HCH 2015, dag 4

Niet veel draadjes meer over.

En zo is het alweer de laatste dag van deze tocht, nog 275 km die overbrugt moeten worden waarin weer ongeveer 2300 hoogtemeters verwerkt zijn. Het hotel is wel goed, wat kamer betreft, maar de mede hotelgasten zorgen er met veel plezier voor dat slapen voor 1 uur niet mogelijk is. Maar goed, je rust wel, ook al slaap je niet echt.

Op het vaste tijdstip gaat de wekker en we maken ons niet bezorgt over de hoeveelheid geluid die we maken :-)). Het vaste ritueel volgen we, alleen dat Jan heeft besloten dat het ontbijt ook gelijk de geheime controle is, dus eerst stempelen voor het eten. We zijn om kwart voor 5 startklaar en gaan ook gelijk maar op pad, de rest volgt ons vanzelf wel. Gisteren een kwartier te laat, nu te vroeg dat zorgt gelijk voor wat evenwicht. Vlak nadat we fietsen heeft Tom problemen met zijn verlichting en later blijkt dat zijn zekering de zwakke schakeling is. Het wordt al licht dus we rijden lekker door.

Eerst langs een grote kathedraal in het centrum, en dan zijn we de stad uit en rijden we lekker over het platteland, de derailleur kabel is nog heel, maar ik merk wel dat hij verloopt, dus ik schakel zoveel mogelijk voor tussen de kettingbladen. De eerste 50 km zijn redelijk vlak maar daarna gaat het naar 340 mtr met korte felle klimmetjes. Met 75 km komen we in Brunehamel alwaar we een bakje koffie pakken in het plaatselijke restaurant, als we zitten komt Jan er aan rijden en gaat zijn bus uitladen, al snel is de eerste racefietser er al, de Engels man, maar er volgen geen andere, zolang we daar zijn.

Na de koffie, praten en wat ships gaan Tom en ik verder, er volgen nog veel korte felle klimmetjes en door de hele tijd voor te schakelen kan ik deze nemen en kan de achter derailleur wat vakantie houden. Ondertussen schieten we aardig op en tijdens weer een lange klim komt de kilometerstand 999 tevoorschijn, ik kijk gelijk naar de gemiddelde snelheid op dat moment, want de oude tellers springen weer naar 0, ik kijk ook verbaasd als hij gewoon door telt. Vind het wel grappig dat de dagteller 1000.01 aangeeft.

We gaan verschillende keren over de 300 mtr hoogtegrens heen en het vraagt aardig wat inspanning, ook zien we ineens Belgische nummerborden, dus we zijn weer in Belgie. In Cerfontaine kunnen we weer een stempel halen en hiervoor gebruiken we het tankstation met shop voor. We kunnen lekker in de schaduw zitten en eten de lunch op. Nog 140 km en het zit erop, de laatste 60 km is afdalen naar Nederlands niveau en klaar zijn we. Ik heb nog steeds schone handen, en lekke banden hebben we ook niet.

De pomphouder wil veel van ons weten en verteld in zijn beste Nederlands dat hij ook gespierde kuiten heeft. Ja, ja, knikken we, en laten het voor wat het is.  Hierna kunnen we hele stukken op een tweebaansweg fietsen en na een klim gaat het lang, hard, langzaam naar een lager niveau.
Ook krijgen we rollende heuvels die met veel snelheid genomen kunnen worden omdat het iets meer naar beneden gaat dan omhoog. Dit schiet op. Als Tom wat achterblijft wacht ik op het hoogste punt.

Redelijk snel zijn we op het laatste pleisterplaatsje Eghezee, alwaar we onze dorst lessen want de zon is weer aardig aanwezig met bijna 30 graden. Hierna komen we op een fietspad wat vroeger een spoorlijn is geweest en dit gaat vals plat omhoog en later omlaag, kilometers volgen we dit en schiet lekker op. Alleen als we wat in stedelijker gebied komen, komen we om de zoveel meter een weg tegen die we moeten oversteken, en de ene keer is dat goed geasfalteerd, en de volgende is gewoon een puinzooi waarbij de overkant een trottoir band heeft, die je niet kun nemen met onze Questen, dan is het in Nederland beter geregeld. Al met al vinden we deze dag niet makkelijker dan de dag van gisteren. Naar de hoogtemeters kijkend klopt dat ook wel, want ze verschillen niet zoveel.

De laatste loodjes wegen altijd het zwaarst, want we moeten nog een heuvelrug nemen, waarbij we een kasseien weg hebben om erover te komen. Leuk, want die hebben we nog niet gehad de laatste 4 dagen. Om kwart over 5 zijn we terug in Herentals en ik neem gelijk maar een lekker koud biertje in de stamkroeg van de wielerclub, er zitten wat fietsers aan de bar, en als ze vragen hoeveel we gereden hebben, geven we 1212 als antwoord, ze kijken verbaasd en kijken gelijk weer televisie.

We bellen Jan dat we er zijn en vragen waar onze tassen zijn, snel zijn ze er en kunnen we lekker douchen, hierna is het de Questen op het dak zetten en een restaurant zoeken om te eten, we wachten niet op de afsluitende barbecue later de avond want we willen graag naar het thuisfront.
De derailleurkabel heeft het gehouden, maar de foto laat zien dat het niet lang meer had moeten duren want hij is voor 80% door/kapot.

Na een vette hap geven we elkaar een hand en gaan op weg naar het thuisfront alwaar we ons te rusten kunnen leggen.
Saluut.