Sporing van je Velomobiel.

Stuurstang in oude uitvoering

Al vanaf mijn eerste Quest pas ik de stuurstangen aan.
De Questen worden, zover ik weet tot nu toe, standaard afgeleverd met stuurstangen die allebei rechtse draad hebben.
Dit is een van de weinige voertuigen met twee voorwielen die sturen, die geen linkse en rechtse stuurstang heeft.
Alle andere voertuigen die je op de weg tegenkomt hebben dit, waarom, omdat je hiermee je sporing precies kunt afstellen.



Waarom is dit belangrijk:
Je banden slijten veel minder, kunnen ineens 10.000 km meegaan.
Het fietsen kost minder energie, of je rijdt ineens harder.

Stuurstang met linkse en rechtse draad.

Bij een standaard Quest moet je een stuurkogel 1 hele slag draaien om je sporing beter af te stellen, maar in beide gevallen, in of uit, kan het voorkomen dat het net niet goed is, teveel toespoor of uitspoor.
Met een stuurstang met verlengde stelmoer, voor linkse en rechtse draad heeft, kun je de stuurstang zo afstellen dat je sporing precies goed is. Dat is een klein beetje toespoor.
Soms bij een verkeerde manoeuvre, bv. tegen een stoeprand rijden, raakt je sporing ontregeld.
Je kunt het dan eenvoudig bijstellen. Hiervoor heb je wel een afstelbok nodig.
Bij een niet goed afgestelde sporing kun je ook last hebben van zwabberende wielen, wat gevaarlijk kan zijn in een afdaling.

Al met al best wel belangrijk, we geven heel veel geld uit aan een snelle velomobiel, maar een juiste afstelling van de sporing vinden we niet belangrijk.
De laatste jaren fietsen onder handen gehad die echt meerdere milimeters ontspoord waren.
Dit was dan ook goed zichtbaar aan de banden.

Een paar rijders van velomobielen vroegen of ik hier weer eens iets over wou schrijven met foto's erbij.
Als je een aangepaste stuurstang wilt, bel me ff en we maken een afspraak.
Uiteraard lever ik er ook een stelbok bij, ja toch, niet dan.
Om de stuurstang aan te passen heb je voor demontage, speciaal gereedschap nodig, nl een verlengde inbussleutel.
Saluut.

Resume LEL

Tijdens de registratie.

Een korte terugblik:
* LEL uitgefietst: Nee, LEL is LBL geworden voor mij
* Totaal gefietst: 1200 km in Engeland.
* Heb zwaar respect voor degene die LEL uitgefietst hebben met een velomobiel.
* Problemen: Ja, maag, darmen en een te groot klein verzet.
* Kleinste verzet was 32/32t, beter was 28/32t geweest, als ik het nu zou doen, dan zou ik voor 28/36/42t monteren, nu had ik 32/42/57t.
* De 57t heb je eigenlijk niet nodig, als het omlaag gaat kun je met 42t tot 50 km meetrappen en daarna lekker uitrusten, de Quest rolt toch wel omlaag.
* De heuvels in Engeland zijn niet hoog maar wel kort en steil, dit maakte het wel erg lastig.
* Is LEL zwaarder dan PBP, Jazeker, LEL is langer, slechter wegdek, slechter weer en stijging percentag is vaak boven de 10%.
* Ga ik in 2017 weer naar Engeland.  ??????????????
* Heb verschillende verslagen gelezen, waarbij mensen op de terugweg om de Howardian Hills heen zijn gereden. Dit werd omschreven als een heel vervelend stuk.
* Baal ik, ja en nee, deze tocht heeft verschillende gezichten voor me gehad.
* Aan de ene kant de teleurstelling van het niet uirrijden, maar aan de andere kant zijn er ook de positieve dingen die ik meegemaakt heb, daarnaast is 1200 km een redelijke afstand. :-))
Saluut.

Terugtocht naar Harwich (de boot)

De Stena Line boot in Harwich.

Zoals besproken komen ze me om 1 uur wekken, ik heb niet geweldig geslapen, want buiten de gymzaal waar ik op een mat lig, zit een kennel met honden die de hele tijd nodig moeten blaffen, wat een herrie, maar goed ik merk dat ik wel geslapen heb.
Als ik opsta en me aankleed komt net Anco de Jong binnen en begint in het Engels te praten, nou praat maar hollands zeg ik, versta ik ook wel. :-))
Hij is verbaasd en verteld dat hij de hele rit zonder slaap gedaan, en 800 km alleen gereden heeft.
Ook geeft hij aan dat een gps misschien in het vervolg wel handig is, vooral in het donker, ik vraag verbaasd,
"je hebt toch niet op de routebeschrijving de tocht gereden", "ja zegt hij", alsof het dagelijks werk is.
Ik ben wel ongeveer 2 tot 3 uur kwijt geraakt met zoeken en verkeerd rijden verteld hij, nou ik ben perplex, dat zou ik nou nooit doen/kunnen.
Hij gaat liggen en terstond veranderd het praten in snurken, tja en dat versta ik toch echt niet :-))

Ik ga naar de kantine waar ik eten krijg voor de rit naar Harwich.
Ik moet echt wakker worden en voel me beroerd, maar dat is vanwege het slaaptekort, het trekt na 30 min weg. Als ik bij de fiets kom, staat rechtsvoor leeg, nee he, kan ik nu net niet gebruiken.
Ventiel uitgescheurd, vlug een nieuwe band erin, hup in de fiets en op pad naar de boot.
Het is lekker rustig op de weg en ik kan redelijk doorrijden, de track is niet voorgereden merk ik, maar ingetekend, dus niet echt accuraat en dat geeft vooral in de dorpen en steden veel verwarring, omdat de wegen/afslagen zo dicht bij elkaar liggen dat je soms niet zeker weet welke de juiste is.
Ook is de track 4 jaar oud dus niet alles is nog 100% hetzelfde, maar goed, tot aan Dunmow gaat het goed, maar hier begint de ellende.

Eerst door een natuurpark met allemaal paadjes, schiet niet op. Dan door het centrum, en dan opeens een woonwijk waar ik een woonerf opgestuurd wordt, het is half 4 in de nacht, je gelooft je ogen niet, ik rijdt er eerst voorbij, maar ga dan weer terug, woonerf op, ja dit is wel volgens de track, dan in de hoek zie ik een deur met een lamp erboven, loop erheen, doe deur open, ja een fietspad, en de track gaat hierlang.
Oke, eerst de Quest door de deur, instappen en weer rijden, een paar keer een hek moeten openen, tjonge dit schiet niet op, langs een industrieterrein, met allemaal hindernissen. Nee, dit is geen doorgaande route.
Opeens rijdt ik weer op een normale weg, he, he, hoop dat het leed geleden is, maar dat blijkt een stille wens, maar niet de werkelijkheid.

Opeens een oprit en rijdt ik op een vierbaansweg, nee dit kan niet de bedoeling zijn, terug.
Ik rijd de rotonde voor de oprit nog 2 keer rond, ja ik moet die oprit hebben volgens de track.
Tja wat doe je dan, ik stop, bekijk de gps track nog een goed, inzomen, uitzomen, ik kijk of er een parallelweg naast de snelweg ligt, nee ook niet.
Ik besluit om een route te zoeken langs de snelweg waarbij ik later de route weer kan oppakken, maar dit wordt een ramp want ik kom op een groot industrieterrein terecht waar ik echt de weg kwijt raak.
Als ik probeer om terug naar de track te rijden, loopt elke weg dood die ik inrijdt.
Ondertussen is het half 5 geworden en zie dat ik nog maar 45 km gereden heb. Dus ik lig bijna 1 uur achter op schema, en dat is precies de speling die ik gerekend had voor onverwachte dingen. Ik begin dus al aardig te twijfelen of ik nog op tijd in Harwich kan komen.

Ik probeer om via een andere route naar het zuiden te rijden om de track te bereiken die we op de heenreis gereden hebben, maar ook dit lukt niet. Dan maar terug naar Londen, hopen dat ik de boot van zaterdag kan krijgen voor de terugrit, ik baal verschrikkelijk en heb al een paar schietgebedjes gedaan voor hulp, ik wil alleen maar naar huis. O Heer, HELP.

Elke keer als ik verkeerd rij, kom ik terug bij dezelfde rotonde, ik doe iets verkeerd maar zie het niet, wel zie ik elke keer een tankstation, maar die kunnen me ook niet de weg naar Harwich helemaal uitleggen.
Na 4 of 5 keer voorbij gereden te zijn, ga ik er toch maar heen, weet het ook niet meer.
Als ik binnenkom zie ik een politieagent, ineens heb ik weer hoop.
Ik leg mijn situatie uit, wat ik gedaan heb, en waar ik heen wil, en hoe laat ik er moet zijn, en dat de gps track me de snelweg opstuurt, en dat dit niet mag in Nederland.
Hij reageert met de opmerking, "Nou in Engeland is het niet verboden, maar ik zou het niet aanbevelen".
'Oke', zeg ik, "maar het is wel het gunstigste tijdstip van de dag" zegt hij.

Hij wil eerst de fiets zien, tja, zegt hij "ziet er uit als een klein autootje".
"Als je om 7 uur in Harwich wilt zijn, dan moet je opschieten", is zijn opmerking.
Ik vraag hem om mij naar de oprit te brengen van de snelweg en zo gezegd zo gedaan, hij wijst me de oprit en ik ga de snelweg op naar Harwich. Het is stil, weinig verkeer, en ik zit vol met adrenaline.
Ik trap zo hard ik kan, en met de Quest vol met campingspul rijdt ik de hele tijd tussen de 50 en 70 km per uur. Af en toe komt er een auto, vrachtauto langs, ik houd ze goed in de gaten, of ze naar rechts gaan als ze bij me komen. en dat doen ze allemaal keurig, af en toe gaat er eentje naast me rijden met dezelfde snelheid en kijkt met verbazing naar me.

Tjonge, denk ik, met deze snelheid zou je over de snelweg LEL moeten rijden, ben je in 36 uur heen en terug. Ik zweet me te pleuris, maar ik wil niet te langzaam rijden, omdat het snelheidsverschil te groot wordt.
De weg gaat langzaam omhoog en omlaag dus dit lukt aardig.
In totaal rijdt ik een vol uur op de snelweg en weet het uur achterstand om te buigen in een half uur voorsprong. Ik verlaat met een opgelucht en dankbaar gevoel de snelweg en kom weer op de track uit die naar Harwich gaat. (Dit zal niet iedereen verstandig vinden, als ik dit verteld, schoot het door me heen)

De welverdiende lunch.

Nu kan ik wat eten en drinken, en tot rust komen, wel zijn de bulten weer terug die beklommen moeten worden maar dat vind ik nu niet erg meer. Ik moet nog 30 km, en het is half 6, dus als ik lekker doortrap ben ik zat op tijd.
Tegen half 7 ben ik in Harwich, en zie de boot liggen, God zij dank, ik heb het gehaald, tjonge wat een opluchting.
Ik zie een wachtruimte met wc en wastafel, dus eerst ff wat wassen en afspoelen, omkleden en wachten tot ik mag inchecken.

Om 8 uur ben ik op de boot en ik zoek mijn hut op en ga eerst slapen, om half 1 wordt ik gebeld voor de lunch, en daarna weer rusten en slapen, en om 4 uur is het ontschepen.
Ik sta om 5 uur buiten en Grytsje is er een half uurtje later met auto en aanhanger. Eerst een lekkere tuut en dan de Quest opladen en dan lekker terug naar Lattrop.
Tjonge wat een avontuur al met al.
Saluut.

Derde dag LEL

Zo nat kan het zijn.

Ik heb goed geslapen en bij binnenkomst van de kantine herkennen ze me als de man van die ligfiets, ze hebben uit voorzorg mijn Quest zelfs in de kantine gezet, hebben ze er meer kijk op.
Ze overladen me met eten voor ik vertrek en ik ga met nieuwe moed de laatste 250 km terug naar Londen.
Het weer is redelijk en de wind tegen, maar daar heb ik geen hinder van. Ik herken veel punten die ik gezien heb op de heenreis, en gedurende de dag geniet ik echt van het fietsen, ontspannen fietsen en rustig naar Londen. 250 km is zeker in Engeland nog een hele afstand, maar het is half 6 in de ochtend als ik op weg ga, dus ik heb alle tijd.
In Kirton zie ik Jan van Osch weer, en vertel de reden dat ik daar ben, ook hoor ik dat Anco de Jong op kop ligt, en een goede kans maakt om als eerste terug te zijn.
Ook in Kirton al om verbazing dat ik terug fiets naar Londen, maar als ze de Quest zien snappen ze het.

Hierna volgt het vlakke stuk naar St. Ives, waar ik rond 2 uur in de middag ben, bij binnenkomst denken ze dat ik de eerste ben, ook hier weer tekst en uitleg. Ik bel met Stena Line, ik kan alleen nog de dagboot van woensdag krijgen als eerste en enige mogelijkheid om eerder terug te varen naar Hoek van Holland, oké dan neem ik die, dat betekend als ik in Londen ben, tent inladen, eten en slapen en dan vannacht  om 2 uur in de Quest, naar Harwich. Nou moet kunnen. Ik ligt het thuisfront in dat ik woensdagmiddag om 5 uur in Hoek van Holland sta.

De Engelse automobilisten hebben de gewoonte als je aan de rand van de weg fietst, je te passeren als het eigenlijk niet kan, dus ik fiets de hele tijd in het midden van de rijstrook, komen ze ook niet in de verleiding om gekke dingen te doen, leuk vinden ze het niet, dat laten ze wel merken, maar ik wil veilig thuis komen, en dan vind ik het niet erg dat ze moeten wachten :-))
De laatste 100 km is weer bult op, bult af, ik besluit om dezelfde route te nemen als na de start, deze is wat korter. Het valt me op dat ik deze bulten veel beter verteer, alleen als ik echt kracht zet, dan speelt de maag op, maar zodra ik boven ben, trekt het ook weer weg. Moet mijn zwager eens vragen wat daar de oorzaak van kan zijn, hij is tenslotte dokter. Bij een spoorwegovergang kruizen twee treinen elkaar, precies op de overweg komen ze elkaar tegen, en doordat ze even lang zijn zijn ze ook gelijk weer weg. Op het ene moment heb je twee treinen voor je, het volgende moment zijn ze allebei ook weer weg. Heel apart.

Tegen 6 uur ben ik terug bij de start, en overleg met de mensen van de organisatie of ik kan eten en slapen, dit is allemaal mogelijk en ik ga mijn campingspullen halen, en hierna terug naar de start alwaar ik eten krijg en een slaapplek na een heerlijke douche.
Ik spreek nog wat met een Duitse deelnemer die vanwege de knieën gestopt is, met fiets en al op de trein gestapt en twee uur later was hij weer terug in Londen, tja ik heb er 36 uur overgedaan.

Ik spreek af dat ze me om 1 uur wakker maken, zodat ik tegen 2 uur op pad kan gaan naar Harwich, het is 125 km fietsen, dat moet te doen zijn in 5 uur, ben ik rond 7 uur daar, want het inschepen is van half 8 tot kwart over 8. nou dan heb ik ongeveer 1 uur speling, liever te vroeg dan net te laat, ja toch, niet dan.
Om 9 uur ga ik slapen, kan ik toch nog 4 uurtjes plat.
Saluut.

Tweede dag LEL

Het is 7 uur, maandagmorgen, en ik ben 24 uur onderweg, de slaap wou niet komen, en ik heb behoorlijk liggen piekeren. Ik heb de volgende mogelijkheden bedacht.
* Fietsen tot het niet meer gaat, geen optie, omdat ik met Quest terug moet fietsen.
* Afstand tot ik weer terug ben op de plek waar ik nu ben, 450 km, dat is een hele eind, en het zwaarste stuk moet nog komen.
* Hoe is de route naar Edingburgh en terug, een groot vraagteken.
* Hoe houdt het weer zich, verwachting, koud en regen.

Ik ga eerst eten, en daar kom ik Frank tegen, hij is alleen, Henk is op een eerdere controle achter gebleven om te slapen, met Frank gaat het goed, wel wat problemen maar allemaal overkomelijk.
Ik vertel in welk dilemma ik verkeer, doorgaan of terug, ik kan niet op de trein stappen met de Quest.
Wat er gebeurt ik moet hem terug fietsen want achterlaten en later ophalen is ook geen optie, omdat je in Engeland bent, en het thuisfront bellen of ze ff komen met de aanhanger, duurt ook dagen en is niet echt goedkoop. Daarnaast zijn de ervaringen met de route afgelopen nacht nou ook niet om over naar huis te schrijven.

Zo wie zo wil ik weer veilig thuiskomen, de algehele toestand van de wegen wordt naarmate je noordelijker komt er niet beter op, en er moet veel geklommen en gedaald worden. En met de Quest loopt de snelheid snel op.
Al met al genoeg vraagtekens waarmee ik mijn motivatie niet op een hoger plan brengt. Mentaal voel ik me dan ook niet sterk als ik weer ga fietsen. Frank bied nog aan om samen te rijden, maar dat is geen optie, daar waar het niet vlak is. Het gaat teveel op en neer en dan ben je mekaar alleen maar tot last. Wel is het een mooi aanbod van Frank. Ik bedankt hem voor zijn ruiterlijke aanbod, en zeg, of je ziet me terugrijden, of je ziet me op de volgende controlepost.

Ik ga op pad en ga de strijd weer aan met de heuvels, de weg is redelijk, en de heuvels talrijk.
Tijdens de route naar Brampton moeten we over de hoogste bult, 600 mtr hoog, ik weet van de profiel gegevens van de route dat het een aanloop is die geleidelijk is, maar dat had ik ook van de al eerdere track gezien, alleen de praktijk bleek anders, die korte steile heuvels zie je niet in de grafieken terug van het profiel, daarvoor zijn de grafieken niet groot/specifiek genoeg voor.
Maar goed, we gaan ervoor, bij elke klim weer dat vervelende gevoel in mijn maag, en niet het vermogen om het kleinste verzet lekker rond te draaien, de afdalingen zijn natuurlijk nog korter en niet lang genoeg om een beetje te herstellen, daarnaast moet je mogelijkheid om snelheid te maken niet laten lopen, want dat betekend dat je de volgende heuvel veel meer energie nodig bent om boven te komen.

Ik krijg dan ook ZWAAR VEEL RESPECT voor degene die in 2005 en 2009 LEL volbracht hebben in een Quest. Na weer een bui gehad te hebben en de nodige klimpartijen neem ik een korte pauze, het moraal is NUL, en ik zie het eigenlijk niet meer zitten om naar Edingburgh te fietsen en weer terug, niet in deze conditie en met deze versnelling.
Ik ga nog wel op pad, maar bij het begin van de volgende regenbui, draai ik de Quest en ga terug, ik vind het welletjes, en heb er genoeg van, ik moet nog terug naar Londen, en dat is ook nog een behoorlijke afstand, een kleine 500 km.
Met een maag/darmkanaal wat niet wil, en een te groot verzet voor mij.

Ik rij dan ook terug en ga in een keer terug naar Thirsk, hier geeft ik aan dat ik gestopt ben en op weg terug ben naar Londen, ik geef dit ook door aan het thuisfront via SMS en iedereen stuurt een SMSje terug met dat ze het begrijpen maar wel jammer voor me vinden.
Ik besluit om deze dag 200 km terug te fietsen en om in Market Rasen te gaan slapen, dan op dinsdag 250 km terug naar Londen en dan zien op de boot te komen.
Tom Hospes probeer me nog te motiveren via een SMSje, bedankt Tom, maar het besluit is genomen. En ik heb er vrede mee, zover je er vrede mee kunt hebben. Leuk is het niet, maar je moet soms rationeel zijn, ook om jezelf te beschermen tegen dingen die niet leuk zijn.

Onderweg naar Market Rasen kom ik veel fietsers tegen en tot 30 km voor Pocklington blijft, dit zo, de laatste die tegenkom, nou denk niet dat die het gehaald heeft, want hij was al 30 uur onderweg en nog geen 360 km gevorderd. Dan wordt het erg lastig. Maar nog wel in de race, en dat was ik niet meer:-((
In de Howardian Hills kom ik weer het boerenkarrenspoor tegen en de afdaling waar ik bijna tegen dat rotsblok aanreed, nou die afdaling in de nacht heb ik nu lopend genomen, fietsend niet te doen, had ook geen zin om de uitdaging aan te gaan. Het is nu overdag en wat volgen die bulten elkaar snel op, je ziet ze nu. Eentje sloeg alles voor mijn gevoel, het leek net een springschans, je kon echt niet zien waar je naar toe ging en hoe de weg liep achter de bult.

In Pocklington tref ik ook geen fietsers meer die onderweg naar Edingburgh zijn, alleen een Japanse vrouw die verdwaald is geraakt en gestopt is. In een vreemd land, je weg zoeken met een alleen maar een route beschrijving, petje af hoor, er zijn er genoeg die het doen, en ook de rit uitrijden.
Ik vraag of ze eten voor me hebben, de keuken is dicht, maar ze hebben nog wat in de koeling en er is genoeg muesli en melk, daar redt ik het wel mee.
Ik stuur ook Gert een paar sms'jes dat ik gestopt ben, en zo vlug mogelijk de boot terug neem naar Nederland, en wens hem succes met de rit, jammer genoeg hoor ik niks terug.

Ik vraag na of de andere controles terug naar Londen open zijn en er wordt positief op geantwoord, de mensen zijn erg behulpzaam en helpen daar waar ze kunnen, ik ga verder naar Market Rasen, en moet onderweg bij Hull weer de brug over. Alles gaat verder naar wens en ik merk dat langzaam aan het nare gevoel in de maag verdwijnt, ik neem op gezette tijden wat extra rust tussen de controle's, heb tocht tijd zat, en in Pocklington heb ik nog geprobeerd te slapen, maar zonder succes.

Als ik in Market Rasen kom, rond 9 uur s'avonds, denken ze eerst dat ik de eerste rijder op de terugweg ben, maar geef snel aan dat dit niet zo is, en vertel dat ik op de terugweg ben, graag wil slapen en of ik na het douchen nog wat eten kan krijgen. Dat is allemaal geen probleem en zo gedaan, ook zet ik geen wekker. Ik zie wel wanneer ik wakker wordt. Gelukkig slaap ik hier wel, ongeveer 6 uur lang en ik wordt wakker met een goed gevoel, voel me een stuk beter, spanning is eraf, en het lichaam is voelbaar aan het herstellen, wat een goede nachtrust al doet, ook al is het maar 6 uur, na 4 dagen bijna zonder slaap.
Saluut.

Eerste dag LEL

Het is 6 uur en nadat ik de fietskleren heb aangetrokken, hup in de fiets naar de start. 10 uur lang op mijn doorlig matje liggen is lang genoeg, Je voelt je als? (niet herboren) niet nadenken, karren, hier ben je voor naar Engeland gegaan. Bij de start is het gezellig druk, we kunnen een broodmaaltijd en drinken afhalen en dat doen we dan ook, het plan is om kwart voor zeven naar de start te gaan, dit lukt ook aardig maar als ik bij de start kom hoef ik geen stempeltje te laten plaatsen en krijg ik te horen dat de F ploeg net 3 minuten vertrokken is.

Ff lekker eten voor vertrek.

Oke, met een zwaai naar de controleurs ga ik op pad, vol goede moed draai ik de eerste kilometers weg en wetende dat de eerste 100 km veel hoogtemeters hebben, ga ik op reserve rijden. Regelmatig haal ik mensen in die iets rustiger rijden en vooral in de afdalingen gaat het snel.
De weg is van een kwaliteit die je in Nederland niet vaak tegenkomt, dus het credo is goed opletten waar de putdeksels zitten die je banden kunnen beschadigen, de ergste hebben ze gemarkeerd. Dat is wel handig.
Ook gebruiken ze nog van die kattenoogjes in het midden van de weg, ze steken net boven het wegdek uit en in een afdaling dender ik er overheen met gevolgd dat het wieldoekje losschiet, tjonge wat een dreun geeft dat.
Het wieldoekje blijft mooi in de wielkast hangen, dus ff stoppen en dan blijkt dat het plastic steuntje zodanig is verbogen dat het doekje de fiets ingaat.

In de planning staat dat ik ongeveer 4 uur werk heb over de eerste 100 kilometer, dit is niet nodig, om half 11 ben ik er al, en geniet van het eerste rustpunt. Na drie kwartier ga ik verder en hierna komt het vlakke stuk van 120 km, we hebben de wind in de rug en dat gaat het als vanzelf, kruissnelheid ligt boven de 40 km en in rap tempo worden de eerder gestarte rijders ingelopen. Het is echt vlak en je kunt goed rondkijken, lijkt op Holland met zijn vlakke stukken en landbouw.
Ook rijden we een hele tijd langs een kanaal, het zijn lange rechte stukken, ik geniet ervan en ben om kwart over 1 al op de 180 km controle post. Gaat het snel, ja, kost het moeite, nee, ik fiets met de mond dicht, en haal adem door mijn neus, dus kan niet zeggen dat ik veel energie wegdraai.

Ik ben kwart over 1 in Kirkton, en kom Jan van Osch tegen die als vrijwilliger daar de organisatie helpt.
Jan verteld dat Anco de Jong daar al was na 6 uur fietsen, oke, zeg ik, ik ben hier na 6 uur 15 waarbij ik 45 min gerust heb. Jan kijkt me aan en snapt het niet.
Ook hier zit ik weer 45 min en dit bevalt me goed, heb je ff wat tijd om rustig adem te halen, hierna ga ik verder en tijdens de volgende track gaan we naar Market Rasen, we gaan de heuvels in na 220 km, en die zullen alleen maar toenemen na mate je meer naar het noorden gaat. Ik ben daar om kwart over 4 en heb al een grote voorsprong om mijn eigen schema. Maar ja de wind in de rug en de heuvels zijn heel goed te verteren, vlak voor de controle haal ik de buren (Henk en Frank) van de camping in en tijdens het eten verbazen we ons erover hoe makkelijk het gaat. Ook Henk en Frank liggen ver voor op het schema. Alleen Henk klaagt over zijn voeten.

Ik ga iets eerder op weg naar Pocklington, en moet al kort na de controle een behoorlijke klim verteren, tjonge niet de lengte maar het stijgingspercentage klapt er aardig in.

Henk de buurman die ff bijkomt.

Als we op hoogte zijn, zie ik in mijn spiegel dat het achter me aardig zwart ziet, en na een paar flitsen en klappen begint het opeens verschrikkelijk te regenen, ze noemen dit een rain schower in Engeland, er komt zoveel water in korte tijd naar beneden, dat je gelijk nat bent, de racefietsers stappen bijna aan blok af, en kijken of ze ergens kunnen schuilen, ik rij door maar met een heel gematigde snelheid, de tijd die ik nodig heb om de kap erop te doen, zorgt ervoor dat ik helemaal nat ben en het water in de Quest staat :-((.
De wegen veranderen ook in een keer in rivier stroompjes. Tjonge wat een water. Zo snel het begint houdt het ook weer op en bij het oprijden van de grote brug over de rivier bij Hull kan de kap er weer af.
Tijdens het passeren van de brug kun je mooi de riviermonding en zo zien. Een mooi gezicht.

Hierna volgen de heuvels elkaar snel op, opeens zie ik dat de weg daalt, maar het duurt ff voordat ik zie hoe diep de weg wegzakt in het landschap en hoe steil hij meer ophoog gaat, je zakt in een keer 20 mtr en je moet ook weer omhoog, ik schakel zo snel mogelijk op om snelheid te maken, want stilvallen is geen optie, dan kom je nooit meer boven. Uiteraard lukt dit, maar tjonge denk je, je zult maar moeten stoppen onderin.
Even later komen we weer in een rain shower terecht en nu moeten we echt door bijna woeste rivierstroompjes fietsen omdat we nu echt in de heuvels zitten. In de dorpen staan de mensen te kijken in de deuren hoeveel water ernaar beneden komt, en hoe wij erdoor heen fietsen.

Als ik in Pocklington ben zet ik eerst de fiets met het achterwiel op een stoep, zodat het water eruit kan lopen. Ik ben daar om 20 over 8 en ik zie bij binnenkomst de cameraploeg zitten, ik stel me voor en tijdens het eten nemen ze een interview af, ze willen graag weten hoe het gaat en hoe laat ik denk in Edingburgh te zijn, ik geef aan dat het moeilijk is want het gemiddelde daalt aardig met al die korte steile heuvels.
Als ik weg ga is het donker en ze filmen alles van het gereedmaken van de Quest tot aan wegrijden toe.

Howardian Hills

Volgende halte is Thirsk en om daar te komen moet ik door de "Howardian Hills", Ook is door de organisatie hier een alternatieve route in de track gezet, vanwege werkzaamheden.
In het begin gaat het wel maar tijdens dit stuk begin ik echt last te krijgen van het hoge stijgingspercentage in samenhang met mijn kleinste verzet, ik heb 32/32 als kleinste verzet maar dit is voor mij te groot, in Sauerland kan ik hiermee heel goed uit de voeten, maar als het stijgingspercentage bij elke heuvel 10%+ is, dan heb ik als "niet krachtmens" een probleem, ik fiets altijd op souplesse en draai een gemiddeld toerental van 90+, met dit kleinste verzet moet ik veel kracht zetten om te blijven rijden, en regelmatig zak ik onder de 7 a 8 km snelheid, de hoogte van de heuvels is niet het probleem, maar het korte steile karakter ervan begint me op te breken, daarnaast blijkt dat ik een langzame leegloper heb, maar dit merk je niet in dit wisselende landschap, niet eerder dan na een lange worsteling.

Als ik stop omdat hij bijna leeg is ben ik ook helemaal nat van het zweet, ik verwissel binnen en buitenband in het donker en laat mijn bandenwippers liggen bij het inpakken, die liggen er waarschijnlijk nog, Tjonge ik ben moe en eet eerst wat, terwijl ik stil sta komt er niet een fietser langs, dit geeft wel aan dat het eerder snel is gegaan, als ik doorrij wordt ik de alternatieve route opgestuurd en dit blijkt een boerenkarren spoor te zijn met twee smalle strookjes asfalt met gras ertussen, wat vol zit met bulten en gaten, dit geeft een niet erg motiverend gevoel bij me.
Als ik weer op de weg ben, gaat het ineens heel steil omlaag en ik zie een flauwe bocht op de GPS naar rechts, ik rem uit alle macht en de fiets glijd door de regen, zand en modder rechtdoor de berm in, en staat vlak voor een rotsblok stil, ik schrik me rot.
Als ik uitstap denk ik dat ik op een zand/landweg zit, maar in werkelijkheid is er zoveel grond naar beneden gespoeld dat er een dikke laag ligt.
Ik sleep de fiets op de weg en probeer naar boven te rijden, dit is het steilste stukje wat ik gefietst heb, 4 km gaf de teller aan. meer niet. Ik zwoegde, en kwam boven, maar was ook leeg door de ervaring.

Door al die kleine steile bulten schiet het niet op, en als ik naar lang zwoegen eindelijk een vlak stukje weg heb, geniet ik en laat de benen krachtloos ronddraaien. Het is nog 15 km naar de controlepost en deze zijn gelukkig wat vlakker.
Ik kom om half 1 aan in Thirsk en vraag bij het stempelen hoe de route naar de volgende controlepost is, nou die is vlakker hoor, niet zo erg als wat je gehad hebt, pff gelukkig denk ik.
Ik eet normaal en ziet om me heen te kijken, wat me opvalt is dat ik bij elke controle behoorlijk naar de wc moet, geen diarree, maar normaal hoef ik bij een lange tocht bijna niet, alles wordt verteerd, maar nu duidelijk niet dus, ook eet ik veel, veel meer dan normaal.

Standaard weg in Engeland.

Na een klein uurtje ga ik de nacht weer in op weg naar Barnard Castle, tijdens dit gedeelte zie ik maar 1 fietser die ik na een uurtje inhaal. Dit is wel heel saai, donker, koud, veel klimmen, geen snelheid kunnen maken als het omlaag gaat, en mijn maag begint, als ik klim echt pijn te doen, als ik geen druk hoef te zetten, geen probleem, zodra ik druk moet zetten omdat het klimmen is, dan komt het op.
Vlak voor de controle komt alles eruit, het is niet veel.
Ik ben tegen het licht aan in Barnard Castle, 20 over 4, ik eet eerst goed, ga douchen en geef aan dat ik om 7 uur gewekt wil worden.

Nou van slapen komt het niet, alleen piekeren, en zoals zo vaak, het zijn niet de leukste ideeën die ik bedenk. Tja, drie nachten niet echt geslapen, bijna 24 uur gefietst en dan weer niet slapen. Leuk is anders. Wat de burger wel moed geeft is dat de teller op 475 staat, in 21 uur en 20 min.
En dat in Engeland. Beetje dom misschien.
En wat heeft de organisatie nog meer in petto op weg naar Edingburgh??
Saluut.

Registratie LEL

Echt op zijn Engels

De dag voor de start wordt gebruikt voor de registratie, nou ja, je hebt je al ingeschreven. Dus hoe zo registratie, maar goed 4 jaar terug duurde dit de hele dag en we hopen natuurlijk dat dit niet weer zo gaat.
Het is ook nog en keer verschrikkelijk warm, tjonge wat heet. De registratie begint om negen uur en om tien uur heb ik een afspraak met de cameraploeg.
Om iets over negen rijden we naar de startlokatie, Gert rijdt voorop en ik er achter, vlak voor een onoverzichtelijke bocht wordt ik ingehaald, en de aso probeert ook nog Gert in te halen. Opeens een tegenligger die door de bocht komt. Alleen doordat Gert naar links stuurt en de tegenligger ook, voorkomt een ongeluk, ik zweer je er past geen hand meer tussen, we schrikken ons het bekende hoedje, wat een aso. Een bocht verder probeert meneer ASO het weer. Ik ben geschrokken maar Gert nog veel meer.

Bij de registratie is het allemaal goed geregeld. Met 5 min. hebben we onze spullen. Netjes, zo kan het ook, overal lopen vrijwiligers rond die van alles voor je willen doen. Zonder auto zijn ze heel vriendelijk die Engelse:-)
Om 10 uur heb ik het intervieuw, en als dat allemaal achter de rug is, is het rond kijken en je vergapen  aan de verscheidenheid van de fietsen.
We tellen ongeveer 9 velomobielen waaronder ook de Engelse vierwieler. Ook zie ik de Franse fiets, waarbij je achteruit, moet trappen als je het bergverzet gebruikt. Heel apart. Heb de man zien fietsen in 2007.

Niet tegen de regen maar tegen de zon.

Ook hoor ik een vrijwilliger vertellen dat er gratis ontbijt is bij de start, kijk dat moet je een Hollander niet vertellen. S'middags wissel ik de stugge marathons om voor F-lite banden voor. Die rollen toch wel beter, en geven meer comfort.
In het zuiden zijn de wegen nog redelijk.

Terug op de camping doe ik de laatste voorbereidingen, zodat ik zo weg kan als de wekker gaat, eten doe ik bij de start. Gert en ik gaan uit eten bij de dichtsbij zijnde pub, maar dat wordt een chinees. Ik heb nogal scherp spul besteld en koel dit met cola. Als we terug gaan begint het te regenen en er komt een onweersbui voorbij, net als we op de camping zijn.

Een bijzondere man met een bijzondere fiets.

Nou dit betekend om 8 uur in de tent, verder niks te doen, en de hele nacht regen. Om 4 uur stopt dit, ik slaap weer niet met al dat getik op de tent, oordoppen helpen ook niet.
Mentaal maakt het dit wel zwaar, 3 dagen geen goede nachtrust, en dan 1400 km gaan fietsen. Tja, ik ben dan ook blij dat het 6 uur is, mijn start is om 7 uur.
Hier heb ik bewust voor gekozen, niet te vroeg, kom je ook niet in de verleiding om te gaan jagen met snelle rijders.
Saluut

Bootreis en tocht naar Londen

Om in Engeland te komen moet je over het water of eronder door.:-)
Wij gaan met de nachtboot vanaf Hoek van Holand. Bij de douane geven ze al aan dat we niet de eerste vreemde karretje zijn. Er blijken nog drie velomobielen aan boord te zijn. Bij de slagboom worden we gewaarschuwd voor het rijgedrag van de Britse automobilist. Notabene door een Brit. Hij zegt, wantrouw ze allemaal als je geen ongeluken wilt, tijdens het fietsen en pauseren zijn we meerdere keren hiervoor gewaarschuwd. Tjonge denk je dan, maar later zijn de ervaringen dat dit klopt.

Op de nachtboot ontmoeten we meerdere fietsers, zowel uit Nederland als uit andere landen. We praten wat en gaan op tijd naar bed, want om half 6 Engelse tijd gaat de wekker en om half 7 moeten we ontschepen. Als we buiten staan gaan Gert en ik via een track op weg naar Londen, deze hebben we gekregen van R. Lammerts. We doen rustig aan we hebben de hele dag de tijd, al snel worden we voor de eerste keer gesneden, wat een aso, dit zal vaker gebeuren, daarom gaan we midden op de rijstrook rijden, zodat ze geen ruimte hebben om te passeren als er tegenliggers aankomen. Bij een pompstation, weer dezelfde waarschuwing. We fietsen rustig verder en nemen de tijd om te wennen aan het links rijden, bij een tweede rustpunt hoeven we nog maar dertig kilometer, dus we zijn er bijna.

Om 12 uur zijn we op de camping en gaan we tent opzetten en dergelijke. Ook kijken of we al bekenden zien, nee nog niet, maar gedurende de dag komen er steeds meer fietsers erbij en wordt het al aardig gezellig. De velomobielrijders die later komen komen bij ons staan want dat geeft herkenning.
We hebben geen kookspullen bij ons dus dat wordt zoiets van "vindt een restaurant'
Dat wordt een Engelse pub, waar je kunt drinken en eten;-) wij doen beide want morgen is onze registratiedag/rustdag.

Het is al bijna donker als we gaan en doordat het drie kilometer lopen is, zijn we laat terug. Maar we hebben geen haast. Het is een echte Engelse camping incl. gillende meiden, want dat gaat de hele nacht door, op de boot slecht geslapen, hier is het niet anders. Dus dat zijn 2 nachten zonder normale slaap-:)
Zo, dit eerst, rest later.
Saluut.