Juiste configuratie/samenstelling

Afgelopen jaar bezweek mijn teller met hartslag en cadansmeter. En voor lange tochten vind ik het wel belangrijk en leuk dat ik die gegevens wel kan aflezen, zodat ik mezelf niet over de kop jaag.
Doordat draadloos niet altijd goed werkte met de snelheidssensor, heb ik vorig jaar op mijn blogspot gevraagd naar ervaringen. oproep, welke teller is de beste.
Mijn huidige GPS Oregon 400T, hier was ik niet altijd tevreden over, dus een speurtocht zou wel op zijn plaats zijn.

Mijn wensen op een rijtje betreffende de nieuwe GPS:
* Duidelijke track aanduiding, streep duidelijk afleesbaar op het scherm, met onderliggende kaart.
* Hartslag en cadans.
* Met meer dan 2 informatie blokjes, hartslag cadans, hoogte en snelheid.
* Externe accu, of batterijen.

Eerst heb ik me op het internet gestort en gekeken wat de mogelijkheden waren, en hierbij laten leiden door de opmerkingen op mijn blog in september.
Garmin Edge werd daar genoemd, en ook de Mio zou een goed alternatief zijn.
Mijn dochter en buurman kochten elk van de winter een Mio, dus ik vroeg of ik er eentje mocht testen.

Zo gezegd zo gedaan. De Edge en de Mio werken eigenlijk allebei op dezelfde manier, alleen is de Mio in dezelfde uitvoering beduidend goedkoper.
De Mio geladen met een track en gebruikt tijdens woon/werk verkeer.
Wat bleek is dat de Edge en de Mio alle geladen track's omzetten inwendig naar een route en dit ook weergeven als een route, dus met aanwijzingen, leuk, maar is niet nodig.
De Edge en Mio hebben elk maar 2 informatieblokjes op de kaart, mmmmmm jammer.
Wat bleek, de Mio ging elke keer herberekenen als de track naast de weg zat, dit werkt dus niet, bij de Edge kun je dit uitzetten, bij de Mio niet.  Wel hebben beide een duidelijke weergave van de track op het scherm op onderliggen kaart, dat sprak me erg aan.

Bij mijn eigen Origon had ik altijd een fijn streepje wat vaak zijn invloed heeft op het aantal verkeerd rijden. Ik reed dan altijd zonder onderliggende kaart, want dan was de streep iets dikker.
Ook kost het minder energie als je geen kaart aan hebt.
Tegenwoordig gebruik ik geen batterijen meer, maar een accupack, hier ben ik erg tevreden over.

Al met al had ik nog geen toestel dat voldeed aan alle parameters die ik graag zou zien.
Na een bezoekje aan Waipont Notter bleek dat mijn huidige GPS Origon de mogelijkheid cadans en hartslag meter te bezitten, de verkoper liet me ook zien dat de gewenste dikke trackstreep ook mogelijk was met dit toestel. Tjonge, dit zag er goed uit.

Nu nog passende sensoren, want dit model is al meer dan 10 jaar oud. Wat bleek de huidige hartslag band van Garmin praat met de oude Origon, alleen de huidige cadanssensor doet dat niet.
Mmmmmmmmm jammer, eerst maar eens weer het internet op, nadat ik zag hoe het oude model eruit zag, herinnerde ik me dat ik zo'n sensor in de garage heb liggen, een keer gekregen van Klaas de Jong uit Sneek, nog bedankt Klaas.

Eigenlijk heb ik nu met het oude toestel, de configuratie zoals ik hem wil hebben. Alle wensen zijn mogelijk met het huidige toestel, alleen moet ik dus een nieuwe hartslagband van Garmin kopen en klaar is Peter.
Saluut.

300 km brevet Bunnik

Gezellige drukte.

Ter voorbereiding van de lange tocht deze zomer, heb ik Bunnik gekozen voor een 300 km brevet. De avond ervoor heb ik een feestje met het werk in Utrecht, en ik kan in Odijk bij mijn zus slapen, dus dat past allemaal mooi. Ik heb de Quest al op het dak gezet donderdagavond, en ik ga gelijk na het werk naar Utrecht. Dus de Quest staat niet in het fietsenhok, maar op de auto als de collega's op het werk komen.  Geeft wel grappige reactie's :-)

Het feestje is leuk, en het slapen lukt aardig bij mijn zus, zaterdagmorgen naar de start gefietst.
De start is om 8 uur, en er zijn best veel deelnemers, 68 in totaal, het lange afstandsfietsen wordt nog populair ga je haast denken. De route gaat in grove lijnen, eerst naar Dordrecht, dan om de Biesbosch heen naar de Belgische grens, via Tilburg en Rosmalen op Nijmegen aan, en via Arnhem weer terug naar Bunnik. In ieder geval sneller getypt dan gefietst.

Er zijn 2 DF's en 1 Quest, dus dat aantal is niet zo hoog, na de start rijdt er 1 DF op kop en hij kent de omgeving goed, dus ik blijf er eerst mooi achter, als ik er voorbij ga, rij ik een paar keer mis, en dan moet ik er weer achteraan, dus dat schiet niet op, we rijden door het groene hart over een slingerend dijkje naast het kanaal en het is mooi landelijk, met veel afwisseling en huisjes en boerderijen die regelmatig afwisselen in stijl en aantal. Ik ben gewend aan een soort velomobiel brevet, die snel gereden kunnen worden, doordat het veel lange rechte stukken zijn, zonder veel stedelijke gebieden. Dit brevet is een normaal brevet met regelmatig stedelijke gebieden en veel draaien en keren, met zelf stukken onverharde wegen hierin.

Dit rijdt ook heel anders, en kost duidelijk meer energie met een velomobiel. Maar goed de omgeving is mooi afwisselend en het weer is duidelijk beter dan de week ervoor. Na Dordrecht, de 1ste stempel, gaat het op Tilburg aan, waar we dwars doorheen moeten en dat vraagt de nodige stuurmanskunst want ik rijdt nogal eens verkeerd en de stoplichten staan zo dicht op elkaar dat de Quest er net tussen past. Maar goed, niet getreurd, we komen ook hierdoor en gaan op Rosmalen aan alwaar we eten krijgen van de organisatie.
De laatste kilometers merk ik dat linksvoor een leegloper heeft, maar het lukt om ere fietsend te komen.

Eerst de band verwisselen en daarna aan de soep en broodjes, en ook zelf een worstenbroodje die er heerlijk in gaat. De eerste racefietsers zitten vlak achter me en hebben dikke schik met elkaar. Ze trappen aardig door, ben ik niet gewend dat ze er zo dicht achter zitten. Na Rosmalen is het op Nijmegen aan en na het landelijk gedeelte met veel afwisseling rijden we een heel stuk over de dijk naast de maas. Ik heb na het eten last van mijn maag gekregen, het wil niet echt zakken en zak wat in een dip, opeens vlak voor Nijmegen komen de racefietsers me voorbij, en ik schrik uit mijn dip weg, ineens ben ik er weer en loopt het weer, maag is actief en de benen draaien weer.

Tussen Nijmegen en Arnhem is het snelfietpad daar, en we maken er behoorlijk snelheid. Hier zie je ook duidelijk de wendbaarheid van racefietsers en topsnelheid van een velomobiel als verschil, we draaien om elkaar heen. In Arnhem moeten we stempelen bij de Mac, en ik blijf daar even om te eten, en zit buiten bij de Quest wat het is er erg druk met mensen en ik wil de boel niet onbeheerd achter laten, hetzelfde idee hebben de racefietsers, dus we zitten bij elkaar, ik heb mijn trainingbroek op tafel gelegd, want het is warm genoeg. Ineens zeg ik, jongens ik ga, stap in de Quest en ga verder.

Eén paar bochten verder denk ik, verrek heb ik mijn broek wel meegenomen, nee dus, terug want sleutels, telefoon en mijn portemonnee zitten erin, die spullen kan ik dus niet missen. Gelukkig hij ligt nog op de tafel, de racefietsers staan op het punt te vertrekken, en hadden al overleg gehad wat ermee te doen. Hierna rijden we Arnhem uit, maar het gaat knap omhoog daar, dus ik ben ze snel kwijt, want klimmen gaat sneller met een lichte racefiets. Het is nog 60 km naar Bunnik en die zijn goed te doen, laatste 1,5 uur gaat het regenen, maar met het grote windscherm ervoor heb ik daar niet zoveel last van.

Kwart voor 7 ben ik terug, met een gereden gemiddelde van 32.5, over de 306 km. Dit is langzamer dan bij een velomobiel vriendelijk brevet, maar terug denkend aan het draaien, keren en het stedelijke gebied(en) waar je doorheen moet, dan valt het nog mee.
Al met al een gebied waar ik niet vaak fiets, en heel afwisselend is. Herkende ook nog een stuk wat ik in 2014 gereden heb tijdens Zoetermeer Parijs Zoetermeer. Stuk Nijmegen/Arnhem was ook leuk om te doen, samen met de racefietsers. Al met al wat meer afwisseling als je wat meerijders hebt, die om je heen draaien, geeft meer gezelligheid, anders ben je de hele tijd alleen.
April de Amstel Gold toertocht, de langste afstand. Kijken hoe dat gaat.
Saluut.

Duo dakdrager.

Oprijgoten zijn nog net te zien aan de acherkant.

In 2014 is er voor de eerste keer een brevet georganiseerd van Merselo naar Verona, 1200 km. Organisator Jan van Osch had hiervoor de stoute schoenen aangetrokken en na die tijd was er veel lof over het parcours en het feit dat de organisatie goed voorbereid was. Overnachten in hotels, (als je op tijd bent) En uiteraard moet je door/over de Alpen, wat een extra dimensie aan de tocht geeft. Max. aantal deelnemers is 50, en wat ik begreep was het max.  aantal binnen 15 min. bereikt, er staan nu ongeveer 40 deelnemers op de reserve lijst, dus belangstelling genoeg.  Zie onderstaande link voor een impressie.  https://www.youtube.com/watch?v=JaPmLh2Hj_w

Tom en ik zeiden tegen elkaar, dat lijkt ons wel eens wat, maar ja hoe kom je terug, want het is een enkeltje. en met een racefiets terug in de trein, is een stuk makkelijker dan met zo'n grote sigaar.
Terug fietsen? Nee, dat leek ons niet wat. Dus tja, hoe los je het op, wie is er zo lief om ons op te halen, en hoe vervoer je 2 velomobielen.  Zoals zo vaak, is er wel een oplossing voor een probleem, zo ook deze keer. Twee dochters boden aan om lekker op vakantie te gaan bij het Garda meer, en als de vakantie voorbij is, zijn we daar ook, om mee terug te rijden, wat heb je nog meer nodig, een dakdrager waar beide velomobielen op passen.

Mooi naast elkaar.

Dat wordt dan 4 personen erin en 2 fietsen erop.
Nu maak, en verkoop ik al een paar jaar een singel dakdrager, en daar is nu dus een duo dakdrager bij gekomen.
Ik heb de dakbalkjes hiervoor verlegt met een u-balk, waarom nu 2 setjes vastzitten, hierdoor kunnen er 2 velomobielen mooi naast elkaar staan, zonder dat ze elkaar raken. Alles is van aluminium zodat het totaal gewicht niet boven de max. aantal kilo's komt.
De totale breedte blijft mooi binnen de spiegels, dus de auto wordt er niet breder door.

In April gaan we de Amstel Gold toertocht rijden, dus dat is een mooie test voor deze uitvoering. uiteraard gaan we voor de tijd een korte testrit rijden, want de boel moet er niet afvallen.
Heeft iemand belangstelling voor deze uitvoering, neem gerust contact op.
Saluut.

Winter Elfstedentocht, ja of nee!

Extra kleding uit, it giet oan.

 Afgelopen zondag voor de 4de keer de Winter fiets Elfstedentocht gereden. Tom had weer voor de inschrijving gezorgd, weer hartstikke top Tom. Alleen in de aanloop naar het weekend kreeg ik toch wel behoorlijk wat lichamelijke problemen, oa, keelonsteking, door mijn rug, en een heup die niet mee wou werken. Al met al genoeg redenen om niet te gaan.

Ondertussen had Tom ook de nodige problemen met zijn rug, waardoor hij helemaal niet fietste de laatste tijd. Pas afgelopen zaterdag de keuze gemaakt om toch naar Friesland te gaan, en kon uiteraard weer genieten van de Friese gastvrijheid in Raerd.

Al met al stonden we om 7 uur klaar als groep 1 om te beginnen aan de 4de uitvoering van deze tocht. ik had met goed aangekleed, en extra kleren in de fiets, want een gevoelstemperatuur van -12 is toch wel koud buiten, en als je dan lang de fiets uit moet, is wat extra kleding wel lekker, waaronder een winterjas achterin de fiets als verzekering, zodat we niet koud worden als we langere tijd uit de fiets moeten.

Tom had advies gegeven om gelijk na de start de weg op te gaan, ivm een aanpassing van de rotonde die als velomobiel slecht te nemen is, dit werkte goed, want ik heb geen fietser meer achter me gezien in Leeuwarden. De organisatie had aangegeven dat vanwege de gladheid fietspad Zwette en de Dokkermer Ee niet vertrouwd waren, dus daar hebben we geen gebruik van gemaakt.

Het eerste stuk naar Sneek heb ik wat rustig aangedaan, omdat de voorbereiding niet geweldig was en ik eerst wou weten hou het voelde. Na Sneek zaten we met 4 velomobielen vlak bij elkaar en begon het jagen wat, Na IJlst met wind mee, ging het vlot over de 50 en waren we in no-time in Sloten, waar ik wat problemen kreeg met het nemen van de laatste bochten, na de stempel bleek mijn achterband lek te zijn, vandaar het gezwabber. Midden in Sloten geen grassprietje te zien, dus eerst een plekje zoeken waar geen koude wind stond, en de Quest een beetje schuin kon staan zonder allerlei krassen rijker te worden.

Man wat was ik blij met de extra kleding, want binnenband eruit halen, lek zoeken, glassplinter verwijderen, band monteren, oppompen. Het kost de nodige tijd, en warm wordt je er niet van.
Een oude man stond vanachter het warme raam de hele tijd toe te kijken wat ik deed, en stak zijn duim op toen ik weer verder kon.

Snert in Stiens, lekker warm.

Net achter Balk had ik achter een klapband, kon nog net de fiets rechtop houden. Ik stond stil voor een klein huisje uit de 30tige jaren, en daar sta je dan, geen binnenband meer want tja, achter bijna nooit lek, dus met 1 reserve is het altijd gelukt. gelukkig een oud vrouwtje was thuis en deed open toen ik aanbelde, na vragen en zoeken vonden we een bandenplak doosje met inhoud, want ik had het niet bij me, nieuw spul in het doosje maar de tube lijm bleek leeg, geen drup erin. Balen. oke dan maar naar de buurman. Ja, hij had nog een nieuw tuubje liggen. Geweldig, breng het zo terug als ik klaar ben, zij ik dankbaar.

Tot mijn stomme verbazing, na het aanbreken bleek de lijm compleet ingedroogd te zijn, nou dan zakt de moed je in de schoenen. Tom had gezegd, als er wat is bel je maar, dus ik bel Tom en zeg, haal me maar op, ben er klaar mee. Nee, zegt hij, ik breng je materiaal en je rijdt hem uit, kreng.
Oke, als je maar opschiet. Oude vrouwtje, in mijn ogen, bood me veel koffie aan, dus dat werd in dankbaarheid aanvaard, en we hadden een gezellig gesprek, ze bleek maar 6 jaar ouder te zijn dan ik, oeps dacht ik, je wordt ouder pappa.

Tom, was redelijk op tijd bij me, en daarna was het weer snel in de fiets en verder. Ik had waarschijnlijk aardig wat adrenaline opgebouwd, want na die tijd ging het als een speer. Met de wind mee naar Stavoren reed ik veel tegen de 50. Tegen wind naar Bolsward de hele tijd tegen de 40 en in Bolsward om 12 uur bleek dat ik 3 uur gefietst te hebben, dus 2 lekke banden hebben me 2 uur aan tijd gekost. Na Bolsward naar Harlingen nog een vette dikke bui, sneeuw, hagel en regen over me heen, maar met 36/37 tegen wind waren we ook snel daar door heen. Na Franeker naar Dokkum, wat wat langzamer ging, maar kon goed ritme en snelheid vasthouden. Na Dokkum wind mee, en dan wordt het wat makkelijker, hoewel de wind in de kont niet veel voordeel geeft.

Al met al ben ik vlak na half 4 binnen in Leeuwarden, waar het nog erg rustig is met fietsers want de meute zit achter me, na Stiens geen fietsers meer ingehaald. Respect voor die racefietsers, want koud was het, en vooral met die wind. brrrrrrrrrrr.  Weer was gelijk aan 2016, alleen droger gelukkig.

De officiële ceremonie aan de finish.

Verzorging vanuit organisatie was goed, veel mogelijkheden, en ook gratis eten zoals stukjes worst, stokbrood met wat vlees/kaas erop, en snert met spek in Stiens, prima voor elkaar.

Al met al zeer tevreden met hoe het ging, buiten de lekke banden. Fietsen ging goed, spierspanning was ook zoals ik het ken en de 210 km in 6uur, 10 min gereden, had ik niet verwacht aan het begin. Al met al toch blij met wel rijden, geeft vertrouwen voor het grote brevet van de zomer naar Verona.

Tom, kerel, harstikke bedankt voor de gastvrijheid en bereidheid om deze fietser op zijn plek te zetten en te helpen, Top Tom.
Saluut.

200 km brevet Boekelo, totaal 270 km.

Klaar voor de start.

Najaar 2017, en tegen mijn gewoonte in ga ik een brevet rijden. Tom heeft zijn nieuwe velomobiel ingereden, en wil graag met mij een brevet rijden. De laatste is al bijna 2 jaar terug, dus ja, het wordt wel weer eens tijd, dus ik laat me verleiden.

Tom is beren trots op zijn Quattrovelo, en ik ben het met hem eens, een mooie kleur zit er op de fiets, alleen de vormgeving kan me niet bekoren. Hij is er al op vrijdagavond, dus alle tijd om de fiets van binnen te bekijken en goed de techniek te bestuderen. Tjonge die achterbrug is toch wel aardig vol gebouwd met allerlei spul. Zo eenvoudig de driewielers zijn uitgevoerd, wat achterbrug betreft, zo gecompliceerd is het wat de vierwieler betreft. Hier zijn de mannen van velomobiel behoorlijk druk mee geweest.
Een leuk stukje techniek.

Ik ga erin liggen, tjonge wat is die Tom lang zeg, ik lig helemaal plat en kijk strak tegen de trappers aan.
Hier kan ik niet mee uit de voeten, elke mm is gebruikt om Tom in de fiets te krijgen, het is ook een xxxxxxl uitvoering. Maar hij past erin en dat is wat waard.
Tom verteld dat hij met wind mee, merkt dat het makkelijker fietst, tijdens het brevet zie ik wat hij bedoelt, de achterkant heeft veel meer oppervlakte dan een driewieler. Wat ook opvalt is dat bij het afdalen de Quest niet inloopt op de Quattrovelo. Tom zijn fiets heeft een geïntegreerde racekap, dus hij zit lekker binnen. en ik rij cabrio met windscherm. Tom zijn totaal gewicht is bijna 40 kg meer, dat helpt in afdaling, maar dan zijn de verschillen niet zo erg groot, is mijn eerste gedachte.
Tijdens de pauze's verteld Tom dat hij veel lekkerder fiets in de Quattrovelo, meer ontspannen. Dat is voor hem een duidelijke meerwaarde.
In de bochten rem ik nog steeds het minst, maar dat licht aan de bestuurder. Op twee wielen vind ik leuk, Tom gruwt daarvan.

We gaan mooi op tijd plat, en zetten de wekker. Weersverwachting is voor de zaterdag een enkele bui, dus ik ga cabrio rijden, vind ik veel mooier dan met racekap. Onderweg naar Boekelo heb ik het toch wel redelijk koud, dus geef aan tijdens de koffie in Boekelo, dat als we gestart zijn, en we langs Lattrop rijden, ik de racekap toch ga halen. Na de start breekt de zon door en een extra petje geeft meer warmte, dus ik blijf toch maar cabrio rijden deze rit.

We rijden lekker door en af en toe een bui, we rijden tegen de klok in, dus eerst naar Duitsland en via Hardenberg naar Zwolle, de wind blaast aardig en sommige fietspaden zijn niet meer te zien vanwege de hoeveelheid blad wat van de bomen waait. Een mooi herfst tafereel.
Doordat ik wat te weinig eet, loop ik vlak voor Zwolle tegen een behoorlijke dip aan, en ik kan Tom nog net volgen. Tjonge, dat ben ik niet gewend.

In Zwolle staat het frituurvet aan, dus ik bestel 1 vette patat met, daar heb ik zin in. Ik weet dat het niet veel doet, maar ik weet ook dat je tijdens brevetten moet eten wat je lekker vind, dat werk bij mij tenminste zo. Tom neemt ook een bak patat. Na nog wat extra brood en banaan gaan we op pad, ondertussen is het dik gaan regenen, en dit duurt nog 1,5 uur. Tjonge wat baal ik, wat een water, die kap had me nu wel gepast.

Tegen 3 uur wordt het droger, en is het ergste voorbij, maar alles is nat en de gps, teller en muziek houden ermee op, zo nat is de bak inwendig. Zelf ben ik ook koud en nat, en dan 20 km voor de streep de traditionele lekke band er nog bij, dat maakt het feest compleet, maar goed tegen half 5 zijn we in Boekelo terug, en kunnen we afstempelen.

Na koffie pakken we in en fietsen naar Lattrop waar het lekker warm is bij de houtkachel. Ik stuur Tom naar de douche, kan ik lekker opwarmen naast de kachel :-)

Al met al weer leuk om samen een brevet te rijden. de gemiddelde snelheid is wat gemiddeld, 31 km. Maar de omstandigheden waren ook naar, koud 5 graden, wind 5 beaufort, en veel regen. Guur weer dus, daar komen geen topsnelheden uit vandaan.
Saluut.

Sportschool, ja of nee.

:-)

Het fenomeen "Sportschool", heb ik eigenlijk nooit iets mee gedaan, want als je woon werk verkeer in de fiets doet, dan doe je genoeg aan sport, dit was en is altijd mijn uitgangspunt geweest.

Maar de laatste jaren begon ik toch te merken dat de verhouding getraindheid van onderlichaam en bovenlichaam niet helemaal klopte. Vooral de armen en schouders, en het laatste half jaar begon mijn linkerschouder toch wat beperkingen te krijgen.

Mijn vrouw kwam laatst thuis met een enthousiast verhaal van een sportschool wat mij wel aansprak.
En nu ik tegen de 60 aanloop wil ik ook wel een Six-Pack :-)
Iedereen heeft ze, maar ze zijn niet bij iedereen te zien. :-)

In ieder geval de eerste sessie gehad en bij gebruik van de bovenarmen en schouders kon de begeleider duidelijk zien dat er wat het bovenlichaam betreft, er nog wel wat arbeid gedaan moet worden.

Grappig was wel toen ik op de roeimachine moest zitten, mijn buurman aangaf na de start, "dit tempo ga je niet volhouden", wat de volle 10 min. betreft. Hij was ingesteld om in 10 min 2200 mtr te roeien.
Tja ik zit er voor het eerst, dus je gaat op gevoel af en ik dacht, dat gaan we dan wel zien.
Na 2200 mtr had ik nog 1.15 min over. Ik weet niet precies hoe dit in te schatten, maar de begeleider gaf in ieder geval aan dat het boven gemiddeld is.

We gaan de eerste 2 maanden 2 x per week naar de sportschool om te kijken wat voor uitwerking de training heeft op het bovenlichaam en schouder, want ik wil die beperking er wel uit hebben.
Hoop dat het ook invloed heeft op de periodes van stijfheid/spit in de rug.
In ieder geval volgens de meeting en de gemeten parameters is mijn werkelijk leeftijd 15 jaar jonger, nou dat is in ieder geval al mooi meegenomen.

We gaan het zien.
Saluut.

Oproep "Welke teller is de beste"?

Ik rijd al jaren met een extra draadloze teller in de carbon Quest, voor cadans en hartslag, maar met wisselend succes. Regelmatig storing en een gedoe met de batterijtjes.

Ik ben op zoek naar een teller die snelheid, cadans en hartslag weergeeft. Heb er een paar gehad die draadloos zijn, maar dat geeft zoals bovenstaande vaak gedoe.
Het liefst vind ik een teller met cadans en snelheid via draadje en hartslag draadloos. Het signaal hoeft dan niet door carbon heen.

Nou kan ik weer een nieuwe kopen en proberen, maar ik kan ook vragen naar ervaringen van mede ligfietsers, dus vandaar deze oproep.

Wie gebruikt een goed werkend setje in een carbon velomobiel.
Ben benieuwd naar de reactie's.