleen een officiële 300km gereden, want ik had Merselo Verona op het programma staan, en verwacht dat dat wel zou lukken, maar zulke ritten zijn geen één twéétje.

Na de inschrijving van degene die 400km gereden hadden heeft de organisatie besloten om het aantal te verhogen naar 7500 waardoor er weer ruimte was, afgelopen zondag zat ik dan ook klaar om 12 uur s'nacht, om in te schrijven.
Nu zijn er nog ongeveer 1000 plekken over voor degene die één 200km brevet gereden hebben, of helemaal geen officieel brevet gereden hebben in 2018.
Verwachting is dat er weinig plekken over zullen zijn voor degene die niet gereden hebben.

Maar misschien gaan ze het aantal nog verhogen.
Zelf heb ik gekozen voor de 90 uur groep die in de namiddag start, de 2 vorige edities elke keer gestart om 5 uur in de ochtend, met het gevolg dat de meute voor je zit, en je terugkomt in de vroege ochtend, en in het donker, niet veel aan, vooral 2015 was ongezellig en koud.
2007 en 2015 deed ik er 3 volle dagen over, 76 en 72 uur, als dat nu weer lukt kom ik terug in de eind van de middag/begin avond. is wat gezelliger, en ik start nu voor de meute uit, dat betekend wel gelijk de nacht in, maar veel rustiger op de, en voldoende slaapgelegenheid op de controleposten.

De stukken die ik de vorige keren in het donker heb gereden, rijdt ik nu overdag, is ook wel aardig.
Planning is om door te rijden naar Brest, daar flink te slapen en dan terug. vorige keren was ik daar na 32 uur fietsen, dus kom daar nu rond middernacht aan.
Maar goed, eerste de brevetten rijden, de 200km zit in de pocket, volgende week zaterdag de 300km van Boekelo.
Saluut.

Garmin Virb Ultra 30 camera.

Al een tijdje zocht ik al een camera voor bewegend beeld, foto's is leuk maar bewegend beeld is leuker en zeker als je ook de waardes kunt zien, zoals snelheid en dergelijke, want dat maakt het allemaal net iets interessanter. Garmin heeft ook stabilisatie in het beeld en je kunt er zelfs mee onder water fietsen, maar dat is niet de bedoeling 😃

Garmin heeft zo'n camera, maar met alle toeters en bellen, best wel prijzig, dus goed marktplaats in de gaten houden, dan moet het lukken. en 2 weken terug beet, hij stond net op marktplaats en gelijk gebeld, want dat bieden schiet niet op. Gevraagd naar uiterste prijs en gekocht, er zit zelfs nog garantie op.

Het filmpje is een stukje woon-werk verkeer en alles is  nog niet goed ingeregeld, dus af en toe mis je de waardes in beeld, maar dat komt wel goed. Ook moet de camera nog een vaste positie hebben, nu los uit de hand gefilmd met zo'n stick.

De bedoeling is om de tochten zo te gaan verslaan, en vast te leggen.
Ben benieuwd hoe het gaat worden
Saluut

200km gejaagd door de wind

Route en hoogtemeters

Ter voorbereiding van PBP 2019 moeten er weer de nodige brevetten gereden worden en op de agenda staat de 200 km van Zwolle. PBP meerijden is nog afwachten, want ik heb alleen een 300 km van vorig jaar staan die meetelt, en hopen dat er nog plek is als ik mag inschrijven want de animo is erg groot voor deze uitvoering.
De weersverwachting is dat er nogal wat wind staat, zuid, zuidwest, aan de kust 8 tot 9.
Windkracht 8 is nog te doen, maar opletten, en aangezien het open stuk Deventer Zwolle over de IJsseldijk gaat, is een wind in de rug wel lekker.

Dat het behoorlijk waait blijkt wel s'morgens, als ik met de fiets op de auto tijdens het passeren van een tegemoetkomende vrachtwagen merk dat de wind de Quest gewoon een stukje optilt tegen de sponsrubbers in die in de veerpoten zitten. Tjonge, niet eerder meegemaakt, door het dakraam zie ik dat een wieldoekje los geraakt is en naar buiten komt. Even stoppen om het wieldoekje te redden.

In Zwolle is het aardig druk, ongeveer 90 deelnemers die de wind gaan trotseren, brevetten trekken steeds meer deelnemers, ik zie maar 4 velomobielen, dat is in Zwolle wel eens anders geweest.
Gerrit Schotman zwaait ons uit en we gaan los, Ymte is net op tijd, om zijn startkaart te halen en sluit ook aan. Ik heb de kap thuis gelaten, met die wind, vind ik open rijden veiliger. De eerste 5 kilometers zijn nodig om de racefietsers in te halen en daarna zien we alleen nog een 3-tal af en toe bij de controle's, Dirk Drost rijdt nu met een M5 tweewieler, na verkoop van zijn Quest en blijft ook aardig in de buurt.

Het eerste stuk praten we wat en genieten van de veluwe en omdat we naar het westen/zuiden rijden hebben we niet zoveel last van de tegenwind, want op de veluwe heb je veel bos, de open stukken vertellen ons weer hoe hard het waait.  De eerste controle is in Uddel, en als we weer weggaan komt het 3-tal net aanrijden. Bij de 2de controle is dat net zo als we weggaan na koffie en appelgebak komen ze net aanrijden.

De fietspaden liggen echt bezaaid met takjes/takken en de rest wat van bomen kan waaien, ook de denneappels liggen overal, af en toe moet je er omheen slalommen. De onderkant van de Quest krijgt best wel klappen. Na de 2de controle komen we meer in open gebied en merken we de wind meer. Op een gegeven moment rijdt Ymte voor me in een draaikolk van wind, bladeren en ander spul.
Heel apart, de windhoos gaat dezelfde kant op en ik zie hem verschillende seconden midden in de windhoos fietsen, in mijn verbeelding zie ik hem al opstijgen:-) Heel apart, jammer dat het niet op film staat. moet toch maar een desk camp aanschaffen. Ymte vertelde later dat hij het wel gemerkt had, want de bladeren vielen in de fiets.

De Elfstedentocht ook met Ymte gereden, en het meeste rij ik voorop, kan ik het tempo bepalen. Als ik alleen rijdt, het mijn hartslag vaak tussen 140/150, maar met Ymte is het 150/160. Dus uit voorzorg maar op kop, want achter Ymte wordt het 160/170 en dat is voor 200 km teveel.
Voor Deventer moeten we ook over een dijk, en nu is het oppassen geblazen want de wind komt echt hart vanuit links, zaak is zoveel mogelijk links houden, zodat er ruimte is om de druk eraf te halen als de fiets gaat kantelen, draaien we voor de wind dan hoef je niet zoveel te doen.

Tijdens de controle in Deventer zeg ik bij het wegrijden, als het te gek gaat trek ik aan de rem. Veiligheid voor alles, Het is 46 km naar Zwolle en ongeveer 30 km IJsseldijk, Het wordt een stuk van zeilen, sturen en remmen, eigenlijk niet zoveel getrapt. Al snel heb ik in de gaten dat het zwaartepunt naar links moet, ik haal links de schoudersteun eruit en ga met mijn schouderblad tussen de stoel en body zitten, mijn hoofd zit bijna buiten het instapgat. Ik merk dat dit veel stabiliteit en betere/rustiger wegligging geeft. De Quest wil bijna niet een linkerbocht in, het is remmen en zorgen dat het met gepaste snelheid gaat, dan lukt het. Bij sommige windvlagen stuur ik echt naar links, om hem recht te houden.
Een paar keer het gevoel dat de wielen er bijna dwars onderstaan. Hele stukken niet hoeven trappen, terwijl er wel 40 tot 50 op de teller staat. Terwijl ik zo aan de linkerkant hang, gaat toch het linkerwiel omhoog, door mijn ervaring met windsurfen, schrik ik daar niet van en laat hem rustig doorrollen. Ymte gaf aan dat het wel een leuk gezicht is. Ook hij heeft wieltje gelicht. Vlak voor Zwolle nog pal tegen de wind in en dat is wel trappen hoor.

Ymte verloor op de dijk zijn windschermpje en ook zijn pet is 1 keer weggewaaid op de veluwe, maar die kon hij weer terughalen, mijn XXL windscherm is blijven zitten en met wind mee zag je het als een fok bollen door de wind. Al met al een hele ervaring dat stukje dijk, nog nooit zoiets meegemaakt, en we zijn veilig overgekomen, maar het was kantje randje.

Net na 3 uur zijn we terug in Zwolle, waar Eva ons het laatste stempeltje geeft en we op huis aankunnen. Bijna 197 km in 5 uur 25 min. geeft een gemiddelde van 36.3 km, dat is nogal sneller dan de 200 km Elfstedentocht, ondanks de hoogtemeters en de wind.
Saluut.

Winter fiets Elfstedentocht 2019

Klaar maken voor de start

 Tjonge, zo sta je bij de 1ste uitvoering in 2014, en zo sta je bij de 5de uitvoering aan de start.
Met andere woorden, dit is de 5de keer dat we aan de start staan in Leeuwarden voor de winter uitvoering/versie.
Al veel is hetzelfde, maar deze keer is het weer gewoon mild te noemen, weinig wind en in de loop van de dag gaat de temperatuur zelfs naar 5 tot 6 gr.  De nacht doorgebracht bij Tom die zich wel heeft aangemeld maar in overleg met zijn lichaam besloten heeft om niet te gaan. Jammer voor mij, maar soms is dat een wijs besluit.

Ik ben mooi op tijd, en na een kort wc bezoekje kan ik gelijk de hal in om klaar te staan voor de start, het valt me op dat er weinig velomobielen aanwezig zijn, maar degene die er zijn, daar ken ik er wel een paar van, Martin de Haan is er een van, en heeft zijn Quest overgespoten na een ongelukje, dus de pompeblêden Quest is niet meer. Ook zie ik Cees in zijn Viking Quest als Noord Hollander.

Om 7 uur gaan we los en ik fiets achter Martin aan, want hij weet een strakke alternatieve route naar Sneek. Ik ga dit vaker dat doen tijdens de tocht, wat niet korter is, maar wel vlotter fietst. Vooral langs de kanalen en vaarten zijn de smalle fietspaden niet altijd handig met een velomobiel.

In Sneek is de start van de 7 stedentocht al geweest, dus we halen fietsers en steppers in, vooral de steppers hebben een uitdaging want dat gaat niet zo snel, toch zijn het al hele groepen die dit zo doen. Deze keer heb ik besloten om het wat rustiger aan te doen, en kijken hoe het gaat, mijn ervaring is dat dit wel goed bevalt, maar je komt een beetje op slot te zitten wat tempo betreft, en er moet iets gebeuren wil je er wakker/los van komen.

Na Rijs zie ik iets in de spiegel naderen, het lijkt in eerste instantie een auto, maar nee, het lijkt er niet op, 1 koplamp, laag bij de grond, maar het haalt wel snel in, wat is het dan wel, als het voertuig dichterbij komt, gaat de weg omhoog en dan zie ik de kleur blaauw met het silhouet van een df.
Verrek, dat moet Ymte zijn, ik ben gelijk wakker, hij gaat redelijk snel, en omdat het nu weer omlaag gaat, kan ik gelijk goed snelheid maken om te reageren en bij het oprijden van de dijk ben ik bij hem.

De snelheid ligt gelijk 20 hartslagen hoger, we rijden gelijk op, dit blijft de rest van de tocht zo.
Tijdens de controle's wisselen we nieuwtjes uit en praten wat, in Stiens samen op de foto tijdens de snert en zo gaan we op Leeuwarden, in Dokkum rijden we vet verkeerd, dus op de gps en de gok door een wijk, om weer op de route te komen.

Op de stempelkaart staat dat de laatste controle voor Leeuwarden in Oenkerk is, omdat we als eerste rijden is het elke keer goed opletten waar is de stempelpost in de plaats waar je door rijdt. En omdat ik de meeste tijd voor rij, ga ik pas opletten als ik het naambord van de lokatie voorbij ben. Maar wat blijkt, de laatste controle is in Wijns, wat voor Oenkerk ligt.
Opeens zie ik (Wijns) Ymte niet meer in de spiegel en denk, oke, lekke band zeker. Nou is niet anders, hij redt zich wel.

In Oenkerk geen controlepost, ik ga terug om nog een keer Oenkerk te controleren, kom ik Ymte tegen die aangeeft dat de controlepost in Wijns is, vet balen natuurlijk, moet je terug, "mooi niet dus" denk ik, moeten ze het maar goed op de stempelkaart aangeven.

Ik draai om, en ga naar Leeuwarden, dan maar geen medaille, heb er al meer dan 40 stuks in de kast liggen waaronder 2 echte kruisjes.
Bij de finish wordt Ymte al geinterviewd door de Friese pers en gefotografeerd.
De organisatie biedt zijn excuses aan voor de verkeerde lay-out van de stempelkaart, dit is de 2018 uitvoering is de uitleg, en niet de juiste.
Ik wijs Ymte als getuige aan dat de route gereden is, en krijg ook een gaatje in de naam Oenkerk, met de bijbehoren medaille en oorkonde.
Eind goed al goed :-)
Voor de statistieke: 205 km, 5 uur 50, gereden tijd, aankomst half 2.
Saluut.