HCH 2015 dag 3.

Ff bijkomen bij een tussenstop

 We hebben de nacht doorgebracht in het Ibis hotel in Cosne-sur-Loire, de wekker gaat en we gaan aan het ontbijt, gelijk ook de lunch klaarmaken voor deze derde dag die 275 km lang is en waar ongeveer 2300 hoogte meters in zitten. Volgens degene die deze tocht vaker gereden hebben is het de zwaarste etappe.
Nou we zullen zien. Tom is al naar de kamer om te eten als ik naar boven ga, en als ik de gang opkom meldt hij dat de deur niet open wil. Nee he, weer een stress factor erbij, de code werkt niet.

Ik loop naar beneden om aan Jan te vragen of hij een oplossing heeft, nee, niet echt, hij loopt mee en probeert het ook, maar geen resultaat. We besluiten om eerst het ontbijt op de gang te nuttigen, iedereen loopt bij ons langs en vraagt belangstellend en wenst ons daarna succes. Ondertussen blijven we het proberen en opeens om 5 voor 5 gaat hij open. Gelukkig, want in die goedkope hotels is geen personeel aanwezig buiten de normale tijden. Snel pakken we onze spullen, zorgen dat de deur niet dicht valt, en nadat alles eruit is gaan we naar beneden om onze weg te vervolgen. Om kwart over 5 zitten we in de fiets en kunnen al fietsend onze stress wegtrappen.

Tijdens de brevetten gebeuren er altijd vreemde dingen, aan de ene kant wel leuk, want je leert ervan, maar aan de andere kant is het natuurlijk een gruwel. We gaan vandaag weer naar het noorden, naar Reims, deze stad ligt in de Campagne streek, en het hoogste punt is 320 mtr. de eerste 70 km is aardig bulterig, de groep is al weg, maar van lieverlee halen we de racefietsers weer in, je ziet sommige altijd alleen fietsen, en je ziet groepjes van 6 of 5 man die altijd bij elkaar blijven. Tijdens het klimmen en dalen draai je om elkaar heen want we zijn sneller in de afdaling en langzamer boven de 4 of 5% stijging. Als we over de top van een heuvel zijn, schakel ik verkeerd en de ketting ligt er voor naast. Ik krijg hem er niet op tijdens de afdaling en daar het bochtig is, stop ik daarmee, Tom zie ik niet voor me. Dus ik laat de fiets lopen en alleen als het echt moet rem ik.

Vlak voor het dal zie ik Tom weer en geef aan dat ik pech heb door de claxon te gebruiken. Tijdens de afdaling heb ik ook gezien dat ik een half gebroken ketting schalm heb. Gelukkig heb ik een ketting pons bij me. Bij het 600 km brevet brak bij Dirk Drost de ketting, en Tom klaagde over de ketting voor de tocht, dus daardoor heb ik hem bij me, bedankt mannen, dit is nl. de eerste keer dat ik een ketting pons in de fiets heb. De ketting ligt er zo weer op, en de gammele schalm ligt er zo naast. Want hij was anders die dag zeker gebroken, vanwege de klimmen die nog zouden komen.

Het liefst uit de zon.

De ketting slaat ook niet meer over na deze reparatie, dus dat is nu ook over, en de derailleur kabel is nog niet echt verder gebroken. Na weer schoonmaken van mijn handen kunnen we weer verder. We komen gelijk het bos uit hierna en komen in een dal met schitterende vergezichten met hele mooie plaatjes van dorpen tegen de hellingen en een vreselijk lang stuk vals plat omlaag. Heerlijk, met 50 60 km per uur worden deze vergezichten verslonden en denderen we door deze streek. Bij de tussenstop in Joigny kijken de racefietsers al heel anders tegen onze fietsen aan, want ze hebben gezien hoe hard ze gaan tijdens de keren dat we stuivertje wisselden, de meeste hebben we alweer ingehaald en we genieten van de koffie en de lekkere koeken die we hebben gekocht.

Hierna volgt een lange klim, en nog een paar bulten maar over het algemeen vinden we het nog niet zwaar, maar we weten dat aan het eind nog een paar kuitenbijters komen. Het stuk 120 - 250 km is dan ook veel vals plat en we rijden lekker vlot door, op de route beschrijving staat dat we in Romilly-sur-Seine moeten stempelen, kan bij de Lidl of in het centrum, we stoppen bij de Lidl, maar eigenlijk is daar niet echt wat te koop. Een andere deelnemer uit Nederland verteld dat ze 2 jaar terug in het centrum bij de Chinees een stempel konden halen en gelijk daar voor 10 euro zoveel konden eten als je wilde. We kijken verbaasd, waarom staat het niet op de beschrijving dan, weet ik niet is het antwoord, zal wel gesloten zijn. We fietsen verder en zien opeens de chinees met fietsen ervoor. Jammer, een gemiste kans, we rijden verder, want we hebben al gegeten in de hete zon voor de Lidl.

Tom heeft er zin in, want het gaat hard. De kilometers trappen hard weg en als we vlak voor een tussenstop zijn worden we staande gehouden door de Gendarme, vlak na een bocht staan ze en we moeten aan de kant. De jongste van de twee verteld me in gebrekkig Engels dat onze voertuigen verboden zijn in Frankrijk, ik rol bijna mijn fiets uit. Dit heb ik nog niet eerder meegemaakt, "verboden". Ik vraag hem waarom, en waar dat beschreven staat, hij hakkelt nog wat meer in het Engels en zijn oudere collega komt hem te hulp. Deze praat wel Engels, en er ontstaat een vraag en antwoord gesprek, waarin we uitleggen dat ze het verkeerd hebben, en dat dit niet de eerste keer, en ook niet de laatste keer zal zijn dat we in Frankrijk fietsen. Het blijkt weer een typisch geval te zijn van onbekend maakt onbemind. Want ze dachten, "nog nooit gezien, dus verboden".

Op mijn opmerking dat we ze ook gebruiken voor Parijs Brest Parijs, reageerde hij met "dan ben je aardig uit de buurt geraakt".  Na nog wat informatie uitwisselen mogen we verder en gaan een pauze nemen in een bistro in Vertus.  Ze zullen maar voet bij stuk houden, en je gewoon aan de kant houden voor nader onderzoek, dan ben je mooi zuur.
We rijden nu de champagne streek in, en je kunt goed zien dat hier meer geld gemaakt wordt, de huizen zien er beter uit, minder leegstand en de wegen zijn zelfs beter. Omdat het ook een beetje een toeristische tocht is stuurt de track ons de champagne hellingen op, en die zijn aardig steil, zowel naar boven als naar beneden. Veld na veld passeren we en zien met lede ogen dat de doorgaande weg in het dal ligt. :-((. Maar goed, ook hier komt een eind aan. Ondertussen worden we ingehaald door een groep racefietsers die ons geluk wensen want de laatste 30 km bevatten veel hoogtemeters, waarbij we in een klim op 2 km, 200 meter omhoog moeten. Dwars door een dorp, zowel Tom als ik schakelen 1 keer verkeerd waardoor we de ketting weer op de bladen moeten leggen, doordat je de hele tijd schakelt en over wegen rijdt die niet altijd vlak zijn, reageert het schakel mechanisme wel eens anders dan verwacht en ligt de ketting ernaast.

Mijn handen zijn dan ook weer aardig zwart,  tijdens de 200 mtr klim slipt mijn achterwiel zelfs een keer door in een binnenbocht. Maar we komen boven, en als we nog 2 keer naar bijna 300 mtr geklommen zijn komen we over de heuvelrij heen en kunnen we afdalen naar Reims. Alwaar we om kwart over 6 aankomen bij ons 3de hotel, we kunnen douchen en gaan eten in het restaurant.
We krijgen een kamer met 1 twee persoons-bed en, nou ja, als we maar de ruimte hebben, we praten wat na, en eten lekker en gaan om 9 uur plat, wat een luxe, dat we 3 keer kunnen slapen tijdens een 1200 km brevet, lijkt haast wel vakantie. :-))
Saluut.