Reactie van één tevreden gebruiker ovale tandwielen.

Ik vraag iedereen die een setje gemonteerd krijgt om hun eerste reactie's, en tot nu toe allemaal positief.
Onderstaande verslag/reactie kreeg ik via de mail. Het is een beetje uitgebreid, maar geeft goed weer het effect van de Rotor ovale tandwielen.
De reactie's die ik steeds krijg zijn:
* Soepeler draaien.
* Geen dode punten meer.
* Makkelijker optrekken en klimmen.
* Hoger cadans.
* Minder vermoeid na het fietsen.
* Hogere max. snelheid.
                                                                        * Minder last van knieën en voetzolen.
                                                                        * instelbaar voor elk type ligfiets.

Verslag:
Afgelopen week wat (ca. 500) kilometers onder de wielen laten draaien van de Raptobike.
Omdat het relatief bijzondere (veel en extreem zwaar klimmen) km's zijn een verslag.
Zonder infietsen en ervaring opdoen met de Q-rings direct afgereisd naar Besancon in Frankrijk. Het was een gok hoe dat zou aflopen.
Al gelijk bij het eerste onderdeel: de heuvelklim ondervond ik mijn manco, maar werd ik ook gered door de Q-ring.
Simpelweg vergeten dat een helling daar gewoon richting 20% kan gaan voor langere tijd. Ik had ook een bergverzet nodig! Stom!
Desondanks er gewoon voor gegaan. Bij het parcoursverkennen 's middags stierf ik nog duizend keer. Afstappen en diverse pauzes waren noodzakelijk om bij te komen. Dit bleek achteraf gewenning aan het klimmen te zijn. Gaandeweg de week ging het steeds makkelijker.
Eenmaal boven op de top van 690 meter (30 graden in de schaduw!) had iemand wat twijfels over het nut van de Q-rings. Toch koste het mij weinig moeite hem een proefritje te laten maken met mijn fiets op de heuvel. Ik noemde het feit dat jij het e.e.a. had uitgevogeld over de afstelling en dat deze Q-ring mogelijkheden heeft aanpassingen te maken in de afstelling voor de ligfiets. (o.a. door de vele bevestigingsgaten)
Hij kwam verrast terug van zijn klim. Hij stelde vast dat het draaien inderdaad erg soepel ging nu. (Hou dat in gedachte)

Ik was in elk geval erg blij met het kleinere verzet, maar ook het heerlijk soepel draaien. Een enorme besparing op mijn spierbelasting en knieën.
Ik ben er nog niet uit hoeveel verschil het maakt met 155 mm cranks en hoe de combinatie 155 cranks met Q-rings zal uitpakken. Makkelijker toeren maken doen ze allebei, maar de Q-rings doen dat nog soepeler en merkbaar minder belastend. Zeker als er veel (zeer veel) kracht gevraagd wordt zoals bij het klimmen is het ontbreken van een dood punt zeer waardevol voor mij.

De echte heuvelklim verliep, ondanks het ontberen van een bergverzet, veel beter dan de training. 20 km/u gemiddeld lijkt niet snel, maar de echte klimgeiten gingen maar nauwelijks harder. 
Het 100 km criterium daar en tegen zag ik tegen op na verkenning. Ik dacht voor de vorm 1 rondje te rijden en dan de handdoek in de ring te gooien.
Er zaten diverse (super gevaarlijke) hairpins en stevige klimmen in. Een rondje was maar liefst 10 km lang!
Voor de start bleek iemand slecht voorbereid. Geen eten en geen drinken. Hij had meer te verliezen dan ik dus gaf ik hem een van mijn bananen, flesje sportdrank en mijn 2 liter Camelbag.
Dat bleek voor mij uiteindelijk nadelig, maar was geen probleem. Na de eerste ronde kreeg ik er lol in en besloot door te gaan. Heuvel af 50+. Voor dat parcours en mijn fiets best wel snel. Ik genoot ervan. De Q-rings konden die snelheid net aan. Tot 45 km/u kon ik nog bijtrappen met een mooi toertal (120?) zonder dat de fiets instabiel stuurgedrag gaf. (voorwiel aandrijver)
Bij de klim en hairpins was het telkens hard werken, maar de soepele tred bij een relatief laag toerental (80?) was voldoende om mij telkens met 8 km/u omhoog te helpen. Slingerend als een dronkeman. Uiteindelijk was het gebrek aan water en energie wat mij de das om ging doen. Ik kreeg kramp. Gewoon stoppen bij de start/finish en mijn vrouw eten en drinken voor mij laten regelen hielp mij net voldoende vooruit op met 2 ronde achterstand op de winnaar te finishen.
Ik was zeer blij.
De week erna zijn we gebleven voor diverse toertochten. De Q-rings hielpen mij nu weer overal de heuvels over. Nergens is het vlak. Sommige heuvelruggen die we over moesten waren stevig klimmen maar het beschikbare verzet was genoeg. Met de Quest zou ik toch het kleine blad voor gebruiken, nu bleek de soepele tred door de Q-rings mij met een zwaarder verzet mij omhoog te brengen. Nu er geen druk van een wedstrijd was kon ik dit klimmen lang volhouden zonder buitenadem te raken.
Wat mij uiteindelijk ook opviel was dat ik geen pijnlijke of koude voetzolen heb gehad. Ondanks soms hoge snelheden en inspanningen. Het hoge toerental en constant lichte tred voorkomen zware druk op de pedalen en toch leveren van het benodigde vermogen. Dat is voor mij een grote winst.

Met de wedstrijden en het treffen erna heb ik meer mensen met een Q-ring achtig voortandblad gezien. Geen van allen hadden niet die mogelijkheid  van verstellen zoals de Q-ring dat heeft. Ik denk zelfs dat ze verkeerd afgesteld stonden voor een ligfiets. Een blad was zelfs extreem puntig op het hoogste punt en kende een voelbaar drukpunt(!). De ketting bleef ook niet altijd er op liggen tijdens het schakelen. Daar heb ik geen een keer last van gehad. Schakelen gaat soepel en kan zelfs nog tijdens het zwaar klimmen onder enige belasting.
Wel is de ketting er twee keer afgestuiterd toen ik terug schakelde maar niet verder trapte. Op de hobbelige weg viel hij er toen spontaan af. Dat is echter iets wat hij ook al deed met het 60 tands blad. Nu is het blad nog kleiner en kan er misschien nog wat schakels tussenuit. Een dubbele kettingrand zal dat beter oplossen denk ik. Of een simpele omgebogen spaak over de ketting. Lig ik niet wakker van.
Tot slot nog wat over de 'gewenningspijn'. Ik denk dat ik er geen last van heb gehad. Moeilijk te beoordelen.
Vooral met het 100-km criterium ben ik tegen of over een grens gegaan van mijn lichamelijk kunnen. Daar kwam na 2-3 dagen wel wat ongemak uit voort denk ik. Tijdens de dagelijkse toerritten van 60-80 km met uitsluitend klimwerk in die dagen had ik er nauwelijks of geen hinder van. Ik herstelde gewoon. Ook hier denk ik dat de bescherming van de Q-ring mij geholpen heeft. Je spieren worden gewoon merkbaar minder belast bij een kalme toerrit na een uitputtend hoge belasting. Positief herstel hiervan is dan mogelijk onder inspanning. Heerlijk!

Kortom een zeer positieve ervaring uit de harde praktijk. Op een plek waar ze het beste tot hun recht komen, klimwerk. Maar ook op het vlakke zijn ze volgens mij spierbelasting besparend. Beter voor de knieën en alle spieren. Maar ook voetzolen. Daarnaast is het gewoon lekker fietsen met zo'n soepele tred.

Peter, bedankt:-)

Uiteraard bovenstaand geplaatst na toestemming van auteur. 
Ik heb eerder al reactie's geplaatst in berichten op mijn blog-spot.
De ontwikkelingen lijken erop dat deze tandwielen echt een toevoeging gaan geven aan het maximaliseren van de mogelijkheden die een ligfiets geeft. 
Veel ligfietsers geven aan dat ze wel eens of vaak knieklachten hebben, dit doordat je met een ligfiets meer vermogen kwijt kunt, je drukt jezelf in de kuip waar je in zit.
Waarschuwing die je vaak hoort is, trap niet met een te lage cadans, denk om je knieën. Doordat je haast vanzelf een hogere cadans gaat trappen met deze tandwielen, vermijd je dat probleem. Sterke opmerking laatst van Eduard Botter met normale tandwielen vaak last van knie of beide knieën, nadat er ovaal in zit op de terugtocht (euuuh 230 km) geen enkele last meer van zijn knieën.
Betere reclame kun je niet krijgen.
Ondertussen heb ik bijna alle velomobielen op tekening staan wat het voorframe betreft.
Ik kan voor de Quest, Quest XS, Strada en Mango op afstand nu bepalen wat de beste afstelling is.

Dit is een stukje van de Rotor site

Uw ‘altijd sceptische en oneindig veel wijzere’ ligfietsvrienden zullen niet geloven dat u uw ongelofelijke sprints en krachtige beklimmingen te danken hebt aan uw Q-Rings. 
Q-Rings verhogen uw vermogen doordat ze tijdens het trappen een Rotorsysteemcrankset nabootsen in de krachtoverbrengingsfase en de ‘dead spot-zones’ minimaliseren. Door de tijd in de krachtoverbrengingsfase te verlengen (waar 90% van alle kracht wordt gegenereerd) en uw benen soepeltjes door de kritieke ‘dode punten’ te bewegen,  waarbij tegelijkertijd de zwakke pedaalinput in deze zones wordt vergroot, geven de Q-Rings u net dat extra voordeeltje om vooraan te rijden. 

Heb er weinig aan toe te voegen.
Saluut. 

Zoetermeer Parijs Zoetermeer, deel 2.

Geef mij maar een bak bami.

Het is 6 uur als ik bij het keerpunt ben bij de Eiffeltoren, en ff zoeken naar het controlepunt, maar de grote vlag verteld me waar Leo en zijn collega staan. Ze geven aan dat ik als tweede binnenkom en gelijk staan er ook een stelletje bewapende Franse militairen bij Leo, om te vertellen dat hij de gasfles moet verwijderen.
Kan een bom zijn meneer, is de reden. Leo begrijpt het niet en ik vertel in het Engels waarvoor ze de gasfles nodig zijn, om mij een bakje koffie te geven en een heerlijk bord warme soep.

Nou dat moeten ze toch wel snappen, maar ze zijn onverbiddelijk en die fles moet weg, te gevaarlijk, tja en wat doe je dan als gehoorzame Hollander, je luistert. Ja, die jongens hebben geweren waar je u tegen zegt en ik ga het niet uitproberen, gelukkig is het water al warm, dus ik heb mazzel, degene die na me komen zullen het met een lauwer of koud bakje moeten doen. We wisselen informatie uit en ondertussen hap ik alles naar binnen wat er langs komt, een eitje, een broodje, bakje koffie, bord soep, en nog wat anders spul.
Tijdens zo'n tocht gaat alles erin en je hoeft nooit naar de wc. waar het blijft, ik weet het niet, maar alleen wel blijven pissen, anders droog je uit.

Tja, die groene fles he!

Kwart voor 7 begint het te waaien en de eerste druppels vallen, dus ik pak mijn spullen en dat doen Leo en collega ook, want anders regent alles nat. Als ik de terugreis aanvang barst de bui los en ik maak gelijk gebruik van de kap om nog een beetje droog te zitten.
"We gaan naar huis", schiet door mijn gedachte en met een glimlach trotseer ik de regen en probeer me weer door de spits in Parijs te worstelen. Het eten en de rust heeft me goed gedaan, want ik gaat Parijs uit makkelijker voor mijn gevoel dan erin, en het vooruitzicht van een Mac buiten Parijs, tja dat geeft de burger moed, nog ff wat warm eten voor de nacht.
(Later hoor ik dat Leo en collega het controlepunt buiten Parijs hebben gebracht en Eiffeltoren gelaten hebben voor wat het was, Tjonge had ik ook wel gewild, scheelt je een hoop ergernis. Het is ook niet handig, om in zo'n grote drukke stad, een keerpunt te maken, andere grote tochten doen dit ook niet, die blijven aan de rand of gaan er omheen.)

Na een klein uurtje sta ik bij de Mac, en bestel voldoende, zodanig dat ik wat over hou om ook tijdens de nacht nog wat te hebben. Hier zit ook een halve liter cola bij, om wakker te blijven, want het wordt de tweede nacht zonder plannen om te gaan slapen. Als ik verder ga zie ik dat de lucht in het noorden flink zwanger is van de regen en het ook laat vallen, tjonge denk ik, daar had ik kunnen fietsen. Later zie ik grote plassen en op de hellingen loopt het water nog naar beneden, maar ik heb er geen last van, waar zo'n Mac al niet goed voor is:-)). Op de helling die op de heenreis al remmend genomen moest worden, sta ik ff stil om wat te eten en de laatste deelnemer, (een Duitser) komt naar beneden rijden, zo die moet nog een stukje. In het kleinste verzet ga ik later omhoog met toch nog 7, 8 km op de teller, hiermee bewijzen de ovale tandwielen mij een grote dienst want het oude stoempen is er niet, en ik kan blijven draaien zonder overbelasting.

Montdidier is de eerste vrije controlepost en daar vind je om 1 uur s'nacht zelfs geen hond op straat laat staan dat er iets open is om iets te kopen, ik maak maar een foto van een winkel. Als ik zit te eten komen Bert en Jeroen langs/voorbij met zelfs een volgauto achter hun aan, en ze fietsen gelijk door, de chauffeur van de auto vraagt of ik genoeg drinken voor de nacht heb, en dat heb ik. Dus ik bedank hem. Teller staat op 616 km en de volgende halte is in Bapaume op 680 km.

Ik ga verder de nacht in en maak er het beste van, het is koud en vochtig vanwege de buien, maar het humeur is goed en voor mijn gevoel gaat het nu steeds makkelijker worden, de route is vlakker en het klimmen blijft nu ff achterwege omdat dit het vlakke stuk in Frankrijk is, wel moet ik hier een paar boerenkarren sporen passeren en dat stuk met split erop. Opeens staan Bert en Jeroen voor me met auto, Jeroen heeft de ketting kapot en is bezig deze weer in elkaar te zetten. Ik vraag of hij een sluitschakel nodig heeft, maar dat is niet nodig. Ik ga weer door, en begin toch wel last van een slaapdip te krijgen.
Als het iets over 2 uur in de nacht is besluit ik om een de ogen ff dicht te doen op een luw plekje in een dorpje, zo gezegd zo gedaan, dikke kleren aan, ijsmuts op, fiets dicht en de benen gestrekt, zo lig ik redelijk beschut in de fiets, achter een dikke heg.

Na een half uur, lig ik te bibberen van de kou en ga weer verder, niet dat ik geslapen heb, maar de ogen zijn dicht geweest en hebben wel rust gehad. Dit heeft altijd een positief effect bij mij, het duurt ff voor ik weer warm ben, maar het tempo is gelijk wel hoger en ik ben niet zo duf meer in het hoofd.
Als ik ff later in Bapaume ben op 680 km en weer ff, zit en een foto van een stambeeld maak komen Bert en Jeroen me weer voorbij, dit keer zonder auto.
Ik ga achter ze aan en we rijden ff samen op, ze hebben ook geslapen/gelegen. Na weer een paar boerenkarren sporen met gaten waar de halve fiets in past, rijdt ik ze voorbij als het bijna licht is en ik zie ze daarna niet meer. Maar ik ben blij met de contacten die we gehad hebben, want ze helpen je wel de nacht door.

Onderweg.

Hierna volgt de rit naar Tournai op 757 km waarbij er weer wat heuvels komen, en die doen toch wel weer zeer. Ook krijg ik steeds meer last van mijn rechterbil, toch verkeerd gezeten of zo op de heenreis. Het laatste stuk voor Tournai is erg mooi asfalt, ik hoor de Quest niet eens meer, de fiets zoeft over het asfalt en de snelheid is erg hoog. In mijn geheugen staat dat de eerste 250 km makkelijk waren, omdat ik op de heenreis ontspannen achter Bert en Jeroen reed tijdens de eerste nacht. Nu ik alleen rij trap ik toch het vermogen wat ik heb, en kom klimmen en afdalingen tegen die ik in de eerste nacht helemaal niet opgemerkt heb, was zeker met andere dingen bezig dan met fietsen.
In Tournai moet ik weer een parkeermeter kaartje pakken en gelijk zie je de Fransen weer belangstellend naar mijn fiets kijken. Maar ja ik spreek geen Frans, en die Fransen spreken alleen maar Frans :-))

Na Tournai is het nog 250 km, met een stop in Antwerpen, net zover als de Elfsteden denk ik dan, en dat moet te doen zijn. Is het ook wel, maar dit is Belgie en niet Friesland. Er volgen nog een paar heuvels tot 100 mtr hoogte, en die hoogte is niet erg, maar wel het percentage, ik snap niet dat ik dit gemist, niet geregistreerd heb op de heenreis, komt denk ik gewoon omdat ik gevolgd heb, en dan is het  makkelijker rijden.
Wel zit er een heerlijke lange afdaling in, beetje bochtig waarbij je niet hoeft te remmen. Echt ff genieten.
Al redelijk ver voor Antwerpen zie je dat Antwerpen er aan komt en het is één rechte weg Antwerpen in,
met allemaal winkels aan de rechterkant, hoezo crisis, de ene winkel is nog mooier en groter dan de ander, en iedereen is aan het winkelen lijkt het wel, tjonge wat een volk op een zaterdagmiddag.

Het centrum van Antwerpen is een crime om door te komen met een fiets, zeker met een Quest. Maar ik worstel en kom boven. Na uiteraard de parkmeter gevoed te hebben met de nodige financiële middelen.
Ik ga Antwerpen weer uit en ben er niet rouwig om, er volgen nog een paar stevige puisten en een fietspad wat er uit ligt voordat ik opeens op 820 km een open restaurant zie waar ik een kopje koffie scoor en een telefoon zodat ik Grytsje kan bellen.
Ik geef aan dat het ongeveer 9 uur wordt voordat ik binnen ben en het is dan 12 uur, en met een gemiddelde van 5 uur per 100 km klopt die inschatting wel aardig,
Na de koffiestop gaat het als een speer want de heuvels worden vlakker en de afdalingen langer, het gemiddelde begint zelfs te stijgen en dit rijdt natuurlijk heerlijk. Als ik vlak voor de grens ben, en nog 90 moet en het half 5 is, besluit ik om eerst een dikke patat te scoren bij de eerste de beste Belgische patatboer en dan te gaan voor de tijd binnen de 48 uur. want 90 km in 3 uur moet kunnen met een vette hap achter de kiezen.

Zo, daar ben ik dan.

Zo gezegd zo gedaan, en we gaan met goede moed de strijd aan met deze afspraak. Dit betekend wel een kruissnelheid van boven de 35, en dat is na 900 km toch wat lastiger dan na 0 km.
Maar het lukt aardig en ik kan inlopen, maar als ik in Nederland kom moet ik door grote plaatsen en de van Brienenoordbrug en nog wat andere lastige obstakels. En dan is het gemiddelde snel weer om zeep geholpen.
Al met al kost het wat moeite, maar om 6 min voor 8 stap ik de kantine binnen en meldt me daar. Leo punctueel als hij is, kijkt wat later op zijn klokje en noteert 5 min voor 8. Maakt niet uit, doel is bereikt.
Gemiddelde rijsnelheid is 25,8 en heb 38 en nog wat uur gefiets, totaal aantal kilometers is 1013 geworden en 5 min voor half 8 had ik er 1000 km op zitten.
Ik ben aardig moe en merk aan mijn bovenbenen dat het toch wel wat gevraagd heeft de laatste 3 uur.

Ik doe me te goed aan verschillende voedingsstoffen die me aangeboden worden, en ga de fiets laden want er komt weer een onweerswolk aan. Leo en collega's helpen me en als alles vast zit ga ik om 9 uur naar huis.
Ik zeg Saluut. Heb nog wat in te halen.

Zoetermeer Parijs Zoetermeer, deel 1.

Tjonge, wat kan daar veel in zeg :-))

Vorige week ZPZ gereden waarbij het thuisfront regelmatig de stand van zaken heeft vermeldt in korte bewoordingen/zinnen. nu de iets langere versie in twee delen.
Donderdagmiddag na een aantal uren rusten op bed ben ik op pad gegaan voor de nieuwe uitdaging dit jaar. Vorig jaar is deze tocht voor de eerste keer gereden en dit jaar had ik Lowlands op het programma, maar Gerrit Schotman gaf aan dat dit niet door ging, dus deze maar. Lekker dichtbij, en met 1000 km in twee dagen te doen, is het idee.
Ik had alles voorbereid, en niks vergeten, dacht ik, het plan is om in Zoetermeer bij een Chinees een bak bami op te halen om vlak voor de start een warme maaltijd te hebben, zo gezegd zo gedaan, en ik had ook een 2de adres genoteerd, nou het eerste was niks, dus op naar het tweede adres, en daar een bak bami gescoord, hier heb ik veel profijt van gehad, kon er wel 4 keer van eten voordat het op was.

Al met al met file, chinees halen en het eten ervan, zorgde dit ervoor dat ik 20 min, voor de start pas aanwezig was, maar gelukkig net op tijd voor nog een bak koffie. Na een kort toespraakje van Leo zijn we met 13 deelnemers van start gegaan, Leo merkte nog op dat de wegen slecht zijn in Frankrijk met soms grote gaten, dus opletten. Ja, ja. Eduard Botter staat er ook bij zoals afgesproken, en we gaan op pad, als we Zoetermeer uit zijn gaan we de racefietsers voorbij en praten over de te volgen tactiek en kruissnelheid, ik vind 33/35 een mooi tempo. En Eduard gaat voorop want hij kent de omgeving en dat is altijd makkelijk, na een tijdje vraag ik waarom hij 40+ rijdt, en hij tempert wat. Anco de Jong rijdt bij ons in de buurt, en op de lange stukken gaan we hem voorbij, en bij het korte draai en keerwerk, gaat hij ons weer voorbij.

Opeens een kruising en Eduard ramt dwars over een vluchtheuvel, ik hoor een beste klap, en besluit om hem dit niet na te doen. Na de eerste schrik vraag ik of het gaat en of de fiets nog goed rijdt, ja, merk er niet veel van maar ben wel geschrokken, is het antwoord. Na een 10tal kilometers meldt Eduard dat er wel wat kapot moet zijn, want de fiets reageert vreemd bij het remmen, oke, stoppen en een eerste controle.
Als hij uitstapt en de fiets kantelt kijk ik dwars door de fiets,  vanwege een groot gat in de rechterwielkast, precies op de plek waar de trekstang van de wielophanging vastzit. Het bevestingpunt heeft een mooie hap carbon meegenomen.

Tja, zeg tegen Eduard dat is nu, hier niet te repareren, oftewel einde tocht. Eduard heeft een rolletje tape bij zich, en net als 2 jaar terug bij de tocht door Nederland zitten we weer een Quest dicht te plakken, alleen toen was het plakken voldoende om door te kunnen rijden, nu is deze tape niet sterk genoeg, om dit op te vangen, zeker met de heuvels die we in Frankrijk krijgen, Eduard wil toch proberen wat het doet, en dat snap ik wel, dus nadat we alle tape geplakt hebben, rijden we verder.
Na een 20tal kilometers blijkt dat het niet werkt, en na overleg gaat Eduard terug naar huis en meldt zich af.

Tja, ik ga door maar zit wel ff in dubio, eerst zou ik de tocht fietsen, maar het vooruitzicht om alleen te rijden, trok me niet aan, dus niet aangemeld, nadat Eduard vroeg of ik nog mee zou, want hij zou wel, besloten om mee te doen, want met zijn tweeën, is het leuker dan alleen en dat trekt me wel. Nu na 50 kilometer zit ik toch alleen met 950 km in het vooruitzicht. Ik besluit om door te gaan en de racefietsers die ons door al het stoppen voorbij gereden zijn in te halen en hier de eerste nacht bij te blijven.

Zo gezegd zo gedaan, en na een half uurtje zag ik ze en heb ze verteld waar Eduard gebleven is, en dat ik mooi achter ze aan blijf rijden, ze reden net iets boven de 30tig, en dit vind ik prima, beetje keuvelen en gewoon ontspannen rijden. Zo rijden we met zijn 4en Belgie in, en gaan op Antwerpen af. Doordat ik volg kan de GPS uit en let ik eigenlijk niet zo veel op of het stijgt of daalt, alleen dat ik wat moet bijremmen als het omlaag gaat en wat meer kracht moet zetten als het omhoog gaat, maar veel inspanning kost het allemaal niet. Tjonge wat wil een mens nog meer.

Als we in Antwerpen zijn kunnen we vlot doorrijden want verkeer is er niet en stoplichten negeer je, want het is midden in de nacht en Belgie slaapt, dus dit schiet lekker op. Bij de parkeermeter staat Leo Forster met nog een paar mensen,  ff afleiding. Ik eet weer wat bami voor zolang de voorraad strekt. De racefietsers willen al snel weer verder, dus echt ff zitten en zo, daar komt het niet van.

We gaan verder en moeten naar Tournai wat op 250 km ligt, halverwege naar Parijs, de nacht is donker en fris, veel bewolking en regen dreigt, 2 keer een grote wegopbreking, waarbij de racefietsers me helpen om met de Quest deze obstakels te nemen. Dat is wel handig, want als je alleen bent is dat erg lastig.
Tussen 4 en 5 uur geeft Nico (Duitsers van geboorte) aan dat hij zich niet goed voelt en haakt af, hij regelt wat met de organisatie zodat hij opgepikt wordt. Later hoor ik dat hij ziek is.

We gaan met zij'n drieën verder, en net voor 6 uur zijn we in Tournai, ook hier weer een kaartje uit een parkeermeter en wat eten, mijn bami is bijna op :-)) dit bevalt goed, doe ik vaker. Na een klein kwartiertje weer verder, wel jammer dat er geen gezelligheid is op de controlepunten, gelukkig is het droog, anders is het echt balen. Het volgende controlepunt is in Bapaume Frankrijk, op 322 km, het wordt licht en de heuvels wat hoger, ik besluit om mijn eigen koers te rijden en bedank de racefietsers, Bert de Vries en Jeroen van Keulen, voor de gezelligheid en de hulp. Jeroen ken ik nog van de tocht 2 jaar terug, toen bleven we ook lang bij elkaar in de buurt.

Het wordt warmer en hierdoor gaat het allemaal wat makkelijker, totdat ik een verkeerde afslag neem op een rotonde en bij het keren 2 motoragenten naast me opduiken, de chef van de twee gaat helemaal in het Frans uit zijn dak, hoe ik het in mijn hoofd krijg om hier te fietsen, tja ik versta geen woord Frans, maar uit zijn gebaren en gezichtsuitdrukkingen kon ik opmaken dat hij behoorlijk zijn eigen stond op te fokken, totdat hij bijna een gat in de Quest begon te drukken, toen heb ik in het Nederlands gezegd dat hij moest opzouten.
Al met al kwam hij weer op aarde en kon ik in het Engels uitleggen, het hoe wat en waarom, nou Engels was hij ook niet machtig, maar hij begreep het dan wel. Gelukkig vroeg hij niet om een identiteitsbewijs, want dat lag thuis (wat ik niet wist). Dus na overleg werd ik onder begeleiding van 2 motoragenten gebracht naar de juiste afslag van de rotonde, (30 mtr van de plek waar ze me staande hielden). Voelde me net een belangrijk persoon.

Ik ga weer verder en ff later rijd ik weer verkeerd en rijden Jeroen en Bert weer opeens voor me, Jeroen stopt en ziet dat hij een gebroken spaak achter heeft. Hij heeft reserve materiaal bij zich, dus ga ik weer verder. Na 322km kom ik in Bapaume  waar ik een cola koop, en met het bonnetje kan bewijzen dat ik daar geweest ben. Ik merk dat mijn smart phone geen smsjes verstuurd naar het thuisfront, geen provider, nou ik snap er niks van want ik krijg wel een smsje van T-Mobile dat ze zien dat ik in Frankrijk ben. Ik probeer in dit plaatsje of ik gebruik mag maken van een telefoon in een winkel en een cafe, maar de Fransen snappen er niks van en zeggen dat ze alleen binnen Frankrijk kunnen bellen, niet erg behulpzaam.
Ik besluit om verder te gaan naar Montdidier, onderweg passeer ik een cafetaria waar ik koffie kan bestellen en na overleg gebruik mag maken van de telefoon. Grytsje is blij wat van me te horen, en we spreken af dat ik 2 keer per dag bel zolang ik geen verbinding heb.

Tussen Bapaume en Montdidier heeft Leo zijn best gedaan om de slechtste wegen van Frankrijk te vinden en dat is hem aardig gelukt moet ik zeggen, gewoon de boeren landbouwweggetje opzoeken waar af en toe gaten in zitten van 1 meter lang en of breed. Nou dat helpt, ik rijdt tussen de landerijen en ruik heel veel kippenmest. Want dat strooien de boeren als het graan eraf is, tonnen aan kippenmest, ik ruik het nu nog. Ook beginnen hier de echte heuvels waarbij de hoogte niet zo erg is maar het stijgingspercentage en het bochtige parkoers het niet mogelijk maakt om snelheid te maken om hiermee de volgende heuvel te beklimmen. Dit kost veel energie en is een beetje een herhaling van LEL 2013, maar met dit grote verschil dat ik nu ovale tandwielen heb, en als het meer dan 10% omhoog gaat gooi ik hem in het kleinste verzet en draai ik met 85/90 toeren lekker soepel omhoog. Dit is lang niet zo vermoeiend als met ronde tandwielen, en het ouderwetse stoumpe blijft uit.

Al snel ben ik in Montdidier en weet dat het daarna het zwaarste stuk komt, enerzijds omdat de hoogste heuvels van Parijs aan de noordkant liggen, anderzijds omdat het een stuk is met veel steden wat de snelheid ook niet bevordert. Snel na Montdidier rijdt ik verkeerd, en tijdens de afdaling moet ik dat corrigeren, niet handig. Hierna een afdaling waarbij je constant moet remmen anders zit je zo op de 100 km per uur en dat is niet handig want het is in een stad, ik denk zo rond de 20%, oké, deze houd ik in gedachte, op de terugweg moet ik hier omhoog. Even later kom daar waar Jos vorig jaar het ongeluk heeft gehad en ja, een erg gemene overweg, na een lange afdaling, in een keer, hoppa een paar rare bulten erin, ik reed maar 30 op die plek maar veel harder had het niet gemoeten.

Hierna een paar flinke klimmen, naar 160 mtr. waarbij het kleinste verzet weer de oplossing is:-))
Het gaat sterk op en neer, en veel verkeer en bebouwing, 30 km voor het keerpunt zie ik een Mac staan en weet dan al dat ik daar op de terugreis gebruik van ga maken, ik kom in de voorsteden van Parijs en het tijdstip 5 uur is niet bevorderlijk voor het tempo, dikke spits daar. Maar ik worstel me erdoor en bij de Seine komt Anco de Jong me tegemoet, ik verwacht eigenlijk elk moment de Eifeltoren te zien, maar dat duurt dan nog meer als een half uur, voordat ik eindelijk in de buurt ben. Tjonge wat een stoplichten, en die kinderkopjes, net of ze daar geen asfalt kennen of zo.
Wel zijn de Fransen heel vriendelijk en willen graag met je op de foto, ik glimlach elke keer en rijdt verder, want anders had ik er nog gestaan. om de beroemde lanen van Parijs wordt er veel getoeterd en gewezen naar me want dit zien ze daar niet zoveel. Om 6 uur ben ik bij de Eifeltoren en zie Leo en zijn collega staan.
Ik ben dan 22 uur onderweg en geen problemen met de fiets, zelfs geen lekke band, ondanks de F-lite's die eronder zitten. Ze houden zich prima, ondanks het echt slechte asfalt daar, en een stuk van 10 km met een verse laag split.
Ik laat Leo een stempel zetten, en vraag of ze wat te eten hebben.
Wordt vervolgt
Saluut.

Weer in Lattrop

Ben weer thuis, eigenlijk net ff weggeweest, Ik was om 6 min. voor 8 terug in Zoetermeer,
Net geen 48 uur erover gedaan. gereden tijd staat op iets van 38 uur, dus weinig pauze gehad, en dat kan ik wel merken aan de spieren nu.
Ik zal van de week een uitgebreid verslag op mijn blog zetten.
Algemene indruk over deze toch, 1000 km, 5000 hoogte meters, waarbij je geen rollende heuvels hebt, 2 grote steden waar je doorheen moet.
Toch wel zwaar, vooral de 100 km voor en na Parijs, die hakte erin.
Saluut.

Laatste loodjes!!!

11.45 was Peter vandaag in Belgie. Het gaat goed, wel wat gerommel in de maag en gevoelig achterwerk. Dat laatste is logisch, gaat wel weer over.!!
Geen lekke banden en andere strubbelingen. Nog 180 km. voor de boeg.
Het weer is hier mooi in Lattrop, als Peter dat ook heeft, kan hij nog een paar uur mooi genieten.
Peter doe heeeenig an!!!!  ( rustig aan ) hihi  en zet em op!

Eiffeltoren

Het is nu half 7, nog een paar uur, en de naderende avond, gaat over in de nacht.
Peter gaat zo meteen beginnen aan zijn terugreis. De laatste 100 km richting Parijs, en door de stad, waren zwaar. Nu weer op naar Montdidier en vervolgens Bapaume, Tournai, Antwerpen, Zoetermeer.
Naar huis gaat meestal sneller, want je verlangt naar je huis, een warm bad, een zacht bed, een bord eten.( je lieve vrouw hihi  :)  Maar of dat nu ook op gaat?  
We zullen het afwachten. Morgen hoop ik weer een belletje te krijgen.

Eerste teken van leven!

Peter heeft gebeld, zijn mobiel geeft geen teken van leven momenteel, maar in een cafe, 140 km van Parijs, was een gelegenheid om te bellen.( lekker ouderwets ) Het gaat goed met hem. Hij klonk opgewekt. :)
Om 8 uur gisterenavond gestart, en nu 360 km achter zich gelaten, gaat hij vol goede moed richting Parijs, dat is nog 140 km.
Zijn fietsmaat, tijdens deze toch, Eduard Botter, is over een vluchtheuvel gereden, waardoor de wielophanging uitgescheurd is. Botter is nu terug richting Nederland.
Als Peter in Parijs is, hoopt hij even iets van zich te laten horen. Het avontuur gaat verder....

Zoetermeer Parijs Zoetermeer.

Wat doe je zoal voor zo'n tocht, buiten het klaarmaken van de fiets, eten en de rest van de voorbereidingen niet zoveel eigenlijk, vanmiddag nog wat uren slaap pakken en dan met de auto naar Zoetermeer, en om 8 uur starten.
Zover ik weet zijn er tot nu toe 13 deelnemers., dus de groep is niet zo hele groot. De route is op en neer naar Parijs met het keerpunt onder de Eifeltoren, ben daar nog niet eerder geweest. Morgenmiddag, tegen de avond verwacht ik dat Eduard Botter en ik daar wel zullen zijn.

En dan is het weer zien terug te komen in Zoetermeer, als je het zo leest, niet zo moeilijk maar dat kan best nog wel lastig zijn.

Het thuisfront zal de berichten die ik stuur op mijn weblog zetten, zodat je toch een beetje kun meegenieten, waar we zijn en hoe het gaat.
Zaterdagavond proberen we terug te zijn, maar het kan ook maar zo zondagmorgen worden. Vooral als we van die regenbuien krijgen zoals de laatste dagen. Brrrrrrrr

In ieder geval aan de voorbereidingen kan het niet liggen, van de week bij Life Line in Emmen viel mijn lage hartslag van 46 op, "Weet u dat u een erg lage hartslag heeft", vroegen ze me. Ik was verbaasd, "nee, hoeveel dan", nou 46 was het antwoord.
Tjonge, meestal betekend dat een goede conditie, en met de Ovale tandwielen van Rotor erin is het klimmen en optrekken ook makkelijker, op de grafiek van de track zit het hoogste punt op 160 mtr, en veel punten ertussen.
De laatste tijd valt het erg op dat het publiek wat mijn blog leest veel vanuit Frankrijk komt, de aantallen zijn 50% van de Nederlandse bezoekers.
Dus bij deze van harte welkom aan de Franse bezoeker. :-))  Alors Bienvenue au visiteur Français
Saluut.

Meten is weten.

Is het vaktekenen van vroeger nog steeds handig.

Op dit moment heb ik al bij verschillende velomobielen een setje ovale tandwielen gemonteerd, en tot nu toe heb ik alleen nog maar positieve reactie's gekregen/gelezen.
De afstelling blijft een klus mede doordat er veel variabele zijn in onze ligfietswereld, zelf bij de velomobielen.
Ja, ja, want het enige vaste punt wat je hebt in de aandrijflijn zit onder je stoel, en de stand van het voorframe, wat naar voren afloopt, de rest is afhankelijk van de bezitter/berijder van de velomobiel.
De hoogte van de stoel, en de lengte van de benen bepalen de locatie van de trapas en de positie van het bovenste en onderste dode punt van de trappers.

Al deze positie's bepalen samen hoe vlak de ketting loopt en waar hij aangrijpt op het tandwiel, als je deze positie weer in beeld heb kun je het grootste krachtmoment bepalen, waar de trappers moeten staan, en dan kun je zien hoe je het tandwiel monteert op het crankstel.

Op hoogte om de maten te meten.

Heb je een open ligfiets, zonder stroomlijn body dan kun je het heel goed zien, en vrij makkelijk allemaal vaststellen.
Heb je een velomobiel dan maakt de stroomlijn body dit allemaal wat lastiger omdat je het niet goed kunt zien, net zo min, dat je er makkelijk bij kunt.
Vandaar dat ik bij de eerste velomobielen de kap eraf haalde en dit kon vaststellen. Nu heb ik alle punten opgemeten en uitgetekend op papier,
Voordeel hiervan is dat je vooraf kunt bepalen welke afstelling je moet nemen, als de klant van te voren opgeeft hoever de trapas van de knik in het frame zit.
Ook als mensen het zelf willen monteren kan ik hiermee op afstand bepalen wat de juiste afstelling is, en een setje met aangepaste derailleur opsturen.
Saluut.

Nog wat oefenen voor Zoetermeer Parijs Zoetermeer, en Rotor aanpassingen

Mooi uitzicht over de omgeving

 Afgelopen maandag en woensdag Duitsland in geweest en de hoogste bulten opgezocht, uiteraard zijn ze hier niet zo hoog als in Sauerland, maar ongeveer 90 mtr halen we wel.
Maandag een route van 100 km met hoogste punt op 95 en woensdag tussen Uelsen en Ootmarsum heen en weer gereden want dan kom je tot 80 en 90 mtr.
Ik wil weten wat voor snelheden ik nu haal op die heuvels, omdat ik ze met normale tandwielen ook vaak gereden heb.


Tijdens het klimmen verbaas ik me erover hoe makkelijk je tempo kunt houden met deze tandwielen, nu weet ik ook waarom dit voorjaar Dirk Drost zo makkelijk bij me wegreed tijdens een klim. Waar ik met normale tandwielen voor terug moet schakelen, kan ik nu gewoon doorrijden, en het passeren van de dode punten in de trapbeweging gaat veel makkelijker. Uiteraard als je klimt ga je ook weer omlaag en dan is een cadans van 120 helemaal geen probleem, terwijl dat met gewonde tandwielen best wel lastig is om een hoge cadans op een natuurlijke manier te trappen, want het voelt heel natuurlijk, en niet geforceerd.

Wie bied er!

Er begint al een aardig stapeltje tandwielen te ontstaan in mijn garage, en dit zijn ze niet allemaal, want sommige klanten nemen de oude tandwielen mee, voor montage en gebruik op een andere fiets.
Kan wel een handeltje in gebruikte tandwielen beginnen, want sommige zijn niet of nauwelijks gebruikt.

Volgende week om deze tijd ben ik op weg naar Parijs, het thuisfront zal weer op regelmatige basis datgene vermelden wat ik doorgeef bij de controle's en ik hoop dat ik zaterdagavond weer terug ben in Zoetermeer.
Op zich moet 1000 km in 48 uur te doen zijn, maar vanzelfsprekend is dit natuurlijk niet. Want op deze afstanden kan er van alles gebeuren, waardoor je planning volledig in de soep loopt.
In ieder geval is het de bedoeling dat Eduard Botter en ik samen oprijden, zodat je elkaar ook kunt helpen indien nodig.
Saluut.

Trainingsrondje, ZPZ en Rotor Q-XL tandwielen.

Vanmorgen weer eens het bekende trainingsrondje gereden door Duitsland, 100 km, nu met alle bladen in de ovale uitvoering. Eerst had ik alleen het kleinste en midden blad vervangen, maar ik kwam er steeds meer achter dat als ik overschakelde naar het grote blad, dat er iets niet klopte, ook terug naar midden voelde vreemd aan, eigenlijk ook wel logisch.

Dus nu het grote blad ook in de Q-XL uitvoering en ik was na 2,5 uur weer thuis, onderweg een plaspauze gecombineerd met het eten van een "Snelle Jelle", en even later een discussie met oom agent over het rijden op de openbare weg. Tja die man vond het niet veilig, en wou geen discussie maar wel het verzoek het fietspad te gebruiken, nou dan doen we dat voor de rest van dat fietspad. :-))
Het gereden gemiddelde was bij thuiskomst 45 km, en dat is nog niet eerder zo hoog geweest, uiteraard fietst het nu wel wat makkelijker met het warme weer, maar een 2,5 km hoger gemiddelde is toch wel een leuk verschil.

Een tijdje terug had ik de beslissing genomen om Zoetermeer Parijs Zoetermeer te laten voor wat het is, weinig deelnemers en geen ligfietsers erbij, en om 1000 km alleen te fietsen is toch wel een beetje saai, totdat E. Botter zich melde vorige week en vroeg waarom ik nog niet op de deelnemerslijst stond. Ben toch omgegaan en daarom vanmorgen maar ff weer 100 km rijden om het in de benen te krijgen.
Over 2 weken is het zover, en om door Parijs te fietsen en onder de Eifeltoren een stempeltje te halen, tja het heeft toch wel iets, ja toch, niet dan.

Als je goed kijkt, zie je dat het tandwiel bijna op zijn grootst is.

Ondertussen ben ik druk bezig met het monteren van Rotor Q-XL tandwielen, en degene die er nu mee rijden zijn allemaal positief, heb eigenlijk nog geen wanklank gehoord en heb zelfs al een klant uit Zuid Duitsland die een setje besteld heeft.
Uiteraard loop je dan gelijk tegen het probleem aan van de aanpassing aan de derailleur, ik stelde hem voor dat hij naar Lattrop zou komen, maar 800 km is toch wat ver.
Wat ik nu ga doen is eigenlijk hetzelfde als wat ik doe met de ruildemper achter in de velomobiel. Ik stuur een aangepaste mee met de tandwielen, en dan moeten ze de gedemonteerde terug sturen die ik weer kan aanpassen, en gebruiken voor de volgende klant die de montage zelf wil doen.

Nu, kun je mooi zien dat hij klein is vlak voor het dode punt.

Het mooiste is als je naar Lattrop kunt komen, maar ik snap dat sommige mensen opzien tegen de afstand, en zelf monteren lastig vinden vanwege de aanpassing aan de derailleur, als dat zo is, dan kun je de aangepaste bestellen, en met een handleiding voor de afstelling, zelf de montage doen.
Waarom moet je de derailleur aanpassen, doe je het niet dan moet je door de ovaliteit van het tandwiel je derailleur zo hoog afstellen dat je het kleine blad niet meer kunt schakelen, en lukt het wel dan ligt de ketting op de onderkant van de kooi, en dat willen we niet.

Deze week T. van Goor gehad met zijn Raptobike en dan blijkt dat door de afwijkende houding, kettinglijn en hoogte, de tandwielen weer heel anders gemonteerd moeten worden dan in een velomobiel.
Binnenkort ga ik kijken in hoeverre de afstelling in een velomobiel onderhevig is aan de lengte van de benen, en de zithoogte, want alles is eigenlijk variabel behalve de positie van het kettingwiel onder de stoel.
Het frame loopt omlaag als je de trapas verder weg schuift, verder weg geeft een vlakkere kettinglijn, dus aangrijpingspunt van de ketting op het tandwiel.
Een hogere zithoogte, of lagere, geeft een andere positie van het bovenste en onderste dodenpunt, dus ook een andere positie waar je het sterkst bent tijdens je pedaalslag.

Wat dat betreft is de montage op een racefiets makkelijk, het juiste gat voor montage wordt aangegeven op het tandwiel. Klaar, alleen kun je nog aanpassingen doen op in welke punt/positie monteer je het tandwiel.
Standaard begin je in pos. 3 maar je kunt ook 1 of 2 gebruiken, is meer voor snelheid, of punt 4 of 5, dat is meer voor het klimmen en hoger toeren.

Zelf heb ik nu het grote blad op pos. 2 staan, het middenblad op pos. 3, en het kleine blad op pos. 4.
Komende week druk met monteren, E. Botter komt b.v. fietsend uit zeeland, en het schijven van de handleiding met foto's erbij.
Al met al "druk als een klein baasje".
Saluut.

Een nieuwe hobby.

De kleine en de grote.

Ja, een nieuwe hobby erbij. Helikopter vliegen met afstandbediening.
Van het voorjaar liep ik in Weerselo op de Weerselose markt, en daar liep ik op een standje af waar ze van deze helikopters verkopen. Ineens begon een oude liefde weer te leven. Als tiener bouwde ik veel vliegtuigjes vanuit bouwpakketten en speelde ermee alsof ze echt konden vliegen, in die tijd had je dat nog niet, en moest je gebruik maken van je fantasie, later zag je het weleens maar tja, jong gezin en veel activiteiten zorgde ervoor dat hier geen plaats/ruimte voor was.


Nu kwam het boven en heb gelijk eentje gekocht en thuis uit de doos en ermee vliegen, nou het viel echt niet mee. Het is een fixed pitch met 2 sets bladen op de hoofdrotor, die tegengesteld draaien, deze zijn het makkelijkst te vliegen, lekker stabiel en blijven altijd recht hangen, je hoeft ze niet te stabiliseren, alleen draaien, voor links of rechtsom, en voor en achterover, als je vooruit of achteruit wil vliegen.
Alleen je vliegt wel eens ergens tegenaan en dan komt het moment dat je onderdelen nodig bent, nou mooi niet dus. Na zoeken, een site uit Amerika die zou ze hebben, wel geld betaald maar nooit geen spullen.

Na wat rond zoeken kwam ik in contact met de KDS importeur en heb een afspraak gemaakt om spul te bekijken, tjonge daar gaat je jongenshart wel weer van kloppen hoor, mooi spul daar jo. Maar zijn advies is duidelijk, ga eerst maar eens achter je pc met een simulatie pakket aan het werk. Hier ga maar achter de computer zitten en kijk hoe lang je hem in de lucht houdt.
Nou dat was schrikken hoor, nog geen 2 sec. hield ik hem in de lucht. Kijk zegt hij, dit gebeurt er als je niet oppast maar dan in het echt, weg heli.

Ik heb eerst een simulatiepakket gekocht met zender, en thuis 1 maand aan het oefenen geweest.
Tijdens deze maand rondgekeken op marktplaats en een leuke heli gekocht met veel extra's, je ziet veel mensen op marktplaats die zoiets kopen en dan een keer aanzetten en dan gauw weer inpakken, want het is net een echte heli, ze kunnen dus ook bijna 100km per uur vol gas. er gebeurt dus wel wat.

Nu heb ik er twee van KDS allebei collectieve pitch, een kleintje die tegen een stootje kan, heb hem al eens uit de boom moeten halen, en daarna vliegt hij weer. en de grote een KDS 450C, al een professionele heli, die met een Fly Mentor erop redelijk makkelijk te vliegen is.
Al met al heb ik hem nu 4 weken vliegend en heb hem al 3 keer gerepareerd, want als je denk het in de hand te hebben, dan is hij soms zo maar weg en kun je aan het sleutelen, gisterenavond pakte hij net nog de boomstam mee, maar een half uurtje later vloog hij weer, hoofdas krom en de bladen waren kapot.
De staartbuis had ook een tik gehad, maar nog bruikbaar.

Al met al heel leuk om te doen, ook als je ziet hoe zoiets mechanisch in elkaar zit en werkt, bijzonder, en dat draait dan met 2000 toeren, en je kunt het alle kanten op sturen en draaien. ook als je ziet op Youtube wat mensen ermee doen. Dat zal mij niet lukken, ben al blij als ik naar bed ga s'avond en de heli is nog heel :-))
Eerst het hoveren maar eens goed onder de knie krijgen en dan kunnen we beginnen aan de loopings en andere stunten.

Voor 80% doorgescheurd.

Afgelopen weken behoorlijk druk geweest met repareren van velomobielen en monteren van ovale bladen.
Als mensen komen, doen we er gelijk wat onderhoud bij en voorzien we ze van aanpassingen op de stuurstang en achterdemper. Klaas de Jong is afgelopen week ook geweest met een gescheurde achterbrug en  heb gelijk zijn standaard demper aangepast en gemonteerd samen met een setje ovale Rotor tandwielen.

Mijn buurman Jan, die eigenlijk het zelfde doet als ik, maar dan voor racefietsers, heeft nu ook een setje gemonteerd en gaat het promoten bij zijn fietsclub, kijken wat dat wordt.
Als je het ziet zitten op een racefiets geeft dat wel een heel apart gezicht want dan zie je het helemaal, in de velomobiel zie je er niet zoveel van in het donkere vooronder.
Saluut..