Meten is weten.

Is het vaktekenen van vroeger nog steeds handig.

Op dit moment heb ik al bij verschillende velomobielen een setje ovale tandwielen gemonteerd, en tot nu toe heb ik alleen nog maar positieve reactie's gekregen/gelezen.
De afstelling blijft een klus mede doordat er veel variabele zijn in onze ligfietswereld, zelf bij de velomobielen.
Ja, ja, want het enige vaste punt wat je hebt in de aandrijflijn zit onder je stoel, en de stand van het voorframe, wat naar voren afloopt, de rest is afhankelijk van de bezitter/berijder van de velomobiel.
De hoogte van de stoel, en de lengte van de benen bepalen de locatie van de trapas en de positie van het bovenste en onderste dode punt van de trappers.

Al deze positie's bepalen samen hoe vlak de ketting loopt en waar hij aangrijpt op het tandwiel, als je deze positie weer in beeld heb kun je het grootste krachtmoment bepalen, waar de trappers moeten staan, en dan kun je zien hoe je het tandwiel monteert op het crankstel.

Op hoogte om de maten te meten.

Heb je een open ligfiets, zonder stroomlijn body dan kun je het heel goed zien, en vrij makkelijk allemaal vaststellen.
Heb je een velomobiel dan maakt de stroomlijn body dit allemaal wat lastiger omdat je het niet goed kunt zien, net zo min, dat je er makkelijk bij kunt.
Vandaar dat ik bij de eerste velomobielen de kap eraf haalde en dit kon vaststellen. Nu heb ik alle punten opgemeten en uitgetekend op papier,
Voordeel hiervan is dat je vooraf kunt bepalen welke afstelling je moet nemen, als de klant van te voren opgeeft hoever de trapas van de knik in het frame zit.
Ook als mensen het zelf willen monteren kan ik hiermee op afstand bepalen wat de juiste afstelling is, en een setje met aangepaste derailleur opsturen.
Saluut.