Tweede dag LEL

Het is 7 uur, maandagmorgen, en ik ben 24 uur onderweg, de slaap wou niet komen, en ik heb behoorlijk liggen piekeren. Ik heb de volgende mogelijkheden bedacht.
* Fietsen tot het niet meer gaat, geen optie, omdat ik met Quest terug moet fietsen.
* Afstand tot ik weer terug ben op de plek waar ik nu ben, 450 km, dat is een hele eind, en het zwaarste stuk moet nog komen.
* Hoe is de route naar Edingburgh en terug, een groot vraagteken.
* Hoe houdt het weer zich, verwachting, koud en regen.

Ik ga eerst eten, en daar kom ik Frank tegen, hij is alleen, Henk is op een eerdere controle achter gebleven om te slapen, met Frank gaat het goed, wel wat problemen maar allemaal overkomelijk.
Ik vertel in welk dilemma ik verkeer, doorgaan of terug, ik kan niet op de trein stappen met de Quest.
Wat er gebeurt ik moet hem terug fietsen want achterlaten en later ophalen is ook geen optie, omdat je in Engeland bent, en het thuisfront bellen of ze ff komen met de aanhanger, duurt ook dagen en is niet echt goedkoop. Daarnaast zijn de ervaringen met de route afgelopen nacht nou ook niet om over naar huis te schrijven.

Zo wie zo wil ik weer veilig thuiskomen, de algehele toestand van de wegen wordt naarmate je noordelijker komt er niet beter op, en er moet veel geklommen en gedaald worden. En met de Quest loopt de snelheid snel op.
Al met al genoeg vraagtekens waarmee ik mijn motivatie niet op een hoger plan brengt. Mentaal voel ik me dan ook niet sterk als ik weer ga fietsen. Frank bied nog aan om samen te rijden, maar dat is geen optie, daar waar het niet vlak is. Het gaat teveel op en neer en dan ben je mekaar alleen maar tot last. Wel is het een mooi aanbod van Frank. Ik bedankt hem voor zijn ruiterlijke aanbod, en zeg, of je ziet me terugrijden, of je ziet me op de volgende controlepost.

Ik ga op pad en ga de strijd weer aan met de heuvels, de weg is redelijk, en de heuvels talrijk.
Tijdens de route naar Brampton moeten we over de hoogste bult, 600 mtr hoog, ik weet van de profiel gegevens van de route dat het een aanloop is die geleidelijk is, maar dat had ik ook van de al eerdere track gezien, alleen de praktijk bleek anders, die korte steile heuvels zie je niet in de grafieken terug van het profiel, daarvoor zijn de grafieken niet groot/specifiek genoeg voor.
Maar goed, we gaan ervoor, bij elke klim weer dat vervelende gevoel in mijn maag, en niet het vermogen om het kleinste verzet lekker rond te draaien, de afdalingen zijn natuurlijk nog korter en niet lang genoeg om een beetje te herstellen, daarnaast moet je mogelijkheid om snelheid te maken niet laten lopen, want dat betekend dat je de volgende heuvel veel meer energie nodig bent om boven te komen.

Ik krijg dan ook ZWAAR VEEL RESPECT voor degene die in 2005 en 2009 LEL volbracht hebben in een Quest. Na weer een bui gehad te hebben en de nodige klimpartijen neem ik een korte pauze, het moraal is NUL, en ik zie het eigenlijk niet meer zitten om naar Edingburgh te fietsen en weer terug, niet in deze conditie en met deze versnelling.
Ik ga nog wel op pad, maar bij het begin van de volgende regenbui, draai ik de Quest en ga terug, ik vind het welletjes, en heb er genoeg van, ik moet nog terug naar Londen, en dat is ook nog een behoorlijke afstand, een kleine 500 km.
Met een maag/darmkanaal wat niet wil, en een te groot verzet voor mij.

Ik rij dan ook terug en ga in een keer terug naar Thirsk, hier geeft ik aan dat ik gestopt ben en op weg terug ben naar Londen, ik geef dit ook door aan het thuisfront via SMS en iedereen stuurt een SMSje terug met dat ze het begrijpen maar wel jammer voor me vinden.
Ik besluit om deze dag 200 km terug te fietsen en om in Market Rasen te gaan slapen, dan op dinsdag 250 km terug naar Londen en dan zien op de boot te komen.
Tom Hospes probeer me nog te motiveren via een SMSje, bedankt Tom, maar het besluit is genomen. En ik heb er vrede mee, zover je er vrede mee kunt hebben. Leuk is het niet, maar je moet soms rationeel zijn, ook om jezelf te beschermen tegen dingen die niet leuk zijn.

Onderweg naar Market Rasen kom ik veel fietsers tegen en tot 30 km voor Pocklington blijft, dit zo, de laatste die tegenkom, nou denk niet dat die het gehaald heeft, want hij was al 30 uur onderweg en nog geen 360 km gevorderd. Dan wordt het erg lastig. Maar nog wel in de race, en dat was ik niet meer:-((
In de Howardian Hills kom ik weer het boerenkarrenspoor tegen en de afdaling waar ik bijna tegen dat rotsblok aanreed, nou die afdaling in de nacht heb ik nu lopend genomen, fietsend niet te doen, had ook geen zin om de uitdaging aan te gaan. Het is nu overdag en wat volgen die bulten elkaar snel op, je ziet ze nu. Eentje sloeg alles voor mijn gevoel, het leek net een springschans, je kon echt niet zien waar je naar toe ging en hoe de weg liep achter de bult.

In Pocklington tref ik ook geen fietsers meer die onderweg naar Edingburgh zijn, alleen een Japanse vrouw die verdwaald is geraakt en gestopt is. In een vreemd land, je weg zoeken met een alleen maar een route beschrijving, petje af hoor, er zijn er genoeg die het doen, en ook de rit uitrijden.
Ik vraag of ze eten voor me hebben, de keuken is dicht, maar ze hebben nog wat in de koeling en er is genoeg muesli en melk, daar redt ik het wel mee.
Ik stuur ook Gert een paar sms'jes dat ik gestopt ben, en zo vlug mogelijk de boot terug neem naar Nederland, en wens hem succes met de rit, jammer genoeg hoor ik niks terug.

Ik vraag na of de andere controles terug naar Londen open zijn en er wordt positief op geantwoord, de mensen zijn erg behulpzaam en helpen daar waar ze kunnen, ik ga verder naar Market Rasen, en moet onderweg bij Hull weer de brug over. Alles gaat verder naar wens en ik merk dat langzaam aan het nare gevoel in de maag verdwijnt, ik neem op gezette tijden wat extra rust tussen de controle's, heb tocht tijd zat, en in Pocklington heb ik nog geprobeerd te slapen, maar zonder succes.

Als ik in Market Rasen kom, rond 9 uur s'avonds, denken ze eerst dat ik de eerste rijder op de terugweg ben, maar geef snel aan dat dit niet zo is, en vertel dat ik op de terugweg ben, graag wil slapen en of ik na het douchen nog wat eten kan krijgen. Dat is allemaal geen probleem en zo gedaan, ook zet ik geen wekker. Ik zie wel wanneer ik wakker wordt. Gelukkig slaap ik hier wel, ongeveer 6 uur lang en ik wordt wakker met een goed gevoel, voel me een stuk beter, spanning is eraf, en het lichaam is voelbaar aan het herstellen, wat een goede nachtrust al doet, ook al is het maar 6 uur, na 4 dagen bijna zonder slaap.
Saluut.