HCH 2015, dag 1.

Toch nog ff de tijd voor een fotootje. 

Dinsdagmiddag na het werk gelijk naar Herentals gereden, de avond ervoor alles ingepakt en de Quest op het dak van de auto. Na het inslaan van een dikke vette bak bami op weg naar Belgie. Op het slaapadres waren al verschillende deelnemers uit binnen en buitenland aanwezig, Tom en ik hadden afgesproken om om 7 uur op de parkeerplaats te zijn, en wonderwel waren we precies gelijk aanwezig :-))
We hebben elkaar geholpen met de Questen en ik heb eerst nog ff een spaak vervangen bij Tom zijn Quest. Daarna was het verkassen naar het slaapadres waar we nog lekker konden keuvelen met andere deelnemers waarna we ter zielen gingen.
Tijdens de nacht hoorde ik wel iemand vreselijk te keer gaan in de wc, maar was stomverbaasd dat het Tom is geweest en vroeg bezorgt wat hij ging doen, want hij zat erbij als een bijna dood vogeltje. :-((

"Eerst maar wat eten, heb een kop als een biet", was zijn reactie, na het eten en wat aspro's zijn we naar de start gegaan, alwaar we om 5 uur zijn gestart. Tom ging het gevecht aan met zichzelf en de kilometers, wat een bikkel, na zo'n nacht en lege maag, toch gewoon in je fiets kruipen, later vertelde hij dat als hij alleen was geweest dat hij naar huis zou zijn gegaan. Nou Tom bedankt voor het doorzetten. Ik weet niet wat ik gedaan zou hebben. Naar huis gaan is een hele logische keuze die veel mensen genomen zouden hebben.

De eerste uren rammelen we bijna onze fiets uit, wat zijn de standaard wegen slecht in België, ongelofelijk, eerst door Mechelen, later Brussel, waar we langs het monument het Atomium gaan, een stevig bultje hebben ze daarvoor uitgezocht. Door wat toestanden die je met een velomobiel niet zo makkelijk neemt, komt de groep racefietser er weer bij, en rijden we gezamenlijk door  Brussel, na Brussel zeg ik tegen Tom dat het eerste maisveld voor mij is om het toiletpapier te gebruiken, het is een graanveld geworden. Als ik weer in de fiets zit merk ik dat de graanhalmen in mijn broek zitten. Pijnlijk.

Hierna rijden we lekker door, we gaan onze collega's voorbij, die al wat verspreid raken en rijden Frankrijk binnen. Vandaag zijn het 365 km die we rijden en hoogtemeters ongeveer 1750. Het noorden van Frankrijk is eigenlijk veel van het zelfde, graanvelden, kleine uitgestorven dorpen met weinig tot geen activiteiten, veel leegstand en zwaar verwaarloosde schuren en boerderijen. Het landschap is glooiend en echte klimmen zitten er niet tussen, Wel is er veel wind en die is zuid-west en dat is voor de racefietsers niet leuk, met af en toe een buitje. Met Tom gaat het steeds wat beter, en bij mij gaat het zo zo, maar we mogen niet mopperen, mijn maag blijft op de achtergrond altijd wat zeuren en opspelen. Robert Lammerts vertelde nog voor de start dat hij zijn maagproblemen heeft opgelost door elk kwartier een hap te nemen, dan blijft hij actief en krijgt geen grote bulten te verwerken, en op zich heeft dat wel geholpen, zowel bij Tom als bij mij.

In de middag gaat het bij ons allebei steeds beter en om 5 uur gaan we in de aanval op het avondeten, dit nemen we op 75 km voor de finish, omdat er geen restaurant zou zijn bij het hotel. Dit blijkt niet zo te zijn, maar goed. We eten allebei lekker en dat is een winstpunt. Al redelijk snel na ons zijn er de eerste racefietsers, waarbij ook de vriendelijke Japanner is die alles fotografeert, zowel bij stilstand als bij het fietsen, volgens mij heeft hij van elke kilometer wel een foto genomen :-)) Een echt Japanner.

Om 9 uur zijn we bij het hotel, het is een Formule 1 hotel, Nou ik ben kort in mijn oordeel, niet doen. Wat een bende, bijna niks op je kamer, 2 bedden en een wasbak, de rest is gezamenlijk op de gang, waarbij de wc geen papier heeft, :-)) We eten nog wat van het spul wat we bij ons hebben en liggen om half 11 plat.  De volgende dag hoorde dat de laatste binnenkomer om 2.20 binnen was, de wekker staat op 4 uur wekken en om 5 uur starten, Dus die heeft niet veel rust gehad.
Saluut.