HCH 2015, dag 2

Sommige vinden hem mooi, sommigen niet.

De wekker gaat al vroeg, kwart voor 4 en buiten is het nog donker, en de benen zeggen, NU FF NIET JA.
Maar het verstand zegt, bewegen krengen:-))
We stijgen uit bed en zetten de boel in beweging, maar het licht doet wel zeer aan de ogen, Tom is net een oude stoommachine die op stoom moet komen, hij piept en kraakt en geeft aan dat dit normaal is. Vandaag is de dagafstand 275 km, met 750 hoogte meters, dus een makkelijke dag. Zegt men!
We zijn als eerste buiten bij de ontbijttafel en maken ons ontbijt en lunch klaar en gaan het lekker binnen oppeuzelen. Bij het naar buiten gaan komen we een Duitse deelnemer tegen die de afgelopen nacht over de kop is gegaan op die verrekte Franse kasteien, een gebroken arm en het hoofd beschadigd. Verbaasd me eigenlijk niet, want in het donker over die kasteien, en dan soms ook in een afdaling is vragen om ongelukken. Je voorwiel gaat dan zomaar dingen doen die jij niet wilt.

Maar goed, meer schade heeft hij niet aan het lichaam, want erger had duidelijk gekund. Tijdens het ontbijt voel ik mijn voetenzolen aardig en hoop dat het niet erger wordt, heb de eerste dag teveel en te lang op het middenblad gereden. Stom, maar de oude gedachte is, een echte vent gebruikt het kleinste blad niet. Heeft me dus duidelijk niet geholpen.
Terwijl juist ovale bladen een duidelijke toegevoegde waarde hebben voor het klimwerk, en juist voor deze ritten het kleine blad  in de klimstand/positie gemonteerd zodat ik er nog meer profijt van heb. De laatste uren heb ik wel het kleinste blad veel gebruikt, onder de 20 km in een klim, hup naar het kleinste blad en cadans boven de 90 houden. Dan trappen de hellinkjes lekker snel weg. Als ik Froome nu zie rijden op televisie, met zijn ovale bladen dan snap ik het wel. Net een naaimachine met zijn hoge cadans.

Om 5 uur is het starten en dat lukt aardig, we gaan achter de racefietsers aan en beginnen aan onze tweede dag aan de noordkant van Parijs. Ik merk al snel dat ik honger heb, en begin snel weer te eten. Eigenlijk breekt het me nu op dat we gisteren na het fietsen niet echt gegeten hebben. Mijn maag is echt ff van slag. De eerste kilometers zijn dan ook niet echt prettig, na 1,5 uur fietsen in Parijs komen we in de buurt van de Eifeltoren, en ik rijdt lek. Maar hierdoor heb ik wel een beetje rust, en is de druk van mijn maag af, hierdoor hersteld mijn maag zich ineens, heb ik vaker gehad, dus die lekke band paste me eigenlijk wel :-))

Als we een foto van die ijzeren paal maken, komen de eerste racefietsers er ook bij. Hierna rijden we samen op, maar tjonge wat is Parijs groot en druk, bar en boos, en de infrastructuur leent zich niet echt voor een velomobiel. Tom rijdt nog recht op een auto af, en weet door een brul van mij, deze nog net te ontwijken. Voor mijn gevoel zat hij er al tegenaan, maar door twee keer op twee wielen te rijden, (links en recht) staat hij ineens naast de auto, voor mij een Godswonder dat het goed is gegaan, de Engelsmans die met ons opreed is ook erg verbaasd dat het goed gegaan is. We schrokken ons rot.

Langs de Seine is het erg oppassen waar we kunnen fietsen en moeten echt onze weg een beetje vinden tussen al die wegen, auto's en vrachtwagens. We moeten een brug nemen waarbij de op en afrit voorzien is van 3 x 180 bochten binnen 3 meter, dus veel uit en in de fiets. De fietspaden die we volgen zijn soms ook smaller dan een Quest dus je begrijpt dat we na 70km Parijs erg blij waren toen we weer een graanveld zagen:-)). Tjonge wat een stad zeg.

Tom wacht altijd geduldig op me :-))

Later zie ik dat Tom ook een schaafplek van een lantaarnpaal erbij gekregen heeft. Ik merk na Parijs dat af en toe mijn ketting achter overslaat, na wat prakkedenken moet dat volgens mij een binnenkabel zijn die langer wordt, als de organisatie met de bus naast ons rijdt en vraagt of we water willen, stoppen we snel en controleer ik de achterderailleur, en ja de kabel is aan het rafelen, zo weer wat extra stress erbij. Ik vraag aan Jan of hij iets weet, we spreken af dat hij dat hij in de volgende stad bij een tankstation om een adres vraagt van een fietsenwinkel.

Ik probeer nu zoveel mogelijk met de voorderailleur te schakelen zodat de kabel minimaal beweegt, maar natuurlijk ontkom ik er niet aan om toch ook achter te schakelen, maar hoe minder hoe beter. Als we weer fietsen besluit ik dat we een zijknip tang gaan kopen zodra dit kan, en met de inbussleutel van Tom, kan ik als hij knapt de boel inkorten en weer monteren. Het adres laten we voor wat het is.

Ondertussen is het middag en we komen op het vlakke gedeelte van de tocht, Tom rijdt verkeerd en ik step achteruit, hierdoor gaat er achter iets mis, en komt de ketting voor tussen het midden en kleine blad. Alles zit vast en ik ben de kluts kwijt. Mopper der mopper, ik ga aan het sleutelen en probeer de ketting in het gareel te krijgen, na wat mislukte pogingen draai ik maar het kleine blad los en hierdoor komt de ketting vrij en kunnen we weer verder, nadat alles weer vast zit. Ik zit onder de kettingsmeer.
Maar er ligt genoeg droog gras om alles een beetje schoon te maken. Gelukkig kunnen we hierna doorrijden en komen tegen half zeven aan bij het hotel. Dit is een budget hotel, wat veel beter is dan het eerste.

Jan is er nog niet en we krijgen een kamer toegewezen om lekker te douchen, maar ineens is Jan er en is niet blij met ons eigen initiatief. Zijn planning/indeling ligt in de soep, want er zijn meer deelnemers die ons voorbeeld gevolgd zijn. Sorry Jan, maar je kunt je indeling ook van te voren afgeven aan het hotel.  We gaan lekker eten en nog wat kopen, ook een pot bier smaakt nog goed en tegen 9 uur plat, kunnen we mooi 7 uur slapen, wat een luxe tijdens een 1200 km brevet.
Saluut.