Uit de oude doos.

Over 2 weken is het zover, en om alvast in de stemming te komen heb ik mijn verslag van 2007 uit de archieven gehaald. Veel leesplezier toegewenst en ik hoop op net zoveel plezier tijdens de editie van 2015.

Parijs Brest Parijs 2007, 1250 km non-stop.

Dit is het jaar van Parijs Brest Parijs, en deze tocht heeft veel voorbereiding gekost, in tijd en in energie, Brevetten rijden en veel rompslomp van papieren en documenten, ook omdat de tocht met elkaar een volle week van huis betekend, zorgt voor veel voorbereiding. Maar al met al gaan we met zijn drieën, Tom Hospes, Rienk Jepkema en ikzelf, op pad. Tom heeft voor een caravan gezorgd en Rienk is tot de kok gebombardeerd en ik heb de fietsen op mijn aanhanger, ook Gerrit Schotman zal op de camping bij ons komen zodat er 4 velomobielen bij elkaar zullen staan.

Dit hebben we geweten, de belangstelling was niet van de lucht, de hele dag door mensen die kwamen kijken en foto’s namen, en ook een cameraploeg van de televisie kwam alles vast leggen. Hierdoor was het een komen en gaan van mensen op het veldje waar we zaten, wel gezellig. Ook de andere Nederlandse deelnemers wisten ons hierdoor snel te vinden. Het weer in Frankrijk was slecht en zou ook de hele week zo blijven, veel regen, maar wel een aangename temperatuur. De keuring op zondag viel in het water en werd verplaatst naar vlak voor de start, nou dan sta je dus twee dagen te vroeg op de camping, goed lekker uitrusten en veel pasta eten is het devies, we vervelen ons dan ook niet.

Tom en Rienk starten maandagavond en Gerrit en ik dinsdagmorgen vroeg, we gaan dan met zijn tweeën Tom en Rienk uitzwaaien, Tom is aardig zenuwachtig en Rienk laat niet zoveel merken. Bij de start is het redelijk droog maar dat zou niet zo blijven, na de start gaan Gerrit en ik nog even rondlopen, en zien nog veel mensen die klaar staan voor de start en de nacht ingaan. Ik ben blij dat we nog even kunnen slapen. Na het rondje gaan we terug naar de camping en als alles klaar staat lekker slapen. Ondanks de onrust die je voelt, en de adrenaline die door je lijf loopt lukt slapen nog aardig. Om iets na 3 uur staan we op en maken ons klaar.  Vlak voor vertrek ontdek ik dat de sleutel van de caravan weg is, en dit zorgt nogal voor onrust bij mij  persoonlijk,  Gerrit heeft ook nog een sleutel, zodat de caravan op slot kan. Een pak van mijn hart. Maar hierdoor is mijn maag lekker opstandig geworden.

Al met al staan we om kwart voor 5 voor de start en mogen we 10 min. later op weg. Eerst nog achter de auto en daarna voor jezelf. Ik heb besloten om eerst bij Gerrit te blijven, hij heeft veel ervaring, al twee keer deelnemer en wij zijn in Nederland aardig aan elkaar gewaagd wat snelheid betreft. De eerste klim is voor mij altijd een bezoeking, moet echt op gang komen. Nadat de voorrijders weg zijn valt de groep snel uit elkaar, en ik ben Gerrit al snel kwijt in mijn spiegel, ik wacht op hem en ga achter hem rijden. Gerrit klimt langzamer dan ik, omlaag is geen probleem, de fiets rolt vanzelf naar beneden. En omhoog , tja als ik achter Gerrit blijf is dat ook niet zo moeilijk. Al met al betekend dit dat ik in alle rust de eerste paar honderd kilometer rijdt. Hierdoor komt mijn maag tot rust en kan ik goed eten.

De eerste uren heb ik mezelf zitten verwijten dat ik hieraan begonnen ben, stommeling denk ik, wat doe je hier midden in Frankrijk in het donker, had lekker thuis gebleven, lekker niks doen, net als de rest, niet zo opgefokt hier in Frankrijk, en ik doe dit nooit weer. Zo kan ik nog wel meer dingen opnoemen. Maar als het licht wordt en kijk om me heen en praat wat met de andere deelnemers, heb muziek in mijn oren, ach dan valt het allemaal wel mee en begin ik te genieten, dit houdt eigenlijk niet meer op, de eerste 400 km heb ik me eigenlijk een vakantieganger gevoelt in Frankrijk. Lekker fietsen, genietend van de omgeving  de mensen en de muziek (gospel). Terwijl het voor veel fietsers koud en nat is.

Bij de eerste post in Mortagne, waar geen controle is zie ik dat Rienk gebeld heeft, ik bel hem en dan blijkt dat hij uitgevallen is, en wacht op Ineke de vrouw van Gerrit. De nacht, nat en koud, en de heuvels hebben hem gesloopt. Hierdoor stopt hij na 220 km in Villaines-la-Juhel, dat is snel denk ik. Na een kop koffie gaan we door, er is veel belangstelling voor onze fietsen. We liggen aardig op schema, 5 uur over 100 km, exclusief slapen. Het patroon herhaald zich, klimmen en dalen, we gaan met 8 km omhoog en donderen met 80 of meer km omlaag. Gerrit rijdt voorop en ik er achter aan. In Villaines zien we Rienk, Ineke en Rick de zoon van Gerrit, hier eten we onze warme maaltijd en praten met ze, Rienk gaat met Ineke en Rick mee en blijft bij hun op de camping in Tinteniac tijdens de tocht.

We gaan weer door en vlak voor Fougeres ga ik even bij Gerrit weg, en rijdt mijn eigen tempo. Tijdens de klimmen blijf ik bij de racefietsers en in de afdaling laat ik ze ver achter me, hierdoor passeer ik velen van hen, in Fougeres ben ik 15 min eerder dan Gerrit maar besluit toch om te wachten en om samen verder te gaan, is wel zo gezellig.

De volgende controle is Tinteniac, waar Ineke Rick en Rienk ons opwachten met eten en gezelligheid, het is half 10 en om half 11 rijden we weer verder, het is donker en tijdens deze nacht verliezen we veel tijd door twee keer een lekke voorband bij Gerrit en een lekke voorband bij mij, ook het kopen en ophalen van een nieuw binnen en buitenband in Loudeac kost veeeeeeeeel tijd, hier liggen ook heel veel fietsers te slapen, je kijkt je ogen uit, ze liggen overal, nog net niet in de regen. Hier ga ik ook voor de eerste keer naar de medische hulppost.  Doordat ik bij Gerrit blijf ligt mijn beenritme veel te laag, dit ben ik niet gewent, mijn linker knie begint te protesteren, na massage en een zalf wordt dit beter, gelukkig kan ik bij elke controle dit laten doen, is ook wel nodig.

Bij het verwisselen van de banden zien we Ymte en Hans die al op de terugweg zijn ook, en praten wat. Hierna gaan we door,  om 5 uur in de morgen wil Gerrit slapen, Oke, maar ik wil door, we besluiten om elkaar los te laten en hierna ga ik mijn eigen tempo rijden. Met de racefietsers omhoog en knallend omlaag. Man dit is genieten, echt kicken. Na de Carhaix Plouguer ga ik op weg naar de enige berg in het parcours, hier kun je echt even gang maken, recht toe recht aan. Tijdens de klim begin ik er echt plezier in te krijgen en ga een wedstrijdje aan met de racefietsers, laat ze dichtbij komen en dan versnellen. Leuk man. Natuurlijk lukt dit niet bij allemaal, maar toch is het leuk.

Een racefietser vraagt wat voor benzine ik gebruik, nee geen benzine, kerosine antwoord ik.

En fiets vrolijk verder, boven op de berg waait het hard, nu merk ik pas dat er wind is, en beginnen ik aan de afdaling, waarbij hoge snelheden van boven de 90 km worden bereikt. De hele tijd rijdt er een auto achter me die moeite heeft om me in te halen, als hij voorbij is blijkt het een fotograaf te zijn die de nodige plaatjes schiet. Om 1 uur ben ik in Brest waar het druk is en mooi weer, lekker zonnetje en hier besluit ik om 1,5 uur te gaan slapen. Dit lukt goed en wanneer ik weg ga zie ik Gerrit staan, is net aanwezig en is er mede getuigen van  dat er iemand in de ambulance getild wordt. Dit zien we vaker.

Na Brest is het weer klimmen de berg op, maar als we boven zijn begint het feest weer, de weg is recht en gaat naar beneden, nu gaat het nog sneller en bij 90 km gaat mijn helm als een remparachute werken, het bandje zit strak om mijn keel. Hierdoor kom ik niet boven de 95 km, Gerrit is hier geklokt door een motoragent op 105 km, en niet eens een boete.  De kilometers vliegen voorbij, ook in Carhaix Plouguer, de volgende controle weer lekker naar de medische post voor een massage en eten, ik eet om de controlepost een warme maaltijd en ertussen brood en ander spul. Hierna fietst ik de tweede nacht in en tijdens deze nacht regent het veel, ik heb er weinig last van maar de racefietsers destemeer. Dat is echt afzien hoor voor die mensen. Tijdens de nacht en regen daal ik samen met de racefietsers en tijdens de klim blijf ik ook bij ze. Doordat mijn koplamp veel meer licht geeft, blijven ze achter me en krijg ik meer een voorrij functie, ik zie meer en hierdoor zie ik de pijlen die klein zijn beter. Zo fietsen we door het donker en de regen, opeens is daar de tweede geheime controlepost, het is half 3 in de nacht en ik besluit om een uurtje te slapen, mijn noodverlichting laat ik op mijn fiets, en is weg als ik terug kom, jammer, ik hoop dat degene die hem meegenomen heeft er veel plezier van heeft. De regen is nog niet afgelopen en ik vervolg mijn weg met voorzichtigheid. Ik wil heel thuis komen, en met dit weer, de week voor Parijs Brest Parijs ben ik onverwachts over de kop gegaan met regen, dus een gewaarschuwd mens telt voor twee.

Wanneer het weer dag wordt kom ik om 8 uur aan in Tinteniac waar Rienk op me staat te wachten zoals we afgesproken hebben,  hij heeft de spullen bij zich en na een half uurtje ga ik weer verder met goede moed. Het is licht en we kunnen weer knallen. Het spelletje herhaald zich weer en menig racefietser verslikt zich in het inhalen van die banaan tijdens de klim, ik praat met een stel tandemfietsers, en geniet weer van alles en iedereen, het weer is rustig en droog. S’middags krijg ik om 2 uur een slaapaanval, eerst heb ik het niet in de gaten, maar al gauw besluit ik om even 15 min. te stoppen, een blikje Red Bull en 15 min stil staan en daar gaan we weer. De controle in Villaines-la-Juhel is helemaal een feest, zoveel mensen, muziek en sfeer. Geweldig. De mensen kijken hun ogen uit en als de speaker ook nog verteld dat die rare dingen op drie wielen meer dan 100 km in de afdaling doen dan gaat er een gejuich op.

Het is al weer bijna avond en tegen 6 uur krijgen we de opdracht om verlichting te voeren, stik zoveel stroom heb ik niet meer om meer dan 13 uur licht te voeren, ik besluit om burgerlijk ongehoorzaam te zijn en de kreten naast me neer te leggen, het regent wat en af en toe is het wat donkerder. Opeens zie ik een gele Quest voor me. Het is een Zwitserse collega, zijn naam ben ik kwijt, maar hij is bergen gewent, dus dan is dit geen probleem, maar toch fiets ik sneller dan hem, we praten wat en dan ga ik weer door. Tegen het donker, half negen kom ik in Martagne, hier praat ik met een Frans echtpaar en koop een Franse krant waar Gerrit en ik in staan. Tegen 10 uur ga ik onder grote belangstelling mijn fiets weer in en installeer me.

Het is een grote lichtshow, zoveel flitslicht als ik alles klaar maak, omdat er niet zoveel fietsers op de weg zijn, besluit ik om nu mijn GPS in de nacht te gebruiken, hoef ik niet meer op de pijlen te letten. Ik begreep ook van het Franse echtpaar dat heel veel fietsers hier slapen en dan vroeg in de morgen verder gaan om s’middags bij licht en veel belangstelling te finishen. Ik zie dan ook weinig fietsers meer onderweg, om half een krijg ik weer een slaapaanval, ik stop gelijk en parkeer de fiets op een brug op het voetpad, trek mijn spullen uit de fiets die ik meegenomen heb en binnen 5 min zit ik te slapen in de Quest.

Zeg tegen mezelf om om half twee wakker te worden en zo gebeurt het ook, om half twee wordt ik wakker, trek mijn slaapkleren weer uit en hup daar gaan we weer. Om 4 uur ben ik in Breux de laatste controle en zie Tom Hospes zijn fiets staan. Ik probeer na de massage en eten Tom te lokaliseren maar geen succes, ik wacht nog drie kwartier en besluit om verder te gaan. Om half zeven krijg ik weer een slaapaanval en ga weer een uurtje slapen in de fiets, dit lukt weer precies en om half acht fiets ik weer. Na de laatste klim vlak voor de finish, ga ik nog een wedstrijdje aan met een groep racefietsers die later vol bewondering vragen hebben over de Quest, ze willen graag ruilen maar als ze het gewicht horen dan betrekken hun gezichten. Tja 33 kg schoon aan de haak is wel zwaar, ook vragen ze naar het s/n om een en ander te kunnen traceren op het internet.

Om kwart voor negen ben ik binnen en maak nog een extra rondje op de rotonde. De media vind het prachtig, ik zwaai met mijn helm en ben uitbundig, wat een kick. Tijdens het fietsen, het genieten en het luisteren naar de gospelmuziek heb ik verschillende keren zitten janken in de fiets, zo mooi vond ik het allemaal. Ook omdat ik niet kapot ben geweest en de man met de hamer niet gezien heb, geen last van de maag, en de knieën hebben het dankzij de massage geen echte problemen meer gegeven.

Al met al kijk ik met veel plezier en genoegen terug op deze tocht die voor zeer velen als zeer zwaar ervaren is.

Na de finish is het napraten met Jan van Osch die daar staat, en terug naar de camping, slapen.

Tom komt niet veel later binnen en maakt me wakker om te gaan douchen, man wat lekker, tanden poetsen, ook zoiets heerlijks, en daarna weer slapen, om 4 uur wordt ik weer wakker, we gaan Gerrit binnen halen. Ineke, Rick en Rienk zijn er ook, Ineke praat ons snel bij en we gaan aan de binnenkant van de rotonde zitten om Gerrit binnen te zien komen, plotseling komt er een Quest om de hoek, maar het is niet Gerrit, maar een Fransman, even later komt toch Gerrit om de hoek zeilen. Wat een ontlading, hij is 12 min. voor sluitingstijd binnen. Hij valt Ineke en Rick om de hals en we zijn getuigen van een ontlading vergezeld van de nodige emoties. Gerrit verteld ons later een verhaal wat we aanhoren met een lach, een traan en veel ongeloof, maar hij heeft bewijzen bij zich zodat we het moeten geloven.

Hierna gaan we terug naar de camping en eten en drinken, en vertellen elkaar onze belevenissen tijdens de tocht. Al met al wordt het nog laat ook. De volgende dag (zaterdag) rijden we weer terug naar huis en sluiten vrouw en kinders met een lach en een traan in de armen. Welkom thuis.

Enkele cijfers.

Afstand   1250 km

Deelnemers        5340,  gestart 5162

Nationaliteiten     42

Uitvallers            30%, normaal is rond de 20%

Weer                  Nat en koud

Eigen tijd            76 uur, waarvan 52 gefietst, 4 uur geslapen, en de rest gebruikt voor eten, massage en bandenplakken.

Over 4 jaar bij leven en welzijn gaan we weer ondanks datgene wat ik aan het begin van de tocht heb gezegd, gedacht.

Gr. Peter de Rond.